Τουρίστες στην ίδια μας τη χώρα...

Ομολογώ ότι είμαι πολύ σκληρός με την κυβέρνηση όταν ισχυρίζομαι πως ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία τής επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ (με αυτήν τη σειρά). Οχι, ο ρεζίλης των Παπανδρέου και η παρέα των υποτακτικών του νοιάζονται και για τους τουρίστες!
Βεβαίως, το επιχείρημά τους είναι πως ο τουρισμός είναι μια από τις "βαριές" βιομηχανίες τής χώρας μας, η οποία δίνει ψωμί σε πολλούς συμπολίτες μας. Καμιά αντίρρηση, μόνο που είναι τουλάχιστον προκλητικό να το επικαλείται μια κυβέρνηση η οποία έχει καταργήσει το υπουργείο Τουρισμού, όπως έχει καταργήσει, για δεύτερη φορά μάλιστα, και το υπουργείο Ναυτιλίας, άλλου σημαντικού αναπτυξιακού τομέα. Όπως είναι αστείο να θυμάται τώρα τον τουρισμό μια κυβέρνηση, η οποία αφήνει τα μουσεία της χώρας κλειστά τα απογεύματα ή ακόμα κι αίθουσες αυτών των μουσείων κλειστέςόλημέρα ελλείψει προσωπικού. Και, εννοείται, πως δεν ψεκάζεις με χημικά τούς θαμώνες ταβερνών στο Μοναστηράκι, αν ενδιαφέρεσαι για το ξένο συνάλλαγμα...
Φυσικά, τα παραπάνω επιχειρήματα είναι τεχνοκρατικά και τα θέτω για να καλύψω κι εκείνους που συνδυάζουν την ευημερία των ανθρώπων με την ευημερία των αριθμών. Γιατί το ουσιωδέστερο επιχείρημα είναι πως την ώρα που ο λαός αφαιμάζεται και η χώρα παραιτείται σχεδόν απολύτως της εθνικής της κυριαρχίας κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαιτεί από τους έλληνες να κάθονται στα σπίτια τους για να μην ενοχλούνται οι πλούσιοι διαμένοντες της "Μεγάλης Βρετανίας" και των άλλων παραπλεύρως του Συντάγματος ξενοδοχείων. Κι αν ο λαός έχει πάρει τις πέτρες στα χέρια και τις εκσφενδονίζει δεξιά κι αριστερά, καλό είναι οι υπερασπιστές του νόμου, της τάξης και της ασφάλειας να λογαριάσουν ποιός έσπρωξε φιλήσυχους ανθρώπους στην άλογη βία. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως τότε θα δουν το πρόσωπο του θηρίου στους καθρέφτες τους και το θέαμά τους θα τρομάξει και τους ίδιους...
Ισως επιμένω να είμαι σκληρός με την κυβέρνηση.Ισως να μην έχω κατανοήσει πως καλά κάνει και προστατεύει τους τουρίστες αφού, έτσι κι αλλιώς, με την πλήρη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας στην οποία υποχρεώνει το μεσοπρόθεσμο θα είμαστε ξένοι στην ίδια μας τη χώρα. Αλλος παιδιά για σουβλάκι, μουσακά και συρτάκι;...

Από εδώ και πέρα όλα επιτρέπονται...

Ανθρωπάκια! Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει τα μέλη τής κοινοβουλευτικής ομάδας τού ΠΑΣΟΚ (πλην Π. Κουρουμπλή), την Ελ. Παπαδημητρίου και τους βουλευτές της Δημοκρατικής Συμμαχίας που ψήφισαν είτε "ναι", είτε "παρών" στη μεσοπρόθεσμη χρεοκοπία τής χώρας. Κι ακόμα πιο ανθρωπάκια ανάμεσά τους οι θλιβεροί Α. Αθανασιάδης και Θ. Ρομπόπουλος, που προφανώς εξαντλημένοι από την επαναστατική γυμναστική των τηλεπαραθύρων δεν είχαν το κουραγιό να υπερβούν τη χαμερπή φύση τους και να πάνε κόντρα στο "μεγάλο ηγέτη" τους...

Το αποτέλεσμα τής ψηφοφορίας δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Προσωπικώς δεν ανάμενα και δεν αναμένω η σωτηρία τής χώρας να έρθει από εκείνους που την υποδούλωσαν. Από ανθρώπους με πολιτικό ανάστημα νάνου περιμένω μόνο φτηνές δικαιολογίες, εκβιαστικά διλήμματα και μονόδρομους. Εκείνοι, όμως, είναι μόνο τριακόσιοι, ενώ εμείς είμαστε εκατομμύρια. Εχει φτάσει, άλλωστε, η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Η κυβέρνηση που χρησιμοποιεί ψυχολογική και σωματική βία στους πολίτες της δεν έχει καμιά λαϊκή νομιμοποίηση. Αυτοί που σπέρνουν χημικά για να καλύψουν τα ίχνη τους δε διαφέρουν σε πολλά από τους υπανθρώπους που έστελναν τα τανκ στους δρόμους κι έβαζαν τη χώρα στο "γύψο"...

Από εδώ και πέρα όλα επιτρέπονται! Γιατί αν η κυβέρνηση ήθελε ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στην τρόικα έπρεπε να δώσει το λόγο στο λαό μέσω της διενέργειας εκλογών. Δεν το έπραξε όμως συνειδητώς γιατί βασική τής έγνοια δεν ήταν η σωτηρία τής πατρίδας, αλλά του πολιτικού συστήματος, δηλαδή τής πάρτης της. Και είναι τόσο θρασείς οι κυβερνώντες μας, ώστε αύριο μεθαύριο θα ομνύουν πάλι στη δημοκρατία για να δικαιολογήσουν τα πόστα τους και το επόμενο μεσοπρόθεσμο, που θα είναι επαχθέστερο του σημερινού όσοι ευφημισμοί κι αν βρεθούν για την ονοματοδοσία του. Τώρα πια ο λαός δικαιούται να μην έχει άλλη υπομονή. Τώρα πια η υπεράσπιση της δημοκρατίας βρίσκεται αποκλειστικώς στα χέρια του...

Για πόσο ηλίθιους μάς περνούν;...

Ο Οσκαρ Ουάιλντ έχει γράψει πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από την ηλιθιότητα. Περίπου έναν αιώνα μετά από τον θάνατό του ο σπουδαίος ιρλανδός συγγραφέας δικαιώνεται από τον ρεζίλη των Παπανδρέου κι από όσους βουλευτές ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο. Κι αυτό γιατί πολύ φοβάμαι πως οι ίδιοι έχουν πιστέψει τόσο πολύ την εκβιαστική προπαγάνδα τους που για εκείνους έχει μετατραπεί σε αδιαπραγμάτευτη αλήθεια!

Επιτρέψτε μου μια αφελή απορία: είναι δυνατό μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες τού κόσμου, η γερμανική, να βασίζεται στις ψήφους, για παράδειγμα, του Αλ. Αθανασιάδη και του Θ. Ρομπόπουλου για να μην καταρρεύσει; Πάρτε το χαμπάρι, δε χρειάζονταν οι απανωτές συσκέψεις των δανειστών μας (και των ιδιωτών πιστωτών ανάμεσά τους) σε Βρυξέλλες και Ρώμη για να αντιληφθούμε το αυτονόητο, ότι δηλαδή υπάρχει "σχέδιο Β". Πόσα κιλά...ανόητος πρέπει να είναι κάποιος για να δέχεται τη χυδαία προπαγάνδα των Πάγκαλων χωρίς να αντιστέκεται;

Η κυβέρνηση υπόσχεται τώρα επαναδιαπραγμάτευση, επί τω δικαιώτερω, του μεσοπρόθεσμου, μετά όμως από την ψήφισή του. Το ίδιο, δηλαδή, που υποσχόταν και για το μνημόνιο. Μόνο που η δίκαιη αναδιανομή του πλούτου δεν περνά μέσα από την εξυπηρέτηση των τοκογλύφων κι από την εξαθλίωση της πλειονότητας του ελληνικού λαού...

Υ.Γ. Ως πότε θα ανεχόμαστε τον εμφύλιο μεταξύ ματατζήδων και κουκουλοφόρων κάθε φορά που αναμένονται μεγαλειώδεις διαδηλώσεις;..

"Θα σας σκοτώσουμε και ύστερα θα σας...σώσουμε"!

Οταν η επιχειρηματολογία μας είναι αδύναμη, συνήθως καταφεύγουμε σε επιχειρήματα που δε βασίζονται στη λογική, αλλά στο συναισθηματισμό. Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με τους χριστιανούς, οι οποίοι αδυνατούν να αποδείξουν ότι πάνω από τα σύννεφα κατοικεί ένας σοφός γερούλης με τον πληγωμένο από καρφιά γιο του γι' αυτό και καταφεύγουν στο σόφισμα της βασιλείας των ουρανών, προκειμένου να ονειρεύονται έναν παράδεισο που ο θεός τους έχει στερήσει από τους ανθρώπους όσο είναι εκόμα ζωντανοί κι έχουν το σώμα τους στην θέση του...

Κάπως έτσι λειτουργεί και η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει λογικό επιχείρημα για το μεσοπρόθεσμο, καταφεύγει στο ιδεολόγημα της δήθεν σωτηρίας τής χώρας από την ψήφισή του μέσω της αποφυγής τής χρεοκοπίας. Τί μας λέει, με άλλες λέξεις; "Πρώτα θα σας σκοτώσουμε και ύστερα θα σας σώσουμε"! Και περιμένει, μάλιστα, από το λαό να μην αντιδράσει, αλλά να δεχθεί στωικά τη δολοφονία του, όπως ο Χριστούλης πάνω στο σταυρό...

Το μεσοπρόθεσμο πρέπει να καταψηφιστεί! Ακόμα κι αν δεχθούμε πως ο λαός είναι ένοχος του βαρύτερου εγκλήματος, νομίζω πως η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στις περισσότερες των χωρών, τουλάχιστων σε εκείνες που θέλουν να λογίζονται πολιτισμένες. Πόσω μάλλον όταν εκείνοι που χειρίζονται τη γκιλοτίνα δεν θα έλεγα πως διαφέρουν και πολύ σε ποιότητα χαρακτήρα από τον Α. Μπέο ή το Μ. Ψωμιάδη...

Αυτήν την εβδομάδα ο λαός δίνει μια μεγάλη μάχη, η οποία απαιτεί τη μαζικότατη συμμετοχή του για να καταλήξει σε επιτυχία. Ακόμα, όμως, κι αν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, ο πόλεμος δεν θα έχει τελειώσει. Μόνο εκείνοι που τον "έσπειραν"...

Η μπαλάντα των νοικοκυραίων

Είμαι σχεδόν σίγουρος (δεν ήμουν και μπροστά για να είμαι απολύτως) πως στη λίθινη εποχή θα υπήρχαν αρκετοί που δεν θα ήθελαν να εγκαταλείψουν τη σπηλιά τους, φοβούμενοι πως τυχόν μετακόμισή τους σε άλλες μορφές κατοικίας θα ήταν καταστροφική. Φαντάζομαι πως πριν οι αθηναίοι πάρουν τις τύχες τους στα χέριατους, θα βρίσκονταν πολλοί που πίστευαν ότι η εξουσία πρέπει να ασκείται αποκλειστικώς από έναν θεόσταλτο βασιλιά ή, έστω, από μια ολιγαρχία...
Υποψιάζομαι πως πριν ο Σπάρτακος υψώσει το λάβαρο της επανάστασης θα βρέθηκαν άλλοι μονομάχοι να τον αποτρέψουν με φράσεις του τύπου "πού πας βρε τρελέ"; Λίγο πριν πέσει η Βαστίλη, πολλοί αυλικοί θα διαβεβαίωναν το Λουδοβίκο ΙΣΤ' και τη Μαρία Αντουανέτα ότιτα κεφαλάκια τους θα παρέμεναν στην θέση τους βρέξει χιονίσει.Όταν οι κάτοικοι του Μεσολογγίου επιχειρούσαν απελπισμένοι την έξοδό τους οι "μπούκμεϊκερ" της εποχής θα στοιχημάτιζαν πως δεν θα ιδρυθεί ποτέ ελληνικό κράτος...
Τη στιγμή που ο Φίοντορ Ντοστογέφσκι απορούσε για το πώς θα μπορούσε να θεωρείται φυσική μια κατάσταση ριζωμένη από αιώνες στο παμπάλαιο και στο τεχνητό, λίγοι θα σχημάτιζαν μπροστά τους την εικόνα της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων. Την ώρα που ο Μουσολίνι κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, υπήρξαν κι εκείνοι που ξεκίνησαν τα μαθήματα ιταλικών. Όταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος έβαζε τη χώρα στο "γύψο", πολλοί περίμεναν στωικά αυτό το "γύψο" να ραγίσει από μόνος του...
Ετσι και τώρα, δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο είναι οι δύο πέτρινες πλάκες που παραδόθηκαν από τον θεό στον ρεζίλη των Παπανδρέου! Μα, θα μου πείτε, ύστερα από τόσες επαναστάσεις γιατί να χρειαζόμαστε κι άλλες; Γιατί να μην εμπιστευόμαστε αυτούς που μας κυβερνούν και οι οποίοι, σε αρκετές περιπτώσεις, υπήρξαν μέρος τους; Γιατί την επομένη της επιτυχίας μιας επανάστασης, οφείλουμε να προετοιμάζουμε την επόμενη. Η αμφιβολία είναι που πήγε τον κόσμο ένα βήμα παραπέρα, όχι η συνήθεια και οι βεβαιότητες των νοικοκυραίων...

Η...παράγκα είναι μόνο η αρχή!

Για φαντάσου! "Ξαφνικώς", και μέσα σε μια ημέρα, οι μισοί ποδοσφαιροπαράγοντες συλλαμβάνονται για στημένους αγώνες. Τί γίνεται; Τώρα αγόρασε η ΕΥΠ τούς σούπερ κοριούς που καταγράφουν τα πάντα; Ή, μήπως, ήταν η πρώτη φορά που η δικαιοσύνη έχει ασχοληθεί με το στοίχημα και τις κομπίνες των ανθρώπων τού ποδοσφαίρου; Οχι βεβαίως, άλλωστε δεν ήταν τα στοιχεία που έλειπαν για να υπάρξουν οι πρώτες καταδίκες, αλλά η βούληση. Τώρα εμφανίστηκε κι αυτή, "όλως τυχαίως" μαζί με τη λαϊκή οργή για την ατιμωρησία κάθε είδους κατεστημένου σε αυτήν τη χώρα...

Εκεί, άλλωστε, κρύβεται και το μυστικό: οι χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι της κρατικής, κομματικής, επιχειρηματικής, αθλητικής ελίτ αντιλαμβάνονται πως όλα τριγύρω αλλάζουν με ορμή και καταλαβαίνουν πως η θύελλα, πριν ξεριζώσει τα δέντρα, θα ξεκινήσει από τους θάμνους. Γι' αυτό και προσπαθούν να κάνουν για πρώτη φορά ό,τι αμελούσαν τόσα χρόνια, δηλαδή τη δουλειά τους. Οι εποχές των δηλώσεων τύπου "το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο" και "η αλήθεια θα λάμψει" έχουν παρέλθει. Ο λαός θέλει, πλέον, να δει το κόκαλο και την αλήθεια εδώ και τώρα. Το ποδόσφαιρο είναι η αρχή, πριν τους πάρει όλους η...μπάλα.

Τριακόσιοι εσείς, εκατομμύρια εμείς...

Κάθε ημέρα που περνά, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: αυτό που επιχειρεί το τελευταίο διάστημα ο ρεζίλης των Παπανδρέου, με "πρίμο σεκόντο" το φίλο από τα φοιτητικά χρόνια Α. Σαμαρά, δεν είναι η σωτηρία της χώρας, αλλά του πολιτικού συστήματος. Οι δήθεν προσπάθειες για συναίνεση, συγκυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, η ψήφος εμπιστοσύνης, το δημοψήφισμα και, φυσικά, η εδώ και τώρα ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, αν μη τί άλλο προδίδουν τον πανικό των κοινοβουλευτικών κομμάτων εξουσίας και των δεξιών εξαπτέρυγών τους...

Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν αστείο: την ώρα που σε όλο τον πλανήτη ο ένας μετά από τον άλλο παραδέχεται πως η τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα έχει παγκόσμιες καταστρεπτικές επιπτώσεις κι όταν ακόμα κι αξιωματούχοι ομολογούν πως η συνταγή τής αύξησης των φόρων και της μείωσης των μισθών σε μια χώρα που βρίσκεται σε ύφεση δε βγάζει πουθενά, ο μεγαλύτερος αντίπαλος της χώρας μας αποδεικνύεται η ίδια της η κυβέρνηση! Αντί να πιέσει καταστάσεις για να εξομαλύνει το μεσοπρόθεσμο, επιμένει στην άμεση ψήφισή του κι αρκείται στον επιδέξιο λόγο του Ε. Βενιζέλου για να τουμπάρει τους παλαμάκηδες βουλευτές τού ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι θα τουμπάρονταν έτσι κι αλλιώς μπροστά στην απώλεια της εξουσίας...

Εχω, όμως, μια απορία: αν συγκεντρωθούν, την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, ένα εκατομμύριο άνθρωποι έξω από τη Βουλή, πώς είναι δυνατό να ισχυρίζεται το πολιτικό σύστημα πως διατηρεί ακόμα τη λαϊκή νομιμοποίηση; Ως πότε θα πετά τη "μπάλα στην εξέδρα", περιμένοντας από το διαιτητή να σφυρίζει συνεχώς ανύπαρκτα πέναλτι, προκειμένου να κερδίζει μάχες εντυπώσεων; Πού καταλήγω; Πως ο λαός είναι και θα είναι ο απόλυτος ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων κι όχι εκείνοι που φεύγουν τρέχοντας μέσα στη νύχτα, ρίχνοντας χημικά πίσω τους...

Υ.Γ: "Μα, γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;", θα αναρωτιόταν το Μητσοτακαίικο αν βρισκόταν στις Βερσαλίες την εποχή της γαλλικής επανάστασης. Η αστική τους ευγένεια θα έπρεπε να τους είχε διδάξει,όμως, πως όταν "τρώνε", δε μιλάνε...

Ποτέ δεν θα χρεοκοπούσαμε...

Θα σας εκμυστηρευτώ μια είδηση: η χώρα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει! Για την ακρίβεια, ποτέ δεν θα χρεοκοπούσε, εκτός αν το επιδίωκε η ίδια με μια στάση πληρωμών. Προσοχή, όμως, μη μαθευτεί το "μυστικό" στο Μέγαρο Μαξίμου και πελαγώσει έτι περαιτέρω ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ο οποίος έχει μάθει να σκέφτεται μόνο με ψευτοδιλήμματα...
Η Ελλάδα, αυτήν τη στιγμή, μοιάζει με τρομοκράτη ζωσμένο με εκρηκτικά μέσα σε λεωφορείο: μπορεί να ανατινάξει όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά και τον πλανήτη "στον αέρα", αφού τυχόν χρεοκοπία της θα προκαλέσει ντόμινο πτωχεύσεων. Γι' αυτό και τα σενάρια τρόμου για τους έλληνες, που πλασάρουν τα διαπλεκόμενα μίντια, σε περίπτωση χρεοκοπίας είναι υπερβολικά. "Ξεχνούν" αυτά τα σενάρια πως σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα είμαστε οι μόνοι φτωχοί ανάμεσα σε πλούσιους, αλλά θα έχουμε παρέα στην πείνα μας...
Πρέπει, όμως, η Ελλάδα να κηρύξει στάση πληρωμών; Οχι, γιατί πέρα από το χρέος που πήγε για τον πλουτισμό της κομματικής κι επιχειρηματικής νομενκλατούρας, υπάρχει κι αυτό που συντήρησε εδώ και δεκαετίες μια αντιπαραγωγική μεσαία τάξη. Ναι, να πληρώσουμε το χρέος μας, αλλά είναι αδύνατο να το πληρώσουμε ολόκληρο αν δεν θέλουμε οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων να θυμίζουν την Ελλάδα τής κατοχής. Στο κάτω κάτω, επαναλαμβάνω, εκείνοι που μας δάνειζαν όλα αυτά τα χρόνια γνώριζαν το ρίσκο τους και γι' αυτό λειτουργούσαν τοκογλυφικώς...
Απαιτείται, εδώ και τώρα, "κούρεμα" του χρέους, με την αποκλειστική συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών, καθώς κι επιμήκυνση του υπολοίπου με μείωση του επιτοκίου του. Μια τέτοια εξέλιξη θα δώσει τη δυνατότητα στη χώρα να ασχοληθεί με τα πραγματικώς σημαντικά, με νούμερο ένα στόχο τη δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. Τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν, μαζί με την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, καθώς και το κλείσιμο άχρηστων δημόσιων υπηρεσιών κι οργανισμών κι ένα δίκαιο νέο (κι όχι ενιαίο) μισθολόγιο στο Δημόσιο, να κατευθυνθούν προς την παιδεία, την έρευνα, τις επενδύσεις με ίσους όρους, κι όχι προνομιακώς για τους δέκα νταβατζήδες της μεταπολίτευσης, και για κοινωνική πολιτική...
Προφανώς και το μεσοπρόθεσμο που προωθούν τρόικα και κυβέρνηση, παρότι ακόμα και ξένοι αξιωματούχοι όπως ο Ζ.Κ. Γιουνκέρ αναγνωρίζουν πως υπάρχουν κι άνθρωποι στην Ελλάδα, δεν καλύπτει τους παραπάνω όρους, αλλά είναι προϊόν εκβιασμών από τοκογλύφους κι όχι από εταίρους και υποταγής σε αυτούς τους εκβιασμούς από τους εγχώριους κυβερνώντες,που λειτουργούν σαν κότες παρά σαν άσοι στο πολιτικό πόκερ. Επιτέλους, ακόμα και σε αυτήν την τύποις δημοκρατία τα κοινοβούλια είναι που νομιμοποιούνται να θέτουν τους κανόνες τού παιχνιδιού, όχι οι αγορές...

Η "μαρίδα" δεν τσιμπά πια...

Σύμφωνοι, να γίνει δημοψήφισμα για το νόμο περί ευθύνης υπουργών, για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, τον αριθμό των βουλευτών, τη χρηματοδότηση των κομμάτων, την θητεία των αξιωματούχων ή ακόμα για να μην πληρώνει ο λαός τους μισθούς των τραγοπαπάδων. Πολύ καλές ακούγονται και οι εξαγγελίες του ρεζίληδος των Παπανδρέου για τη διόρθωση των αδικιών του μνημονίου. Μόνο που αν ψηφιστεί στο μεσοδιάστημα το μεσοπρόθεσμο πόσα από όλα αυτά που ακούγονται ωραία στα αφτιά μας θα έχουν πραγματική σημασία, αν κι όταν ψηφιστούν;...

Προφανώς και καμιά από όλες αυτές τις εξαγγελλόμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις δεν θα είχε μπει στη δημόσια συζήτηση, αν δεν υπήρχε η πίεση των ανά τη χώρα αγανακτισμένων. Από την άλλη, ωστόσο, θα πρέπει να κατανοήσουν τόσο η τρόικα όσο και η κυβέρνηση πως δε μπορούν να εξακολουθούν να συμπεριφέρονται στο λαό σα να ήταν μαρίδα, που θα της ρίξεις το δόλωμα, αυτή θα τσιμπήσει και στο τέλος θα τη φάνε στο πιάτο τους. Η λογική τού "σκάστε τώρα για να περάσουμε το μεσοπρόθεσμο και ύστερα θα ζήσετε στον παράδεισο" ανήκει στο παρελθόν: ο λαός "δε βολεύεται με λιγότερο ουρανό", όπως γράφει κι ο Ρίτσος...

Η παγίδα είναι μπροστά μας: πρώτα θα φτωχοποιήσουν την πλειονότητα του λαού και, ύστερα, σαν άλλοι φιλάνθρωποι θα μοιράζουν επιδόματα φτώχειας. Πρώτα θα ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία, λες και δεν υπάρχει ενδιάμεση λύση μεταξύ των Φωτόπουλων και των Μυτιληναίων, και κατόπιν θα κάνουν επενδύσεις. Γι' αυτό κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου ας ρίξει άλλο δόλωμα, αν θέλει να γίνει περισσότερο πιστευτός...

Υ.Γ. Τα εσωτερικά της δεξιάς παράταξης δε με απασχολούν και πολύ. Δεν περιμένω, άλλωστε, από τις ιδεολογικές της εκφάνσεις τη σωτηρία τού λαού. Μπαίνω στον πειρασμό, όμως, να υπενθυμίσω την επιπέδου...Τρούμπας χθεσινή κόντρα Σαμαρά-Καρατζαφέρη, προκειμένου να καταδείξω ότι, παραφράζοντας τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, άπαξ δεξιός, πάντα δεξιός. Με ό,τι συνειρμούς προκαλεί αυτό σε όσους γνωρίζουν την πολιτική ιστορία αυτής της χώρας...

Δεν θέλουμε τσίρκο, αλλά λύσεις...

Προκειμένου η απειλή σου να είναι αποτελεσματική, υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση: να είσαι έτοιμος να την κάνεις πράξη, αν τα πράγματα δεν έρθουν έτσι όπως τα επιθυμείς. Τί μας έχει αποδείξει η πολιτική τής Ευρώπης μέχρι τώρα; Πως δεν υπάρχει περίπτωση να μας πετάξει εκτός ευρωζώνης, στην παρούσα τουλάχιστον φάση, γιατί αυτό θα ήταν πολύ οδυνηρό κυρίως για τη Γερμανία και τη Γαλλία. Πώς απαντά, όμως, σε όλο αυτό η ελληνική κυβέρνηση; Υποκύπτει στον ίδιο εκβιασμό ξανά και ξανά, παρότι γνωρίζει το τέλος του σίριαλ...

Ο ρεζίλης των Παπανδρέου άλλαξε πρόσωπα στην κυβέρνησή του, φοβάμαι όμως πως δεν έχει αλλάξει ούτε πολιτική, ούτε τακτική. Είναι εύκολο να κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης των ψοφοδεών βουλευτών του, οι οποίοι τον χειροκροτούσαν χθες δίχως ίχνος προσωπικής αξιοπρέπειας, σαν άλλοι γελωτοποιοί του βασιλιά. Ωστόσο, επαναλαμβάνω, δεν είναι η κοινοβουλευτική ομάδα τού ΠΑΣΟΚ που θα επιφέρει την κάθαρση στο δράμα, αλλά ο λαός και μόνο αυτός. Η ισχυρή του πίεση είναι η μόνη ικανή να μας γλιτώσει από το μεσοπρόθεσμο, όπως αυτό έχει παρουσιαστεί μέχρι τώρα...

Για να μην παρεξηγηθώ: αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να γίνουν σαρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Φυσικά και πρέπει να αλλάξει η δημόσια διοίκηση και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, όχι όμως προς την κατεύθυνση της πλήρους αποδόμησης του κράτους και της φτωχοποίησης του μεγαλύτερου μερους του ελληνικού πληθυσμού. Αντιθέτως, χρειαζόμαστε ένα μικρότερο, αλλά αποτελεσματικότερο κράτος, στο οποίο δεν θα έχουν θέση τα ανίκανα κομματόσκυλα, αλλά κυρίως νέοι άνθρωποι, με φρέσκιες ιδέες και διάθεση για δουλειά. Και, φυσικά, μια δίκαιη ανακατανομή του πλούτου, με την περιστολή της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής...

Ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ έλεγε πως πρωταρχικός σκοπός κάθε οικονομίας πρέπει να είναι η αποφυγή της ύφεσης και η αποτροπή της γιγάντωσης της ανεργίας. Σε αυτό το μοντέλο δεν έχει θέση η λιτότητα επί δικαιών κι αδίκων, όπως την εννοούν οι τροϊκανοί. Μακάρι η νέα κυβέρνηση, υπό την ασφυκτική πίεση της κοινής γνώμης, να το αντιληφθεί όσο είναι καιρός...

Αντίο!

Την Τρίτη καλούσα να αφήσουμε άλαλα τα χείλη των νεοφιλελευθέρων. Και τ' αφήσαμε, σε σημείο πλέον που να αισθάνομαι συμπόνοια για τον ρεζίλη των Παπανδρέου, την ίδια ακριβώς συμπόνοια που αισθάνθηκα για τον τουρίστα της Ραφήνας όταν εγκατέλειπε κι εκείνος την εξουσία! Δυστυχώς, στα πρόσωπα αυτών των δύο μετριοτήτων η χώρα δε γνώρισε μόνο το χειρότερο δείγμα οικογενειοκρατίας, αλλά πληρώνει και το βαρύ τίμημα για τα παιδικά τραύματα δυο τύπων που γεννήθηκαν μέσα στην εξουσία και άρα ήταν προορισμένοι να την υπηρετούν μέχρι τέλους...
Ο τουρίστας της Ραφήνας θα προτιμούσε να μπει στο βιβλίο Γκίνες για την καταβρόχθιση των περισσότερων κεμπάπ σε μια ώρα ή για τις περισσότερες "ώρες πτήσης" με την κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών! Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, πιο αθλητικός τύπος εκείνος, θα μπορούσε να είχε αναδειχθεί Ολυμπιονίκης στο μαραθώνιο, στο κανόε καγιάκ ή ακόμα και στην ποδηλασία, αν κατανοούσε κάποια στιγμή πως δε μπορείς να βάζεις την αλυσίδα εν κινήσει! Αν ακολουθούσαν τα όνειρά τους, τώρα η πατρίδα μπορεί και να τους ευγνωμονούσε για τις υπηρεσίες που της πρόσφεραν...

Ωστόσο, όπως και τόσοι άλλοι έλληνες που δεν πραγματώνουν τις δικές τους φιλοδοξίες αλλά εκείνες της οικογένειάς τους, οδηγήθηκαν στο "λαβύρινθο" της πολιτικής: εκεί, δηλαδή, όπου το όνομα μπορεί να είναι αρκετό για να σε κάνει πρωθυπουργό, αλλά δε σου δίνει, απαραιτήτως, και τα αναγκαία ηγετικά χαρίσματα. Ο τουρίστας της Ραφήνας άρχισε να το καταλαβαίνει όταν το ένα σκάνδαλο στενών συνεργατών του ακολουθούσε το άλλο, ο ρεζίλης των Παπανδρέου όταν αντιλήφθηκε πως καλές είναι οι υπηρεσίες στο νεοφιλελεύθερο κεφάλαιο, αλλά υπάρχει κι ένας λαός από πίσω, ο οποίος πρέπει να τραφεί, να ποτιστεί και, κυρίως, να ονειρευτεί...
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και γι' αυτό πρέπει να είμαστε όλοι ευγνώμονες στο λαό που ξεσηκώθηκε, σε αυτήν την έστω απολιτίκ στα σπάργανά της μάζα, η οποία ξύπνησε για να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο. Οποιος κατεβαίνει στους δρόμους και στις πλατείες συνειδητοποιεί πως ημέρα με την ημέρα οι σκλάβοι αφαιρούν ολοένα και περισσότερα κομμάτια από τις αλυσίδες τους. Αυτό, ακριβώς, βλέπει και το πολιτικό σύστημα που σήμερα πνέει τα λοίσθια και με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή...

"Κύριοι", είστε νεκροί! Γι' αυτό αφήστε τη νέα γενιά να πάρει τα ηνία, εκείνη που δε γαλουχήθηκε στον κομματισμό σας, που έχει άγραφο πολιτικό παρελθόν και, επομένως, λιγότερες "σκιές" να τη βαραίνουν. "Κύριοι", όσο περισσότερο κρατιέστε από τη χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση εξουσία σας, τόσο περισσότεριο χρόνο δίνετε στους νεούς να σχηματίσουν μια καλύτερη απάντηση για το μέλλον. Και τόσο περισσότερο, "κύριοι", σφίγγετε την θηλιά γύρω από το λαιμό σας, την οποία δεν θα μπορέσει να λύσει κανένα αστυνομικό παρακράτος σας...

Ν'αφήσουμε άλαλα τα χείλη των νεοφιλελευθέρων!

Από τον τρόπο που εξακολουθούν να σκέφτονται οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είναι φανερό ότι η λύτρωση δεν πρόκειται να έρθει από εκείνους, αλλά από το λαό και μόνο από αυτόν. Βγαίνουν στα μέσα ενημέρωσης διάφοροι πράσινοι "Μαυρογιαλούροι" και διατυμπανίζουν πως δεν πρόκειται να ψηφίσουν κάποια συγκεκριμένη διάταξη του μεσοπρόθεσμου, η οποία "όλως τυχαίως" αφορά ζήτημα της εκλογικής τους περιφέρειας! Ο βουλευτής Κοζάνης, Α. Αθανασιάδης, για παράδειγμα, διαφωνεί μόνο με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η οποία "τυχαίνει" να διατηρεί εργοστάσιο στο νομό του. Με όλα τα υπόλοιπα, και κυρίως με τη νέα άδικη αναδιανομή του πλούτου, ο κ. Αθανασιάδης δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα και μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδια...
Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως αν θέλει αυτός ο αγρια κατασυκοφαντημένος λαός να γλιτώσει από την τυραννία του μεσοπρόθεσμου οφείλει να το απορρίψει στους δρόμους και στις πλατείες, αλλά και με κάθεάλλο μέσο έχει στη διάθεσή του. Αρχής γενομένης από την αυριανή απεργία, έχουμε καθήκον να συμμετάσχουμε και να φωνάξουμε την αντίθεσή μας στον εξανδραποδισμό μας. Δεν ξέρω αν οι μορφές κινητοποιήσεων που έχουν επιλεγεί μέχρι σήμερα είναι οι κατάλληλες, αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως κανένας δεν κέρδισε την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του παραμένοντας αδρανής. Γι' αυτό κι όσο η κυβέρνηση και η Ευρώπη δεν προκρίνουν την αποτροπή της ύφεσης και τη μείωση της ανεργίας από τη λιτότητα το λαϊκό καραβάνι όλο και θα μεγαλώνει. Και τότε τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού,τα οποία ταυτίζουν την ευτυχία τους με την ευτυχία των αφεντικών τους, θα μείνουν χωρίς τροφή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον τους...

Τους αδύναμους χτυπούν, όχι τους αμαρτωλούς...

Ας υποθέσουμε πως ό,τι δεν επιτεύχθηκε με το μνημόνιο θα επιτευχθεί με το μεσοπρόθεσμο και η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας θα βελτιωθεί: το έλλειμμα θα μηδενιστεί και το χρέος θα περιοριστεί, αν και όποιος καταφέρει να κάνει κάτι τέτοιο δανειζόμενος, παραλλήλως, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ θα πρέπει πάραυτα να βραβευτεί με Νομπέλ! Ακόμα κι αν συμβούν όλα αυτά, θα σωθεί η χώρα και, κατ' επέκταση, η Ευρώπη; Πολύ αμφιβάλλω, κι αυτό γιατί το πρόβλημα δεν είναι ηθικολογικό, αλλά πολιτικό...

Αν συνέβαινε το πρώτο, θα μαζευόμασταν όλοι οι έλληνες στο Σύνταγμα για ομαδικό αυτομαστίγωμα υπό το βλέμμα του Θ. Πάγκαλου από κάποιο μπαλκόνι της αγαπημένης του "Μεγάλης Βρεταννίας". Θα κλείναμε, επίσης, όλες τις καφετέριες για να μη μας αποκαλούν "φραπεδιάρηδες" οι γερμανοί και θα εργαζόμασταν ολημερίς κι ολονυχτίς για να πείσουμε και τους άπιστους Θωμάδες πως δεν είμαστε τεμπέληδες...

Ωστόσο, οι αγορές δεν επιτίθενται στην Ελλάδα γιατί είναι αμαρτωλή. Πιστέψτε με, ο μόνος ηθικός τους κώδικας είναι το εύκολο και γρήγορο χρήμα. Μας επιτίθενται γιατί είμαστε αδύναμοι κι αδύναμοι θα παραμείνουμε όσο ξεπουλάμε τα περιουσιακά μας στοιχεία, αδειάζουμε τις τσέπες των πολλών για χάρη των λίγων και δεν παράγουμε τίποτα άλλο παρά μιζέρια. Και πώς να γίνει αλλιώς, όμως, όταν το "όραμα" του αρχηγού Γιωργάκη είναι να πάρει τη δόση του δανείου, ενεργώντας σαν πρεζάκι στην Ομόνοια παρά ως αρχηγός κράτους;...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θεωρώ πως το μείζον διακύβευμα αυτήν τη στιγμή είναι η διάσωση της εθνικής μας κυριαρχίας. Καθόλου δεν θα με ενδιέφερε αν υπήρχε γερμανός επίτροπος στο υπουργείο Οικονομικών, εφόσον βρισκόταν εκεί για την πάταξη της φοροδιαφυγής και για τη δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. Την ώρα τούτη, που γκρεμίζονται και οι μικρομεσαίοι, είναι φανερό πως ο πόλεμος είναι περισσότερο ταξικός παρά εθνικός...

Η κοινωνική συναίνεση κερδίζεται στην κάλπη...

Ευτυχώς που ο Γ. Παπακωνσταντίνου έχει κάνει μεταπτυχιακό στα οικονομικά στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη, διαφορετικώς δεν θα μπορούσε να προτείνει τη "μαγική" συνταγή για την αύξηση των εσόδων (οι δαπάνες, έτσι κι αλλιώς, είναι ξεχασμένη ιστορία γιατί αποδεδειγμένως η κυβέρνηση αδυνατεί να τα βάλει με τα κομματόσκυλά της και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες): "έκτακτη" (για τέσσερα χρόνια!) εισφορά στα εισοδήματα άνω των δώδεκα χιλιάδων ευρώ! Αλήθεια, αν υπουργός Οικονομικών ήταν ο μπακάλης της γειτονιάς, πόσο απλοϊκότερα και κοινωνικώς άδικα μέτρα θα μπορούσε να λάβει;...
Είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση μισεί την εργασία! Γι' αυτό και η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη ( ένας στους δύο νέους είναι άνεργος), ενώ και πλειονότητα όσων εργάζονται το κάνει σε καθεστώς έντονης ανασφάλειας, που μόνο η έλλειψη αλυσίδων το εμποδίζει από το να χαρακτηριστεί δουλεία. Αντιθέτως, αυτή η κυβέρνηση αγαπά όσους έχουν μεταφέρει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό και δηλώνουν εισοδήματα το πολύ δώδεκα χιλιάδων ευρώ. Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί σε αυτούς τους είκοσι μήνες που βρίσκεται στην εξουσία όχι μόνο δεν έχει αναδιαρθρώσει τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, αλλά τους έχει αποδομήσει κιόλας...
Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει επιτύχει να εφαρμόσει ούτε καν τα θετικά του μνημονίου, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων: εξακολουθεί να άγεται και να φέρεται από εκείνες τις συντεχνίες που έχουν μάθει τόσα χρόνια να προτάσσουν το ατομικό από το κοινωνικό συμφέρον. Γι' αυτό και η κυβέρνηση έχει αποτύχει τόσο απέναντι στην τρόικα όσο, κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία, απέναντι στο λαό. Δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση για να υποθηκεύσει, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, το μέλλον της χώρας. Αντί, επομένως, να ζητά συναινετική αυτοκτονία, θα ήταν προτιμότερο να προκήρυσσε εκλογές. Κι ας κερδίσει στην κάλπη την κοινωνική συναίνεση που επιδιώκουν οι ξένοι. Αν, φυσικά, την κερδίσει...

Εκαναν το "κομμάτι" τους, αλλά εμείς θα σώσουμε την παρτίδα...

"Συγκινητική" η παράσταση που έδωσε χθες το "όλον ΠΑΣΟΚ", αλλά δε χρειάζεται να αυταπατώμαστε κιόλας: αν υπάρχει μια ελπίδα να μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, τουλάχιστον στο κομμάτι που αφορά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, της εκ νέου οριζόντιας αφαίμαξης εργαζομένων και συνταξιούχων και της επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα, αυτή δεν εντοπίζεται στη σικέ αντίδραση μερίδας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, αλλά στην εντεινόμενη και μαζικότερη κινητοποίηση των ενεργών πολιτών...
Μακάρι να μη βγω αληθινός, αλλά η συντριπτική πλειονότητα όσων "πράσινων" βουλευτών παρίσταναν χθες το μάγκα στο Γ. Παπακωνσταντίνου θα υπερψηφίσει το μεσοπρόθεσμο, εφευρίσκοντας κάποια δικαιολογία για την "κωλοτούμπα" της: ορισμένοι θα πουν πως ο υπουργός Οικονομικών τούς άκουσε και προχώρησε σε κάποιες, επουσιώδεις ωστόσο, αλλαγές, άλλοι πως οι εκλογές θα ήταν καταστροφή για τη χώρα, ενώ μερικοί μπορεί και να παραιτηθούν, αφήνοντας στην θέση τους πρόθυμους να πουν το "ναι" σε όλα. Οι βουλευτές τού ΠΑΣΟΚ δεν θυμήθηκαν ξαφνικά το σοσιαλισμό. Είναι προφανές ότι περικυκλωμένοι από αγανακτισμένους, ορισμένοι εκ των οποίων δεν αφήνουν ημέρα που να περάσει και να μην επιτεθούν σωματικώς σε κάποιο μέλος της κυβέρνησης, έχουν συνειδητοποιήσει πως αν δε μιλήσουν εχθρικώς απέναντι στο μεσοπρόθεσμο κινδυνεύει ακόμα και η σωματική τους ακεραιότητα, πόσω μάλλον η πολιτική τους καριέρα. Γι' αυτό και φτάσαμε στο τραγελαφικό σημείο να βλέπουμε βουλευτές όπωςο Α. Κακλαμάνης, που έχει διατελέσει υπουργός και Πρόεδρος της Βουλής, να κάνουν λόγο για Γουδή. Δεν επικροτώ αυτήν την ακραία φρασεολογία, ιδιαιτέρως όταν προέρχεται από ανθρώπους που ασκούν εξουσία επί τριάντα χρόνια, άρα, με βάση τη δική τους λογική, θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι υποψήφιοι προς εκτέλεση...
Υ.Γ. Ακόμα θεωρώ πως ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν η καλύτερη λύση, μεταξύ των τότε υποψηφίων, για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης. Είναι θεμιτό να επιδιώκει την εισροή ξένου κεφαλαίου στην πόλη του, αλίμονο όμως αν για το χρώμα του χρήματος προσβάλλουμε τη μνήμη των νεκρών και των ξεριζωμένων της Πόλης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, τιμώντας το σφαγέα τους Κεμάλ Ατατούρκ. Αλίμονο, επίσης, αν δεν παραχωρούμε την πλατεία Αριστοτέλους, το σημείο, υπενθυμίζω, όπου δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, για πολιτική εκδήλωση που διοργανώνει ο σπουδαιότερος εν ζωή έλληνας, ο Μίκης Θεοδωράκης...

Κι όμως, έχουμε χρόνο...

Οσοι δεν έχουν διάθεση να αγωνιστούν για έναν καλύτερο κόσμο φροντίζουν να κουβαλούν μαζί τους πάντοτε μια γυάλινη σφαίρα, μέσα στην οποία βλέπουν μόνο καταστροφές για το μέλλον. Ισχυρίζονται όσοι επιμένουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα σώσει τη χώρα πως αν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών ή, έστω, ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της, οι έλληνες θα βυθιστούν στη φτώχεια για τις επόμενες δεκαετίες. Δυστυχώς δε διαθέτω τις δικές τους μαντικές τους ικανότητες, γνωρίζω όμως όσα μας έχει διδάξει το πρόσφατο παρελθόν...
Καθόλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης,λοιπόν, η τρόικα επένδυσε στις απειλές και η κυβέρνηση στο φόβο για να επιβάλουν την πολιτική τους: οι μεν ξένοι παρουσιάστηκαν σαν αρσακειάδες, προσβεβλημένες από τους άσωτους έλληνες, ενώ ο αρχηγός Γιωργάκης και η παρέα του φρόντισαν να παίξουν καλά το δικό τους ρόλο τού δημιουργού μαζικών ενοχών. Το παραδέχονται, άλλωστε, τώρα και υπουργοί του, όπως ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να μην αναφερθώ στο "έχω πει πολλές βλακείες τελευταίως" του Θ. Πάγκαλου.
Κι όμως, εκείνοι που μας θεωρούν τεμπέληδες και γουρούνια, υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα, φροντίζουν να το επιτείνουν με νέο επαχθές δάνειο. Γιατί; Οχι γιατί φοβούνται για τους δικούς τους λαούς (κι αυτούς στη λιτότητα τους έχουν άλλωστε), αλλά για τις τράπεζές τους. Αντί, όμως, εμείς να παίξουμε τα ρέστα μας, αφού έτσι κι ακολουθήσουμε τη συνταγή της τρόικας δεκαετίες φτώχειας μάς περιμένουν έτσι κι αλλιώς, και να ζητήσουμε αναδιάρθρωση του χρέους εδώ και τώρα, εξακολουθούμε να παίζουμε το παιχνίδι τους...
Με λίγα λόγια, εκτιμώ πως η τρόικα δεν θα μας αφήσει να "τινάξουμε στον αέρα" το ευρώ: αυτό μάς δίνει το χρόνο για να αναδιαρθρωσουμε τη χώρα, με βάση τηδίκαιη αναδιανομή του πλούτου,ηοποίαθαφέρεικαιτηνπαραγωγικότητα. Κυρίως θέμα πολιτικής βούλησης είναι, για παράδειγμα, να παταχθεί η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή: ο πλούτος των λίγων είναι εμφανής, αφού φροντίζουν, μέσα στη ματαιοδοξία τους, να τον επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Επιπλέον, οφείλουμε να αλλάξουμε το δημόσιο τομέα, ακόμα και με απολύσεις, όχι προς τον αφανισμό του αλλά προς τη λειτουργικότητά του με την αντικατάσταση, για παράδειγμα, κομματόσκυλων από ανθρώπους με γνώσεις και κίνητρα για δουλειά. Και, φυσικά, όλα αυτά απαιτούν την αλλαγή των κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού, με την αμεσότερη εμπλοκή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων και με την πραγματική απονομή δικαιοσύνης από ένα δικαστικό μηχανισμό που δεν θα επιλέγεται από την εκτελεστική εξουσία και δεν θα στηρίζεται στο "Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει"...
Επαναλαμβάνω, δεν ξέρω αν αυτές οι προτάσεις κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον όμως πως ό,τι εφαρμόστηκε αυτόν τον ενάμισι χρόνο της κρίσης έχει αποτύχει και γι' αυτό θα ήταν τραγικό να επαναληφθεί, πόσω μάλλον με τη φθαρμένη ταμπέλα τού "μονόδρομου"...

Πήγαιναν για τα πολλά, αλλά θα φέρουν τον κομμουνισμό!

Αμα τη πτώσει της δικτατορίας, πριν από τριάντα επτά χρόνια, είχαν συγκεντρωθεί εκατομμύρια ελλήνων στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Είχαν όλοι τους συμμετάσχει στον αντιδικτατορικό αγώνα; Οχι, αφού όσοι αντιστάθηκαν πραγματικώς στη χούντα δεν είχαν ξεπεράσει τις μερικές χιλιάδες. Είχαν άδικο, όμως, να πανηγυρίζουν οι πολλοί για την πτώση της δικτατορίας;...

Γιατί κάνω αυτήν την, τρόπον τινά, ιστορική παρατήρηση; Γιατί έχουν εμφανιστεί αυτές τις ημέρες αρκετοί δημοσιολογούντες, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν αγωνιστεί ούτε μια ημέρα στη ζωή τους αφού βρίσκονται επί χρόνια στο "πέι ρολ" της κάθε εξουσίας, οι οποίοι απαξιώνουν τις εκατοντάδες χιλιάδες των ελλήνων που συγκεντρώνονται κάθε ημέρα στο Σύνταγμα και αλλού. Το βασικό τους επιχείρημα στηρίζεται στο ότι οι "αγανακτισμένοι" είναι οι ίδιοι ακριβώς που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. όλα αυτά τα χρόνια, έναντι προσωπικών ανταλλαγμάτων, όπως ο διορισμός στο Δημόσιο.

Ως ένα βαθμό συμφωνώ μαζί τους, όπως και με τη δυσφορία τους απέναντι στη σωματική βία που ασκείται, αδιακρίτως, σε βάρος υπουργών και βουλευτών. Το ξεκαθαρίζω: η τυχόν δολοφονία κάποιου πολιτικού δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Το αντίθετο, μάλιστα,αφού θα ηρωοποιήσει μια διεφθαρμένη φάρα στα μάτια των πιο μετριοπαθών, οι οποίοι αποτελούν και την πλειονότητα.

Από την άλλη όμως, όπως ακριβώς και στις πρώτες ημέρες της μεταπολίτευσης, ακόμα και οι αδαείς περί τα κοινά πολίτες έχουν κάθε λόγο να κατεβαίνουν στους δρόμους. Η ανοχή τους έχει εξαντληθεί και θέλουν να το διατρανώσουν με κάθε τρόπο. Εκτιμώ, πάντως, πως η κοινωνική αλλαγή δεν θα προέλθει από τους μέχρι χθες βολεμένους, αλλά από τους νέους ανθρώπους: εκείνους οι οποίοι βγαίνουν τώρα σε μια ανύπαρκτη αγορά εργασίας, όπου, κι αν ακόμα κατορθώσουν να βρουν δουλειά, θα αμείβονται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με πεντακόσια ευρώ το μήνα. Το τραγικότερο για τη νεοφιλελεύθερη ελίτ είναι πως πρόκειται για νέους με πανεπιστημιακή μόρφωση και γνώση των νέων τεχνολογιών, που τους κάνει ιδιαιτέρως επίφοβους για την εξουσία.

Αυτοί οι νέοι θα κληθούν να επιβιώσουν σε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα, αλλά θα έχουν ένα μεγάλο πλειονέκτημα: δεν θα εξαρτιώνται από κομματικούς μηχανισμούς, όπως οι γονείς και οι παππούδες τους. Ζώντας, μάλιστα, σε ένα άκρως πολιτικοποιημένο περιβάλλον θα κάνουν το πείραμα της Ε.Ε., του ΔΝΤ και των καπιταλιστών του άκρατου κέρδους να σκάσει στα μούτρα τους! Το "μάστερ πλαν" της απληστία των λίγων, που τους οδηγεί στην επιβολή μέτρων σοκ κατά της μεσαίας τάξης, ήταν η οικονομική υποδούλωση των λαών της Ευρώπης, ξεκινώντας από την Ελλάδα. Στο τέλος, όμως, θα έχουν φέρει τον κομμουνισμό χωρίς να το έχουν καν καταλάβει και δίχως να έχει ανεμιστεί ούτε μια κόκκινη σημαία. Και μόνο γι' αυτό τούς "αξίζει" να γλιτώσουν τις κρεμάλες...

Ολα για τη μητέρα μου

Η νύχτα ξεδιπλώνει μ' ευκολία τα φτερά της,

πάνω απ' την παρακμή της ημέρας.

Τ' αστέρια σκεπάζουν μ' άνεση τις ηλιαχτίδες που φυλλορροούν.

Το σκοτάδι απλώνει χαρούμενο τα δίχτυα του για την υποταγή των θαλασσών.

Η θλίψη σφίγγει άπληστα στην αγκαλιά της τη χαρά, μέχρι εκείνη ν' αφήσει το τελευταίο της αναφιλητό.

Ο πόνος γλιστρά ύπουλα μέσα απ' τις ανοιχτές θύρες, που αφήνει ανέμελη η ευτυχία.

Λυσσομανά χαιρέκακα ο αποχαιρετισμός, με φθόνο τεντώνει τις χορδές του, μήπως και καταφέρει και γκρεμίσει ό,τι δε γκρεμίζεται.

Φουσκώνει τα πανιά του το αντίο, έτοιμο να ξεκινήσει για τ' ανεπίστροφο ταξίδι.

Μα η άγκυρα πολύ γερή, πολύ πιστή για να εγκαταλείψει το Εις το Επανιδείν.

Ο θάνατος κι ο ίδιος ο θεός μαζί, όσο κι αν απλωθούν, όσο και να ζηλέψουν,

πολύ δειλοί, πολύ μικροί για να σκεπάσουν την Αγάπη...

"Δημοκράτες" α λα καρτ...

Οσοι ισχυρίζονται πως ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων μάλλον έχουν δίκιο. Μόνο που στον πατριωτισμό θα πρόσθετα και τη δημοκρατία, την οποία η πολιτικοοικονομική ελίτ θυμάται να την επικαλείται "α λα καρτ": όταν τη βολεύει, όπως για να λοιδορήσει κινήματα τα οποία δε μπορεί να ελέγξει, την επικαλείται για να νομιμοποιήσει την εξουσία της. Οταν, όμως, στο όνομα της δημοκρατίας καλείται να θυσιάσει τα προνόμιά της, τότε προτιμά την ολιγαρχία κι ας μην το φωνάζει δυνατά...

Ισχυρίζονται, για παράδειγμα, οι "δημοκράτες" της Βουλής και των μίντια πως δεν είναι δυνατό να μη μπορούν να εξέρχονται βουλευτές από το Κοινοβούλιο λόγω μπλόκου αγανακτισμένων. Ορθό, μόνο που το ίδιο ισχύει και για όσους θέλουν να κατεβούν την Ηρώδου του Αττικού το βράδυ είτε με το αυτοκίνητο είτε και πεζή. Κι αυτοί μπλοκαρισμένοι είναι όταν δεν τους επιτρέπεται να χρησιμοποιούν έναν κεντρικό δρόμο...

Οι ίδιοι δημοκάπηλοι "λησμονούν", επίσης, πως παρότι η ισονομία είναι βασική αρχή της δημοκρατίας, οι βουλευτές έχουν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους μια ιδιαίτερη σχέση με τη δικαιοσύνη. Την ίδια ώρα, εξάλλου, που κόβονται μισθοί και συντάξεις κι επιβάλλονται νέοι έμμεσοι φόροι επί δικαίων κι αδίκων, οι βουλευτές εξακολουθούν να λαμβάνουν γύρω στις επτά χιλιάδες ευρώ μηνιαίως. Φαντάζομαι πως θα μπορούσαν να ζήσουν και με πολύ λιγότερα, πόσω μάλλον όταν καταδικάζουν τη νεολαία τόσο σε εργασιακή επισφάλεια όσο και σε μισθούς πεντακοσίων ευρώ...

Οι ίδιοι βουλευτές πικάρονται με όσα είπε ο Δ. Δρούτσας για κατάργηση των προνομίων τους. Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπιστεί το έργο ενός χλιαρού υπουργού Εξωτερικών. Από την άλλη, όμως, το επιχείρημα πως ο κ. Δρούτσας δεν πρέπει να ομιλεί γιατί δεν έχει εκλεγεί από το λαό και δεν έχει λιώσει τις σόλες των παπουτσιών του τρέχοντας από γειτονιά σε γειτονιά για ψηφοθηρία εμπίπτει σε μια λογική πολιτικής ορθότητας, την οποία θεωρώ τη χειρότερη μορφή ρατσισμού...

Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από την κατάρρευση των σημερινών κομμάτων, τα οποία δεν είναι ούτε χωνευτήρια πολιτικής σκέψης ούτε παραγωγοί ιδεών, αλλά ευκαιριακοί συνεταιρισμοί για την κατάκτηση και νομή της εξουσίας. Με λίγα λόγια, δε βλέπω πού είναι το πρόβλημα αν αύριο ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ και η κοινοβουλευτική τους δημοκρατία μπουν στο "χρονοντούλαπο" της ιστορίας και την θέση τους έχει πάρει ένα αμεσοδημοκρατικό σύστημα, βασισμένο στην ενσυνείδητη πολιτική συμμετοχή, και μεθαύριο, χωρίς βίαιες εξεγέρσεις και δικτατορίες του προλεταριάτου, αλλά με την εκφρασμένη, δημοκρατικώ τω τρόπω, λαϊκή βούληση εγκατασταθεί ένα σύστημα στο οποίο η ισοκατανομή του πλούτου θα είναι αυτονόητη...