Οι ενστάσεις στην ελληνογαλλική συμφωνία που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εύλογες. Από τη στιγμή που η τουρκική επιβουλή εντοπίζεται στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ είναι λογικό να ζητά την επέκταση της γαλλικής ασπίδας στις θαλάσσιες ζώνες, όπως και το να μην χυθεί αίμα Ελλήνων στρατιωτών στο Σαχέλ και να μην μετατραπούμε σε θέατρο τρομοκρατικών επιθέσεων ακραίων ισλαμιστών. Και βεβαίως, πάνω από όλα, θα έπρεπε να εφαρμόζονται οι ασπίδες προστασίας τού δημόσιου χρήματος που συμφωνήθηκαν διακομματικά για να μην υπάρξουν νέοι Άκης και Γιάννος. Δεν είναι δυνατό ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός, πολλώ δε μάλλον ο σημερινός που έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη διαφθορά, να αποφασίζει μόνος του, χωρίς εισηγήσεις στρατιωτικών συμβουλίων και του ΚΥΣΕΑ, για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Στα πόσα παθήματα θα λάβουμε άραγε τα απαραίτητα μαθήματα;...
Θεσμικός ρόλος τής αντιπολίτευσης, άλλωστε, δεν είναι να δίνει συναίνεση στο όνομα του εθνικού συμφέροντος όταν αυτό το συμφέρον τίθεται σε διακινδύνευση. Και η δική μου γενιά μεγάλωσε και ζει ακόμα με το φόβο ενός πολέμου με την Τουρκία να βρίσκεται πάνω από το κεφάλι της. Όταν συζητάς για κάτι τόσο καιρό μπορεί κάποια στιγμή και να γίνει, έστω κι ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία...
Δεν αξίζει, όμως, στο ζύγι το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου να θεωρούνται απλώς συμπληρωματικά στα κανόνια κι όχι το αντίστροφο. Πρέπει, συνεπώς, να θέσουμε τις προτεραιότητές μας σε μια πιο ορθολογική βάση, αλλά αυτό χρειάζεται στρατηγική και η μόνη στρατηγική που έχουν τα κόμματα αφορά την επόμενη εθνική κάλπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου