Ολοι μιλάμε για ελευθερία, αλήθεια, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Ναι, αλλά τις θέλουμε οκτώμισι με δυόμισι, εννιά με πέντε ή μέσα σε οποιοδήποτε άλλο ωράριο ακολουθεί κανείς. Τις θέλουμε τότε, ώστε μετά να γυρίζουμε στο σπιτάκι μας, να αποχαυνωνόμαστε μπροστά στην τηλεοπτική οικογενειακή μας θαλπωρή κι αργότερα να μας έρχεται η διάθεση να ακούσουμε κανένα επαναστατικό τραγουδάκι ή να δούμε κάποια επαναστατική ταινία κι έτσι να νιώσουμε πως έχουμε κάνει το καθήκον μας...
Δυστυχώς, όμως, η ελευθερία, η αλήθεια, η κοινωνική δικαιοσύνη και η δημοκρατία δεν έχουν ούτε ωράριο, ούτε οικογένεια, ούτε εξαντλούνται σε όμορφες νότες και σκηνές. Βιώνονται είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, δώδεκα μήνες το χρόνο, από την πρώτη μέχρι την τελευταία αναπνοή...
Πόσοι μπορούν να ζουν σε αυτόν το ρυθμό; Ελάχιστοι, γι' αυτό και τους αποκαλούμε ήρωες κι όχι πολιτικούς ή δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Κι όταν αυτοί οι ελάχιστοιπεθαίνουν,όπως ο Λάκης Σάντας το Σάββατο, ή δολοφονούνται, όπως συνέβη με τον Αλέξανδρο Παναγούλη πριν από τριάντα πέντε χρόνια ακριβώς, οφείλουμε να τους αποδίδουμε τις ύψιστες των τιμών, ακολουθώντας το παράδειγμά τους, κι όχι να τους λησμονούμε για να φαινόμαστε οι υπόλοιποι σπουδαιότεροι. Μόνο τότε "θα νικήσουμε, αφού δενθα γίνεται να νικηθούμε", όπως είχε γράψει ο Παναγούλης. Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη ηρώων, αλίμονο στη χώρα μου, που τώρα τους χρειάζεται ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου