Πουλήστε και τις πλατείες, όσο είναι καιρός...

Ας μου επιτρέψουν η τρόικα και η κυβέρνηση μια "φιλική" παραίνεση: κακώς ξεκινούν τις ιδιωτικοποιήσεις από τον ΟΤΕ και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη το ξεπούλημα να ξεκινήσει από τις πλατείες και τους δρόμους της χώρας, από τα μέρη δηλαδή που συγκεντρώνονται αυτοί οι "κακομαθημένοι" κι "απολιτίκ", όπως χαρακτηρίζουν μερικές διαπλεκόμενες γραφίδες τους ανθρώπους που επιμένουν να διαμαρτύρονται σε βάρος της πολιτικοοικονομικής ελίτ και τους οποίους αποκαλούν υποτιμητικώς "αγανακτισμένους" χωρίς να έχουν συζητήσει ούτε με έναν από αυτούς...
Μα, καλά, δε γνωρίζουν αυτοί οι "αφελείς" διαμαρτυρόμενοι πως η πορεία της ιστορίας είναι γραμμική; Πως πάντοτε κυβερνούσαν οι ίδιοι λίγοι και ισχυροί και ποτέ δεν υπήρξε ούτε μια εξέγερση ή επανάσταση γιατί "τα πράγματα έτσι είναι και ποτέ δεν αλλάζουν"; Πώς τολμούν αυτοί οι "αναρχοκομμουνισταί" να διασαλεύουν την καθημερινότητά μας; Γιατί να μη μπορεί ο κάθε "ταπεινός" βουλευτής να πίνει ελευθέρως το εσπρεσάκι του στην πλατεία Συντάγματος και να φοβάται τώρα μην τον "πάρουν με τις πέτρες", που έλεγε κι ο αρχηγός Γιωργάκης;...
"Δε μπορεί, κάποια στιγμή θα ξεθυμάνει αυτό το κίνημα", υποστηρίζουν εκείνοι που ζουν για την ημέρα που ο κάθε "Ακτωρ" και η κάθε "Χόχτιφ" θα τοποθετήσει διόδια στις πλατείες της χώρας, τις οποίες θα διαχειρίζονται και θα επιτρέπουν την ελεύθερη είσοδο μόνο στους ευεργέτες τους πολιτικούς. Οπως ακριβώς, δηλαδή, συμβαίνει και τώρα στις παραλίες... "Ωραία" όνειρα είναι όλα αυτά, μόνο που παρακαλώ τους κυβερνήτες μας να βιαστούν. Γιατί αν ο Δεκέμβρης του Γρηγορόπουλου ήταν ένα άτσαλο ξεκίνημα και οι "αγανακτισμένοι" ένα πρώτο βήμα προς τη λαϊκή κυριαρχία, το μέλλον θα είναι ακόμα πιο σκληρό απέναντί τους. Ξεπουλήστε τώρα και τον Παρθενώνα γιατί σε λίγο θα φοβηθείτε για τα καλά όχι μόνο την "οργή των νεκρών και των βράχων τα αγάλματα", όπως γράφει ο Ελύτης, αλλά και τη νέμεση των ζωντανών...

Δεν είναι οι έλληνες το πρόβλημα των ευρωπαίων...

Δεν υπάρχει πιο αχρεία μορφή πολιτικής από εκείνη η οποία στηρίζει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πάνω στη διαλεκτική της ηθικολογίας. Ακριβώς, δηλαδή, όπως αυτή που ακολουθούν οι ευρωπαίοι πιστωτές μας, οι οποίοι μας έχουν "στήσει στον τοίχο" και μας "πυροβολούν" σα να έχει τελέσει κάθε έλληνας ξεχωριστά όλα τα αδικήματα του Ποινικού Κώδικα! Την ίδια ώρα, παίζεται ξανά η αστειότητα των απειλών από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι για μη χορήγηση μέρους του δανείου. Και για μια ακόμα φορά η ελληνική κυβέρνηση πέφτει στην παγίδα του διεθνούς διασυρμού της χώρας, σα νήπιο που δεν έχει ξανακαθίσει ποτέ στη ζωή του σε τραπέζι του πόκερ...

Οι έλληνες διάγαμε ένα βίο υπερκαταναλωτικό και πολιτικώς νωθρό, εκούσια θύματα ενός νεοπλουτισμού τον οποίο δεν είχε ξαναζήσει ποτέ η μεσαία τάξη της χώρας. Αυτός ο άσωτος βίος, όμως, ήταν κάτι παραπάνω από γνωστός σε όσους παριστάνουν σήμερα τους παιδονόμους μας. Άλλωστε, εκείνοι κέρδιζαν τα πολλαπλάσια από την υπέρμετρη προσήλωσή μας στην ατομική ευμάρεια και στην εγκατάλειψη κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης...

Για να αντιμετωπίσεις, εξάλλου, ένα πρόβλημα οφείλεις να έχεις εντοπίσει πρώτα την πηγή του προβλήματος. Κι αυτή δεν είναι τα δημοσιονομικά ολισθήματα της χώρας, τα οποία αναμφιβόλως υπήρξαν, αλλά το ότι η πολιτική παραχώρησε την εξουσία της στην οικονομία σε τέτοιο βαθμό που πλέον είναι η άμαξα που σέρνει το άλογο κι όχι το αντίστροφο. Οι ευρωπαίοι δείχνουν ακόμα ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι η υποτιθέμενη τεμπελιά των ελλήνων που τους σέρνει προς το γκρεμό, αλλά η έλλειψη στοιχειώδους αλληλεγγύης. Αν μη τί άλλο, θα έπρεπε να το κάνουν για το δικό τους συμφέρον, γιατί όλοι βρισκόμαστε κλεισμένοι στο ίδιο "κάστρο" κι αν πέσει η εμπροσθοφυλακή δε χάνεται μόνο αυτή, αλλά ανοίγει ο δρόμος για την απώλεια ολόκληρου του "βασιλείου"...

Η άμεση δημοκρατία το μέσο, όχι ο σκοπός...

Η άμεση δημοκρατία είναι η μόνη μορφή πραγματικής δημοκρατίας. Ας ξεκινήσω με αυτόν τον αφορισμό, μόνο που θα πρέπει να προσθέσω πολλά "αλλά". Οπως, για παράδειγμα, δε μπορείς να μάθεις να οδηγείς αεροπλάνο, αν δεν έχεις οδηγήσει πρώτα ποδήλατο, το ίδιο δύσκολο είναι να μάθει ένας λαός ασυνήθιστος στις συμμετοχικές διαδικασίες να λαμβάνει αποφάσεις σε σημαντικό επίπεδο από τη μια ημέρα στην άλλη...

Μισώ το λαό ή τον υποτιμώ; Καθόλου, γι' αυτό και θεωρώ πως είναι προτιμότερο να ξεκινήσουμε από χαμηλά πριν φτάσουμε στα ψηλά. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως κανένα σπίτι δε χτίζεται από την οροφή. Γι' αυτό και η άμεση δημοκρατία πρέπει, πρώτα, να βρει εφαρμογή στα σχολεία και σε συνοικιακό επίπεδο, πριν φτάσουμε στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό. Παράλληλα, θα έπρεπε να οριστεί ένα χρονοδιάγραμμα πενταετίας-δεκαετίας και τότε να ετίθετο το πραγματικό ερώτημα, δηλαδή ποιό οικονομικοπολιτικό σύστημα θέλουμε να ακολουθήσουμε. Με λίγα λόγια, η άμεση δημοκρατία είναι το μέσο κι όχι ο σκοπός...

Λένε, για παράδειγμα, πως τίποτα δεν αλλάζει, πως η ιστορία έχει φτάσει στο τέλος της και πως ο κορπορατικός καπιταλισμός είναι το μέλλον μας, αφού ο κομμουνισμός έχει πεθάνει. Μόνο που όλοι μας μεγαλώσαμε σε ένα σύστημα που εκτρέφει τον ατομικισμό, την προσωπική επιτυχία που σε κάνει πλούσιο και διάσημο, καθώς και με την ιδεοληψία πως ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο τελευταίος τίποτα. Ακολουθώντας, όμως, το μοντέλο της άμεσης δημοκρατίας δημιουργούμε ένα νέο τύπο πολίτη, εκείνον που συμετέχει άμεσα στη λήψη αποφάσεων κι άρα έχει κάθε ενδιαφέρον να πληροφορείται και να καταθέτει την άποψή του για τα κοινά. Μέχρι να συμβεί αυτό, οι "συμβατικές" εκλογές μπορούν να δώσουν λύση, μόνο που θα είναι ημίμετρο...

Είμαστε ξύπνιοι, ώρα να αποφασίσουμε!

Λένε, και μάλλον έχουν δίκιο, πως αν θες να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι αυτό που χρειάζεσαι, πάνω από όλα, είναι να κάνεις το πρώτο βήμα. Χθες, αυτό το πρώτο βήμα έγινε σε διάφορες πόλεις της χώρας, με προεξάρχουσα τη συγκέντρωση των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος των Αθηνών. Σήμερα αναμένεται και συνέχεια με κατσαρόλες. Ολα αυτά είναι θετικά, πόσω μάλλον όταν αποδεικνύουν πως οι νέες τεχνολογίες ήταν το μοιραίο λάθος της οικονομικοπολιτικής ελίτ. Είναι, όμως, αρκετά; Επιτρέψτε μου να επαναλάβω πως έγινε το πρώτο βήμα, η σημαία όμως του τερματισμού αργεί ακόμα για να πέσει, ειδικώς όταν μιμούμαστε αντιδράσεις άλλων και δε βρίσκουμε τη δική μας φωνή...

Το ξεκαθαρίζω: οι πολίτες δε χρειάζονται κομματικά καπελώματα. Ακόμα κι εκείνοι, εξάλλου, οι οποίοι στήριξαν την ευημερία τους στην προσκόλλησή τους σε κομματικούς μηχανισμούς αντιλαμβάνονται πως αυτό που αποκαλούμε "μεταπολίτευση" έχει πεθάνει. Ωραία, να γκρεμίσουμε ό,τι έχει απομείνει από το κομματικό, αναξιοκρατικό κράτος. Το γεγονός, όμως, ότι έρχεται καλοκαίρι, κι άρα μπορούμε να κοιμόμαστε χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι μας, δεν είναι λύση διαρκείας γιατί θα έρθει κι ο χειμώνας. Ο καλός σκακιστής, άλλωστε, όταν κάνει την κίνησή του έχει ήδη στο μυαλό του την επόμενη...

Μιλώ με γρίφους; Να το κάνω πιο λιανά: χρειαζόμαστε πολιτική πρόταση για το μέλλον, όχι μόνο αγανάκτηση. Να αποφασίσουμε πώς θέλουμε αυτό να οικοδομηθεί:πάνω στο συντηρητικό, αποτυχημένο πρότυπο του παρελθόντος ή με βάση μια γενναία αναδιανομή του πλούτου, η οποία θα στηριχθεί στην αξιοκρατία κι όχι το νεποτισμό και τον κομματισμό; Θέλουμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τα αποφάγια των κερδών των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών ή ο εργασιακός μας μόχθος να ανταμείβεται όπως θα του έπρεπε; Καλώς ή κακώς μια τέτοια επιλογή θα διχάσει όσους συμμετέχουν στους αγανακτισμένους. Είναι, όμως, απαραίτητο να γίνει τώρα, αν θέλουμε να αντιπαλέψουμε όσους βλέπουν μονόδρομους εκεί που ανοίγονται διασταυρώσεις...

"Για τους φτωχούς κι ο θεός είναι φτωχός"...

Μα, τί "σπουδαίοι" άνθρωποι που είναι αυτοί οι βιομήχανοι, πόσο πατριώτες και πόσο δημοκράτες! Παίρνω πίσω ό,τι άσχημο έχω γράψει για εκείνους μέχρι τώρα, αφού την ώρα της κρίσης "αποδεικνύουν" ότι βάζουν πάνω από το ατομικό τους συμφέρον την επιβίωση της χώρας. Ή, μήπως, κάνω λάθος;...
Ακούω τον πρόεδρο των βιομηχάνων Δ. Δασκαλόπουλο να ολοφύρεται πως θα πεινάσουμε (προσέξτε τον α' πληθυντικό) κι ετοιμάζομαι να διοργανώσω ένα "μπαζάρ" αλληλεγγύης στους "αναξιοπαθούντες" κροίσους! Τον ακούω, επίσης, να κλαυθμηρίζει υπέρ της διάσωσης της πατρίδας εκείνος και οι όμοιοί του, οι οποίοι έχουν εδώ και καιρό "μετακομίσει" τις περιουσίες του σε ελβετικές τράπεζες κι εξωχώριες εταιρείες.Είναιγνωστό,άλλωστε,πως "ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων". Ακούω, εξάλλου, τον κ. Δασκαλόπουλο να επιτίθεται στο "κακό" Δημόσιο, που είναι το ίδιο βεβαίως στο οποίο εκείνος και οι φίλοι του επιχειρηματίες της συμφοράς έκαναν πλιάτσικο με τις προμήθειέςτου κι όχι μόνο. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα ουδέποτε συνδέθηκε με την καινοτομία, αλλά με την "κατάδυση" στο δημόσιο ταμείο...
Τώρα, μάλιστα, ο κ. Δασκαλόπουλος θυμήθηκε και τη δημοκρατία, ζητώντας δημοψήφισμα τού τύπου "θέλετε τη σωτηρία της χώρας με θυσίες ή τη χρεοκοπία της". Θέτει, δηλαδή, ένα ψευτοδίλημμα τού στιλ "θέλετε να ζήσετε ή να πεθάνετε". Να γίνει δημοψήφισμα, μόνο που ο λαός θα πρέπει να κληθεί να επιλέξει μεταξύ διαφόρων λύσεων, τις οποίες μπορεί να προτείνει ο καθένας που θα έχει εξασφαλίσει ένα μίνιμουμ υπογραφών στήριξης της πρότασής του...
Ξέρετε ποιό είναι το θλιβερότερο στην όλη ιστορία; Πως ο κ. Δασκαλόπουλος λειτουργεί σα λαγός της τρόικας και του αρχηγού Γιωργάκη. Άλλη μια ένδειξη πως αυτή η κυβέρνηση θέλει να σώσει κάποιους, μόνο που αυτοί δεν είναι ούτε οι πολλοί, ούτε η χώρα.Όπως λέει και το τραγούδι, "για τους φτωχούς κι ο θεός είναι φτωχός"...

Το ΠΑΣΟΚ πέθανε, ζήτω το...ΠΑΝΕΚ!

Ας υποθέσουμε πως είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος και πιστέψω τον αρχηγό Γιωργάκη όταν ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη σωτηρία της χώρας από το ξεπούλημά της κι από την εκ νέου επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων. Δεν θα έπρεπε, όμως, ο πρωθυπουργός, έστω σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική που τον αναγκάζουν να ακολουθεί, να παραιτηθεί από την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς; Γιατί όσο παραμένει σε αυτήν την θέση ντροπιάζει τους αγώνες και τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού κινήματος...

Είναι, επίσης, αναγκαίο να διοργανωθεί έκτακτο καταστατικό συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος, ώστε να απαλειφθεί το "Σοσιαλιστικό" από την ονομασία του και να προστεθεί το "Νεοφιλελεύθερο". Ετσι, τα αρχικά του ΠΑΣΟΚ θα γίνουν ΠΑΝΕΚ! Αλλωστε, οι μόνοι που προσφέρουν τη συναίνεσή τους στον αρχηγό Γιωργάκη είναι η νεοφιλελεύθερη Ντόρα κι ο ακροδεξιός Καρατζαφέρης...

Το έχω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω: όταν σε λίγο καιρό δεν θα έχει μείνει τίποτα κρατικό, θα έχει εκπληρωθεί ένα όνειρο δεκαετιών πολιτικών όπως ο Κ. Μητσοτάκης, ο Α. Ανδριανόπουλος κι ο Στ. Μάνος. Δυστυχώς, θα αποδειχθεί με τον πιο δραματικό τρόπο πως η απαντηση στο κομματικό κράτος δεν είναι το καθόλου κράτος, πως υπάρχει δηλαδή και μια μέση οδός. Αυτοσκοπός του Δημοσίου δεν είναι να παράγει κέρδη, αλλά να εξυπηρετεί τον πολίτη και να του προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες δωρεάν ή σε χαμηλές τιμές. Αυτό φυσικά και δε σημαίνει πως θα πρέπει να υπάρχουν ΔΕΚΟ με χρέη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, αλλά από την άλλη δεν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε το αυτονόητο, δηλαδή την αξιοκρατία στις προσλήψεις, στις προαγωγές, αλλά και στις απολύσεις, καθώς και τη μείωση των υπέρογκων, σε ορισμένες περιπτώσεις, λειτουργικών δαπανών. Οπως, επίσης, δεν έχει γίνει τίποτα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής...

Ο αρχηγός Γιωργάκης μοιάζει με τον εγκληματία που αφού έχει πυροβολήσει το θύμα του, στη συνέχεια το μεταφέρει στο νοσοκομείο και ζητά από τους ειδικούς να εγκαταλείψουν το χώρο για να το χειρουργήσει ο ίδιος, παρότι δεν είναι γιατρός! Βλέποντας πως δεν έχει ούτε τις γνώσεις ούτε τις ικανότητες για να σώσει το θύμα, τού δίνει τη χαριστική βολή. Όταν, όμως, πρόκειται για μια χώρα, το έγκλημα δε λέγεται δολοφονία, αλλά εσχάτη προδοσία...

Υ.Γ. Ο αρχηγός Γιωργάκης οφείλει να προκηρύξει εκλογές αμέσως: ο ελληνικός λαός δεν του έδωσε την κυβερνητική εντολή για να ακολουθήσει την πολιτική που ακολουθεί. Αυτό, πάντως, δε σημαίνει πως θεωρώ λύση για τη χώρα τον Α. Σαμαρά, ο οποίος δεν θα κάνει τίποτα διαφορετικό, όπως έχει αποδείξει η μεταπολιτευτική ιστορία. Η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση συνεργασίας με έντονο το αριστερό στοιχείο, αν όχι μια καθαρώς αριστερή κυβέρνηση. Αν ο λαός επιλέξει, πάλι, αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ., κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει. Το δικαίωμα στην αυτοκτονία και στη συνενοχή είναι αναφαίρετο...

Η αγανάκτηση δε μπορεί να είναι το τέλος της διαδρομής...

Είναι ενθαρρυντικό σημάδι για τη δημοκρατία το ότι μερικές δεκάδες χιλιάδες ισπανοί συγκεντρώθηκαν ειρηνικώς σε διάφορες πόλεις της χώρας τους, ζητώντας αλλαγές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές; Σαφώς και είναι, πόσω μάλλον όταν στο Ελλαδιστάν περιμένουμε πρώτα να μην έχουμε με τί να γεμίσουμε τις κατσαρόλες μας, προκειμένου να βγούμε στους δρόμους. Από την άλλη, όμως, η οργή, την οποία επικαλούνται οι αποκαλούμενοι "indignados" ("αγανακτισμένοι"), είναι ένα απολύτως κατανοητό συναίσθημα, σε καμιά περίπτωση ωστόσο δε συνιστά λύση. Κι αυτό γιατί στην πολιτική δεν αρκεί να ξέρεις τί δεν θες, αλλά πρέπει να είσαι και σε θέση να προτείνεις λύσεις και να διαθέτεις την ικανότητα να τις υλοποιείς...

Γι' αυτό και διστάζω να χαρακτηρίσω επαναστημένα όντα ανθρώπους που αγανακτούν με το σημερινό άπληστο τρόπο ζωής, αλλά δυσκολεύονται να θέσουν την οργή τους σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο δράσης. Φυσικά και δεν εννοώ την ένταξη σε κάποιο κομματικό μηχανισμό. Άλλωστε αυτοί οι μηχανισμοί έχει αποδειχθεί, τουλάχιστον στην Ευρώπη, ότι δεν παράγουν πολιτικές, αλλά εκκολάπτουν νομείς εξουσίας χωρίς κάποιο στιβαρό ιδεολογικό υπόβαθρο παρά μόνο αριστερή ή δεξιά ρητορεία...

Επαναλαμβάνω πως κατανοώ τους "indignadοs". Θα τους κατανοούσα, όμως, ακόμα περισσότερο αν πήγαιναν πέρα από το "δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί" και κατάθεταν μια συγκροτημένη πρόταση εξόδου από την κρίση. Κι αυτή, καλώς ή κακώς, απαιτεί να κάνουν επιλογές, οι οποίες είναι και η ουσία της πολιτικής. Χωρίς να διαλέγεις, για παράδειγμα μεταξύ ισοκατανομής του πλούτου και διαιώνισης των ταξικών ανισοτήτων, κι αυτό να το αποκαλείς ιδεολογική ισομέρεια δε γίνεσαι τίποτα άλλο από συνδιαχειριστής του δράματος...

Ενα άλλο Δημόσιο είναι εφικτό!

Το αυτοκίνητο οδεύει προς τον τοίχο, αλλά οι επιβάτες εξακολουθούν να μαλώνουν μεταξύ τους και κανείς δε στρίβει το τιμόνι. Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν οι ελληναράδες και οι ξένοι, την τρέχουσα οι δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι. Επιτρέψτε μου να θεωρώ πως, όσον αφορά το Δημόσιο, η συζήτηση γίνεται επί λανθασμένης βάσης. Συμφωνώ πως ο τρόπος που (δε) λειτουργεί σήμερα η δημόσια διοίκηση πρέπει να αλλάξει. Μόνο που κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση θέτουν ως προτεραιότητα την εξοικονόμηση χρημάτων και τις ιδιωτικοποιήσεις , ενώ η Αριστερά την πάση θυσία διαφύλαξη των θέσεων εργασίας...
Διαφωνώ και με τις δύο αντιλήψεις. Το πρόβλημα του Δημοσίου δεν θα λυθεί αν πληρώνουμε λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους ή αν καταργήσουμε το κράτος, αλλά αν βάλουμε τέρμα στον κομματισμό που γεννά την αναξιοκρατία, τη γραφειοκρατία και, κατά συνέπεια, τη μη εξυπηρέτηση του πολίτη και την απουσία κοινωνικού κράτους. Γι' αυτό και κάθε θέση στη διοικητική πυραμίδα, ακόμα και του γενικού γραμματέα υπουργείου, θα πρέπει να περνά μέσω ΑΣΕΠ κι όχι, φυσικά, μέσω της αστειότητας που ονομάστηκε "ανοιχτή διακυβέρνηση", δηλαδή βάφτισε το κρέας ψάρι και συνεχίστηκε το φαγοπότι. Σε αυτό το πλαίσιο δεν θα ήμουν αντίθετος ακόμα και στην απόλυση υπαλλήλων, ύστερα από αξιολόγηση της εργασίας τους μέσω ΑΣΕΠ ή εφόσον καταδικαστούν για κάποιο σοβαρό αδίκημα κατά την άσκηση των καθηκόντων τους.
Είναι προφανές, εξάλλου, ότι με τις μετατάξεις δεν πρόκειται να δοθεί λύση κι αυτό γιατί, όπως μαρτυρά και η άνωθι γελοιογραφία του ΚΥΡ, δε μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα. Το Δημόσιο χρειάζεται νέο "αίμα", που να γνωρίζει τις σύγχρονες τεχνολογίες και τα στοιχειώδη περί κοινωνικής συμπεριφοράς. Για όσους μπήκαν όλα αυτά τα χρόνια σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή ΔΕΚΟ χωρίς να ξέρουν να γράφουν ούτε το όνομά τους, δεν θα λυπηθώ αν χάσουν τη δουλειά τους...
Αν νομίζει, όμως, η κυβέρνηση πως μπορείς να παρέχεις παιδεία, υγεία κι άλλα κοινωνικά αγαθά χωρίς να δίνεις χρήματα ή με το να τα αναθέσει σε ιδιώτες είναι βαθιά νυχτωμένη. Με το να κάνειμόνο μαθηματικές πράξεις ολημερίς κι ολοβραδύς για να ξεπληρώσει τους ξένους κι εγχώριους κερδοσκόπους υπονομεύει την κοινωνική συνοχή αυτής της χώρας. Με λίγα λόγια, τί σημασία έχει αν δε χρωστάς σε κανένα, αλλά βρίσκεσαι στη μέση της ερήμου χωρίς τροφή και νερό;...

Νιόνιος ή...Καραγκιόζης;

Για μερικούς ανθρώπους το γεγονός ότι θα πεθάνουν γέροι δεν είναι ευχή, αλλά κατάρα για την υστεροφημία τους! Διαβάζεται μακάβριο, αλλά αν σας δώσω το παράδειγμα του Δ. Σαββόπουλου, αρκετοί θα συμφωνήσετε μαζί μου. Αν ο "Νιόνιος" είχε πεθάνεινέος, θα είχε μείνει στην ιστορία ως ο επαναστάτης τραγουδοποιός-συνείδηση μιας γενιάς, που με τους στίχους του αποτύπωσε έξοχα την εποχή του και παρακινούσε σε δράση. Ένας έλληνας Μπομπ Ντίλαν, αν θέλετε, ο οποίος γνώρισε και τί σημαίνουν πολιτικές διώξεις...
Δυστυχώς, όμως, για τον ίδιο επέζησε μιας αιματοβαμμένης εποχής. Κι έτσι αποφάσισε να αλλάξει "ρεπερτόριο". Θα ήταν πολύ πιο αξιοπρεπές αν το γυρνούσε στα "σκυλάδικα" και τραγουδούσε κάθε βράδυ τα ντέρτια της καψούρας στην παραλιακή. Ο "Νιόνιος", όμως, αγάπησε την εξουσία, την θρησκοληψία και την πατριδοκαπηλία. Συγχρωτίστηκε ανέτως με εκείνους που κάποτε λοιδορούσε κι έφτασε να γίνει η "μαϊμού" της Γιάννας στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας...
Το τελευταίο διάστημα, παρότι η χώρα βυθίζεται σε κάθε λογής κρίση, προτιμά το συναγελασμό του με τους έχοντες και κατέχοντες και πού και πού γράφει και κανένα χλιαρό τραγουδάκι, κυρίως για παιδιά. Κι όταν ήρθε η στιγμή να ανοίξει το στόμα του, με αφορμή το μεταναστευτικό, δεν είχε τίποτα άλλο να βγάλειεκτός από ρατσιστικό εμετό: πρότεινε να μεταφερθούν οι λαθρομετανάστες σε αραιοκατοικημένα νησιά ως λύση στο πρόβλημα! Μπορεί ο κ. Σαββόπουλος να το αγνοεί, αποχαυνωμένος από τα πλούτη που του προσφέρει ακόμα η νεανική του ορμητικότητα, αλλά κανένα πρόβλημα δε λύθηκε ποτέ με τη δημιουργία γκέτο. Το αντίθετο, μάλιστα. Αλλά αυτά είναι "ψιλά γράμματα" για τον κ. Σαββόπουλο. Αλλωστε μπορεί να τον περιμένει ακόμα μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, ίσως σε σύμπραξη με τον έτερο καππαδόκη του μουσικού νεοπλουτισμού, το Γ. Νταλάρα...
Είναι ειρωνικό, αλλά στην επαναστατική ταφόπλακα του Δ. Σαββόπουλου θα ταίριαζε να αποτυπωθούν οι ίδιοι του οι στίχοι: "ήμασταν μιας ήττας που νικά την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τί τραγωδία"...

Η Ν.Δ. "διαφωνεί" με αυτά που συμφωνεί!

Η πρόταση της Ν।Δ. για έξοδο από την κρίση είναι "διαφορετική" από της κυβέρνησης: προτείνει περίπου τα ίδια πράγματα, απλώς ισχυρίζεται πως θα πάει ένα βήμα παραπέρα και ταχύτερα, όπως για παράδειγμα με τις αποκρατικοποιήσεις! Κι εκεί, άλλωστε, που διαφωνεί, δεν προτείνει τίποτα διαφορετικό από εκείνα που εφάρμοσε ο αλήστου μνήμης Γ. Αλογοσκούφης, τον οποίο μάλιστα αποκηρύσσει σήμερακαι η Συγγρού. Ο πρώην "τσάρος" της οικονομίας δεν ήταν εκείνος που έκανε όλα τα χατίρια στο κεφάλαιο, μειώνοντας κατά πολύ τη φορολόγησή του, αλλά δεν πήρε τίποτα πίσω σε επενδύσεις;...
Τί θέλω να πω με τα παραπάνω; Πως όποιος δε συμφωνεί με το μνημόνιο είναι αφελές να πιστεύει ότι η Ν.Δ. θα το αναδιαπραγματευτεί. Τί να ξανασυζητήσει άλλωστε; Αυτά που είναι η ιδεολογία της και τα οποία ο κ. Σαμαράς έχει δηλώσει πως είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί; Οποιος δε συμφωνεί με το μνημόνιο, εξάλλου, δεν είναι δυνατό να ψηφίσει το ακροδεξιό ΛΑΟΣ ή τη νεοφιλελεύθερη Δημοκρατική Συμμαχία, κόμματα τα οποία έχουν ψηφίσει και στηρίξει τη σύμβαση υποδούλωσης της χώρας. Αντιθέτως, έχει καθήκον να ψηφίσει τα κόμματα της Αριστεράς, που το πολεμούν από την πρώτη ημέρα.
Θα ήταν ευχής έργο αν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι Πράσινοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπές αριστερές δυνάμεις κατέβαιναν με ένα κοινό ψηφοδέλτιο. Κι αυτό όχι γιατί συμφωνώ με τις τοποθετήσεις όλων, κι ο λαός εξάλλου έχει το μερίδιο της ευθύνης του για τη σημερινή κρίση, αλλά γιατί ο σοσιαλιστικός λόγος είναι η μόνη σοβαρή πρόταση απεμπλοκής από ένα "λαβύρινθο", ο οποίος δημιουργήθηκε για να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες και κράτη, καθώς και να τονωθεί η αμερικανική οικονομία...
Πληροφορούμαστε όλοι πως η τρόικα ζητά νέες περικοπές δαπανών κι αποκρατικοποιήσεις. Κουβέντα, φυσικά, για την πάταξη της φοροδιαφυγής ή για τον έλεγχο των εγγυήσεων που δίδονται στις τράπεζες. Κι αν η επανεξέταση των συμβασιούχων του Δημοσίου από το ΑΣΕΠ είναι μια καλή πρόταση, δε μπορώ να δεχθώ, για παράδειγμα, πως για τη ΔΕΗ δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο μεταξύ των "Φωτόπουλων" και της ιδιωτικοποίησής της. Το "πονά χέρι, κόβει χέρι" είναι τακτική αεριτζήδων, όχι συνετών πολιτικών...

Οι χειροπέδες χωρούν σε όλους...

Τα ωραιότερα αριστούργηματα της τέχνης έχουν ως κεντρικό πυρήνα τους την πτώση ενός ισχυρού άνδρα. Δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο θέαμα από την εικόνα κάποιου που υπήρξε δυνατός και τώρα μοιάζει με ένα κατατονικό ανθρωπάκι. Αυτή την εικόνα βασιλιά αρχαιοελληνικού δράματος ή σεξπιρικού ήρωα παρουσιάζει κι ο Ν. Στρος Καν. Μπορούμε, φυσικά, να τον λυπηθούμε. Σε κανένα δεν περιποιεί τιμή να χτυπά κάποιον που είναι πεσμένος. Από την άλλη, όμως, είναι γελοίο και να αθωώνουμε έναν άνθρωπο που δεν ήταν μόνο θύμα του ερωτικού του πάθους (αυτό αφορά, εξάλλου, κυρίως την ιδιωτική του σφαίρα), αλλά και της αλαζονείας που γεννά η μεγάλη εξουσία...

"Δε μπορεί να μεταφέρεται στη φυλακή σα να είναι κάποιο πρεζάκι του Χάρλεμ", ισχυρίζονται ευφράδεις δήθεν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συμφωνώ πως κανενός συλληφθέντος η εικόνα δεν πρέπει να περιφέρεται στους τηλεοπτικούς δέκτες και στο διαδίκτυο. Οι τάχα ανθρωπιστές, όμως, είναι οι ίδιοι που ξεχνούν τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν πρόκειται για τη μεταφορά, για παράδειγμα, κάποιου μέλους τρομοκρατικής οργάνωσης. Δεν καταλαβαίνω,ωστόσο, ποιό είναι το νόημα της δικαιοσύνης αν δε μεταφέρεται με χειροπέδες κάποιος ύποπτος στο αστυνομικό τμήμα, ανεξαρτήτως αν είναι χαμίνι ή επικεφαλής του ΔΝΤ. Εκτός αν καταργήσουμε εντελώς τις χειροπέδες. Στο δικό μου μυαλό, άλλωστε, το χαμίνι βρίσκει μεγαλύτερη κατανόηση από έναν λακέ των πιο άπληστων συμφερόντων...

Αυτή η συζήτηση, πάντως, είναι λογικό να βρίσκει πρόσφορο έδαφος στη χώρα όπου η πιθανότερη κατάληξη της καμαριέρας δεν θα ήταν στην θέση της κατηγόρου αλλά της κατηγορούμενης. Δε μιλώ "στον αέρα". Ή μήπως ξεχάσατε την Εύη Τσέκου, που θυσιάστηκε για να σωθεί, έστω προσωρινώς, το καραμανλικό σύστημα εξουσίας;...

Η καμαριέρα, σε αντίθεση με το ρωμιό, είχε φιλότιμο!

Δεν ξέρω αν ο Ν. Στρος Καν είναι ένοχος για σεξουαλική επίθεση κι απόπειρα βιασμού. Προεκλογική περίοδος έρχεται στη Γαλλία, οπότε όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Εκ πρώτης όψεως, όμως, η 32χρονη καμαριέρα εμφανίστηκε πιο αποφασισμένη από όσο μια ολόκληρη κυβέρνηση απέναντι στον επικεφαλής του ΔΝΤ. Πολύ φοβάμαι πως αν ο Στρος Καν έβγαινε γυμνός από το μπάνιο τού αρχηγού Γιωργάκη ή του Γ. Παπακωνσταντίνου, οι τελευταίοι δεν θα έδειχναν τις ίδιες αναστολές με την υπάλληλο και θα ενέδιδαν στις ορέξεις του! Δεν εικοτολογώ, βασίζω την άποψή μου στη "σθεναρότητα" με την οποία έχει αντικρούσει ως τώρα η ελληνική κυβέρνηση την επίθεση ΔΝΤ (δηλαδή ΗΠΑ) και Ε.Ε. σε βάρος της ελληνικής κρατικής περιουσίας...

Δε μου αρέσει η ηθικολογία, αλλά αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όλα όσα βαρύνουν το Ν. Στρος Καν, μαρτυρούν, αν μη τί άλλο, την αλαζονεία του ανδρός, που πιστεύει ότι μπορεί να διαφεντεύει τα πάντα, από τη μοίρα των λαών μέχρι το κορμί μιας καμαριέρας. Κι αν εκείνη τη γλίτωσε, δε μοιάζει να συμβαίνει το ίδιο με αυτήν τη χώρα που κυβερνάται από νενέκους. Γιατί την ώρα που ο λαός σφάζεται μεταξύ του, οι ηγεμόνες του ετοιμάζονται να παραδώσουν το δημόσιο πλούτο στους ξένους. Κι αυτό δεν αποκαλείται μόνο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά εσχάτη προδοσία...

Μοιράστε πιστόλια στους "εξεγερμένους"!

Έχω μια "καλή" ιδέα για το πώς θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από τα φαινόμενα λούμπεν βίας των τελευταίων ημερών: να δημιουργήσουμε δύο στρατόπεδα συγκέντρωσης! Στο ένα οι ακροδεξιοί θα συγκεντρώνουν κάθε είδους μετανάστη, θα τον λιντσάρουν και στη συνέχεια θα τον εκτελούν. Στο άλλο την ίδια δουλειά θα κάνουν κάποιοι...υπερβολικά αριστεροί, μόνο που θύματά τους θα είναι κάθε είδους αστυνομικοί. Με αυτόν τον τρόπο, η Ελλάδα θα σωθεί από το μεγαλύτερό της πρόβλημα, που είναι "φυσικά" οι ξένοι και οι μπάτσοι...

Τώρα που το σκέφτομαι, έχω μια ακόμα καλύτερη ιδέα: να μοιραστούν πιστόλια σε όλους τους έλληνες πολίτες, ώστε ο καθένας να μπορέσει να σκοτώσει όποιον δε γουστάρει είτε λόγω φυλής, χρώματος, εθνικότητας και ιδεολογίας, είτε λόγω φάτσας! Αναρωτιέμαι: αυτήν την επανάσταση ονειρευόμαστε; Αυτός ο κοινωνικός εμφύλιος θα δώσει τη λύση, την ώρα που η οικονομική και πολιτική ελίτ θα μας παρακολουθεί από το θεωρείο να σφαζόμαστε; Λυπάμαι, αλλά βαρέθηκα όλους εκείνους που ξεσπούν την επαναστατικότητά τους σε ξένους και σε μπάτσους και την επόμενη ημέρα στέκονται "σούζα" μπροστά στο αφεντικό τους...

Μια ολόκληρη κοινωνία σε κώμα...

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να επιλυθεί κάποιο πρόβλημα. Αλίμονο σε εκείνους που μιλούν για μονόδρομους ή, έστω, θέτουν διλήμματα. Τί γίνεται, όμως, όταν δεν έχουμε καταλάβει ποιό ακριβώς είναι το πρόβλημα, γι' αυτό και δίνουμε απαντήσεις που ορισμένες φορές, όπως αποδεικνύει και η επικαιρότητα αυτής της εβδομάδας, είναι τραγικώς λανθασμένες;...

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι εγκληματίες οι λαθρομετανάστες, ώστε να δικαιολογείται η δαιμονοποίησή τους με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία πατέρα στο κέντρο της Αθήνας; Προφανώς όχι, όπως και δεν είναι, άλλωστε, το πραγματικό πρόβλημα αυτής της χώρας. Κι αν το ανθρωπιστικό κριτήριο δε σας συγκινεί, γιατί δικαίωμα επιβίωσης στην Ελλάδα έχουν μόνο όσοι έχουν γεννηθεί στη χώρα μας από έλληνες γονείς κατά τη γνώμη ορισμένων,δείτε το ωφελιμιστικά: οι ξένοι είναι μιας πρώτης τάξης εργατικό δυναμικό, πάνω στο οποίο μπορεί να βασιστεί η αναπτυξιακή ανάκαμψη της χώρας. Αλήθεια, έχουν σκεφτεί, για παράδειγμα, οι ελληναράδες, που δεν πληρώνουν οι ίδιοι ασφαλιστικές εισφορές όταν δεν τις υπεξαιρούν κιόλας, σε τί κατάσταση θα ήταν τα ασφαλιστικά ταμεία χωρίς τις εισφορές των ξένων; Ή ποιός θα καλλιεργούσε τα χωράφια τους χωρίς ασφάλιση; Αν ψάχνετε, οπωσδήποτε, για κάποιο πρόβλημα, εντοπίστε το στα καδρόνια των χρυσαυγιτών που προσβάλλουν, αν μη τί άλλο, την εθνική μας αξιοπρέπεια...

Πάμε παρακάτω: είναι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας οι δημόσιοι υπάλληλοι ή τα σώματα ασφαλείας, ώστε η μια επαγγελματική ομάδα να στρέφεται "νομοτελειακώς" κατά της άλλης; Φυσικά και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα έχουν επικρατήσει ο συντεχνιασμός, οι φατρίες και η έλλειψη αλληλεγγύης. Προφανώς και στα σώματα ασφαλείας έχει βρει αποκούμπι η εξουσία για να επιβάλλει με τη βία ό,τι δεμπορεί με την προπαγάνδα. Μόλις, όμως, είπα τη μαγική λέξη "εξουσία". Γιατί εκεί έγκειται η πηγή του μεγάλου προβλήματος...

Δεν είναι μόνο ο άτυχος διαδηλωτής που βρίσκεται σε κώμα εξαιτίας της εξουσίας. Ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Ένας λαός που απαξιώνει, με τη χαμηλή συμμετοχή του σε αυτές, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Ενας λαός χωρίς ταξική συνείδηση, που ποδηγετείται γιατί από τα γεννοφάσκια του μέχρι την ημέρα του θανάτου του καταναλώνει "αλήθειες" που έχουν μόνο δράκους και σωτήρες, ποτέ ψύχραιμες αποτιμήσεις και λογικές υποχωρήσεις. Αυτός ο λαός δεν πρόκειται ποτέ να κατεβεί σε μια γενική απεργία διαρκείας, που αυτήν τη στιγμή είναι μια καλή πρόταση, είτε γιατί η χώρα θα βγει από το ευρώ, όπως εκβιάζει η κυβέρνηση, είτε γιατί δεν είναι αρκούντως βίαιη ιδέα, όπως θα την ήθελαν οι επαναστάτες του καναπέ. Τα "πρόβατα", όμως, που ακολουθούν μεσοβέζικες λύσεις για να τα έχουν καλά με τη συνείδησή τους χωρίς να θίγουν τα αφεντικά τους, δε ματαιώνουν το "Πάσχα", απλώς το αναβάλλουν...

Ο Τσίπρας φταίει, αυτός δεν κυβερνά άλλωστε;...

Απεργία αύριο κι αναρωτιόμουν μήπως είναι λάθος να πηγαίνουμε κόντρα στις επιλογές της κυβέρνησης. Μήπως ο αρχηγός Γιωργάκης έχει δίκιο; Μήπως η πιστή εφαρμογή του μνημονίου θα αλλάξει τη χώρα προς το καλύτερο; Η προσωπική ενδοσκόπηση ξεκινά από το χιλιοειπωμένο επιχείρημα πως η τρόικα προσπαθεί να επιβάλει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες έπρεπε να είχαν προχωρήσει εδώ και δεκαετίες.

Δεν θα σταθώ στο ότι αυτές τις αλλαγές υποτίθεται πως επιχειρούν να προχωρήσουν εκείνοι που ευθύνονται για το γεγονός ότι χρειάζονται αλλαγές! Θα μείνω στην ουσία: είναι απαραίτητες οι αποκρατικοποιήσεις; Οχι, κι αυτό γιατί ανάμεσα στο ξεπούλημα και στο κομματικό κράτος υπάρχειμια μέση λύση κι όποιος δε μπορεί να την επιβάλει είναι ανίκανος. Είναι απαραίτητη η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων; Οχι, εκτός αν οι επιχειρηματίες που την επικαλούνται σαν πανάκεια έχουν μετακομίσει σε χαμόσπιτα στο Πέραμα, οπότε αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης και οι ίδιοι. Είναι, επίσης, απαραίτητη η μείωση των συντάξεων και η αύξηση των ορίων ηλικίας; Οχι, αν η κυβέρνηση στήσει έναν ικανό εισπρακτικό μηχανισμό καταπολέμησης της εισφοροδιαφυγής...

Βγαίνουν τώρα οι Λοβέρδοι και οι Διαμαντοπούλου του ντουνιά κι εντοπίζουν τον ένοχο για την κυβερνητική αβελτηρία. Ποιοί φταίνε; Οσοι δεν κυβερνούν, δηλαδή το μισό ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ., η Αλέκα κι ο Τσίπρας! Φυσικά οι ίδιοι, που κατέχουν νευραλγικά υπουργεία, δεν έχουν καμιά ευθύνη για την κατάσταση της χώρας. Αυτή είναι, όμως, και η τραγωδία, πως οι αξιότεροι υπουργοί της κυβέρνησης είναι ανίκανες προσωπικότητες, όπως η Λ. Κατσέλη και η Τ. Μπιρμπίλη, οι οποίες όμως έχουν δίκιο στην αιτιολογική βάση των διαφωνιών τους. Οσο για την Αριστερά, το δικό της έγκλημα δεν είναι η αντίθεσή της στο μνημόνιο, αλλά το ότι δεν είναι ενωμένη...

Υ.Γ.: Επαναλαμβάνω, η συμμετοχή στην αυριανή απεργία δεν είναι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση. Προς τον τοίχο συνεχίζουν να οδηγούν μόνο οι τυφλοί, οι αφελείς ή όσοι ξέρουν πως λίγο πριν από τη συγκρουση θα καταφέρουν να σώσουν το δικό τους τομάρι...

Ενας Ζήκος στο Μαξίμου!

Ποιός ξεχνά την αριστοτεχνική ερμηνεία του Κ. Χατζηχρήστου ως "μπακαλόγατου" Ζήκου στην ταινία "Της Κακομοίρας"; Οπως θυμάστε, ερμήνευε τον κουτοπόνηρο, θρασύδειλο μπακάλη, ο οποίος στα λόγια ήταν ικανός να φέρει τον κόσμο ανάποδα, στην πράξη όμως δεν τολμούσε να πάει κόντρα ούτε στο άμυαλο αφεντικό του. Με λίγα λόγια, η συμπεριφορά τού Ζήκου θυμίζει τον αρχηγό Γιωργάκη, ο οποίος στη Βουλή παριστάνει το γενναίο μαχητή, αλλά όταν είναι να αντιμετωπίσει τους γερμανούς ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές των αμερικανών φίλων του...

Συνωμοσιολογία; Μπορεί, αλλά μέχρι τώρα ο πρωθυπουργός δεν έχει κάνει τίποτα που να έχει στενοχωρήσει την αμερικανική κυβέρνηση. Ισα ίσα, που έχει συνομιλήσει πρόσφατα τόσο με έναν από τους υφυπουργούς Οικονομικών των ΗΠΑ, όσο και με τον Τ Σόρος φυσικά. Την ίδια ώρα, καμιά από τις μπλόφες και τα "πιστόλια στο τραπέζι" του αρχηγού Γιωργάκη δεν έχουν πιάσει. Αυτό είναι φυσικό γιατί όποιος θέλει να παίξει πόκερ δεν αφήνει τους αντιπάλους του να δουν τα χαρτιά του...

Το μόνο που επιτυγχάνει, εξάλλου, ο πρωθυπουργός με παιδαριώδη φιάσκο τύπου Λουξεμβούργου είναι να αποδυναμώνει έτι περαιτέρω την αξιοπιστία του. Ο ίδιος, άλλωστε, ως άριστος γνώστης των τεχνολογικών εξελίξεων θα έπρεπε να γνωρίζει πως μια συνάντηση υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης σε πύργο του Λουξεμβούργου θα μπορούσε να μείνει κρυφή μόνο την εποχή των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης...

Υ.Γ. Οταν τα ποντίκια αρχίζουν να εγκαταλείπουν το πλοίο, δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι αυτό βουλιάζει. Ετσι δεν είναι κ. Λοβέρδε;...

Οι οκτώ ώρες είναι υπερβολικά πολλές!

Είναι δίκαιο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να εργάζονται οκτώ ώρες συν τις υπερωρίες και οι δημόσιοι υπάλληλοι, που έχουν και το προνόμιο της μονιμότητας, επτάμισι; Οχι! Είναι δίκαια, επομένως, η κυβέρνητική απόφαση επέκτασης του ωραρίου εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων; Και πάλι όχι θα σας απαντήσω! Κι αυτό γιατί η φιλοσοφία της εξομοίωσης προς τα κάτω, που βρίσκεται πίσω από αυτήν την απόφαση, είναι λανθασμένη...
Οι άνθρωποι δε χρειάζεται να δουλεύουμε οκτώ ώρες ημερησίως και παραπάνω. Το αίτημα του οκτάωρου αφορούσε τον 19ο αιώνα, υποτίθεται όμως πως ζούμε στον 21ο, όπου, μεταξύ άλλων, τα τεχνολογικά εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας είναι απείρως περισσότερα από εκείνα που είχαμε δύο αιώνες νωρίτερα. Η δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι εφεύρεση της απληστίας, όχι φυσικά των εργαζομένων, αλλά των αφεντικών τους...
Σκεφτείτε έναν κόσμο όπου ο κάθε πολίτης θα εργαζόταν λίγες ώρες, χωρίς το άγχος της οικονομικής επιβίωσης γιατί θα είχε λόγο πάνω στο προϊόν της εργασίας του. Αυτός ο πολίτης θα είχε χρόνο να αναπτύσσει όλες τις δεξιότητές του, να μορφώνεται και να ενημερώνεται επαρκώς για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Ένας τέτοιος πολίτης δεν θα ψήφιζε αυτόν που του εξασφαλίζει την οικονομική του επιβίωση (και μόνο) ή εκείνον του οποίου η προπαγάνδα ταιριάζει καλύτερα στα στερεότυπά του. Αυτός ο πολίτης δεν θα είχε ανάγκη, για παράδειγμα, την τηλεοπτική σάχλα για να αποκοιμηθεί ή την πνευματική υποκουλτούρα για να "ξεδώσει"...
Σε έναν κόσμο όπου η υποχρεωτική εργασία δεν θα ξεπερνούσε τις λίγες ώρες την ημέρα, δεν θα υπήρχεπλειοψηφία που θα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. γιατί "δεν υπάρχει εναλλακτική". Σε έναν τέτοιο κόσμο θα είχε νόημα η εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας γιατί ο λαός θα είχε καθαρό μυαλό, απαλλαγμένο από το άγχος της επιβίωσης, και πλήρη γνώση κι όχι το πλύσιμο εγκεφάλου της κάθε εξουσίας. Σε έναν τέτοιο κόσμο, η καπιταλιστική κρεατομηχανή δεν θα μπορούσε να αναπαράγει το ίδιο πιστό μοντέλο του λούμπεν προλετάριου. Σε έναν τέτοιο κόσμο το δίλημμα "κομμουνισμός χωρίς το Κόμμα- πάτρονα ή βαρβαρότητα" θα είχε μια αυτονόητη απάντηση...

Ο...Πινόκιο ζητά να τον εμπιστευτούμε!

Για να μην ηθικολογούμε αδίκως: όποιος ανάμεσά μας δεν έχει πει ποτέ ψέματα στη ζωή του, ας σηκώσει το χέρι ψηλά για να του βγάλω το καπέλο! Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πως δεν θα ήθελα να έχω φίλο ένα τόσο ειλικρινές πρόσωπο, όχι μόνο για ευνόητους λόγους, αλλά και γιατί θα το θεωρούσα εξαιρετικώς βαρετό...

Από την άλλη, όμως, δεν θα ήθελα φιλικές σχέσεις ούτε με κάποιον που λέει συνεχώς ψέματα. Τί σχέση εμπιστοσύνης θα μπορούσα να οικοδομήσω με έναν τέτοιο τύπο; Με τί θράσος θα μου ζητούσε να τον εμπιστευόμουν; Είναι δυνατό να του έκανα κάποια μεγάλη χάρη μόνο και μόνο γιατί θα μου ορκιζόταν στον ανύπαρκτο λόγο της τιμής του;...

Αυτό είναι, άλλωστε, και το πρόβλημα της σημερινής κυβέρνησης. Δεν ισχυρίζομαι πως θα έπρεπε να διεξάγει τις συζητήσεις της για οικονομική βοήθεια υπό το φως του ήλιου. Ούτε σπεύδω να ασπαστώ ασμένως θεωρίες περί δολερής υποδούλωσής μας στους ξένους. Ωστόσο, δεν θα περίμενα από την κυβέρνηση να δίνει "όπλα" στους δανειστές της, όπως οι κουβέντες του αρχηγού Γιωργάκη και του Γ. Παπακωνσταντίνου περί πιθανής χρεοκοπίας και "Τιτανικού". Οπως θα περίμενα από κάποιο συνετό πολιτικό να ζητά προεκλογικώς την αλλαγή πολιτικής και το "σπάσιμο αβγών" κι όχι να επιδίδεται σε ανέξοδη υποσχεσιολογία. Θα ανέμενα, επίσης, να αποδεχθεί η κυβέρνηση πως γνώριζε την κατάσταση πολύ καιρό πριν γίνει κυβέρνηση. Θα ήταν, έστω κι αργά, μια πράξη γενναιότητας εκ μέρους της. Ακόμα κι αυτός ο ανίκανος Κ. Καραμανλής (καθυστερημένα βεβαίως) είχε πει "μέα κούλπα" για το Βατοπέδι. Ο αρχηγός Γιωργάκης, όμως, δε διαθέτει ούτε τη στοιχειωδέστερη ευθιξία...

Δε γνώρισα ακόμα ούτε άγιο, ούτε τέρας!

Είναι μια σκηνή στην ταινία "Νίξον" που μένει στη μνήμη: ο Αντονι Χόπκινς, που υποδύεται τον ατιμασμένο πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, κοιτά μια φωτογραφία του Τζον Κένεντι και μονολογεί: "οι αμερικανοί τον θαυμάζουν γιατί αντιπροσωπεύει ό,τι θα ήθελαν να είναι και οι ίδιοι. Με μισούν γιατί αντιπροσωπεύω αυτό που πραγματικά είναι"...

Γιατί θυμήθηκα αυτήν τη σκηνή; Μα, γιατί στη συνείδηση του ελληνικού λαού ο εκλιπών Θανάσης Βέγγος έχει την θέση που διατηρεί ο Κένεντι στη συνείδηση των αμερικανών. Αν, πάλι, όπου Νίξον βάλετε το όνομα του Β. Μεϊμαράκη, θα έχετε αντιληφθεί το νόημα τής φαινομενικά άσχετης εισαγωγής...

Στο θυμικό των ελλήνων ο Βέγγος παρουσιάζεται ως ο καλοκάγαθος άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο οποίος με το χιούμορ και το πείσμα του κατόρθωσε να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής. Από την άλλη, διαθέτοντας το χάρισμα της υποκρισίας, καταδικάζουμε το Β. Μεϊμαράκη γιατί χρησιμοποίησε φράσεις κι επέδειξε συμπεριφορά που δε νομίζω πως απέχει και πολύ από εκείνη ενός μέσου αγχωμένου έλληνα! "Μα, εκείνος είναι βουλευτής. Θα έπρεπε να προσέχει περισσότερο", θα μου πείτε για να αποδείξετε εμμέσως ότι πάντοτε περιμένουμε από τους άλλους τη συμπεριφορά που δεν είμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε εμείς οι ίδιοι, χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες...

Ο Βέγγος κι ο κ. Μεϊμαράκης δεν είναι ούτε άγιοι, ούτε δαίμονες. Δεν το λέω για να μειώσω τον ηθοποιό, ούτε για να αθωώσω τον πολιτικό. Επικαλούμαι την ανθρώπινη ιδιότητά τους, μήπως και βρούμε επιτέλους το μέτρο στις αξιολογικές μας κρίσεις...

Τί Οσάμα, τί Ομπάμα!

Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν ένας σεσημασμένος εγκληματίας, ένας δολοφόνος κατά συρροή, που επένδυε με μεταφυσικές αναλύσεις τα πιο φυσικά ένστικτα βίας. Από την άλλη, όμως, όσο κι αν θέλουν ο Μ. Ομπάμα και η πλειονότητα των αμερικανών να βαφτίζουν τον τρόπο θανάτου του δημιουργήματός τους (ας μην ξεχνάμε πως μέχρι την προηγούμενη δεκαετία τουλάχιστον ο Μπιν Λάντεν είχε απευθείας πρόσβαση στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες) απονομή δικαιοσύνης, δεν ήταν τίποτα άλλο από ψυχρή δολοφονία ενός επιχειρησιακά ανίκανου πλέον τρομοκράτη...
Η δολοφονία Μπιν Λάντεν δεν ήταν τίποτα άλλο από καθαρή εκδίκηση, του είδους που λατρεύουν να βλέπουν οι αμερικανοί στις ταινίες τους ή να διαβάζουν στα κόμικ τους. Το ότι τον έθαψαν με το μουσουλμανικό τρόπο μού θυμίζει το "να σε σφάξω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι". Με λίγες κουβέντες, ο Μπιν Λάντεν με μουσουλμανικό τρόπο θα κηδευόταν, ακόμα κι αν πέθαινε από φυσικά αίτια. Δεν του έκαναν καμιά χάρη οι αμερικανοί!
Πόσο απλοϊκή είναι, εξάλλου, η σκέψη πως ο θάνατος ενός τρομοκράτη, ακόμα κι αν θεωρείται σύμβολο για όσους λατρεύουν την τυφλή βία, μπορεί να φέρει την παγκόσμια ειρήνη. Είναι μια σκέψη που βολεύει απίστευτα την παγκόσμια τάξη γιατί αποπροσανατολίζει τους λαούς από το πραγματικό πρόβλημα, που δεν είναι αυτό της τρομοκρατίας, αλλά της ελευθερίας και της ισοκατανομής του πλούτου. Ο Μπιν Λάντεν σκότωσε μερικές χιλιάδες άνθρώπων, στην πλειονότητά τους αμάχων, η πολιτική όμως όσων τον καταδίωκαν (σε χαλαρούς ρυθμούς πάντως γιατί δεν είναι εύκολο να δημιουργείς με σκοπό τον αποπροσανατολισμό από τη μία ημέρα στην άλλη ένα νέο παγκόσμιο εχθρό) έχει εξοντώσει ή έχει οδηγήσει στο περιθώριο εκατομμύρια, για να μην πω δισεκατομμύρια ψυχές...

"Θα νικήσουμε, αφού δε γίνεται να νικηθούμε"...

Ολοι μιλάμε για ελευθερία, αλήθεια, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Ναι, αλλά τις θέλουμε οκτώμισι με δυόμισι, εννιά με πέντε ή μέσα σε οποιοδήποτε άλλο ωράριο ακολουθεί κανείς. Τις θέλουμε τότε, ώστε μετά να γυρίζουμε στο σπιτάκι μας, να αποχαυνωνόμαστε μπροστά στην τηλεοπτική οικογενειακή μας θαλπωρή κι αργότερα να μας έρχεται η διάθεση να ακούσουμε κανένα επαναστατικό τραγουδάκι ή να δούμε κάποια επαναστατική ταινία κι έτσι να νιώσουμε πως έχουμε κάνει το καθήκον μας...
Δυστυχώς, όμως, η ελευθερία, η αλήθεια, η κοινωνική δικαιοσύνη και η δημοκρατία δεν έχουν ούτε ωράριο, ούτε οικογένεια, ούτε εξαντλούνται σε όμορφες νότες και σκηνές. Βιώνονται είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, δώδεκα μήνες το χρόνο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία αναπνοή...
Πόσοι μπορούν να ζουν σε αυτόν το ρυθμό; Ελάχιστοι, γι' αυτό και τους αποκαλούμε ήρωες κι όχι πολιτικούς ή δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Κι όταν αυτοί οι ελάχιστοιπεθαίνουν,όπως ο Λάκης Σάντας το Σάββατο, ή δολοφονούνται, όπως συνέβη με τον Αλέξανδρο Παναγούλη πριν από τριάντα πέντε χρόνια ακριβώς, οφείλουμε να τους αποδίδουμε τις ύψιστες των τιμών, ακολουθώντας το παράδειγμά τους, κι όχι να τους λησμονούμε για να φαινόμαστε οι υπόλοιποι σπουδαιότεροι. Μόνο τότε "θα νικήσουμε, αφού δενθα γίνεται να νικηθούμε", όπως είχε γράψει ο Παναγούλης. Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη ηρώων, αλίμονο στη χώρα μου, που τώρα τους χρειάζεται ξανά...