Η ανυπακοή στην αδικία υποχρέωση, όχι έγκλημα!

Ας το ξεκαθαρίσουμε: αν οι άνθρωποι, διαχρονικώς, τηρούσαμε χωρίς εξαιρέσεις τα Συντάγματα, τους νόμους, τις υπουργικές αποφάσεις, τους κανονισμούς, τις οδηγίες κι οποιοδήποτε άλλον κανόνα θα ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές. Κι αυτό γιατί θα ήταν παράνομο να χτίσουμε καλύβες! Από την άλλη, όμως, τρέφω σεβασμό για εκείνους που διάγουν τη ζωή τους με συνέπεια απέναντι στη νομιμότητα, για εκείνους δηλαδή που ακόμα κι αν διαφωνούν με κάτι που έχει θεσπιστεί από την Πολιτεία το τηρούν γιατί αυτήν θεωρούν την καλύτερη μέθοδο για να μη γίνουμε ζούγκλα. Ωστόσο, μόνο περιφρόνηση έχω για εκείνους που θυμούνται τους θεσμούς, τα Συντάγματα και τους νόμους α λα καρτ, αναλόγως δηλαδή με το τί τους συμφέρει και τί όχι κάθε φορά. Κι από αυτούς έχουμε πληθώρα στον ελληνικό δημόσιο βίο κι όχι μόνο...

Από τη μια η κυβέρνηση απαιτεί από τους πολίτες να πληρώνουν κάθε έκτακτη εισφορά τούς επιβάλλει με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός, αλλά και να μη διαμαρτύρονται για τα μέτρα με συγκεντρώσεις όπως εκείνες στην πλατεία Συντάγματος. Από την άλλη, όμως, μετατρέπει το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο όταν αυτό περιέχει άρθρα που δεν της είναι αρεστά. Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω; Από την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας που δεν ψηφίστηκε με αυξημένη πλειοψηφία ή με την επαναφορολόγηση εισοδημάτων τα οποία έχουν ήδη φορολογηθεί; Και το τραγικότερο ακόμα είναι πως τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας εδώ και καιρό δε λαμβάνουν αποφάσεις με βάση την τήρηση της νομιμότητας, αλλά των πολιτικών ισορροπιών. Πού να απευθυνθεί, επομένως, αυτός ο έρημος πολίτης για να βρει το δίκιο του όταν του αποκλείουν, στην ουσία, το δικαίωμα προσφυγής στη Δικαιοσύνη, αλλά και στις κάλπες, ώστε να δοθεί ένα τέλος στο δράμα του;

Για να μην παρεξηγηθώ: δεν προτρέπω εμμέσως στη βία και στην αυτοδικία. Αυτές είναι πρακτικές, άλλωστε, που μόνο την εξουσία βολεύουν, αναζωπυρώνοντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά των "νοικοκυραίων". Ωστόσο, το πολιτικό σύστημα είναι πολύ ένοχο και πολύ σάπιο για να απαιτεί από τους πολίτες να παρακολουθούν από τηλεοράσεως το βιασμό τους, δείχνοντας ανοχή στην προσπάθεια "σωτηρίας" τής χώρας από εκείνους που για το μόνο που αγωνιούν είναι για τις πολιτικές καριέρες τους και για τις θεσούλες των κομματόσκυλών τους. Δείτε, άλλωστε, με πόση ευκολία ψήφισαν το άδικο χαράτσι στα ακίνητα και πόσες αντιδράσεις φέρουν στη δίκαιη απόλυση ορισμένων "πρασινοφρουρών". Είμαστε πολύ οργισμένοι για να κάτσουμε στους τέσσερις τοιχούς των σπιτιών μας. Αν, όμως, τώρα καταφέρουμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας, θα κάνουμε σύντομα τους υπεύθυνους γι' αυτά να κλάψουν. Γι' αυτό και τη δεδομένη στιγμή η ανυπακοή στην αδικία δεν πρέπει να θεωρείται έγκλημα, αλλά κοινωνική υποχρέωση...