Σε λυπάμαι Νίκο...

Και οι μάσκες υποκύπτουν στη βαρύτητα και πέφτουν. Κι όταν πέφτουν, αποκαλύπτονται οι πραγματικές επιδιώξεις εκείνων που κρύβονται πίσω από σοφίσματα. Δεν ξέρω, για παράδειγμα, αν ως κεντρώοι αυτοπροσδιορίζονται όσοι ντρέπονται να παραδεχθούν ότι είναι δεξιοί, είναι αρκετοί πάντως εκείνοι που θέλουν να λέγονται κεντροαριστεροί αλλά στην πραγματικότητα είναι πιο δεξιοί, ωφελιμιστές κι αχυράνθρωποι κι από τον Άδ. Γεωργιάδη ή τον Μ. Βορίδη. Το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, είναι γεμάτο από τέτοιους, οι οποίοι ξεμπροστιάστηκαν με αφορμή τις υποκλοπές...

Μπορεί η στάση Καϊλή να είναι η κορυφή τού παγόβουνου, είναι αρκετοί εκείνοι όμως στη Χαρ. Τρικούπη που είναι ικανοί να κλείσουν τα μάτια και τα αφτιά τους ακόμα και στην παρακολούθηση του προέδρου τους προκειμένου να συνεργαστούν με τη ΝΔ και να μην συγκυβερνήσει το κόμμα τους (;) με το ΣΥΡΙΖΑ. Αν ήταν στοιχειωδώς έντιμοι θα είχαν προσχωρήσει κι επισήμως στο μητσοτακισμό, ποιος έχασε την εντιμότητά του, ωστόσο, για να την βρει, π.χ., ο Ανδρ. Λοβέρδος; Γι' αυτό και το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να έχει μέλλον, γι' αυτό κι ο Ν. Ανδρουλάκης μου προκαλεί περισσότερο λύπηση παρά συμπόνια...

Κάθε ημέρα που περνά γίνεται και περισσότερο αναγκαίο η επόμενη κυβέρνηση της χώρας να είναι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς βαρίδια και σκελετούς στη ντουλάπα. Ακόμα κι αν ο Ανδρουλάκης θέλει να στρίψει προοδευτικά, δεν το μπορεί με τόσους πεμπτοφαλαγγίτες τής διαπλοκής πλάι του. Συνεπώς, το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ο Κ. Μητσοτάκης στον Αλέξη Τσίπρα πριν μας αδειάσει τη γωνιά θα είναι να αλλάξει τον εκλογικό νόμο επί το πλειοψηφικότερο...