Δεν υπάρχει πιο αχρεία μορφή πολιτικής από εκείνη η οποία στηρίζει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πάνω στη διαλεκτική της ηθικολογίας. Ακριβώς, δηλαδή, όπως αυτή που ακολουθούν οι ευρωπαίοι πιστωτές μας, οι οποίοι μας έχουν "στήσει στον τοίχο" και μας "πυροβολούν" σα να έχει τελέσει κάθε έλληνας ξεχωριστά όλα τα αδικήματα του Ποινικού Κώδικα! Την ίδια ώρα, παίζεται ξανά η αστειότητα των απειλών από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι για μη χορήγηση μέρους του δανείου. Και για μια ακόμα φορά η ελληνική κυβέρνηση πέφτει στην παγίδα του διεθνούς διασυρμού της χώρας, σα νήπιο που δεν έχει ξανακαθίσει ποτέ στη ζωή του σε τραπέζι του πόκερ...
Οι έλληνες διάγαμε ένα βίο υπερκαταναλωτικό και πολιτικώς νωθρό, εκούσια θύματα ενός νεοπλουτισμού τον οποίο δεν είχε ξαναζήσει ποτέ η μεσαία τάξη της χώρας. Αυτός ο άσωτος βίος, όμως, ήταν κάτι παραπάνω από γνωστός σε όσους παριστάνουν σήμερα τους παιδονόμους μας. Άλλωστε, εκείνοι κέρδιζαν τα πολλαπλάσια από την υπέρμετρη προσήλωσή μας στην ατομική ευμάρεια και στην εγκατάλειψη κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης...
Για να αντιμετωπίσεις, εξάλλου, ένα πρόβλημα οφείλεις να έχεις εντοπίσει πρώτα την πηγή του προβλήματος. Κι αυτή δεν είναι τα δημοσιονομικά ολισθήματα της χώρας, τα οποία αναμφιβόλως υπήρξαν, αλλά το ότι η πολιτική παραχώρησε την εξουσία της στην οικονομία σε τέτοιο βαθμό που πλέον είναι η άμαξα που σέρνει το άλογο κι όχι το αντίστροφο. Οι ευρωπαίοι δείχνουν ακόμα ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι η υποτιθέμενη τεμπελιά των ελλήνων που τους σέρνει προς το γκρεμό, αλλά η έλλειψη στοιχειώδους αλληλεγγύης. Αν μη τί άλλο, θα έπρεπε να το κάνουν για το δικό τους συμφέρον, γιατί όλοι βρισκόμαστε κλεισμένοι στο ίδιο "κάστρο" κι αν πέσει η εμπροσθοφυλακή δε χάνεται μόνο αυτή, αλλά ανοίγει ο δρόμος για την απώλεια ολόκληρου του "βασιλείου"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου