Ο Κοκός πέθανε, μείναμε με τον Κόλλια...

Όταν ήμουν νεότερος και πιο αφελής είχα σοκαριστεί όταν θεολόγος μού είχε πει πως υπήρχαν αρκετοί συνάδελφοί του που δεν πίστευαν στο θεό κι ότι ακολούθησαν αυτό το επάγγελμα γιατί είχε χαμηλούς βαθμούς εισαγωγής στη σχολή. Στη συνέχεια, βεβαίως, έγινα πιο κυνικός κι αυτό πλέον μου φαίνεται λογικό. Εξακολουθώ, όμως, να μην θεωρώ λογικό να θέλει κάποιος επιρρεπής στο να υποκύπτει στις πιέσεις τής όποιας εξουσίας να γίνει δικαστικός και να καταλάβει, μάλιστα, και ύψιστα αξιώματα...

Για κάποιο λόγο οι δικαστικές απολαβές είναι υψηλές και, μάλιστα, γίνονται ακόμα πιο υψηλές από τους ίδιους τους δικαστές, αφού έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Κι αυτός είναι για να μην υποκύπτουν στους κάθε είδους πειρασμούς. Κι ο μεγαλύτερος από όλους δεν είναι ούτε τα χρήματα ούτε η δόξα, αλλά να υποκύπτεις στο φόβο...

Για τον δικαστικό δεν είναι δικαιολογία ούτε ο φόβος τού θανάτου, όπως δεν είναι για τον αστυνομικό, μολονότι ο τελευταίος αμείβεται λιγότερο. Κι αν ο Χρήστος Σαρτζετάκης κι ο Παύλος Δελλαπόρτας μπόρεσαν να ερευνήσουν τη δολοφονία Λαμπράκη σε ένα κλίμα κρατικού παρακράτους κι από τον τότε εισαγγελέα τού Αρείου Πάγου, Κόλλια, το ίδιο μπορούν να κάνουν σήμερα κι ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ, Χρήστος Ράμμος, και κάποιοι γενναίοι συνεργάτες του υπό τις απειλές τού σύγχρονου Κόλλια, Ισ. Ντογιάκου... 

Ο έκπτωτος βασιλιάς θάβεται τη Δευτέρα, αλλά παραλλήλως έχει αναβιώσει, εξαιτίας τής κυβέρνησης Μητσοτάκη, η εποχή στην οποία βασίλεψε. Κι αυτή, όμως, θα γίνει έκπτωτη με τον ίδιο τρόπο που έγινε κι ο Κοκός, με την ψήφο τού λαού...