Είναι μια σκηνή στην ταινία "Νίξον" που μένει στη μνήμη: ο Αντονι Χόπκινς, που υποδύεται τον ατιμασμένο πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, κοιτά μια φωτογραφία του Τζον Κένεντι και μονολογεί: "οι αμερικανοί τον θαυμάζουν γιατί αντιπροσωπεύει ό,τι θα ήθελαν να είναι και οι ίδιοι. Με μισούν γιατί αντιπροσωπεύω αυτό που πραγματικά είναι"...
Γιατί θυμήθηκα αυτήν τη σκηνή; Μα, γιατί στη συνείδηση του ελληνικού λαού ο εκλιπών Θανάσης Βέγγος έχει την θέση που διατηρεί ο Κένεντι στη συνείδηση των αμερικανών. Αν, πάλι, όπου Νίξον βάλετε το όνομα του Β. Μεϊμαράκη, θα έχετε αντιληφθεί το νόημα τής φαινομενικά άσχετης εισαγωγής...
Στο θυμικό των ελλήνων ο Βέγγος παρουσιάζεται ως ο καλοκάγαθος άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο οποίος με το χιούμορ και το πείσμα του κατόρθωσε να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής. Από την άλλη, διαθέτοντας το χάρισμα της υποκρισίας, καταδικάζουμε το Β. Μεϊμαράκη γιατί χρησιμοποίησε φράσεις κι επέδειξε συμπεριφορά που δε νομίζω πως απέχει και πολύ από εκείνη ενός μέσου αγχωμένου έλληνα! "Μα, εκείνος είναι βουλευτής. Θα έπρεπε να προσέχει περισσότερο", θα μου πείτε για να αποδείξετε εμμέσως ότι πάντοτε περιμένουμε από τους άλλους τη συμπεριφορά που δεν είμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε εμείς οι ίδιοι, χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες...
Ο Βέγγος κι ο κ. Μεϊμαράκης δεν είναι ούτε άγιοι, ούτε δαίμονες. Δεν το λέω για να μειώσω τον ηθοποιό, ούτε για να αθωώσω τον πολιτικό. Επικαλούμαι την ανθρώπινη ιδιότητά τους, μήπως και βρούμε επιτέλους το μέτρο στις αξιολογικές μας κρίσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου