Φωτιά και τσεκούρι στον κιμά γαρίδας...

Τα έθνη τρέφονται από τους συμβολισμούς τους. Δεν είναι, συνεπώς, απαραιτήτως κακό να γιορτάζεις τα 200 χρόνια από την Επανάσταση που οδήγησε το έθνος σου στο να αποκτήσει την πρώτη κρατική του μορφή. Αναρωτιέμαι, όμως, αν τιμήθηκαν οι οπλαρχηγοί, οι πυρπολητές και οι υπόλοιποι ήρωες του 1821 με την Γ. Αγγελοπούλου, τον πρίγκιπα Κάρολο και τις βλαχομπαρόκ γιορτές που διοργανώθηκαν αυτές τις ημέρες. Κι ακόμα περισσότερο, αν εν μέσω της χειρότερης φάσης τής πανδημίας, όταν εκατοντάδες συνάνθρωποί μας μένουν εκτός ΜΕΘ κι όλοι μας έχουμε αποδεχθεί περιορισμό των ελευθεριών μας, μπορεί η εμβολιασμένη ηγεσία τού τόπου να στήνει χορούς και δεξιώσεις...

Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός χωρίς ταξική συνείδηση και με στρεβλή εθνική. Γι' αυτό και η θεμιτή ροπή μας προς το κάθε είδους πανηγύρι δεν εξισορροπείται από μια κριτική ματιά στα πράγματα με το πρίσμα τής κοινότητας κι όχι του ατόμου. Δεν θα με ενοχλούσαν, έστω με αυτό το άσχημο τάιμιγκ, οι γιορτές και οι παρελάσεις αν η σύνδεσή μας με την πατρίδα και τι αποτελεί καθήκον υπηρέτησης ή και υπεράσπισής της ήταν βαθύτερο από το μίσος για τον Τούρκο, τον Αλβανό, τον Γερμανό ή τον Αμερικανό. Τα εμβατήρια και τα πομπώδη λόγια θα μου ήταν πιο ευκολοχώνευτα αν συνδυάζονταν και με μια δόση αυτοκριτικής που θα μας βοηθούσε να κάνουμε άλματα μπροστά...

Η ανάγκη τής κυβέρνησης να κρύψει τις αμαρτίες της πίσω από το πέπλο τής εθνικής υπερηφάνειας και η ψυχαναγκαστική εμμονή τού πόπολου με τις ημερομηνίες μάς οδήγησαν στο να γιορτάζουμε την εθνική παλιγγενεσία με τον θάνατο να χορεύει γύρω μας. Τι θα παθαίναμε, δηλαδή, αν αναβάλλαμε τις εκδηλώσεις για τις αρχές τού καλοκαιριού, ώστε να συμμετάσχει κι ο λαός στο γλεντοκόπι τής εξουσίας; Ή, μήπως, ο λαός είναι εντελώς "irrelevant", που θα έλεγε κι ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου, στο πολιτικό θέατρο που αναζητά απεγνωσμένα ψήγματα λαϊκής νομιμοποίησης και καταφεύγει στον πατριωτισμό όχι πλέον ως τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, αλλά ως πρώτη κατοικία του;...