Δεν θα τον κρίνει η Ιστορία, τον έχει ήδη κρίνει και δεν τον έχει ξεπλύνει...

"Θα τον κρίνει η Ιστορία", λένε και ξαναλένε για τον Γλύξμπουργκ οι φιλοβασιλικοί κι όσοι τους παριστάνουν για να μαζέψουν ψηφαλάκια. Να τους υπενθυμίσω, κατ' αρχάς, ότι τον έκρινε ο ελληνικός λαός το 1974 και τον έστειλε από εκεί που ήρθε. Από τότε, ωστόσο, έχουν περάσει πάνω από 48 έτη, χρονικό διάστημα ικανό για να τον έχει ήδη κρίνει η Ιστορία και το συμπέρασμα για τον μακαρίτη δεν είναι και το καλύτερο...

Γι' αυτό και συνιστά όνειδος στην κηδεία ενός ανθρώπου που επιχείρησε δύο φορές να καταλύσει το πολίτευμα να παρίστανται υπουργοί και βουλευτές τού κυβερνώντος κόμματος. Το ότι υπήρξε αρχηγός τού κράτους μόνο ως φτηνή δικαιολογία ακούγεται γιατί κι ο Χίτλερ διετέλεσε κάτι τέτοιο, αλλά κανείς στη Γερμανία δεν έχει σκεφτεί από το 1945 και μετά να τον τιμήσει. Όποιος, εξάλλου, κλείνει ταυτοχρόνως το μάτι και στο κέντρο και στα άκρα, όπως έκανε τις τελευταίες ημέρες ο Κ. Μητσοτάκης, τυφλωμένος από το πάθος του για εξουσία δεν βλέπει μπροστά του και τον πολιτικό γκρεμό που ανοίγεται για τον ίδιο...

Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τους δύο με τρεις χιλιάδες περισσότερο ή λιγότερο γραφικούς, περισσότερο ή λιγότερο πελοποννήσιους που πήγαν στη μητρόπολη. Ούτε από τα ΜΜΕ που μυρίστηκαν θέαμα κι έσπευσαν να το οικειοποιηθούν για εμπορικούς λόγους. 

Δεν κινδυνεύει ακόμα κι από τους πονηρούς πολιτευτές που σιγόνταραν μια θλιβερή μειοψηφία στο βασιλικό της παραλήρημα. Δεν κινδυνεύει από κανέναν τους μεμονωμένα, αλλά από όλους αυτούς μαζί και γενικότερα από όλους εκείνους που έχουν κάνει την επικοινωνία τους σημαία και την ουσία παρελκόμενο...