Η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν τιμά τους βιαστές της...

Αν ακόμα και στη Μεγάλη Βρετανία αναρωτιούνται για το αν η μοναρχία έχει μέλλον, θα ήταν αστείο να ανοίγαμε τέτοια συζήτηση στην Ελλάδα με αφορμή τον θάνατο του Γλύξμπουργκ. Έχουν περάσει, άλλωστε, πάνω από 48 χρόνια από την ημέρα που ο ελληνικός λαός την έβαλε οριστικώς κι αμετακλήτως στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Κι όχι τυχαία, αφού στην εθνική μας μνήμη έχει συνδεθεί με το διχασμό, τον αυταρχισμό και την εκτροπή...

Απαιτεί, εξάλλου, πολύ θράσος εκ μέρους τής οικογένειας του εκλιπόντος να ζητά να ταφεί δημοσία δαπάνη όταν όλος τους ο βίος είναι μία δημόσια δαπάνη. Έτσι κι αλλιώς όσοι κιλλίβαντες ή κανονιοβολισμοί κι αν τον συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία η μοίρα του αποδείχθηκε κοινή με αυτή ενός εργάτη στην οικοδομή ή στο χωράφι. Τώρα πια όλα τα χρυσάφια και τα ασήμια έμειναν πίσω για να χλευάζουν το αναπόδραστο πεπρωμένο βασιλιάδων και υπηκόων...

Και μόνο το ότι χρειάστηκε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό για να αποφασιστεί πώς θα κηδευτεί ο Γλύξμπουργκ είναι ατιμωτικό για τη δημοκρατία μας. Η ελληνική βασιλική οικογένεια έχει πολύ αίμα Ελλήνων στα χέρια της για να αναρωτιόμαστε αν θα έπρεπε να κηδέψουμε τον τελευταίο βασιλιά της με τιμές αρχηγού κράτους. Η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν τιμά τους βιαστές της γιατί τότε προσβάλλει κι όσους θυσιάστηκαν γι' αυτή...