Φαίνεται πως οι έλληνες πρωθυπουργοί το έχουν τάμα να επισκέπτονται κάθε τόσο τον εμίρη τού Κατάρ, ο οποίος εδώ και δέκα χρόνια επενδύει στην Ελλάδα χωρίς όμως να έχει επενδύσει μέχρι στιγμής ούτε πετροδόλαρο. Ποιός ξεχνά, άλλωστε, πως υποτίθεται πως ήταν ένα βήμα από το να αγοράσει την Ολυμπιακή Αεροπορία και το λιμάνι τού Αστακού; Η εξήγηση, μάλιστα, που δίνει η επίσημη προπαγάνδα κάθε φορά για την αισιοδοξία της είναι η ίδια: πως τάχα μου η χώρα έχει πλέον ανακτήσει τη διεθνή της αξιοπιστία κι επομένως το περιβάλλον είναι πρόσφορο για επενδύσεις. Μόνο που η πραγματικότητα έρχεται στη συνέχεια να ανατρέψει τις αυταπάτες των κυβερνώντων μας, τις οποίες προσπαθούν να μεταγγίζουν και στον ελληνικό λαό...
Επενδύσεις να 'ναι κι όπως να 'ναι; Αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητα για τη χώρα; Οχι, εκτός αν θεωρούμε το μοντέλο τής Cosco στον Πειραιά, όπου λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει με εργαζομένους οι οποίοι έχουν απολέσει εδώ και καιρό ακόμα και στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα και οι οποίοι απασχολούνται σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές, σαν το πιο επιτυχημένο, το οποίο πρέπει να μιμηθούν οι πάντες. Αυτή η χώρα έχει μεγαλύτερη ανάγκη τη δεδομένη στιγμή τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου της και την παροχή ίσων ευκαιριών στους πολίτες της για τη δημιουργία νέου κι όχι την κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας της, η οποία άλλωστε δεν έφερε και καμιά θεαματική αύξηση θέσεων απασχόλησης...
Η πολιτική ηγεσία, όμως, συμπεριλαμβανομένης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι τόσο εθισμένη στην ξενοδουλία ώστε να ψάχνει αλλού, άλλος στο Κατάρ κι άλλος στις ΗΠΑ, λύσεις που βρίσκονται μπροστά στα πόδια της. Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα, μόνο που ο πλούτος της κατευθύνεται σε μια δράκα ανθρώπων η οποία σφυρίζει αδιάφορα όταν δίπλα της διαδραματίζεται μια οικονομική γενοκτονία. Το ζήτημα, επομένως, δεν είναι οι ηγέτες μας να κερδίζουν τα χειροκροτήματα των ξένων συνομιλητών τους, αλλά να δώσουν τη μάχη στο δικό τους γήπεδο. Κι αυτό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο, δίνοντας κατά τα άλλα μια άνευρή συνέντευξη στην Ελλη Στάη κατά την οποία παρουσιάστηκε αδιάβαστος και γενικόλογος, όταν είπε πως αν αποτύχει κι ο ίδιος την επόμενη φορά η δημοσιογράφος θα έχει απέναντί της ως αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν όχι και της κυβέρνησης, το Ν. Μιχαλολιάκο...
Επενδύσεις να 'ναι κι όπως να 'ναι; Αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητα για τη χώρα; Οχι, εκτός αν θεωρούμε το μοντέλο τής Cosco στον Πειραιά, όπου λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει με εργαζομένους οι οποίοι έχουν απολέσει εδώ και καιρό ακόμα και στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα και οι οποίοι απασχολούνται σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές, σαν το πιο επιτυχημένο, το οποίο πρέπει να μιμηθούν οι πάντες. Αυτή η χώρα έχει μεγαλύτερη ανάγκη τη δεδομένη στιγμή τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου της και την παροχή ίσων ευκαιριών στους πολίτες της για τη δημιουργία νέου κι όχι την κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας της, η οποία άλλωστε δεν έφερε και καμιά θεαματική αύξηση θέσεων απασχόλησης...
Η πολιτική ηγεσία, όμως, συμπεριλαμβανομένης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι τόσο εθισμένη στην ξενοδουλία ώστε να ψάχνει αλλού, άλλος στο Κατάρ κι άλλος στις ΗΠΑ, λύσεις που βρίσκονται μπροστά στα πόδια της. Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα, μόνο που ο πλούτος της κατευθύνεται σε μια δράκα ανθρώπων η οποία σφυρίζει αδιάφορα όταν δίπλα της διαδραματίζεται μια οικονομική γενοκτονία. Το ζήτημα, επομένως, δεν είναι οι ηγέτες μας να κερδίζουν τα χειροκροτήματα των ξένων συνομιλητών τους, αλλά να δώσουν τη μάχη στο δικό τους γήπεδο. Κι αυτό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο, δίνοντας κατά τα άλλα μια άνευρή συνέντευξη στην Ελλη Στάη κατά την οποία παρουσιάστηκε αδιάβαστος και γενικόλογος, όταν είπε πως αν αποτύχει κι ο ίδιος την επόμενη φορά η δημοσιογράφος θα έχει απέναντί της ως αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν όχι και της κυβέρνησης, το Ν. Μιχαλολιάκο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου