Ο πόλεμος οδηγεί στον πόλεμο, η ειρήνη στην ειρήνη...

Ποιοι είναι οι στόχοι μας με την Τουρκία; Να εξοπλιστούμε σαν αστακοί για να την νικήσουμε σε έναν επιθετικό ή αμυντικό πόλεμο; Ή να αξιοποιήσουμε τα όπλα τής διπλωματίας για να επιτύχουμε ειρηνική επίλυση των διαφορών μας στο Αιγαίο, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο; Επιλέγουμε, δηλαδή, να φτάσουμε στην πρόσκαιρη ειρήνη μέσω ενός καταστροφικού, ακόμα κι αν τον κερδίσουμε, πολέμου, λες και η πρόσφατη Ιστορία δεν μας δίδαξε τίποτα, ή τη διαρκή ειρήνη μέσα από ειρηνευτικές διαδικασίες;...

Η προμήθεια Belharra, κορβετών και Rafale είναι λογικό να θεωρείται πολύ σημαντική για την ασφάλεια της χώρας. Δεν θα χρειαζόταν, ωστόσο, να πληρώσουμε συνολικώς πάνω από δέκα δισ. ευρώ αν κάναμε πριν μερικούς μήνες κάτι πολύ λιγότερο εντυπωσιακό αλλά πολύ περισσότερο αποτελεσματικό. 

Αν, δηλαδή, συνδέαμε την ενίσχυση της τελωνειακής ένωσης της Τουρκίας με την ΕΕ με την υποχρέωση αναγνώρισης από την Άγκυρα της Κυπριακής Δημοκρατίας και κοινής προσφυγής μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ναι μεν θα έκοβε λιγότερα εισιτήρια, αλλά θα άνοιγε το δρόμο για μια win win επίλυση των διμερών μας διαφορών...

Όπως, όμως, αποδείχθηκε κι από τη συζήτηση την Πέμπτη στη Βουλή, το κομματικό μας σύστημα είναι ανίκανο να φτάσει σε συναινέσεις ακόμα κι όταν η αναγκαιότητά τους είναι οφθαλμοφανής. Από τη μία έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς στρατηγική που της φέρνουν έτοιμες συμφωνίες, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες, και τις παρουσιάζει ως επιτεύγματα της δήθεν μαεστρικής διπλωματίας της. 

Αυτό συνέβη με τις συμφωνίες με Ιταλία κι Αίγυπτο για υφαλοκρηπίδα κι ΑΟΖ, αυτό συμβαίνει με την ελληνογαλλική συμφωνία κι ενδεχομένως να συμβεί και με την ελληνοαμερικανική. Κι από την άλλη έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση η οποία δείχνει μια αμηχανία να συνεχίσει το κέντημα από εκεί που το άφησε με τη Συμφωνία των Πρεσπών, ισορροπώντας αδέξια ανάμεσα σε έναν κούφιο πατριωτισμό και μια εθνικώς υπεύθυνη στάση...