Η άμεση δημοκρατία είναι η μόνη μορφή πραγματικής δημοκρατίας. Ας ξεκινήσω με αυτόν τον αφορισμό, μόνο που θα πρέπει να προσθέσω πολλά "αλλά". Οπως, για παράδειγμα, δε μπορείς να μάθεις να οδηγείς αεροπλάνο, αν δεν έχεις οδηγήσει πρώτα ποδήλατο, το ίδιο δύσκολο είναι να μάθει ένας λαός ασυνήθιστος στις συμμετοχικές διαδικασίες να λαμβάνει αποφάσεις σε σημαντικό επίπεδο από τη μια ημέρα στην άλλη...
Μισώ το λαό ή τον υποτιμώ; Καθόλου, γι' αυτό και θεωρώ πως είναι προτιμότερο να ξεκινήσουμε από χαμηλά πριν φτάσουμε στα ψηλά. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως κανένα σπίτι δε χτίζεται από την οροφή. Γι' αυτό και η άμεση δημοκρατία πρέπει, πρώτα, να βρει εφαρμογή στα σχολεία και σε συνοικιακό επίπεδο, πριν φτάσουμε στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό. Παράλληλα, θα έπρεπε να οριστεί ένα χρονοδιάγραμμα πενταετίας-δεκαετίας και τότε να ετίθετο το πραγματικό ερώτημα, δηλαδή ποιό οικονομικοπολιτικό σύστημα θέλουμε να ακολουθήσουμε. Με λίγα λόγια, η άμεση δημοκρατία είναι το μέσο κι όχι ο σκοπός...
Λένε, για παράδειγμα, πως τίποτα δεν αλλάζει, πως η ιστορία έχει φτάσει στο τέλος της και πως ο κορπορατικός καπιταλισμός είναι το μέλλον μας, αφού ο κομμουνισμός έχει πεθάνει. Μόνο που όλοι μας μεγαλώσαμε σε ένα σύστημα που εκτρέφει τον ατομικισμό, την προσωπική επιτυχία που σε κάνει πλούσιο και διάσημο, καθώς και με την ιδεοληψία πως ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο τελευταίος τίποτα. Ακολουθώντας, όμως, το μοντέλο της άμεσης δημοκρατίας δημιουργούμε ένα νέο τύπο πολίτη, εκείνον που συμετέχει άμεσα στη λήψη αποφάσεων κι άρα έχει κάθε ενδιαφέρον να πληροφορείται και να καταθέτει την άποψή του για τα κοινά. Μέχρι να συμβεί αυτό, οι "συμβατικές" εκλογές μπορούν να δώσουν λύση, μόνο που θα είναι ημίμετρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου