Τα ωραιότερα αριστούργηματα της τέχνης έχουν ως κεντρικό πυρήνα τους την πτώση ενός ισχυρού άνδρα. Δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο θέαμα από την εικόνα κάποιου που υπήρξε δυνατός και τώρα μοιάζει με ένα κατατονικό ανθρωπάκι. Αυτή την εικόνα βασιλιά αρχαιοελληνικού δράματος ή σεξπιρικού ήρωα παρουσιάζει κι ο Ν. Στρος Καν. Μπορούμε, φυσικά, να τον λυπηθούμε. Σε κανένα δεν περιποιεί τιμή να χτυπά κάποιον που είναι πεσμένος. Από την άλλη, όμως, είναι γελοίο και να αθωώνουμε έναν άνθρωπο που δεν ήταν μόνο θύμα του ερωτικού του πάθους (αυτό αφορά, εξάλλου, κυρίως την ιδιωτική του σφαίρα), αλλά και της αλαζονείας που γεννά η μεγάλη εξουσία...
"Δε μπορεί να μεταφέρεται στη φυλακή σα να είναι κάποιο πρεζάκι του Χάρλεμ", ισχυρίζονται ευφράδεις δήθεν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συμφωνώ πως κανενός συλληφθέντος η εικόνα δεν πρέπει να περιφέρεται στους τηλεοπτικούς δέκτες και στο διαδίκτυο. Οι τάχα ανθρωπιστές, όμως, είναι οι ίδιοι που ξεχνούν τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν πρόκειται για τη μεταφορά, για παράδειγμα, κάποιου μέλους τρομοκρατικής οργάνωσης. Δεν καταλαβαίνω,ωστόσο, ποιό είναι το νόημα της δικαιοσύνης αν δε μεταφέρεται με χειροπέδες κάποιος ύποπτος στο αστυνομικό τμήμα, ανεξαρτήτως αν είναι χαμίνι ή επικεφαλής του ΔΝΤ. Εκτός αν καταργήσουμε εντελώς τις χειροπέδες. Στο δικό μου μυαλό, άλλωστε, το χαμίνι βρίσκει μεγαλύτερη κατανόηση από έναν λακέ των πιο άπληστων συμφερόντων...
Αυτή η συζήτηση, πάντως, είναι λογικό να βρίσκει πρόσφορο έδαφος στη χώρα όπου η πιθανότερη κατάληξη της καμαριέρας δεν θα ήταν στην θέση της κατηγόρου αλλά της κατηγορούμενης. Δε μιλώ "στον αέρα". Ή μήπως ξεχάσατε την Εύη Τσέκου, που θυσιάστηκε για να σωθεί, έστω προσωρινώς, το καραμανλικό σύστημα εξουσίας;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου