Ποιός αμφιβάλλει ότι ο μέσος πολίτης αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, τα οποία δεν έχει δημιουργήσει, τουλάχιστον όχι στην έκταση που επιβαρύνεται γι' αυτά ο ίδιος; Από την άλλη, όμως, παρατηρώ ένα "κίνημα" παραίτησης, μια ανοχή στο βιασμό για την οποία δεν ευθύνεται ο βιαστής (τα δικά του αδικήματα είναι άλλα), αλλά το θύμα...
Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ μια οποιαδήποτε εργασία για να ζήσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους ή που οργανώνονται κι οργανώνουν για να γλιτώσει η χώρα από την αφρικανοποίησή της. Από την άλλη, όμως, διαπιστώνω στην καθημερινότητά μου όλο και περισσότερες περιπτώσεις ανθρώπων που περιμένουν να τους "χτυπήσουν" την πόρτα τα χρήματα χωρίς εκείνοι να χρειαστεί να ιδρώσουν και πολύ. Πρόκειται για εκείνους, και δυστυχώς δεν είναι λίγοι, που περνούν τις ημέρες τους στις καφετέριες, παραγγέλνοντας φρεντουσίνο και βρίζοντας την κακούργα κοινωνία. Είναι αυτοί που αφού τελειώσουν με το φραπόγαλό τους περνούν μια βόλτα κι από το προποτζίδικο της γειτονιάς για να παίξουν κάποιο τυχερό παιχνίδι μήπως και τα κονομήσουν. Οι πιο μυημένοι, πάλι, στις νέες τεχνολογίες παίζουν στοίχημα στο διαδίκτυο κι αν είναι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού πανηγυρίζουν με την προοπτική τού να έρθει ένας πρίγκιπας από το πουθενά για να σώσει την ομαδάρα τους. Άλλοι, εξάλλου, πιο ψαγμένοι ξεθάβουν κάθε χάρτη που μπορεί να τους οδηγήσει σε κανένα κρυμμένο θησαυρό από την εποχή της τουρκοκρατίας ή της ναζιστικής κατοχής. Κι αν, παρόλες αυτές τις "προσπάθειές" τους, η τύχη δεν τους χαμογελάσει, γιατί ως γνωστόν αυτή είναι "πόρνη" και πηγαίνει μόνο με τους δυνατούς και ικανούς, θυμούνται το βράδυ να ρίξουν και μια χριστοπαναγία κατά της κυβέρνησης πριν κοιμηθούν για να φτιάξουν επιδερμίδα...
Κι όμως, όλοι αυτοί οι "κύριοι" έχουν έτοιμη τη δικαιολογία γι' αυτό που εγώ ο συμβιβασμένος ονομάζω τεμπελιά, ωχαδερφισμό, αβουλία κι ατολμία: το λένε μάχη κατά του συστήματος, αναγορεύοντας τους εαυτούς τους σε ασυμβίβαστους που δεν υπηρετούν τη μισθωτή εργασία, αλλά είναι "αητοί που πεθαίνουν στον αέρα", όπως τόσο όμορφα τους "χαϊδεύουν" τα αφτιά και τα σκυλοτράγουδα που συνηθίζουν να ακούνε. Λυπάμαι, αλλά αν θες να πολεμήσεις ένα σύστημα, δε μπορείς να το κάνεις ούτε από την πολυθρόνα σου, ούτε από τον Αγιον Ορος, ούτε με τα λεφτά του μπαμπά, όπως μπορεί να πιστεύει ο γιος του Θ. και της Γ. Αγγελοπούλου, ο οποίος, στο περίφημο άρθρο του σε εβδομαδιαία εφημερίδα, δε μας διευκρίνισε πώς εφαρμόζεται ο εργατικός κοινωνικός έλεγχος που οραματίζεται για τους άλλους στην επιχείρηση των γονέων του. Το σύστημα πολεμιέται από τα μέσα, με καθημερινό αγώνα, με δουλειά και θυσίες. Μόνο έτσι υπονομεύεται και, στο τέλος, καταρρέει. Τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο από επαναστατική γυμναστική ανθρώπων που ούτε στα παραμύθια της Χαλιμάς δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν παλικάρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου