Οι ομοκρέβατοι του Μητσοτάκη καπηλεύονται τον Ανδρέα...

Οι ευχές στην Φώφη Γεννηματά για ταχεία ανάρρωση είναι εκ των ων ουκ άνευ. Στη μάχη για τη ζωή η ανθρωπότητα συναντά την κοινή της μοίρα. Επειδή, όμως, η αποχώρηση ενός πολιτικού αρχηγού σηματοδοτεί και την αποτίμηση της πορείας του, αυτή της Φώφης δεν διακρίνεται από λαμπρές στιγμές. Στα εξίμισι χρόνια στο τιμόνι τού ΚΙΝΑΛ το κόμμα της δεν κατάφερε να ξεφύγει από το στρατηγικό του αδιέξοδο, έκλινε προς τα δεξιά, ώθησε τη ΝΔ προς την εξουσία και τώρα αρνείται από μικρομεγαλισμό να δει τη μεγάλη εικόνα κι εξακολουθεί κατά κύριο λόγο να αντιπολιτεύεται το ΣΥΡΙΖΑ κι όχι την κυβέρνηση...

Είναι αλήθεια ότι η πλειονότητα των στελεχών και των ψηφοφόρων που έχουν απομείνει στο πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ βλέπουν θετικότερα τον Κ. Μητσοτάκη σε σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα. Θεμιτό, ωστόσο δεν έχουν το δικαίωμα την ίδια ώρα να μνημονεύουν και να καπηλεύονται την ιστορική παρακαταθήκη τού Ανδρ. Παπανδρέου, παριστάνοντας τους γνήσιους εκφραστές των πολιτικών του μόνο και μόνο γιατί έχουν στα χέρια τους τα κλειδιά τής Χαριλάου Τρικούπη. Οι ιστορικές υποθέσεις είναι σχοινοτενείς, ωστόσο δυσκολεύομαι να φανταστώ τον Ανδρέα να αισθάνεται πιο οικεία με έναν Μητσοτάκη κι όχι με την Αριστερά...

Τα πρόσωπα που διεκδικούν σήμερα την ηγεσία τού ΚΙΝΑΛ, με εξαίρεση τον Χ. Καστανίδη, δεν προδιαθέτουν για συγκρότηση προοδευτικού μετώπου απέναντι στη νεοφιλελεύθερη συντήρηση. Εν τη απουσία, πάντως, της Φώφης όλο και κάποιοι νέοι δελφίνοι θα εμφανιστούν και ίσως αυτή η απαισιόδοξη εκτίμηση φανεί άστοχη... 

Όπως κι αν έχει, το αντίΣΥΡΙΖΑ μέτωπο πρέπει σύντομα να αντικατασταθεί από το αντιμητσοτακικό, με μια θετική πρόταση βεβαίως στην προμετωπίδα. Για το καλό τής Αριστεράς, για το καλό τής πατρίδας, για το καλό τού λαού...