Επικίνδυνος όποιος κυβερνά μια χώρα δίχως ενσυναίσθηση...

Εδώ κι αρκετές πλέον δεκαετίες- εμβληματικός και σε αυτήν την περίπτωση ο ρόλος τής Μ. Θάτσερ- ο νεοφιλελευθερισμός θέλει να μας πείσει πως ο πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που παίρνει αποφάσεις χωρίς συναισθηματισμούς και δίχως να ενδιαφέρεται για τις άμεσες επιπτώσεις τους στη ζωή των συμπολιτών του. Στην Ελλάδα έχει εκφραστεί αυτή η αντίληψη μέσω του "στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω" του Κων. Καραμανλή, μολονότι ο δεξιάρχης δεν ήταν νεοφιλελεύθερος. Είναι, όμως, το έλλειμμα ενσυναίσθησης, το οποίο δείχνει έντονα μέσα στην πανδημία ο Κ. Μητσοτάκης, πραγματικό ατού για έναν κυβερνήτη ή απλώς ωραιοποιούνται στα μάτια τού πόπολου στυγνές πολιτικές χωρίς και μακροπρόθεσμο όφελος για το ίδιο;...

Προφανώς κι ένας πολιτικός δεν πρέπει να παρασύρεται από συναισθηματισμούς τής στιγμής ούτε από το λαϊκό αίσθημα, το οποίο πολλές φορές είναι κοντόφθαλμο κι άκρως ατομικιστικό. Είναι, όμως, ο σημερινός πρωθυπουργός ένας πολιτικός που απευθύνεται στο μέλλον όταν πολιτεύεται ή ένας κλασικός πολιτικάντης που προσπαθεί να καβαλά το κύμα; Η επιεικώς ανεύθυνη στάση του στη Συμφωνία των Πρεσπών δίνει την απάντηση. Ως προς την τωρινή συμπεριφορά του, εξάλλου, και μόνο που διαρρέει "τι θα τις κάνουμε τις ΜΕΘ μετά τον κοροναΐό αν φτιάξουμε κι άλλες" μαρτυρά πόσο έξω από τη λογική του είναι η μόνιμη ενίσχυση του ΕΣΥ με υποδομές που θα αφορούν την πλειονότητα των πολιτών...

Ο πολιτικός που δεν μπορεί να αισθανθεί τον πόνο των συμπολιτών του δεν θα μπορέσει ποτέ να δώσει λύσεις στα προβλήματά τους. Αν διαθέτει ενσυναίσθηση, μπορεί να ζει μια πολύ διαφορετική ζωή από το μέσο όρο, αλλά και πάλι θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται τις ανησυχίες και τις αγωνίες τους... 

Αν, όμως, όχι μόνο κάνει μια εντελώς διαφορετική ζωή, αλλά και δεν δύναται να μπει στα παπούτσια των άλλων παρά μόνο σε αυτά της οικονομικής του τάξης τότε όχι μόνο δεν είναι χρήσιμος, αλλά γίνεται κι επικίνδυνος για τα λαϊκά συμφέροντα. Δυστυχώς μόλις σας περιέγραψα τον πρωθυπουργό τής Ελλάδας...