Είναι ενθαρρυντικό σημάδι για τη δημοκρατία το ότι μερικές δεκάδες χιλιάδες ισπανοί συγκεντρώθηκαν ειρηνικώς σε διάφορες πόλεις της χώρας τους, ζητώντας αλλαγές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές; Σαφώς και είναι, πόσω μάλλον όταν στο Ελλαδιστάν περιμένουμε πρώτα να μην έχουμε με τί να γεμίσουμε τις κατσαρόλες μας, προκειμένου να βγούμε στους δρόμους. Από την άλλη, όμως, η οργή, την οποία επικαλούνται οι αποκαλούμενοι "indignados" ("αγανακτισμένοι"), είναι ένα απολύτως κατανοητό συναίσθημα, σε καμιά περίπτωση ωστόσο δε συνιστά λύση. Κι αυτό γιατί στην πολιτική δεν αρκεί να ξέρεις τί δεν θες, αλλά πρέπει να είσαι και σε θέση να προτείνεις λύσεις και να διαθέτεις την ικανότητα να τις υλοποιείς...
Γι' αυτό και διστάζω να χαρακτηρίσω επαναστημένα όντα ανθρώπους που αγανακτούν με το σημερινό άπληστο τρόπο ζωής, αλλά δυσκολεύονται να θέσουν την οργή τους σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο δράσης. Φυσικά και δεν εννοώ την ένταξη σε κάποιο κομματικό μηχανισμό. Άλλωστε αυτοί οι μηχανισμοί έχει αποδειχθεί, τουλάχιστον στην Ευρώπη, ότι δεν παράγουν πολιτικές, αλλά εκκολάπτουν νομείς εξουσίας χωρίς κάποιο στιβαρό ιδεολογικό υπόβαθρο παρά μόνο αριστερή ή δεξιά ρητορεία...
Επαναλαμβάνω πως κατανοώ τους "indignadοs". Θα τους κατανοούσα, όμως, ακόμα περισσότερο αν πήγαιναν πέρα από το "δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί" και κατάθεταν μια συγκροτημένη πρόταση εξόδου από την κρίση. Κι αυτή, καλώς ή κακώς, απαιτεί να κάνουν επιλογές, οι οποίες είναι και η ουσία της πολιτικής. Χωρίς να διαλέγεις, για παράδειγμα μεταξύ ισοκατανομής του πλούτου και διαιώνισης των ταξικών ανισοτήτων, κι αυτό να το αποκαλείς ιδεολογική ισομέρεια δε γίνεσαι τίποτα άλλο από συνδιαχειριστής του δράματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου