Λένε, και μάλλον έχουν δίκιο, πως αν θες να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι αυτό που χρειάζεσαι, πάνω από όλα, είναι να κάνεις το πρώτο βήμα. Χθες, αυτό το πρώτο βήμα έγινε σε διάφορες πόλεις της χώρας, με προεξάρχουσα τη συγκέντρωση των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος των Αθηνών. Σήμερα αναμένεται και συνέχεια με κατσαρόλες. Ολα αυτά είναι θετικά, πόσω μάλλον όταν αποδεικνύουν πως οι νέες τεχνολογίες ήταν το μοιραίο λάθος της οικονομικοπολιτικής ελίτ. Είναι, όμως, αρκετά; Επιτρέψτε μου να επαναλάβω πως έγινε το πρώτο βήμα, η σημαία όμως του τερματισμού αργεί ακόμα για να πέσει, ειδικώς όταν μιμούμαστε αντιδράσεις άλλων και δε βρίσκουμε τη δική μας φωνή...
Το ξεκαθαρίζω: οι πολίτες δε χρειάζονται κομματικά καπελώματα. Ακόμα κι εκείνοι, εξάλλου, οι οποίοι στήριξαν την ευημερία τους στην προσκόλλησή τους σε κομματικούς μηχανισμούς αντιλαμβάνονται πως αυτό που αποκαλούμε "μεταπολίτευση" έχει πεθάνει. Ωραία, να γκρεμίσουμε ό,τι έχει απομείνει από το κομματικό, αναξιοκρατικό κράτος. Το γεγονός, όμως, ότι έρχεται καλοκαίρι, κι άρα μπορούμε να κοιμόμαστε χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι μας, δεν είναι λύση διαρκείας γιατί θα έρθει κι ο χειμώνας. Ο καλός σκακιστής, άλλωστε, όταν κάνει την κίνησή του έχει ήδη στο μυαλό του την επόμενη...
Μιλώ με γρίφους; Να το κάνω πιο λιανά: χρειαζόμαστε πολιτική πρόταση για το μέλλον, όχι μόνο αγανάκτηση. Να αποφασίσουμε πώς θέλουμε αυτό να οικοδομηθεί:πάνω στο συντηρητικό, αποτυχημένο πρότυπο του παρελθόντος ή με βάση μια γενναία αναδιανομή του πλούτου, η οποία θα στηριχθεί στην αξιοκρατία κι όχι το νεποτισμό και τον κομματισμό; Θέλουμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τα αποφάγια των κερδών των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών ή ο εργασιακός μας μόχθος να ανταμείβεται όπως θα του έπρεπε; Καλώς ή κακώς μια τέτοια επιλογή θα διχάσει όσους συμμετέχουν στους αγανακτισμένους. Είναι, όμως, απαραίτητο να γίνει τώρα, αν θέλουμε να αντιπαλέψουμε όσους βλέπουν μονόδρομους εκεί που ανοίγονται διασταυρώσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου