Ερχεται σιγά σιγά η στιγμή να αποφασίσουμε τί κράτος επιθυμούμε! Θέλουμε ένα κράτος που να παραδίδει τηγανισμένα ψάρια έξω από την πόρτα του κάθε νοικοκυριού, ανεξαρτήτως αν αυτό εργάζεται ή αν προσπαθεί να βρει μια εργασία που να ανταποκρίνεται στα προσόντα του, ή είναι προτιμότερο να έχουμε ένα κράτος του οποίου η υποχρέωση θα σταματά στο να μαθαίνει στα νοικοκυριά να ψαρεύουν και να μαγειρεύουν και να τους δίνει τις αναπτυξιακές δυνατότητες ώστε να εφαρμόζουν και να ζουν από αυτές τις γνώσεις, αλλά όχι απαραιτήτως να τους βολεύει όλους σε αυτό; Και μόνο από τον τρόπο που διατύπωσα το ερώτημα, είναι προφανές προς τα πού γέρνει η δική μου άποψη. Καλώς ή κακώς, όμως, δεν είναι η πλειοψηφούσα, αν κρίνω από τη λαϊκίστικη αντίληψη που κυριαρχεί ακόμα στη χώρα για το πρόβλημα της ανεργίας...
Είναι από τα σημαντικότερα το δικαίωμα στην εργασία; Βεβαίως και είναι! Από την άλλη, όμως, όταν κάποιος "χτυπά" μια πόρτα για δουλειά δε μπορεί να έχει την απαίτηση και να προσληφθεί μόνο και μόνο γιατί είναι μορφονιός ή γιατί είναι η ψυχή της παρέας ή επειδή έχει γυναίκα και παιδιά και κάπως πρέπει να ζήσουν κι αυτοί ή γιατί μια ζωή ψηφίζει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ.! Οφείλει, πρώτα, να ζυγίζει τα "κυβικά" του και μετά να διαλέγει πίστα. Κι αν η "πίστα" είναι κατειλημμένη θα πρέπει κι εκείνος ίσως να ψάξει κάτι άλλο. Οποιος, για παράδειγμα, δεν έχει τελειώσει λύκειο αλλά θέλει να προσληφθεί σε δημόσια οικονομική υπηρεσία γιατί κολλά καλύτερα τις αφίσες του βουλευτάκου που θέλει να τον διορίσει δεν έχει το δικαίωμα σε αυτήν την εργασία, όσο σκληρό κι αν ακούγεται σε εκείνους που μπερδεύουν την ισότητα με την αναξιοκρατία. Από την άλλη, ωστόσο, το κράτος οφείλει να παρέχει την απαραίτητη στήριξη στον άνεργο που ψάχνει για δουλειά, τόσο οικονομικώς όσο και προσαρμόζοντας την εκπαίδευσή του στις απαιτήσεις τής αγοράς εργασίας...
Η εργασιακή εφεδρεία στο Δημόσιο είναι ημίμετρο για εκείνους που θα έπρεπε να απολυθούν λόγω έλλειψης προσόντων και να προσληφθούν άλλοι στις θέσεις τους και είναι άδικη για όσους ενταχθούν σε αυτή μόνο και μόνο γιατί δεν είναι αρεστοί στα κομματόσκυλα. Όπως άδικη είναι, επίσης, και η ισοπέδωση την οποία επιβάλλει το ενιαίο μισθολόγιο στο όνομα της ισότητας, την οποία κάποιοι χρησιμοποιούν σαν εταίρα πολυτελείας. Κι αυτό γιατί ο καθένας πρέπει να αμείβεται με βάση την ποιότητα και την ποσότητα της εργασίας του κι όχι απαραιτήτως το ίδιο με κάποιον άλλο μόνο και μόνο γιατί υπάγονται στην ίδια γενική κατηγορία, όπως για παράδειγμα "δημόσιος υπάλληλος"...
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι έωλο το επιχείρημα που ακούγεται από δημοσίους υπαλλήλους πως όλη η κοινωνία θα έπρεπε να διαμαρτύρεται μαζί τους γιατί επιχειρείται μια γενική εξομοίωση προς τα κάτω. Δεν θέλω να σταθώ τόσο στο ότι δεν θυμάμαι τους δημοσίους υπαλλήλους να διαμαρτύρονται στο παρελθόν γιατί και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν έπαιρναν τα επιδόματα που απολάμβαναν οι ίδιοι, ανεξαρτήτως του αν τα άξιζαν ή όχι. Θα περιοριστώ μόνο να επαναλάβω πως ο σοσιαλισμός για λίγους είναι η χειρότερη μορφή καπιταλισμού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου