Το ΠΑΣΟΚ ήταν εδώ, τώρα είναι στη Ν.Δ...

Οσοι μεγαλώσαμε τα χρόνια τής μεταπολίτευσης μάθαμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι εχθροί από τους ολυμπιακούς και τους παναθηναϊκούς κι από τους πασοκτζήδες και τους νεοδημοκράτες. Κι αν στη μπάλα, αυτό το σύγχρονο όπιο των λαών, το μίσος καλά κρατεί, δε συμβαίνει το ίδιο και στην πολιτική εδώ κι ενάμισι χρόνο, από τότε δηλαδή που συγκροτήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμιου. Οι πιο καλόβολοι μπορεί να ισχυριστούν πως η ανάγκη σωτηρίας τής πατρίδας επέβαλε να ξεχάσει ο λαός τί σημαίνει δεξιά, να τη βγάλει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και να παραπέμψει το σοσιαλισμό στις ελληνικές καλένδες. Οι πιο παραδόπιστοι πάντως, ανάμεσά τους κι ο γράφων, έχουμε την...υποψία πως το παιχνίδι ήταν πάντοτε στημένο, πως το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. ήταν πάντοτε οι "δίδυμοι πύργοι" πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η ανάγκη εξωθεσμικών ελίτ να μη γίνει κανένα "αστείο" κι ο λαός αποκτήσει περισσότερη δύναμη από αυτή που αναλογεί σε υποτελείς. Απλώς έπρεπε να εξασφαλίζεται πως η φθορά τού εκάστοτε κόμματος εξουσίας δεν θα οδηγούσε στο σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, η οποία θα έκανε πράξη τα συνθήματά της, τα οποία τόσο αποτελεσματικά είχε οικειοποιηθεί, πρώτος από όλους, ο μεγαλύτερος έλληνας πολιτικός απατεώνας τού δεύτερου μισού τού 20ού αιώνα, δηλαδή ο Ανδρ. Παπανδρέου...

Φαίνεται, όμως, πως σήμερα το σύστημα έχει στερέψει από εναλλακτικές. Κάτι πάει να κάνει με τη ΜΝΗΜΑΡ ή με τον Ανδρ. Λοβέρδο, αλλά κατανοεί πως αυτές οι εφεδρείες διαθέτουν τόση απήχηση όση ένας καρχαρίας σε ένα σμάρι αφρόψαρων. Γι' αυτό και παίζει πλέον ένα από τα τελευταία του χαρτιά, μαζί με την έμμεση στήριξη της Χρυσής Αυγής, την κυβερνητική δηλαδή σύμπραξη Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποφευχθεί η "τρισκατάρατη" άνοδος της Αριστεράς στην εξουσία. Αν ανάτρεχε κανείς στη ρητορική στελεχών αυτών των δύο κομμάτων μόλις πριν από ενάμιση χρόνο, θα πίστευε ότι τα χωρίζει μια ιδεολογική άβυσσος που είναι αδύνατο να καλυφθεί όχι σε μία αλλά σε χίλιες ζωές. Κι όμως, τώρα ακούς τον Αντ. Σαχλαμαρά ή το Β. Βενιζέλο και νομίζεις πως μιλά το ίδιο πρόσωπο. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πλέον παρά η απαραίτητη συνιστώσα τής δεξιάς ώστε να κρατήσει τα γκέμια τής χώρας μακριά από τους "άπλυτους", οι οποίοι έχουν το "θράσος" να απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη...
Τί σημαίνουν όλα αυτά; Πως το ΠΑΣΟΚ έχει την ίδια ζωντάνια με αυτή που διέθετε ο ιδρυτής του κατά τη διάρκεια της τελευταίας πρωθυπουργίας του. Είναι ένα κομματίδιο που κρατιέται στη ζωή με "τεχνητές αναπνοές", όπως η συγκάλυψη για τη λίστα Λαγκάρντ, προκειμένου να συνεισφέρει στο να περάσουν όσα περισσότερα μνημόνια είναι δυνατό μέχρι να αφήσει την τελευταία του "πνοή". Δεν θα εκπλαγώ αν το πάλαι ποτέ Κίνημα, που χάραξε με την παρουσία του τη μεταπολιτευτική ιστορία τής χώρας, μείνει εκτός Κοινουβουλίου στις επόμενες εκλογές. Θα είναι ένα δίκαιο φινάλε για μια παράταξη που λεηλάτησε την Αριστερά προκειμένου να προστατευτεί το κεφάλαιο, ένα τέλος που κάθε μικρομεσαίος έλληνας με ταξική συνείδηση περίμενε δεκαετίες για να ζήσει...