Η γυναικούλα μου, ο αντρούλης μου, αλλά είμαστε κατά της ιδιοκτησίας...

Η "γυναίκα μου" ή ο "άντρας μου". Πόση ιδιοκτησιακή λογική κρύβεται πίσω από αυτές τις εκφράσεις κατά τα άλλα απαυδισμένων συμπολιτών μας από κακοποιητικές συμπεριφορές άλλων. Δεν ισχυρίζομαι πως πίσω από το "γυναικούλα μου" ή το "αντρούλης μου" κρύβεται κι ένας κακοποιητής, η αρχή όμως του κακού κρύβεται πίσω από την άρνηση της σύνθετης ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και των αναγκών της προς χάρη ενός ιουδαιοχριστιανικού πολιτισμού που μισεί το σώμα και τις επιθυμίες του. Όταν αντιμετωπίζουμε και τις ανθρώπινες σχέσεις ως ενός είδους εμπορική συναλλαγή μην απορούμε όταν βλέπουμε σε ποιες ακραίες συμπεριφορές μπορεί να οδηγήσει αυτός ο δρόμος...

Όποιος ισχυρίζεται πως σκοτώνει από αγάπη δεν έχει αγαπήσει ούτε τον εαυτό του, κυρίως αυτόν. Αν τον αγαπούσε, δεν θα μπορούσε να στερήσει τους άλλους από τους δικούς τους εαυτούς. Αυτός ο κόσμος, όμως, είναι γεμάτος από "ξέρεις ποιος είμαι εγώ". Κι αν οι άντρες είναι συνήθως αυτοί που σκοτώνουν ούτε οι γυναίκες είναι απαλλαγμένες από το αμάρτημα της αυταρέσκειας...

Έτσι κι αλλιώς ζούμε σε ένα σύστημα που υποθάλπει την αγάπη για την ιδιοκτησία, η οποία προφανώς και δεν περιορίζεται στα λεφτά ή στα οικόπεδα. Κι αν η έννοια της ιδιοκτησίας τού οτιδήποτε είναι από μόνη της προβληματική, φανταστείτε πόσο ανησυχητικές διαστάσεις προσλαμβάνει όταν αφορά και τους ανθρώπους... 

Ούτε, βεβαίως, περιορίζεται στις οικογενειακές σχέσεις, αλλά επεκτείνεται στις φιλικές, στις κοινωνικές, στις επαγγελματικές, στις πολιτικές. Με λίγα λόγια, έχουμε οικοδομήσει ένα σύστημα στο οποίο αποδεχόμαστε την εξάρτηση, ακόμα κι όταν κλείνουμε τα μάτια από αηδία μπροστά στις ακραίες εκδηλώσεις της. Όταν το κάνουμε κι αυτό και δεν το αποδεχόμαστε ως κάτι το φυσιολογικό...