Σε μια άναρχη χώρα το θεωρούν ντροπή να δηλώνεις αναρχικός...

Μπορεί να είναι κάποιος ξανθός και μελαχρινός ταυτοχρόνως; Για τους πολιτικούς αντιπάλους τού ΣΥΡΙΖΑ προφανώς αυτό είναι εφικτό, αφού μέσα στον πανικό τους μπροστά στην επέλαση της Αριστεράς προς την εξουσία δε διστάζουν να την κατηγορούν, την ίδια στιγμή, για αλληλοαναιρούμενα πράγματα. Από τη μια, με αφορμή την επικείμενη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με το Β. Σόιμπλε, τη λοιδορούν πως μεταλλάσσεται σε ΠΑΣΟΚ κι από την άλλη, χρησιμοποιώντας τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και σχετικές δηλώσεις βουλευτών, την κατηγορούν πως ρέπει προς την αναρχία. Αν θέλουν οι τρομαγμένοι αστοί και νοικοκυραίοι να γίνει πιο αποτελεσματική η κριτική τους, καλό είναι να εντοπίσουν πρώτα οι ίδιοι τί είναι εκείνο που τους κάνει να δυσφορούν με την Αριστερά. Σε διαφορετική περίπτωση πυροβολούν τα πόδια τους και κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν πλήρως στο πανελλήνιο οι πραγματικοί λόγοι για τους οποίους τρέμουν την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών...
Από την άλλη, πάντως, δε βρίσκω το λόγο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ντρέπεται να εκφράσει ή να αποδεχθεί απόψεις που μπορεί να μην είναι κυρίαρχες στο εσωτερικό του, αλλά εκφράζουν σημαντική μερίδα εκείνων των Αριστερών οι οποίοι δεν παγιδεύονται από το φασισμό τού "ορθού λόγου", ούτε από τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό ή την κατάρα των κυρίαρχων ιδεοληψιών. Δεν είμαι αναρχικός, μολονότι εκτιμώ πως ο πραγματικός κομμουνισμός θα έρθει μόνο αν έχει προηγηθεί η καθιέρωση και η εμπέδωση από το σύνολο του λαού αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Θεωρώ, δηλαδή, πως η κάθε μορφής αυτοδιαχείριση δεν θα έχει νόημα αν δεν υπάρχει ένας συνεκτικός κοινωνικός θεσμός (ας μην τον πούμε κράτος, αν αυτό ενοχλεί τους αναρχικούς) που είναι απαραίτητος ώστε να τίθεται ένα ελάχιστο έστω πλαίσιο κανόνων τού παιχνιδιού κι εξασφάλισης ότι αυτοί δεν θα παραβιάζονται. Καταλαβαίνω, προφανώς, γιατί ενοχλούνται νοικοκυραίοι που δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους Μπακούνιν ή Κροπότκιν όταν βουλευτής δηλώνει αναρχικός. Γι' αυτούς η αναρχία είναι μολότοφ, σπάσιμο τζαμαριών και γκαζάκια. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Γιατί, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ να μπαίνει στη διαδικασία να ζητά από το βουλευτή του να ανασκευάσει τη δήλωσή του, ζητώντας στην ουσία ένα πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων; Αν ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος εκτιμά, σε αντίθεση με τη διαδεδομένη αντίληψη του αναρχισμού, πως το σύστημα μπορεί να ανατραπεί και μέσω κοινοβουλευτικών διαδικασιών γιατί να θα πρέπει να διασύρεται επειδή αυτοχαρακτηρίζεται αναρχικός; Ούτε έκλεψε, ούτε είπε ψέματα σε αυτούς που τον ψήφισαν. Είναι, απλώς, αναγκασμένος να επιβιώνει σε ένα σύστημα που δεν τον εκφράζει. Τί θα έπρεπε δηλαδή να κάνει, να πάρει τα βουνά ή να αυτοκτονήσει; Αλήθεια, πόσοι άλλοι άλλωστε πιστεύουν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία από τους βουλευτές μας; Οι σταλινικοί, οι εθνικιστές ή οι πόρνες τής ελίτ;...
Αναγνωρίζω πως κανένα κόμμα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει πολεμηθεί τόσο από τα μιντιακά μέσα τής διαπλοκής όσο ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Κουμουνδούρου, όμως, κάνει μεγάλο λάθος αν πιστεύει ότι θα εξασφαλίσει την εξουσία με το να παριστάνει το γατάκι στις επιθέσεις που δέχεται από φαύλους, αδιάβαστους ή, απλώς, ανόητους. Αν ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει αυτά που λέει περί συγκρούσεων με το κατεστημένο, οφείλει να τις κάνει πράξη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό τής χώρας από τώρα κι όχι να υποκύπτει στην επικοινωνιακή πίεση ή να αποφεύγει τη φωτιά με ταξιδάκια στη Λατινική Αμερική. Εξακολουθώ να θεωρώ πως οι Αριστεροί πρέπει να συμπαραταχθούμε τη δεδομένη χρονική περίοδο στο πλευρό τού ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ιστορική, και ίσως ανεπανάληπτη, η ευκαιρία να μπορέσουμε να κάνουμε τις ιδέες μας κυβερνητική πράξη. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως οφείλουμε να ανεχόμαστε και συμπεριφορές φίμωσης κι αυτολογοκρισίας οι οποίες δεν τιμούν όσους μιλούν, κατά τα άλλα, για μια νέα Ελλάδα τής ελευθερίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης...