Ας υποθέσουμε πως ο Αλμπερτ Αϊνστάιν δεν ήταν τόσο έξυπνος όσο θα ήθελαν όσοι προτιμούν να θαυμάζουν από το να κατανοούν. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένη, δηλαδή, την ανακάλυψη ιταλών επιστημόνων σύμφωνα με την οποία τα νετρίνα τρέχουν γρηγορότερα κι από το φως κι επομένως όχι μόνο καταρρέει η θεωρία της σχετικότητας του, σπουδαίου ούτως ή άλλως, γερμανού επιστήμονα, αλλά και πως ανοίγεται ο δρόμος, όσο απίστευτο κι αν διαβάζεται, για ταξίδια στο παρελθόν! Ας σκεφτούμε, επομένως, πως μπαίνει σήμερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα σε μια χρονοκάψουλα κι επιστρέφει στην εποχή πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες τής Αθήνας ή το σκάσιμο της "φούσκας" της "Λίμαν Μπράδερς", που αποτέλεσε το έναυσμα για μια παγκόσμια οικονομική κρίση που δε λέει να τελειώσει. Λυπάμαι για την απαισιοδοξία μου, αλλά θα έκανε τα ίδια, μολονότι υποτίθεται πως θα είχε γνώση της σημερινής κατάστασης της χώρας! Κι αυτό γιατί κανένας κομματικός σχηματισμός, είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, δεν έχει ακόμα κάνει την ουσιαστική αυτοκριτική του...
Για τους δεξιούς φταίει μόνο το σπάταλο Δημόσιο, η μη ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και, για τους πιο "μερακλήδες", οι μετανάστες! Στη δεξιά ρητορική επανέρχεται συχνώς η φράση, "η Ελλάδα παραμένει το μοναδικό κομμουνιστικό κράτος στην Ευρώπη", μπερδεύοντας, μέσα στην ιδεολογική απλοϊκότητα, το αυταρχικό και γραφειοκρατικό μοντέλο της Σοβιετικής Ενωση του Στάλιν με το μαρξισμό. Αδυνατούν, όμως, να μας εξηγήσουν οι Μάνοι και οι Ανδριανόπουλοι αυτής της χώρας γιατί το "παιχνίδι" της διαφθοράς δεν παίχτηκε μόνο μεταξύ της κομματικής νομενκλατούρας και των "λεγεωνάριων" ψηφοφόρων της, αλλά και μεταξύ όσων άσκησαν κρατική εξουσία και μερικών εκατοντάδων δήθεν επιχειρηματιών, οι οποίοι δε δημιούργησαν τον πλούτο τους μέσω της καινοτομίας και του ρίσκου αλλά δια των υπόγειων συναλλαγών με εκείνους που έλεγχαν το δημόσιο ταμείο. Για να μην ξεχνιόμαστε, επίσης, η Ελλάδα έχει ζήσει και την εποχή όπου οι φόροι στις επιχειρήσεις ήταν ιδιαιτέρως χαμηλοί (θυμάστε...κάποιο Γ. Αλογοσκούφη;), ωστόσο όχι μόνο δε διαπιστώθηκε αύξηση των θέσεων εργασίας, αλλά, αντιθέτως, είδαμε υπεραξίες να μετατρέπονται σε καταθέσεις σε φορολογικούς παραδείσους και βιομηχανίες να "μεταναστεύουν" σε γειτονικές χώρες, με ακόμα χαμηλότερη φορολογία και φτηνότερο εργατικό δυναμικό. Σε αυτό το πλαίσιο αδυνατώ να κατανοήσω πώς η "βουλγαροποίηση" των μισθών θα κάνει τη ζωή μας καλύτερη. Κι όσο για τη μετανάστευση, που αποτελεί και το μεγαλύτερο έγκλημα της παγκοσμιοποίησης, η δεξιά αδυνατεί να μας εξηγήσει γιατί είναι κι αυτή δημιούργημα του σοσιαλισμού κι όχι ενός συστήματος που "βάφτισε" την απληστία "ελευθερία των αγορών"...
Την ίδια ώρα, ωστόσο, ζει και η Αριστερά τις δικές της ιδεολογικές εμμονές: είναι νόμος το δίκιο του εργάτη; Οχι! Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη που δουλεύει, παράγει, δημιουργεί κι απαιτεί ο πλούτος που γεννιέται από το μόχθο του να μοιράζεται ισόποσα. Νόμος δεν είναι το δίκιο του εργάτη που τεμπελιάζει κι ανάγει την άγνοιά του για τους μηχανισμούς του κόσμου σε ιδεολογική παντιέρα. Γι' αυτό κι όσο η Αριστερά επιμένει να κατεβαίνει στους δρόμους για όλους ανεξαιρέτως όσους χάνουν τη δουλειά τους, ανεξαρτητως αν τη χάνουν δικαίως ή αδίκως, θα παραμένει κατακερματισμένη όχι τόσο σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπρόσωπησης όσο λαϊκής απήχησης...
Για όλους αυτούς τους λόγους, πολύ φοβάμαι πως ακόμα κι αν τελικώς δεν έχει πλέον εφαρμογή η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, έχει ωστόσο, διαχρονικότητα η ρήση του πως "δε μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα, αν εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε τον ίδιο τρόπο σκέψης που τα δημιούργησε". Γι' αυτό και η χρονοκάψουλα είναι μια άχρηστη εφεύρεση για μια χώρα που έτσι κι αλλιώς όχι μόνο δεν έχει απομακρυνθεί από το αυτοκαταστροφικό παρελθόν του ανέξοδου πλουτισμού και της θεοποίησης του κουτσαβακισμού, αλλά συνεχίζει να το αναπολεί με την ψευδαίσθηση του χαμένου παραδείσου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου