Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα ό,τι θες πιάνει...

Μπορεί η ελληνική αρχαιότητα και το χριστιανικό Βυζάντιο να είχαν τόση σχέση όση κι ο Κ. Μητσοτάκης με την εντιμότητα, ωστόσο για την ελληνική δεξιά παρουσιάζονται σαν να είναι ένα και το αυτό. Με το ένα χέρι παζαρεύει την επιστροφή των Γλυπτών τού Παρθενώνα και με το άλλο σταυροκοπιέται στις εκκλησίες. Και με τα δύο χέρια, πάντως, πουλά πατριωτισμό, που είναι ως γνωστόν το ύστατο καταφύγιο των απατεώνων...

Αν δεν απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί θέλουμε πίσω τα Γλυπτά τού Παρθενώνα δεν μπορούμε και να συζητάμε για το τι είναι σωστό και λανθασμένο στη σχετική διαπραγμάτευση. Αν τα θέλουμε γιατί "είναι δικά μας", προφανώς και δεν τα δανείζεσαι από τον κλέφτη, αλλιώς τον νομιμοποιείς. Αν, πάλι, τα θέλουμε γιατί στο Μουσείο τής Ακρόπολης εντάσσονται αρμονικότερα από το Βρετανικό, τότε προχωράς σε οποιαδήποτε συμφωνία, έστω και προσωρινή, κρίνεις σκόπιμη...

Στην Ελλάδα, ωστόσο, χρησιμοποιούμε και την αρχαιότητα στην αρένα προεκλογικών και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Άλλος για να ρεφάρει τις αποτυχίες του στην οικονομία, στην πανδημία και στη διαφάνεια κι άλλος για να μας πείσει πως εθνικές υποχωρήσεις είναι ανεκτές μόνο στο Μακεδονικό και σε κανένα άλλο ζήτημα. Όπως κι αν έχει, μακάρι όλοι οι Έλληνες να μπορέσουν να δουν τα Γλυπτά έστω και μία φορά στη ζωή τους ώστε να αντιληφθούν ότι η ομορφιά, όπως και η γη ολόκληρη, δεν έχει σύνορα παρά μόνο αυτά που βάζουμε με το μυαλό και το μικρό ή μεγάλο ιμπεριαλισμό μας...