Φυσικά και κάθε κόμμα έχει το δικαίωμα να διεκδικεί την πολιτική του επιβίωση. Ούτε είναι υποχρεωμένο να δείχνει τη γενναιότητα που έδειξε η κυνηγημένη από το κράτος και το παρακράτος Αριστερά (και) της δεκαετίας τού '60. Ούτε, όμως, μπορεί να συμψηφίζει τη λάσπη με το αποδεδειγμένο έγκλημα, ιδίως όταν το τελευταίο συνδέεται με το κράτος δικαίου και τους θεσμούς. Πολλώ δε μάλλον όταν είναι και το ίδιο θύμα του. Εκτός αν ο εκβιασμός πέτυχε κι αυτοί που σιωπούν, συμψηφίζουν κι εξωραΐζουν έχουν λερωμένη τη φωλιά τους...
Όπως κι αν έχει, όλοι θα κριθούν από το λαό και η στάση τους είτε θα ανταμειφθεί είτε θα καταδικαστεί. Και, φυσικά, θα μπει στη ζυγαριά των πολιτών η ευκολία με την οποία συνέδραμαν τη δεξιά στο αντί- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο πριν τέσσερα χρόνια, καθώς και η δυσανεξία τους στο να συμπτύξουν μέτωπο με το ΣΥΡΙΖΑ τώρα που η δημοκρατία, έστω αυτή η κοινοβουλευτική κι ανάπηρη, κινδυνεύει. Δεν νομίζω, άλλωστε, πως οι δεύτερες κάλπες συμφέρουν κάποιον από όλους αυτούς που παριστάνουν πως Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι το ίδιο και το αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου