Κι όμως, πιστεύουμε ότι γεννηθήκαμε με αλυσίδες...

Φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από τότε που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η "Ημέρα τής Μαρμότας" και στην Ελλάδα το γιορτάζουμε δεόντως: εδώ και τρία χρόνια ζούμε την ίδια ημέρα από την αρχή μέχρι το τέλος της. Μνημόνια, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ανεργία, απολύσεις, μετανάστευση, φόροι, χαράτσια και, φυσικά, προπαγάνδα σωτηρίας. Μόνο που αδικώ την αμερικανική ταινία. Κι αυτό γιατί μπορεί το ημερολόγιο να έμενε κολλημένο στην ίδια ημέρα, αλλά ο Μπιλ Μάρεϊ και η Αντι Μακντάουελ έκαναν διαφορετικά πράγματα μήπως και καταφέρουν να δέσει η χημεία τους. Στην Ελλάδα τού 2013 το ημερολόγιο κυλά, αλλά κάνουμε ακριβώς τα ίδια για να σιγουρέψουμε ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Σα να βλέπουμε, δηλαδή, μια "χαζοαμερικανιά", από αυτές που ξέρεις από το πρώτο λεπτό τους ποιό θα είναι το τελευταίο...

Είμαι ο μοναδικός ή αισθάνεστε κι εσείς την ανάγκη να γίνει κάτι που να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα ύδατα; Να μην ακολουθήσουν τα γεγονότα τη γραμμική τους εξέλιξη, αλλά να γίνει μια ανατροπή που θα αλλάξει τους κανόνες τού παιχνιδιού; Και δεν θα είναι προτιμότερο να έχουμε εμείς τη μπάλα στα χέρια μας, από το να περιμένουμε να αστοχήσουν οι αντίπαλοί μας για να σωθούμε; Ετσι κι αλλιώς μετά από τις γερμανικές εκλογές τού Σεπτεμβρίου θα υπάρξουν εξελίξεις. Μπορεί ακόμα και να βρεθεί μια φόρμουλα εξόδου τής Ελλάδας από την ευρωζώνη, με ταυτόχρονη στήριξή της για να μη συμπαρασύρει και τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Λες και το κουτί τής Πανδώρας θα μείνει κλειστό αν βάλεις ένα φτερό από πάνω του. Δεν θα ήταν, όμως, προτιμότερο ό,τι είναι να γίνει να συμβεί πριν η αλαζονεία τής Ανγκ. Μέρκελ φτάσει στον ουρανό με μια τρίτη εκλογή της στην καγκελαρία; Ας κάνουμε, επιτέλους, κι εμείς για μια φορά την πρώτη κίνηση στη σκακιέρα, από τη στιγμή που δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε στην ουσία παρά τις αλυσίδες μας. Εκτός αν τις έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ πια που έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι γεννηθήκαμε με αυτές... 

Κι αν είσαι και παπάς με τη...μολότοφ σου θα πας

Είμαι αλλεργικός στη γύρη, στην ελιά και στα...δόγματα, είτε αυτά είναι ιδεολογικά είτε θρησκευτικά είτε οτιδήποτέ άλλο. Οπως, άλλωστε, το να αλλάζεις συνεχώς γνώμη αποτελεί ένδειξη καιροσκοπισμού ή αφέλειας, έτσι και το να μην αλλάζεις ποτέ είναι σα να κουβαλάς πάντοτε μαζί σου ένα πιστοποιητικό ηλιθιότητας. Το χειρότερο, βεβαίως, με τα δόγματα είναι η υποκρισία που ενυπάρχει στους οπαδούς τους: από τη μια εμφανίζονται ως οι πιο ακέραιοι ηθικολόγοι και μόλις γυρίζεις την πλάτη, τους βλέπεις να κάνουν τα ίδια αίσχη με αυτά που καταγγέλλουν. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, διοργανώνει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από κάθε μεγάλη επιχείρηση η οποία απολύει εργαζομένους, αλλά δεν έχει οργανώσει καμία για τους απολυμένους τού "Ριζοσπάστη" ή της "Τυποεκδοτικής", με το επιχείρημα πως αναγκάζεται να λειτουργεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Λες κι όλοι οι υπόλοιποι λειτουργούν στο σοσιαλιστικό. Από την άλλη, οι μοναχοί διακηρύσσουν την απαλλαγή από κάθε υλικό αγαθό την ίδια ώρα που κάνουν "ιερές" μπίζνες, όπως στο Βατοπέδι, ή πετούν μολότοφ στη Μονή Εσφιγμένου, όπως τα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα των βορείων προαστίων...

Οποιος θέλει, επομένως, να ξεκινήσει επανάσταση, ας την κάνει πρώτα στο σπίτι του για να έχει το δικαίωμα να την προπαγανδίζει κι αλλού. Οποιος πιστεύει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, είτε επίγειος είτε επουράνιος, έχει την υποχρέωση να αρχίσει την ανοικοδόμησή του από τον...καθρέφτη του. Τί να τους κάνουμε, άλλώστε, τους τύπους που "από τους άλλους ζητούν παλικαριά και οι ίδιοι έχουν λερωμένα τα βρακιά" και "συμπάσχουν" με το πόπολο από τα "Σπίτια τού Λαού" και τις "Αυλές τής Παναγίας"; Ο παράδεισος και η κόλαση είναι πολύ πιο κοντά από ό,τι την υπολογίζουν, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός κι αν δεν αλλάξουμε αυτόν δε διαθέτουμε το ηθικό πλεονέκτημα να το απαιτούμε από τους γύρω μας...

 

Στουρνάρας και Ρέστης είναι "αδέρφια δίδυμα"...

Ο Γ. Στουρνάρας δεν είναι σπάνιο είδος ανθρώπου, πόσω μάλλον έλληνα. Κυκλοφορούν εκατομμύρια σαν τον υπουργό Οικονομικών εκεί έξω, "yesmen" πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να γίνονται αρεστοί στα αφεντικά τους, ταπεινώνοντας ακόμα και την αξιοπρέπειά τους αν πρόκειται αυτό να εξευμενίζει τον όποιο αφέντη τους. Ανθρωποι όπως ο Γ. Στουρνάρας δεν έχουν προσωπικότητα, αποκτούν απλώς αυτή του εκάστοτε νταβατζή τους, τον οποίο υπηρετούν μέχρι εκείνος να τους ξεζουμίσει ή να βρουν κάποιον άλλο που μπορεί να τους προσφέρει περισσότερα. Ανθρωποι όπως ο Γ. Στουρνάρας μπορούν να θαυμάζουν το Β. Σόιμπλε, για παράδειγμα, όχι γιατί ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είναι παράλυτος αλλά επειδή είναι, ας πούμε, ένας επιτυχημένος πολιτικός και σε αυτόν κρίνουν πως πρέπει να κάνουν τεμενάδες προκειμένου να επιβιώνουν...

Ο Β. Ρέστης δεν είναι σπάνιο είδος ανθρώπου, πόσω μάλλον έλληνα. Κυκλοφορούν εκατομμύρια σαν τον εφοπλιστή εκεί έξω, ψευτόμαγκες που βροντοφωνάζουν "πιάστε με, αν μπορείτε", αλλά όταν τους πιάνουν με τη γίδα στην πλάτη βάζουν την ουρά στα σκέλια κι όπου φύγει, φύγει. Ανθρωποι όπως ο Β. Ρέστης έχουν προσωπικότητα, μόνο που τη μοιράζονται με κάθε άλλον εκπρόσωπο του αριβίστικου ύφους και ήθους τους: όταν βρίσκονται πάνω στο κύμα συμπεριφέρονται με αλαζονεία αυτοκρατόρων, όταν όμως βρεθούν από κάτω παριστάνουν τα κακόμοιρα ανθρωπάκια με σοβαρά προβλήματα υγείας ή προβάλλουν κάποια άλλη δικαιολογία προκειμένου να μην πληρώσουν για τα όποια αμαρτήματά τους. Ανθρωποι όπως ο Β. Ρέστης κι ο Γ. Στουρνάρας δεν είναι απλώς γνωστοί, είναι "αδέρφια δίδυμα" ενός συστήματος το οποίο υπηρετείται και δεν υπηρετεί...

Το ευρωπαϊκό Μπαγκλαντές άνοιξε και σας περιμένει...

Η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως έρχονται καλύτερες ημέρες: κάποια στιγμή όλοι μας θα πεθάνουμε οπότε θα γλιτώσουμε από τα μνημόνια, αυτά που ζούμε σήμερα κι όσα είναι να έρθουν μέσα στα επόμενα χρόνια. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά το φθινόπωρο έρχεται ένα νέο πρόγραμμα "διάσωσης" της χώρας με την ίδια "επιτυχημένη" φιλοσοφία πάνω στην οποία βασίστηκαν και τα προηγούμενα. Νέοι φόροι και χαράτσια, τυφλές απολύσεις, περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων κι ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, καθώς και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ολα αυτά θα μπουν σε ένα ωραίο "μπλέντερ" ώστε να βγει το καινούριο μείγμα άγριας λιτότητας με θύματα τους ίδιους και τους ίδιους. Κατά τα άλλα, καλά μπάνια...

Και να πεις πως οι αριθμοί ευημερούν, ακόμα κι αν οι άνθρωποι δυστυχούν. Το δημόσιο χρέος γιγαντώνεται, όπως και η ανεργία, ενώ ακόμα κι αν φτάσουμε σε πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι δώρο άδωρον, αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας: για να πούμε, δηλαδή, στους δανειστές μας "τρόπος του λέγειν κύριοι, μη ζητάτε κι άλλο αίμα από τους μικρομεσαίους γιατί σας κάνουμε μια στάση πληρωμών και σας κόβουμε το βήχα"... Ας μη γελιόμαστε, τα μνημόνια δεν πρόκειται να τελειώσουν αν η Ελλάδα δε μετατραπεί σε ένα ευρωπαϊκό Μπαγκλαντές, όπου οι είλωτες θα πρέπει να αισθάνονται ευγνωμοσύνη για τους δυνάστες τους αν τους δίνουν ένα πιάτο φαΐ. Η ξένη και διεθνής ελίτ θέλει τον υπέργειο, υπόγειο και θαλάσσιο πλούτο αυτής της χώρας και δεν θα σταματήσουν μέχρι να τα πάρουν όλα. Οσο ταΐζεις, άλλωστε, το τέρας τόσο περισσότερο αυτό θα πεινά. Εχω την αίσθηση, επομένως, πως η εξόντωση του τέρατος δεν θα πρέπει να ονομαστεί δολοφονία, αλλά απελευθέρωση...

Φωνάζουμε γιατί δε μπορούσαμε κι εμείς να ανοίξουμε σαμπάνια για τον Ρέμο...

Εχουν περάσει λίγες ημέρες, αλλά ακόμα δυσκολεύομαι να καταλάβω για ποιό λόγο τα συστημικά μίντια εξαπέλυσαν μύδρους για το πάρτι των οργίων στη Μύκονο, συνοδεία τής φωνής τού Αντ. Ρέμου. Αυτήν την Ελλάδα, της γαλλικής σαμπάνιας και της ψευτομαγκιάς, υπερασπίζονται οι εικονοκλάστες των μνημονίων: την Ελλάδα τής κρατικοδίαιτης κι αφορολόγητης επιχειρηματικότητας, η οποία δεν θέλει ούτε καν να σκέφτεται πως μπορεί να έρθει κάποτε η ημέρα που σε αυτήν τη χώρα ο καθένας θα αμείβεται αναλόγως της προσφοράς του και θα φορολογείται δίκαια με βάση το εισόδημά του. Τα άτομα που κατέκλυσαν το νυχτερινό  κέντρο τής Μυκόνου για να ακούσουν σοκολατένια τραγούδια για την καψούρα κι επαναστατικά άσματα του τύπου "κομμένα πια τα δανεικά" είναι ακριβώς η Ελλάδα που μας οδήγησε στα μνημόνια και τώρα μας ζητά τα ρέστα γιατί κάποιοι από εμάς  την προηγούμενη δεκαετία παίρναμε δάνεια ή ζητούσαμε ρουσφέτια για να μπορέσουμε να ζήσουμε έστω και λίγο όπως οι κροίσοι. Αφού πρώτα μας τάισαν με το παραμύθι τού "greek dream", τη διαχρονική πλάνη τού καπιταλισμού πως αξίζει να ανέχεσαι τη φτώχεια γιατί μια ημέρα μπορεί να γίνεις πλούσιος, τώρα απαιτούν να συνεχίζουμε να πληρώνουμε τις ξέφρενες νύχτες τους...

Η Ελλάδα τής Μυκόνου όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά θα διαιωνίζεται όσο ακολουθούνται πολιτικές που κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους  πλουσιότερους. Αυτό που τέλειωσε είναι η ψευδαίσθηση ευτυχίας που καλλιέργησε το "λάιφσταϊλ" όλα αυτά τα χρόνια για να καταναλώνεται αφειδώς από το πόπολο. Τώρα θα πρέπει να βλέπουμε μόνο από την τηλεόραση κι από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά αυτούς τους "beautiful people", που κάποτε είχαμε τη δυνατότητα να βλέπουμε από κοντά στην παραλία  τής Ψαρρούς καταθέτοντας το διακοποδάνειό μας. Κι αυτό είναι που μας εξοργίζει περισσότερο κι όχι οι αδικίες που γεννά το φαύλο σύστημα. Κι εμείς, έτσι λούμπεν και ταξικώς ασυνείδητοι που είμαστε, θα θέλαμε να είμαστε στο νυχτερινό κέντρο που ο λαϊκός αοιδός υμνούσε τον επιφανειακό έρωτα και λοιδορούσε σωματικά ελαττώματα φαύλων πολιτικών για να γουστάρουν από τα τραπέζια τους ζάπλουτα μηδενικά. Το ότι δε μας βγαίνει ο λογαριασμός για να κάνουμε κάτι τέτοιο είναι που μας στενοχωρεί κι όχι η φούσκα αυτού του τρόπου ζωής. Γι' αυτό και συνεχίζουμε να χρηματοδοτούμε και να στηρίζουμε, έστω με την ανοχή μας, το εκτελεστικό απόσπασμα που μας οδηγεί στον "τοίχο τής Καισαριανής"...    

Πόσο ακόμα θα εκθέτουμε τη μεταπολίτευση;...

Μου αρέσουν τα μήλα, όταν όμως είναι ώριμα κι όχι σαπισμένα. Το ίδιο ισχύει και για τη μεταπολίτευση, της οποίας γιορτάζουμε (τρόπος τού λέγειν) σήμερα τα 39α γενέθλια. Προφανώς και μου αρέσει που δε  με κυβερνούν συνταγματάρχες, που τα τανκ δεν πηγαίνουν πάνω κάτω την Πατησίων ή που η Μπουμπουλίνας στεγάζει υπουργείο κι όχι κέντρο βασανιστηρίων. Γι' αυτό και δεν ανήκω στους αρνητές τής μεταπολίτευσης, με την έννοια πως δεν την θεωρώ κατάρα για τον τόπο. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως σήμερα στην Ελλάδα υφίστανται θεμελιώδεις προϋποθέσεις για να χαρακτηρίζουμε το πολίτευμά μας ολιγαρχικό, με τη διαφορά πως κουμάντο δεν κάνουν τα γαλόνια αλλά οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και λοιποί κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Το ολιγαρχικό μας σύστημα, εξάλλου, είναι ελάχιστα κοινοβουλευτικό αφού ένα σωρό επώδυνες για το λαό ρυθμίσεις περνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα, ενώ κι όταν ακόμα συνεδριάζει το Κοινοβούλιο, οι βουλευτές απειλούνται με αποκλεισμό από τα επόμενα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους στην περίπτωση που καταψηφίσουν μνημονιακά μέτρα...

Στα αστυνομικά τμήματα οι βασανισμοί κρατουμένων, κυρίως μειονοτήτων, πάνε σύννεφο. Οι συγκεντρώσεις, όταν δεν απαγορεύονται, "πνίγονται" στα χημικά, η μιντιακή προπαγάνδα θυμίζει ΥΕΝΕΔ, η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι κλειστή (εδώ αδικώ τη χούντα, αφού αυτό δεν έγινε ούτε τότε), τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν ανοίξει (προς το παρόν μόνο για τους μετανάστες) και η ακροδεξιά επιβάλλει την ατζέντα της με χαρακτηριστική άνεση. Ακόμα κι όταν διεξάγονται, εξάλλου, εκλογές θυμίζουν το χουντικό δημοψήφισμα για το πολίτευμα, αφού οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν με βάση τους εκβιασμούς εντός κι εκτός συνόρων για το αν προτιμούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ή την πυρηνική καταστροφή...

Η μεταπολίτευση ήταν μια ωραία γυναίκα που κακογέρασε. Δεν είναι κρίμα, επομένως, να την αφήνουμε να εκτίθεται ακόμα περισσότερο αντί να της ζητήσουμε να παραμερίσει για να την αντικαταστήσει κάποια νεώτερη; Ας την κηδέψουμε δημοσία δαπάνη, με όλες τις τιμές που της αναλογούν, κι ας πάμε παρακάτω. Βασική προϋπόθεση, βεβαίως, για να συμβεί αυτό είναι να κάνουν επιτέλους στην άκρη τα πρόσωπα που σημάδεψαν και στιγμάτισαν τη  μεταπολίτευση. Ό,τι ήταν να προσφέρουν το πρόσφεραν. Ακόμα και να ήθελαν να δώσουν κάτι παραπάνω, δεν το μπορούν γιατί από όπου κι αν τους πιάσεις, στάζουν διαφθορά και σαπίλα. Θα μου πείτε πως ο δρόμος μετά είναι άγνωστος και μπορεί να έχει φαντάσματα και λύκους. Ενδεχομένως, αλλά αν δεν αποφασίσουμε να τον διανύσουμε δεν θα σιγουρευτούμε ποτέ, έτσι δεν είναι;...  

Είμαστε όλοι βορειοκορεάτες...

Θυμάστε με πόση ειρωνεία και ψευδοανωτερότητα είχε σχολιάσει η "πολιτισμένη" Δύση τον κλαυθμό και τον οδυρμό των βορειοκορεατών όταν πέθανε ο "Πολυαγαπημένος Ηγέτης" τους Κιμ Γιονγκ Ιλ; Πριν από δύο χρόνια όλοι μιλούσαν, και με το δίκιο τους, για ένα δεσποτικό σύστημα που επιτάσσει από τους πολίτες του να σπαράζουν για το χαμό τού ηγέτη του, σε διαφορετική περίπτωση τους περίμεναν φριχτές τιμωρίες. Πόσο πιο συνειδητοποιημένος λαός είναι όμως, για παράδειγμα, ο βρετανικός όταν αναμένει τη γέννηση ενός βασιλικού μωρού σα να έρχεται η δευτέρα παρουσία; Μπορεί στην περίπτωσή του να μην είναι ο στρατός ή η αστυνομία που επιβάλλουν στους πολίτες να συμμετέχουν ενεργά στη γιορτή χαραμοφάηδων μοναρχών, αλλά είναι κάτι ακόμα χειρότερο: η συντονισμένη μιντιακή προπαγάνδα, η οποία σπεύδει να κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, να κάνει δηλαδή το πόπολο να ξεχνά την υποβάθμιση της δικής του ζωής προσφέροντάς του θεάματα χωρίς άρτο, προς τέρψη κυρίως των αφεντικών της...

Φυσικά το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα, μόνο που εδώ για να φτουρήσουν τα επικοινωνιακά "success stories" κρίνονται απαραίτητες τόσο οι προβοκάτσιες όσο και η χρησιμοποίηση αστυνομικής (προς το παρόν τουλάχιστον όχι και στρατιωτικής) καταστολής. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τις ελίτ να επιδιώξουν ο λαός να ασχολείται περισσότερο με τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου που παράγει ο ίδιος από το νέο μαγιό τής Ελ. Μενεγάκη. Σε μια κοινωνία που δεν θέλει να είναι υποκριτική ασφαλώς και δεν θα έπρεπε να αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε μόνο με τα σοβαρά και να μη χαλαρώναμε και με πιο εύπεπτα πράγματα. Το πρόβλημα, ωστόσο, ξεκινά όταν χάνεται το μέτρο και η ζωή μας δεν περιστρέφεται γύρω από την ανάκτηση κι εμβάθυνση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, για παράδειγμα, αλλά για το τί θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο της αγαπημένης μας τουρκικής σαπουνόπερας. Τότε μετατρεπόμαστε σε "ανθρώπους τής Μαντζουρίας", σε άβουλα πιόνια δηλαδή συμφερόντων που δε μας απειλούν πάντοτε με περίστροφα, αλλά που παίζουν με το μυαλό μας σα να ήταν κι αυτό ιδιοκτησία τους... 

Ολα μέλι γάλα με την προβοκάτσια...

Οταν η πραγματικότητα που εσύ δημιούργησες σε εχθρεύεται, είναι λογικό να καταφεύγεις στην επιστημονική φαντασία, στις προβοκάτσιες και στη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος προκειμένου να επιβιώσεις. Ποιός ο λόγος, για παράδειγμα, να εμφανιστεί ο Αδ. Γεωργιάδης με διμοιρίες των ΜΑΤ στο Αττικό Νοσοκομείο; Γιατί δεν καταγράφηκε ποτέ η σωματική επίθεση που δέχθηκε ο υπουργός Υγείας, για να ξέρουμε αν λέει αλήθεια ή όχι, η οποία δεν επιβεβαιώθηκε από κανέναν άλλο πλην από το...MEGA; Γιατί ο Αδ. Γεωργιάδης και λοιποί υπουργοί δε ζήτησαν συγγνώμη από το ΣΥΡΙΖΑ για την αρχική ενοχοποίησή του για το όποιο επεισόδιο, όταν στη συνέχεια οι ίδιοι έκαναν λόγο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Γιατί η κυβέρνηση έσπευσε να υιοθετήσει κάτι που είπε ένας χρυσαυγίτης βουλευτής για "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς" προκειμένου να βρει αφορμή να επιτεθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και οι απαντήσεις τους προφανείς...

Στο χρονικό διάστημα που απομένει μέχρι την κατανάλωση κι αυτής της κυβέρνησης με σύντομη ημερομηνία λήξης θα δούμε πολλές ακόμα προσπάθειες να χρεωθεί στην επίσημη Αριστερά η κοινωνική αναταραχή, που τρομάζει τους λιγοστούς εναπομείναντες νοικοκυραίους κι ακόμα περισσότερο τους νταβατζήδες τους. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί σε αυτήν τη χώρα πριν από το 1974, με τις διαφόρων μορφών προβοκάτσιες σε βάρος των "εαμοβούλγαρων", των "ανταρτοσυμμοριτών" και των "προδοτών κομμουνιστών". Το ότι, βεβαίως, την Ελλάδα κυβέρνησαν οι ρουφιάνοι των ναζί και των συνταγματαρχών θα πρέπει να το παραβλέπουμε, αφού σύμφωνα με την πιο πρόσφατη κυβερνητική προπαγάνδα για τα χάλια αυτού του τόπου φταίνε εκείνοι που δεν άσκησαν ποτέ διοίκηση, αλλά σέρνονταν στις φυλακές και στα ξερονήσια επειδή αρνούνταν τον αυτοεξευτελισμό των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων στην Ελλάδα των ελλήνων χριστιανών...

Δεν τρέφω αυταπάτες: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με τις ευλογίες φυσικά των γερμανών, είναι πρόθυμοι να κυβερνήσουν ακόμα και με τη Χρυσή Αυγή, αν είναι με αυτόν τον τρόπο να διαιωνιστεί η εξουσία τους και να διασφαλιστεί ότι δεν θα ανοιχτεί ποτέ ζήτημα δίκαιης αναδιανομής τού πλούτου. Οι νεοναζί, άλλωστε, ήδη εδώ και καιρό δίνουν τον τόνο τής πολιτικής ατζέντας, είτε μιλάμε, για παράδειγμα, για τη μετανάστευση είτε για την επιβολή τής "ευταξίας". Αυτό, όμως, που δε λογαριάζουν, υποταγμένοι στο μιθριδατισμό τους, είναι πως όσο περισσότερο χώρο δίνεις στην ακροδεξιά να κάνει παιχνίδι, τόσο περισσότερο θα τον εκμεταλλευτεί ακόμα και σε βάρος σου. Δεν έχουν περάσει δα και τόσα χρόνια από τη δεκαετία τού 1960 για να μην θυμόμαστε πού οδήγησε η πλήρης ασυδοσία τού παρακράτους. Τί περιμένουν, δηλαδή, ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος για να βάλουν στοπ στην ακραία πολιτική τους και στους ακραίους συνοδοιπόρους τους; Να δολοφονηθούν ξανά ο Γρηγόρης Λαμπράκης κι ο Σωτήρης Πέτρουλας ή να γίνει μια νέα αποστασία και ύστερα να βγουν τρομοκρατημένοι και να αναρωτηθούν, σαν άλλοι Καραμανλής-Παπανδρέου, ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο; Εσείς τον κυβερνάτε και τα τέρατα που εκθρέψατε για να εξοντώσουν τους αντιπάλους σας και στο τέλος θα φάνε κι εσάς τους ίδιους...

  

Μπατιράκια εφοπλιστές, λεφτάδες άνεργοι...

Σκεφτείτε να πήγαινε ένας μισθωτός στην εφορία για να της ανακοινώσει πως ο ίδιος αποφάσισε πως θέλει να συνδράμει στην εθνική προσπάθεια για απομείωση του δημόσιου χρέους με ένα χ ποσό. Προσέξτε, ένα χ ποσό το οποίο ο ίδιος ο μισθωτός θα έχει επιλέξει πως μπορεί να προσφέρει. Αυτόν τον τύπο πώς θα τον αποκαλούσε η κυβέρνηση και τα μιντιακά παγαλάκια της, πατριώτη ή, μήπως, κομπιναδόρο; Μάλλον το δεύτερο. Οταν, όμως, πηγαίνει ένας εφοπλιστής και δηλώνει πως θέλει να δώσει στο δημόσιο ταμείο ένα απειροελάχιστο ποσό σε σύγκριση με τον πραγματικό του πλούτο, τότε βγαίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός για να εξυμνήσει τον πατριωτισμό του και τα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων και μακροσκελή τηλεοπτικά ρεπορτάζ στον ΕΛΛΗΝΑ, ο οποίος την ώρα που τον έχει ανάγκη η πατρίδα του, εκείνος δεν της γυρίζει την πλάτη...

Προσπαθώ να βρω έναν καλό λόγο για να αισθάνομαι εθνικώς υπερήφανος που η ελληνική ναυτιλία είναι από τις πρώτες στον κόσμο. Δεν φορολογείται, έχοντας εξασφαλίσει για τον εαυτό της δεκάδες φοροαπαλλαγές, πολλές φορές δεν κυκλοφορεί με ελληνική σημαία και οι εργαζόμενοι που χρησιμοποιεί είναι, κυρίως, ξένοι. Με συγχωρείτε, αλλά αν οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από αυτόν τον τόπο είχαν εξασφαλίσει τέτοιου είδους προνόμια στον κάθε φουκαρά μεροκαματιάρη, ο τελευταίος θα έπρεπε να είναι πολύ ανόητος για να μην είναι τουλάχιστον οικονομικώς αυτάρκης. Γι' αυτό κι αδυνατώ να κατατάξω τύπους όπως οι Μαρινάκηδες, οι Βενιάμηδες ή οι Βερνίκοι στη χορεία των ιερών τεράτων που γέννησε αυτή η χώρα και στους οποίους θα πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη μόνο και μόνο που μας κάνουν τη χάρη να συμμετέχουν στο δημόσιο κορβανά με ένα χαρτζιλίκι...

Αν οι εφοπλιστές μας θέλουν να διασφαλίσουν ότι δεν θα χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα υπερκέρδη τους, ας μετακομίσουν πλήρως από την Ελλάδα. Δυστυχώς γι' αυτούς, όμως, δε μπορούν να πάρουν μαζί τους ούτε την θάλασσα ούτε το εξειδικευμένο προσωπικό που βγάζει αυτή η χώρα, που είναι συνυφασμένη με το υγρό στοιχείο. Κι αν δεν θέλουν, τέλος πάντων, να κάνουν κάτι τέτοιο, ας σταματήσεουν επιτέλους να παριστάνουν τους πατριώτες στις κοσμικές τους συνάξεις και στην επιφανειακή ζωή τους. Είναι, το λιγότερο, πρόκληση να ζητάς από έναν άνεργο να πληρώσει στην εφορία περισσότερα από όσα ένας εφοπλιστής και την ίδια στιγμή τον πρώτο να του απαγορεύεις ακόμα και να διαδηλώσει ή να τον ποτίζεις με δακρυγόνα, τη στιγμή που για το δεύτερο στρώνεις το κόκκινο χαλί στο μέγαρο Μαξίμου...  

Ο Σαμαράς είπε την αλήθεια μετά από το διάγγελμά του για την τυροκαυτερή...

Λίγο πριν βγει στον "αέρα" ο Αντ. Σαχλαμαράς αναρωτιόμουν τί σπουδαίο θα ανακοίνωνε: την απεμπλοκή μας από  τα μνημόνια, εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς όρους, την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών; Τίποτα από όλα αυτά, απλώς ο πρωθυπουργός ήθελε να μας αποδείξει ότι το "success story" του δεν είναι παραμύθι τής Χαλιμάς, προσφέροντας στο πόπολο όχι μαγικά καθρεφτάκια (θεωρούνται ντεμοντέ), αλλά τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, και μάλιστα για πέντε "ολόκληρους" μήνες! Υστερα από αυτήν την τεράστια  εθνική επιτυχία, που μόνο με την απελευθέρωση από τους γερμανούς και την πτώση των συνταγματαρχών μπορώ να τη συγκρίνω, απορώ με τη  σεμνότητα του ανδρός που το μόνο που βρήκε να σχολιάσει ηταν το "γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα". Ή, μήπως, δεν ήταν σεμνότητα, αλλά υπολανθάνουσα αυτογνωσία;...

 Η μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση είναι ευχάριστο νέο, με  την προϋπόθεση ότι θα περάσει στους καταναλωτές. Είναι, όμως, επαρκής λόγος ώστε ο πρωθυπουργός να προβαίνει σε διάγγγελμα στον ελληνικό λαό προκειμένου να του το ανακοινώσει; Προφανώς κι όχι, ωστόσο ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται κι ο  Αντ. Σαχλαμαράς από περιορισμένης δυναμικής "δωράκια" των δανειστών μας σε μια απέλπιδα προσπάθειά του να μας πείσει ότι τους έχει  στριμώξει στα σκοινιά και η διαπραγματευσή του είναι αποτελεσματική. Θα χρειαστούν, όμως, πολύ περισσότερα για να πειστούμε γι' αυτό. Πόσω μάλλον όταν την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός κομπάζει πως θέλει να είναι ευθύς απέναντί μας, δε μας λέει κουβέντα για  την επισημοποίηση της κατάργησης του πενθημέρου εργασίας και του οκταώρου ή για  το νέο φορολογικό με το  οποίο θα πιάσει  στις δαγκάνες του το Μήτσο το μπακάλη, αυτόν τον απίστευτα ισχυρό εχθρό τού έθνους, αλλά "ξεχνά", για μια  ακόμα φορά, να συμπεριλάβει τους πατριώτες εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους, οι οποίοι εξαιρούνται τιμής ένεκεν για την προσφορά τους στη χώρα από τα βάρη που τους αναλογούν με βάση τα εισοδήματά  τους. Φαίνεται πως μας αρκεί το  ξέπλυμα μαύρου χρήματος που κάνουν με τις φιλανθρωπίες τους...

 Την επόμενη  φορά, λοιπόν, που θα θελησει ο πρωθυπουργός να κοινωνησει κάτι στις μάζες, ας φροντίσει να είναι για σοβαρότερο λόγο από  το αν θα φάμε την τυροκαυτερή στην ταβέρνα με ΦΠΑ 13% ή 23%. Σε διαφορετική περίπτωση δεν εξευτελίζει  μόνο  τον εαυτό του, αλλά και τον θεσμό που εκπροσωπεί. Αποδεικνύει, μάλιστα, εμμέσως τα πενιχρά  αποτελέσματα των πολιτικών του. Αν είχε, άλλωστε, κάτι  σημαντικότερο και πιο ευχάριστο να πει στον ελληνικό λαό, δεν θα σπαταλούσε  μια δημόσια εμφάνισή του για τη μείωση του φόρου στη χωριάτικη σαλάτα. Ετσι δεν είναι;...  

Ας είναι τα γουναράδικα η τελευταία μας επιλογή...

Ποιός αμφιβάλλει πως το επίπεδο των βουλευτών τού ελληνικού Κοινοβουλίου είναι χαμηλό, χαμηλότατο; Κι αυτό είναι λογικό αφού επιτρέπουμε να μας αντιπροσωπεύουν, κατά βάση, άνθρωποι των κομματικών σωλήνων, μάστορες τού ρουσφετιού, των λόγων κι όχι των έργων, ανεπάγγελτοι, καθώς και ξεπεσμένοι τού λάιφσταϊλ και του επαγγελματικού αθλητισμού. Επομένως, γιατί εκπλησσόμαστε όταν οι συζητήσεις εντός της αίθουσας του Κοινοβουλίου θυμίζουν περισσότερο καφενείο ή γήπεδο και λιγότερο νομοθετικό Σώμα; Οι λούμπεν προλετάριοι, που ακόμα βγάζουν πρώτους στις δημοσκοπήσεις τους καταστροφείς τους και δίνουν στους νεοναζιστές την τρίτη θέση, είναι φυσιολογικό να εκλέγουν λούμπεν τύπους που δεν έχουν καμιά σχέση με την αξιοκρατία, την ικανότητα, την ευφυία και, κυρίως, τη διάθεση να διασώσουν το πόπολο...

Ας το ξεκαθαρίσουμε: ούτε οι κρεμάλες ούτε τα γουναράδικα (έστω κι αν ο Αρης Βελουχιώτης μιλούσε για τον εαυτό του και τους συντρόφους του όταν έκανε επίκλησή τους κι όχι για τους αντιπάλους του, όπως ανάφεραν παραπλανητικώς μιντιακά παπαγαλάκια) θα μας λυτρώσουν από τη μιζέρια μας. Καμιά δημοκρατία στην οποία κυριαρχεί η κοινωνική δικαιοσύνη δε μπορεί να στερεωθεί σε μέτρα αντεκδίκησης επί δικαίους κι αδίκους. Χρειάζεται βαθύτερα θεμέλια και, κυρίως, ανθρώπους που δεν θα διακατέχονται από μίσος για τους ιδεολογικούς και ταξικούς τους αντιπάλους, αλλά από τη σύνεση να αντιλαμβάνονται ότι τους εγκληματίες δεν τους εκτελείς, αλλά τους σωφρονίζεις ώστε αύριο μεθαύριο να τους έχεις στο ίδιο άρμα με εσένα και να διασφαλίσεις με αυτόν τον τρόπο πως δεν θα υπάρχουν επικίνδυνες παρεκτροπές. Ολες αυτές, ωστόσο, είναι άγνωστες έννοιες για εκείνους που δεν αναζητούν να αλλάξει η χώρα, αλλά να ψαρέψουν ψηφαλάκια στα θολά νερά μιας κοινωνίας η οποία ζητά, γενικώς κι αορίστως, αίμα στην αρένα, αγνοώντας πως στο τέλος είνα πολύ πιθανό να πέσει και η ίδια θύμα τής τυφλής οργής της...

Πριν, επομένως, μαζέψουμε τα ξύλα για να φτιάξουμε τις κρεμάλες ή συγκεντρώσουμε τα τομάρια για να γεμίσουμε τις προθήκες των γουναράδικων, ας εξαντλήσουμε όλες τις άλλες διεξόδους που μας δίνει αυτό το ανεπαρκέστατο έστω σύστημα κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Προχωρησαμε σε γενικές απεργίες διαρκείας ή μείναμε σε μια εκ του προχείρου επαναστατική γυμναστική; Αποκλείσαμε τις βίλες των ολιγαρχών ή ρίξαμε όλο το ανάθεμα στις διάφορες μειονότητες που ζουν σε αυτήν τη χώρα; Ανεβάσαμε στην εξουσία αυτούς που, στα λόγια τουλάχιστον, υπόσχονται έναν εναλλακτικό δρόμο από εκείνο των μνημονίων ή κρατήσαμε στο μέγαρο Μαξίμου αυτούς που τα επέβαλαν; Ας κάνουμε, επομένως, όλα τα παραπάνω κι αν δε μας βγει η εξίσωση, ας σκεφτούμε ως λύση και τις κρεμάλες, τις μολότοφ ή τα γουναράδικα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να αφήνουμε να μας χαϊδεύουν τα αφτιά, την ώρα που μας παίρνουν τα σκαλπ... 

Ο γιος τού Μητσοτάκη μιλά για αξιοκρατία! Να σας πω κι άλλο ανέκδοτο;...

Η εγχώρια και διεθνής ελίτ δε συμπαθεί ούτε τη ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε τον Αντ. Σαχλαμαρά ούτε το Β. Βενιζέλο και τα στελέχη τους. Τους ανέχεται γιατί δείχνουν προθυμία να κάνουν τη βρόμικη δουλειά, πιστεύοντας οι τελευταίοι ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να διαιωνίσουν τη σάπια εξουσία τους. Τα ντόπια και ξένα συμφέροντα θα επιθυμούσαν πολύ στην θέση των αποτυχημένων τής μεταπολίτευσης να βρίσκονταν φρέσκα πρόσωπα, τα οποία θα μπορούσαν να επιβάλλουν ευκολότερα τις πολιτικές τους για έναν πολύ απλό λόγο: γιατί θα διέθεταν το ηθικό πλεονέκτημα που δε διαθέτουν όλοι αυτοί που είτε προσωπικώς είτε οικογενειακώς είναι εγγεγραμμένοι, για παράδειγμα, στις λίστες των μαύρων ταμείων τής Siemens ή της Intracom ή έχουν διορίσει ρουσφετολογικώς αυτούς που τώρα καλούνται να απολύσουν...

Δείτε, παραδείγματος χάρη, ποιός έχει αναλάβει να προωθήσει τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα: ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος τώρα πρέπει να εκδιώξει τα βαφτιστήρια τού πατέρα του κι ο οποίος είναι γνωστό ότι έχει λάβει τουλάχιστον δωράκια από τη Siemens. Θέλει μεγάλο θράσος να μιλά για αξιοκρατία ο "γιος τού μπαμπά", που αν δεν προερχόταν από τη συγκεκριμένη οικογένεια ενδεχομένως να ήταν ένας από τους σχολικούς φύλακες που σήμερα βγάζει στο πυρ το εξώτερον για να ικανοποιήσει μια αρρωστημένη εκδικητική νοοτροπία από την πλευρά των δανειστών μας. Κι επιτέλους, δε μπορώ να ακούω άλλο για υπουργούς που δυσκολεύονται να κοιμηθούν τα βράδια. Οποιος έχει τη συνείδησή του καθαρή κι εργάζεται με τις ώρες κοιμάται σαν πουλάκι. Οποιος, πάλι, διακατέχεται από ενοχές, έχει δύο επιλογές: ή να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να πετύχει την προσωπική του κάθαρση ή να μάθει να ζει με αυτές, αν το αντέχει, στο υπόλοιπο της ζωής του. Αυτό είναι πολύ πιο εύκολο, άλλωστε, από το να είσαι κοντά στη σύνταξη και να μετατρέπεσαι σε άνεργο όχι γιατί θα πετύχει το κράτος έστω κάποιο δημοσιονομικό όφελος, αλλά γιατί το απαιτούν οι νταβατζήδες που κρατούν στο χέρι ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα λόγω δικών του αμαρτημάτων...

Σε αυτό το πλαίσιο, η γενική απεργια, που θα έπρεπε να είναι διαρκείας, αφορά όλους μας, είτε απασχολούμαστε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Η κυβέρνησή μας, σαν άλλος σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι, έχει εξαπολύσει ένα τυφλό ανθρωποκυνηγητό στον κόσμο τού πραγματικού μόχθου. Ακόμα, πάντως, και οι "σίριαλ κίλερ" έχουν φτιάξει ένα προφίλ των ανθρώπων που καταδικώκουν. Αυτοί που μας κυβερνούν το μόνο που επιζητούν, είναι αίμα στην αρένα, την ίδια ώρα που απαιτούν να μπορούν να χρησιμοποιούν κι εκείνοι το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και να συνεχίζουν να αμείβονται ως υπουργοί ή βουλευτές με πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που θα έπαιρναν αν έβγαιναν στην ανύπαρκτη πλέον αγορά εργασίας. Γι' αυτό και θα υπερψηφίσουν ζυγισμένοι-στοιχισμένοι και το νέο πολυνομοσχέδιο, γιατί χωρίς το υπουργιλίκι ή το βουλευτιλίκι δεν είναι ικανοί να πουλήσουν ούτε ντομάτες στη λαϊκή. Είναι θλιβερό κι όμως το μέλλον της δικής μας και των επόμενων γενεών υποθηκεύεται από μερικές δεκάδες ψοφοδεών βουλευτών, που γι' άλλη μια φορά θέτουν το ατομικό πάνω από το συλλογικό συμφέρον...

Λυπάμαι Χανς, δε σερβίρω υποτέλεια...

Η δουλειά τού σερβιτόρου είναι δύσκολη, κοπιαστική και δεν έχει πάντοτε τις απολαβές που θα περίμενε κανείς για ανθρώπους που πηγαίνουν πάνω κάτω επί ώρες όταν εμείς απολαμβάνουμε τον καφέ ή το φαγητό μας. Αυτό, όμως, είναι το όραμα για τη "νέα Ελλάδα"; Να εμπεδωθεί, δηλαδή, στη συνείδηση της οικουμένης ότι δε μπορούμε να είμαστε τίποτα άλλο από ένα έθνος σερβιτόρων, το οποίο θα εξυπηρετεί υπάκουα τους βορειοευρωπαίους κι όχι μόνο τουρίστες που αφήνουν το συνάλλαγμά τους στον ευλογημένο όσο και κακοποιημένο αυτό τόπο; Δεν έχω καμία αντίρρηση στο ότι ο τουρισμός αποτελεί για την Ελλάδα βαριά βιομηχανία, και θα συνεχίζει να αποτελεί όσο στέκεται ακόμα όρθιος ο Παρθενώνας, όσο τα νησιά μας θα αποτελούν φυσικά στολίδια κι όσο οι έλληνες θα παραμένουν εξωστρεφείς κάτω από έναν πεντακάθαρο ουρανό. Είναι άλλο αυτό, ωστόσο, κι άλλο να απαιτείται να θυσιάζουμε τα πάντα στο όνομα της μέγιστης δυνατής άφιξης τουριστών, ακόμα και το δίκαιο αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Δεν κατανοώ, επομένως, γιατί δεν έχουν δικαίωμα οι εργαζόμενοι που αισθάνονται κυνηγημένοι να απεργούν στα μέσα Ιουλίου, με το επιχείρημα πως η τουριστική περίοδος βρίσκεται στο ζενίθ της και οι τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα πρέπει να βλέπουν μόνο χαμογελαστά πρόσωπα τα οποία χορεύουν "Ζορμπά", φωνάζουν "ώπα" και ρίχνουν και μια ζεϊμπεκιά στο τσακίρ κέφι. Αν η κυβέρνηση ήθελε να γεμίσει τις φωτογραφίες των ξένων επισκεπτών με όμορφες εικόνες ευτυχισμένων ανθρώπων που απολαμβάνουν τη ζωή υπό το πλούσιο ελληνικό φως, ας φρόντιζε όλο το χρόνο να δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε οι κάτοικοι αυτής της χώρας να ευημερούν. Οι έλληνες δεν είμαστε τόσο μαζόχες να πηγαίνουμε πάνω κάτω το κέντρο τής Αθήνας ντάλα καλοκαίρι, κρατώντας πλακάτ και φωνάζοντας συνθήματα, από προσωπικό βίτσιο. Υπάρχει λόγος που οι άνθρωποι βρίσκονται στους δρόμους κι αν αυτό ενοχλεί το Χανς και τη Γκρέτελ, θα έπρεπε να κάνουν τα παράπονά τους στο μέγαρο Μαξίμου και στις δικές τους κυβερνήσεις κι όχι στο δοκιμαζόμενο λαό αυτής της χώρας...

Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και με το μεγάλο αγώνα που δίνουν οι κυβερνώντες και τα συστημικά μέσα για τη μείωση του ΦΠΑ στη εστίαση. Καλώς να μειωθεί, μόνο που αν έδειχναν την ίδια αποφασιστικότητα για τη δίκαιη φορολόγηση των εφοπλιστών, για παράδειγμα, ή για τη συγκράτηση των μισθών και των εργασιακών σχέσεων των μικρομεσαίων δεν θα ζούσαμε σήμερα μια οικονομική γενοκτονία και μια τεράστια "αιμορραγία" ανθρώπινων εγκεφάλων προς το εξωτερικό. Οι νέοι θέλουν δουλειές για να απασχοληθούν, κυρίως όμως ζητούν ουσιαστικά κίνητρα για να παραμείνουν σε αυτήν τη χώρα όπου η αναξιοκρατία είναι εθνικό σπορ και οι κοινωνικές αδικίες τόσο συχνές όσο και η ηλιοφάνεια. Αν τους υποσχόμαστε εργασίες τύπου σερβιτόρων μερικής απασχόλησης, δεν έχουν κανένα λόγο να μη δοκιμάσουν την τύχη τους έξω. Είναι, άλλωστε, περισσότερο σπουδαγμένοι και κοσμογυρισμένοι από όσο ήταν οι παππούδες τους όταν πρωτοαντίκριζαν το Αγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη ή όταν έφταναν στο σταθμό τού Μονάχου. Κι αυτή η εξώθηση των νέων είτε στην εργασιακή σκλαβιά είτε στη μετανάστευση αποτελεί από μόνη της ένα έγκλημα εσχάτης προδοσίας, για το οποίο ευελπιστώ πως κάποια ημέρα ορισμένοι θα κληθούν να λογοδοτήσουν...

Οταν λαός κι Αριστερά κοιμούνται, δεξιά κι ακροδεξιά χαμογελούν...

Το βασικό κυβερνητικό επιχείρημα για το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν πως δε μπορούσε να γίνει διαφορετικά ο εκσυγχρονισμός της, πως χρειαζόταν δηλαδή ένα δυνατό σοκ προκειμένου να περάσουμε στη νέα εποχή τής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Ας υποθέσουμε πως αυτός ήταν ο πραγματικός στόχος κι όχι η άμεση ικανοποίηση τροϊκανών επιθυμιών για απολύσεις στο Δημόσιο και, κυρίως, ένα επικοινωνιακό ισχυρό μήνυμα πως αυτή η κυβέρνηση δεν αστειεύεται και τα βάζει με όλα τα κακώς κείμενα. Ναι, αλλά δεν θα έπρεπε, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, να υπάρχει ένα σχέδιο για την επόμενη ημέρα διαφορετικό από το μαύρο ή από ένα σήμα κι ένα προσωρινό πρόγραμμα που παραπέμπουν σε εποχές όπου κουμάντο έκαναν τα τανκ κι όχι η δημοκρατία; Προφανώς και θα έπρεπε, αν μας κυβερνούσαν άνθρωποι που έχουν όραμα κι όχι εντολοδόχοι εγχώριων και ξένων συμφερόντων...

Γι'αυτό κι όλη αυτή η προχειρότητα με την ΕΡΤ, τις απολύσεις στο Δημόσιο, το νέο φορολογικό και τόσα άλλα παραδείγματα. Γιατί η δικομματική δε μας κυβερνά, αλλά απλώς διαχειρίζεται τον θυμό μας. Δεν προτείνει κι εφαρμόζει λύσεις, μόνο προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για το αναπόφευκτο φινάλε στο οποίο οδηγούν οι πολιτικές που κατ' εντολή άλλων εφαρμόζει: στη διάλυση, δηλαδή, του κοινωνικού ιστού που θα ακολουθήσει την πλήρη κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου. Αντ. Σαχλαμαράς και Β. Βενιζέλος δεν ενδιαφέρονται να σώσουν τους πολίτες αυτής της χώρας, αλλά νοιάζονται μόνο για την πολιτική τους επιβίωση, γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο αναλώσιμοι είναι και οι ίδιοι για τα αφεντικά τους.

Βρίσκουν και τα κάνουν, όμως, όταν ο λαός αυτής της χώρας είναι έτοιμος να πάρει τα όπλα όχι για να πολεμήσει τους πραγματικούς του εχθρούς, αλλά τους δημοσίους υπαλλήλους αν είναι ιδιωτικοί και το αντίστροφο. Βρίσκουν και τα κάνουν, επίσης, όταν η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να συζητά το πρόγραμμά της για την παιδεία ή την υγεία, αλληλοσπαράσσεται για το πού οφείλεται η εκλογική της άνοδος. Λες και θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πως από το 4% των εκλογών τού 2009 μέχρι το 27% της κάλπης τού 2012 μεσολάβησε μια οικονομική γενοκτονία. Πώς, επομένως, να μην ακκίζεται η Ντ. Μπακογιάννη με τον Ηλ. Παναγιώταρο της Χρυσής Αυγής μπροστά στο φωτογραφικό φακό; Οταν ο λαός και η Αριστερά κοιμούνται, η δεξιά και η ακροδεξιά έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν...   

Αλέξη, αποφάσισε: είσαι ο Τσίπρας ή ο Τσιπρανδρέου;...

Δύσκολα θα μπορούσα να διαφωνούσα με τα περισσότερα από όσα παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας στην έναρξη του συνεδρίου τού ΣΥΡΙΖΑ: η κυβερνώσα Αριστερά τού μέλλοντός μας πρέπει να παραμείνει ριζοσπαστική, συγκρουσιακή, αυτοκριτική για τα λάθη τού παρελθόντος και, κυρίως, ενωμένη. Την ώρα που ο πάλαι ποτέ δικομματισμός ετοιμάζεται να κατεβεί σα σάρκα μία στις επόμενες εκλογές προκειμένου να διαιωνιστούν οι κοινωνικές αδικίες, είναι κρίμα ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΔΗΜΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιποί να προτιμούν να κρατούν τα "μαγαζάκια" τους από το να δημιουργήσουν ένα μεγάλο "κατάστημα", πρώτο μέλημα του οποίου θα είναι η κατάργηση των μνημονίων και η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου. Το αν αυτό θα γίνει εντός ή εκτός της Ε.Ε. ή το ποιός θα επιλεγεί ως ο πιο σύντομος δρόμος για το σοσιαλισμό είναι ζητήματα της επόμενης ημέρας από την οικονομική γενοκτονία. Το άμεσο ζητούμενο είναι να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μετασχηματιστεί σε ενιαίο κόμμα, στο οποίος πάντως οι σημερινές συνιστώσες του δεν θα χειροκροτούν απλώς τις αποφάσεις τής ηγεσίας του, αλλά θα τις συνδιαμορφώνουν. Μπορώ, επίσης, να δικαιολογήσω ως ένα βαθμό και τα κατά καιρούς ανοίγματα του Αλέξη Τσίπρα στους ψηφοφόρους τού ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Για να κερδίσεις την εξουσία, άλλωστε, πρέπει να ανοίξεις την αγκαλιά σου όσο γίνεται περισσότερο. Αλίμονο, όμως, αν φτάσουμε στο σημείο να εξομοιώνουμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, αυτόν τον τυμβωρύχο αριστερών συνειδήσεων, με εθνικό σωτήρα και λαϊκό ήρωα, όπως εμμέσως πλην σαφώς κάνει η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ. Ναι, ο Ανδρέας τής πρώτης περιόδου έδωσε λόγο σε αυτούς που μέχρι τότε δεν είχαν φωνή κι άσκησε πολιτικές αναδιανομής τού πλούτου. Μόνο που δεν είναι κοινωνική δικαιοσύνη να παίρνεις προνόμια από τους δεξιούς και να τα δίνεις στους "πρασινοφρουρούς", αλλά να το κάνεις στο πλαίσιο της αξιοκρατίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Η Ελλάδα τού Ανδρέα, όμως, αποδείχθηκε Ελλάδα τής κομματοκρατίας, των δανεικών που δεν πήγαν στην ανάπτυξη αλλά στις τσέπες ημετέρων, Ελλάδα τής διαφθοράς και της σαπίλας...

Θέλω να νομίζω πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να παλινορθώσει αυτήν την Ελλάδα, αν υποθέσουμε πως είχαμε γλιτώσει ποτέ από αυτή, και πως οι έπαινοι για τον Ανδρέα είναι λόγια Κίρκης για τους Οδυσσέες τού βαθέος ΠΑΣΟΚ. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έχει νόημα για τον τόπο να κυβερνήσει ο επικεφαλής τού ΣΥΡΙΖΑ. Δε χρειαζόμαστε έναν Ανδρέα τής νέας χιλιετίας, αλλά ηγέτες που θα δώσουν τα εφόδια στο λαό να σκέφτεται ελεύθερα, με ταξική συνείδηση και πέρα από τα συνηθισμένα ώστε κάποια στιγμή η σημερινή οχλοκρατία, η οποία χειραγωγείται από την κοινοβουλευτική ολιγαρχία, να μετατραπεί σε δημοκρατία με το δ κεφαλαίο. Αν αυτά είναι δύσκολα πράγματα για τον Αλέξη, ας γυρίσει σπίτι του να μεγαλώσει τα παιδιά του με την Περιστέρα, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για πιο φωτισμένα μυαλά από τον ίδιο. Εχει φτάσει, κοντολογίς, η ώρα για να αποδείξει ότι είναι ο Τσίπρας κι όχι ο Τσιπρανδρέου... 

Τους νταβατζήδες σας πότε θα τους απολύσετε;...

Απολύσεις πρέπει να γίνουν στο Δημόσιο. Ολα αυτά τα χρόνια έχουν μαζευτεί αρκετοί που είτε δεν έχουν τα προσόντα είτε δεν έχουν τη διάθεση για προσφορά. Κι όσο για το επιχείρημα πως δεν είναι δυνατό να προσθέσουμε μερικές χιλιάδες ακόμα ανέργων στην ήδη μεγάλη στρατιά τους, θα αντέτεινα πως υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω με σαφώς περισσότερα προσόντα και διάθεση από πολλά κομματόσκυλα, τα οποία δέχθηκαν να πουλήσουν την ψήφο τους για μια καλή και σταθερή "δουλίτσα", που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί στο Δημόσιο. Τί σημαίνει, όμως, αυτό; Πως μαζί με τις απολύσεις όπου πλεονάζει προσωπικό ή όπου αυτό είναι ανίκανο για προσφορά πρέπει να γίνουν και προσλήψεις νέων ατόμων, τα οποία και γνώσεις διαθέτουν και διάθεση για δουλειά είναι πρόθυμα να επιδείξουν, κάτω βεβαίως από αξιοπρεπείς συνθήκες...

Κι έρχομαι τώρα στην πραγματικότητα της "κινητικότητας" και της "διαθεσιμότητας", όπως είναι ο πολιτικώς ορθός τρόπος για να αποκαλεί κανείς τις απολύσεις στην εποχή των μνημονίων. Γίνονται με σχέδιο, έχει εξεταστεί δηλαδή πού υπάρχουν ελλείψεις και πού πλεονάζει προσωπικό; Εχει μελετηθεί από κάποια ανεξάρτητη αρχή ποιοί είναι οι καταρτισμένοι και παραγωγικοί υπάλληλοι και ποιοί οι άχρηστοι; Εχει ερευνηθεί πού προκύπτουν ανάγκες οι οποίες δε μπορούν να καλυφθούν από μετακινήσεις, αλλά απαιτούνται προσλήψεις; Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει συμβεί, όλα γίνονται στο πόδι προκειμένου, κατά κυνική ομολογία των ίδιων των κυβερνώντων μας, να μας τιμωρήσει η τρόικα γιατί ήμασταν "κακά παιδιά". Εφτασαν στο σημείο να κλείσουν τη δημόσια ραδιοτηλεόραση για να ικανοποιηθούν οι στατιστικές των δανειστών μας. Ποιός ξέρει, αύριο μπορεί να κλείσουν και το Νοσοκομείο "Ευαγγελισμός" ή το σχολικό συγκρότημα της Γκράβας μόνο και μόνο για να τους βγουν τα μαθηματικά των απολύσεων...

Οποιος θέλει να αποκαλεί τον εαυτό του μεταρρυθμιστή κι αυτό να μην ακούγεται σα χονδροειδής ειρωνεία δεν τα βάζει με τους σχολικούς φύλακες, τις καθαρίστριες ή τους δημοτικούς αστυνομικούς, αλλά συγκρούεται πρωτίστως με εκείνους που ιδιοποιούνται τον παραγόμενο πλούτο σε αυτήν τη χώρα. Είναι εύκολο να ξεστομίσεις το "απολύεσαι" στον κυρ Μπάμπη, αλλά είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να το πεις στο νταβατζή σου. Θέλει...άντερα κι αυτά δεν τα βρίσκεις στη λαϊκή αγορά για να τα προμηθεύονται οι πάντες. Το Σύνταγμα αυτής της χώρας, αλλά κυρίως το διαχρονικό ζητούμενο της κοινωνικής δικαιοσύνης, απαιτεί να συμμετέχουν οι πάντες στα δημόσια βάρη αναλόγως των δυνάμεών τους. Οσο, όμως, σε αυτήν τη χώρα κάποιοι τρώνε από τα σκουπίδια και κάποια "σκουπίδια" εξακολουθούν να γλεντάνε σα να μην υπάρχει αύριο στις διάφορες Μυκόνους, η "Νέα Ελλάδα" τού πρωθυπουργού θα παραμένει ένα κακόγουστο αστείο, από αυτά που δε γελάς ούτε για λόγους ευγένειας... 

Τί θα έχει μείνει από τον Καμίνη; Ο Κασιδιάρης...

Στη χώρα όπου η επίκληση του αυτονόητου δεν είναι...αυτονόητη, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι η επίθεση που δέχθηκε ο Γ. Καμίνης δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία, παρά μόνο με την οχλοκρατία. Κανένα πρόβλημα δεν επιλύθηκε, εξάλλου, ποτέ με το κυνηγητό και τη ρίψη ενός μπουκαλιού νερού στην πλάτη τού όποιου δημάρχου Αθηναίων. Οποιος το πιστεύει, καλό θα είναι να αναζητήσει στη "Χρυσή Ευκαιρία" ένα κλουβί με χιμπατζήδες για να τους κάνει παρέα. Ο φοβισμένος πολιτικός, ακόμα κι αν διαθέτει όλα τα χαρίσματα του κόσμου, δε μπορεί να είναι αποτελεσματικός. Ποιός είναι δυνατό, άλλωστε, ανάμεσά μας να πάρει τις καλύτερες αποφάσεις με το πιστόλι κολλημένο στον κρόταφό του;...

Το δυστύχημα είναι, ωστόσο, πως ο Γ. Καμίνης δεν είναι σε θέση να λαμβάνει τις σωστές αποφάσεις ακόμα και νηφάλιος. Εχω κάθε καλή διάθεση να δεχθώ ότι δε διόρισε κανένα ρουσφετολογικά. Από πότε, όμως, θα πρέπει να χειροκροτούμε το αυτονόητο; Θα ήταν σα να δοξάζαμε έναν παπά γιατί ξέρει το "πάτερ ημών" ή έναν ταξιτζή γιατί έχει δίπλωμα οδήγησης. Με τα προσόντα που διαθέτει, ο Γ. Καμίνης θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλός λογιστής, μόνο που η Αθήνα και κάθε άλλος οργανισμός έχουν ανάγκη πολύ περισσότερα από καλά μαθηματικά, ιδίως σε καιρούς κρίσης: θέλουν ιδέες, τσαγανό για την εφαρμογή τους, πρωτοβουλίες πέρα από τα συνηθισμένα, σφαιρική γνώση των προβλημάτων κι όχι κοινοτοπίες, συμβιβασμούς κι άγνοια...

Ο Γ. Καμίνης ήταν ένας επιτυχημένος Συνήγορος του Πολίτη, γι' αυτό και είχα θεωρήσει πως θα ήταν κι ένας καλός δήμαρχος. Δεν περίμενα, επομένως, να αναρωτιέμαι σήμερα αν είναι καλύτερος ή χειρότερος από το Ν. Κακλαμάνη και τους άλλους σαφώς αποτυχημένους προκατόχους του. Η έλλειψη χρημάτων είναι, προφανώς, μια καλή δικαιολογία. Αν, όμως, ο δήμαρχος Αθηναίων ήταν κάτι περισσότερο από μια χρυσή μετριότητα, δεν θα έμπαινε καν στον κόπο να επικαλεστεί την οικονομική στενότητα ως επιχείρημα. Αλλωστε, δεν έκανε και τίποτα για να διεκδικήσει περισσότερα λεφτά. Γι' αυτό και θα ήταν προτιμότερο για το Γ. Καμίνη και την αξιοπρέπειά του να μην κατεβεί καν υποψήφιος στις επόμενες εκλογές και να επιστρέψει στο καθηγητηλίκι, που του πάει και περισσότερο. Ετσι θα είναι και πιο χρήσιμος στην κοινωνία. Αρκετά έχει κάνει, ήδη, με την αδράνειά του για να εκλεγεί του χρόνου κάποιος με τα φασιστικά χαρακτηριστικά τού Ηλ. Κασιδιάρη ή του Μ. Βορίδη. Δεν θα φταίει, βεβαίως, μόνο αυτός για μια τέτοια εξέλιξη, αλλά δεν θα έχει κάνει και τίποτα για να την αποτρέψει...   

Μόνο οι λούμπεν προτιμούν τη βέβαιη καταστροφή από την πιθανή σωτηρία...

Θα συμφωνήσω με τον Αντ. Σαχλαμαρά: αυτήν τη στιγμή (και) στην Ελλάδα διεξάγεται μια μάχη ιδεών. Μόνο που ο πρωθυπουργός, με τις παλαιοκομματικές του μεθόδους και το οπλοστάσιο επιχειρημάτων που διαθέτει το οποίο μυρίζει ναφθαλίνη, αδυνατεί να κατανοήσει πως ο ίδιος, η κυβέρνησή του, η τρόικα και η Χρυσή Αυγή, με την οποία όλο και περισσότεροι νεοδημοκράτες σπεύδουν να δηλώσουν πως δεν έχουν πρόβλημα να κυβερνήσουν μαζί της, ανήκουν στο ένα από τα δύο άκρα τού πολιτικού συστήματος. Στο άλλο δεν ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι ο λαϊκισμός του ώρες ώρες βγάζει μάτι, αλλά η άκρα αριστερά, η οποία χρησιμοποιεί με τη σειρά της αφοριστική επιχειρηματολογία κι άσκοπη βία προκειμένου να υπερασπιστεί αυτό που όλοι θέλουμε, αλλά δεν ξέρουμε όλοι πώς να το κατακτήσουμε: ένα πιο δίκαιο κόσμο, όπου, για παράδειγμα, κύριο θέμα συζήτησης δεν θα είναι πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν, αλλά πόσο θα φορολογηθούν οι εφοπλιστές...

Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα διεξάγεται μια μάχη που θα κρίνει τον ευρωπαϊκό ταξικό πόλεμο. Αν ο κατώτατος μισθός φτάσει κι επισήμως τα 200 ευρώ, οι συντάξεις εκμηδενιστούν, η δημόσια περιουσία περάσει μπιρ παρά στα χέρια λίγων, τα σχολεία και τα νοσοκομεία είναι τόσο πολλά όσο και οι οάσεις στην έρημο, τότε είναι βέβαιο ότι αυτός οι τυφώνας θα χτυπήσει και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και γι' αυτό δεν θα φταίνε οι "τεμπέληδες", αλλά οι ταξικώς ασυνείδητοι έλληνες, που ακόμα πιστεύουν ότι μπορεί να καταστραφούν αν δοκιμάσουν μια άλλη επιλογή από τη βέβαιη καταστροφή τους. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας θα φτάσει τη μάχη με την τρόικα μέχρι το τέλος, αν θα προχωρήσει, για παράδειγμα, σε στάση πληρωμών στην περίπτωση που η Γερμανία δε συμφωνήσει σε ένα πιο κοινωνικώς πιο δίκαιο πακέτο σωτηρίας. Δεν θα το ήξερα, ακόμα κι αν ήμουν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Ωστόσο, δεν θα το μάθουμε ποτέ αν δε δείξουμε την αποφασιστικότητα να εγκαταλείψουμε το καράβι που βυθίζεται για να επιβιβαστούμε σε ένα άλλο, τον καπετάνιο και το πλήρωμα του οποίου μπορεί να μην εμπιστευόμαστε, αλλά δεν τους έχουμε δοκιμάσει κιόλας...

Δεν αντιμετωπίζω μια κυβέρνηση της Αριστεράς σαν το μεσσία που θα έρθει για να μας βγάλει από τα αδιέξοδά μας. Η σωτηρία τής Ελλάδας είναι μια μακροπρόθεση υπόθεση και προϋποθέτει κυρίως τη δημιουργία πολιτών που δεν θα ψηφίζουν με βάση το ατομικό, αλλά το συλλογικό συμφέρον και γι' αυτό θα ξέρουν να αναλαμβάνουν και τις ατομικές τους ευθύνες. Επειδή, όμως, αν δεν κοιτάξουμε και το βραχυπρόθεσμο θα είμαστε όλοι νεκροί, η χώρα έχει ανάγκη τής άμεσης προσφυγής στις κάλπες και της εκλογής μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης της Αριστεράς, με το προγραμματικό πλαίσιο της οποίας μέσες άκρες συμφωνώ. Το αν θα πετύχει, εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη συμπαράσταση που θα έχει από το λαό. Γιατί είναι διαφορετικό να πει "nein" η Ανγκ. Μέρκελ στον Αλέξη Τσίπρα και στο αεροδρόμιο να μην τον περιμένει ψυχή και είναι τελείως άλλο πράγμα να βγουν στους δρόμους σε μια τέτοια περίπτωση και τα δέκα εκατομμύρια των ελλήνων για να ταχθούν στο πλευρό τού πρωθυπουργού τους. Αν η οργή λαού μπορεί να φοβίσει τον θεό, φανταστείτε πόσο πιο εύκολο θα είναι να συμβεί αυτό σε μια καγκελάριο... 

Καμμένος από τον εαυτό του

Είναι θεμιτό, θεμιτότατο να πολιτεύεσαι με σημαία σου την ηθική, ακόμα κι αν αυτή, ελλείψει πραγματικών ιδεών, είναι και η μοναδική σου παντιέρα. Ο καθένας, άλλωστε, στη ζωή με ό, τι έχει, καταπιάνεται. Τα προβλήματα, όμως, ξεκινούν όταν δεν είσαι τόσο ηθικός όσο έχεις αφήσει τους άλλους να πιστεύουν για εσένα ή όχι τόσο όσο πιστεύεις εσύ για τον εαυτό του ότι είσαι. Αν αποκαλυφθεί σε μια τέτοια περίπτωση ότι δεν είσαι ο Ρομπέν των Δασών, με τη «στολή» του οποίου παρουσιάζεσαι, είναι πολύ εύκολο να ξεκινήσει η κατρακύλα, πόσω μάλλον όταν το «μαγαζί» δεν έχει και τίποτα άλλο να προσφέρει στους πελάτες του…

Μια τέτοια περίπτωση είναι κι ο Π. Καμμένος: μια πολιτική μετριότητα που βάσισε την καριέρα της σε υπερπατριωτικές κορώνες και καταγγελίες περί διαφθοράς… των άλλων, τις οποίες πάντοτε δυσκολευόταν να αποδείξει όταν έφτανε η ώρα των δικαστηρίων. Γι’ αυτό και τώρα που το όνομά του εμπλέκεται σε offshore εταιρία, πιθανότατα ύστερα από εκβιασμό που του έγινε από το γνωστό και μη εξαιρετέο Συγκρότημα Τύπου, βρίσκεται για τα καλά στριμωγμένος στα σκοινιά. Πώς, για παράδειγμα, θα μπορεί να καταγγέλλει τους Παπανδρέου για παράνομο κι ανήθικο πλουτισμό, όταν κι ο ίδιος φέρεται να ακολουθεί τις μεθόδους τους; Και πώς μπορεί να περάσει το σκόπελο όταν έχει φτιάξει ένα κόμμα υποδοχής των δεξιών που δε συμφωνούν με τα μνημόνια, αλλά του οποίου οι θέσεις διαμορφώνονται κάθε ημέρα στο γόνατο, χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογική και πραγματιστική προσέγγιση των πραγμάτων;

Φυσικά είναι άδικο να σηκώσει ο Π. Καμμένος το βάρος όλων των υποκριτών αυτής της χώρας, που κλαίνε για τη φτωχολογιά, αλλά σκουπίζουν τα δάκρυά τους σε σατέν υφάσματα. Τους ξέρω και τους ξέρετε: είναι αυτοί ή αυτές που βουρκώνουν όταν βλέπουν ένα συγκινητικό ρεπορτάζ για παιδάκια, αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή λοιδορούν όσους δεν θεωρούν την άγρια λιτότητα μονόδρομο. Είναι αυτοί που βγάζουν πύρινους λόγους μέσα από τους ραδιοφωνικούς πομπούς ή γράφουν πύρινα άρθρα κατά της τρόικας, αλλά με τους δικούς τους εργαζόμενους αποδεικνύονται τροϊκανότεροι των τροϊκανών. Γι’ αυτό και προτιμώ χίλιες φορές αυτόν που από αγνή πίστη ασπάζεται το νεοφιλελευθερισμό και ζει σύμφωνα με τις αρχές του, από εκείνον που λιβανίζει το σοσιαλισμό εκτός σπιτιού και στο σπίτι του λειτουργεί σα να ήταν ο απόλυτος αφέντης…

Αχ αυτοί οι λαοί, γιατί δεν κάθονται στα αβγά τους;...

Οταν οι λαοί εξεγείρονται, δε σημαίνει πως έχουν πάντα δίκιο. Οπως, επίσης, δε σημαίνει πως εξεγείρονται για τον ίδιο λόγο οι ισπανοί και οι πορτογάλοι με τους τούρκους, τους αιγύπτιους ή τους βραζιλιάνους. Οσο κι αν η παγκοσμιοποίηση θέλει να ισοπεδώσει τα πάντα, δεν έχουν όλοι οι λαοί τα ίδια ακριβώς προβλήματα κι ανησυχίες. Ωστόσο, αυτό που έχει πολύ μεγάλη αξία είναι αυτό καθεαυτό ότι οι λαοί εξεγείρονται, ότι δεν κάθονται στα αβγά τους να περιμένουν πότε θα τους σώσουν οι εντολοδόχοι τους, ώστε αν δεν το κάνουν να τους φασκελώνουν και να "προσλαμβάνουν" άλλους εντολοδόχους προκειμένου οι ίδιοι να μπορούν να υποδύονται αμέριμνοι τους ανεύθυνους. Δεν αποδέχονται ως πρωθυπουργό τους κάποιον που είχε λάβει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να ρίξει μια κυβέρνηση, ως υπουργό Εξωτερικό κάποιον που αν τον γυρίσεις ανάποδα θα πέσει κάθε λογής σκάνδαλο ούτε για αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποιον που μπερδεύει το λαϊκισμό με την κοινωνική δικαιοσύνη...

Για το ότι οι λαοί πλέον δεν τρώνε εύκολα μασημένη τροφή δεν πρέπει να ευγνωμονούμε τόσο δήθεν πεφωτισμένες πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες που μας ξεστράβωσαν, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έδωσαν τη δυνατότητα στον καθένα μας να μπορεί να εκφράζει και να κοινωνεί τις απόψεις του χωρίς να χρειάζεται να περνά από την κρησάρα τής λογοκρισίας. Προφανώς οι δημιουργοί τού "facebook" ή του "twitter" δε προχώρησαν στις επιχειρηματικές τους κινήσεις με σκοπό να ενισχύσουν τη δημοκρατία, αλλά για να τα 'κονομήσουν. Από την άλλη, αποδεικνύεται ότι οι μάχες δεν κερδίζονται από τους ερημίτες, οι οποίοι έχουν διαλέξει τη φυγή για να μη διαφθαρούν από το σύστημα, αλλά από εκείνους που εκμεταλλεύονται τις τρύπες του για να το αλλάξουν...

Αν, για παράδειγμα, ο Τζούλιαν Ασάνζ των "Wikileaks" ή ο Εντουαρντ Σνόουντεν, ο πράκτορας που διέρρευσε πως οι αμερικανοί κατασκόπευαν τους πάντες, αηδιασμένοι από τα όσα γνώριζαν, αποφάσιζαν να μονάσουν αντί να ξεμπροστιάσουν την υποκρισία αυτού του κόσμου, η κάθε εξουσία θα μπορούσε ακόμα να ισχυρίζεται πως δεν κάνει τίποτα παράνομο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ικανό να αλλάξει τον κόσμο, είναι όμως αρκετό για να αποδομήσει όλους όσοι ισχυρίζονται πως κυβερνούν από το λαό για το λαό και μόνο για το λαό...


  

Πόσοι από τους υπόλοιπους Αντετοκούνμπο θα πάνε στο Μαξίμου;...

Οταν πληροφορήθηκα πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα περάσει το κατώφλι τού Μεγάρου Μάξιμου πίστεψα ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς ήθελε να του δώσει προσωπικώς την εντολή απέλασής του από τη χώρα, από τη στιγμή που μέχρι πριν από δύο μήνες τουλάχιστον ο μπασκετμπολίστας δεν ήταν ούτε έλληνας ούτε νιγηριανός ούτε τίποτα σε αυτήν τη χώρα που μαζί με τα κανονικά πορτοκάλια φυτρώνουν και τα φαιδρά. Κι όμως, ο πρωθυπουργός, ο οποίος την ίδια ώρα δίνει εντολές για πογκρόμ σε βάρος των μεταναστών με τον "Ξένιο Δία"  του, υποδέχθηκε τον αθλητή μετά βαΐων και κλάδων και φωτογραφήθηκε μαζί του και με όλους τους παρατρεχάμενους  υπουργούς του. Μπορεί  στο παρελθόν να υπήρξαν χειρότεροι πρωθυπουργοί από τον Αντ. Σαχλαμαρά...μπορεί. Στην υποκρισία, όμως, είναι ασυναγώνιστος...

Δε βάζω στη ζυγαριά την "ελληνοφροσύνη" για να μετρήσω αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι πιο έλληνας από τους υπόλοιπους έλληνες. Αν, ωστόσο, η κυβέρνηση ήταν συνεπής με τον εαυτό της και με τους νόμους περί ιθαγένειας που ακύρωσε όχι μόνο δεν θα χορηγούσε την ελληνική υπηκοότητα στο μπασκετμπολίστα, αλλά θα έστελνε και το Ν. Δένδια με τις ομάδες του για να μαζέψουν το "σκυλάραπα" και να τον στείλουν από εκεί που ήρθε. Εστω κι αν δεν ήρθε από πουθενά, αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Στο κάτω κάτω, τόσο ο Αντ. Σαχλαμαράς όσο κι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης μάς έχουν ζαλίσει από το πρωί μέχρι το βράδυ με την προπαγάνδα τους περί σεβασμού τής έννομης  τάξης. Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα για μια χώρα που η νομιμότητα χρησιμοποιείται από τους κυβερνώντες "α λα καρτ" και την επικαλούνται ή τη λησμονούν αναλόγως των συμφερόντων τής στιγμής. Γι' αυτό κι όταν αποδεικνύεσαι δίκαιος απέναντι σε  έναν άνθρωπο, όπως δικαίως πήρε την υπηκοότητα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, αλλά  την ίδια στιγμή παρουσιάζεσαι άδικος απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους Αντετοκούνμπο που δεν είναι τόσο ψηλοί κι αθλητικοί όσο ο ορίτζιναλ, τότε είσαι χίλιες φορές πιο άδικος. Η ισότητα απέναντι στο νόμο είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική. Σε διαφορετική περίπτωση, ζέχνει υποκρισία... 

Σε ποιά αγορά θα ψωνίσουμε νέους αποδιοπομπαίους τράγους;...

Πόσο όμορφη είναι η ζωή στη "νέα Ελλάδα"  τού Αντ. Σαχλαμαρά: από τη μια ο Β. Πολύδωρας προτείνει τη συγκρότηση εθνικού μετώπου με τη συμμετοχή και της Χρυσής Αυγής κι από την άλλη ο Αδ. Γεωργιάδης επαναφέρει τη νομοθετική διάταξη Λοβέρδου με την οποία οι οροθετικές κυνηγιούνται σα να είναι εγκληματίες. Φαίνεται πως ο πρωθυπουργός έχει βάλει σκοπό να μην περιμένουμε μέχρι το 2021 για να οικοδομήσει το φονταμενταλιστικό, υπερσυντηρητικό και μισαλλόδοξο κράτος με πτωχευμένους πολίτες που ονειρεύονται ο ίδιος, ο Χρύσανθος κι ο Φαήλος, αλλά να μας το παραδώσει όσο γίνεται νωρίτερα, μην τυχόν και προλάβει η λογική κι επιστρέψει κάποια στιγμή σε αυτόν τον τόπο...

Ας διώξουμε, λοιπόν, όλους τους μετανάστες, ας φυλακίσουμε όλες τις οροθετικές, ας κρεμάσουμε στην πλατεία Συντάγματος όποιον πιστεύει ότι με μια μολότοφ μπορεί να γκρεμίσει το σύστημα, ας στείλουμε στην πυρά όποιον δεν πιστεύει στο μονόδρομο των μνημονίων κι ότι είναι θεία εντολή το μάρμαρο να πληρώνουν πάντοτε οι μικρομεσαίοι και ποτέ οι οικονομικώς ισχυροί, ας ρίξουμε όλο το ανάθεμα στους εβραίους, στους τούρκους, στους μουσουλμάνους, στους αλβανούς, στους πακιστανούς, στους τσιγγάνους, στους γκέι και σε κάθε άλλη μειονότητα. Και μετά από όλα αυτά τί; Οταν θα έχουμε εκδιώξει όλους τους αποδιοπομπαίους τράγους, σε ποιά αγορά θα σπεύσουμε για να αγοράσουμε καινούριους; Γιατί, ας μη γελιόμαστε, πάντοτε θα έχουμε ανάγκη αποδιοπομπαίους τράγους προκειμένου να αθωώνουμε την αυταρέσκεια, τον ωχαδερφισμό και την ευθυνοφοβία μας.

Ακολουθώντας τους ίδιους ρυθμούς, αυτή η χώρα θα μοιάζει σε λίγο με ακατοίκητη έρημο, κι όχι μόνο για τους λόγους που θέτουν εκείνοι οι περιβαλλοντολόγοι οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κλιματική αλλαγή. Η χειρότερη μορφή ξηρασίας είναι η πνευματική, αυτή που αντικαθιστά τη σκέψη με την προπαγάνδα, την κοινωνική δικαιοσύνη με την τυφλή υποταγή και την ταξική συνείδηση με τη μισαλλοδοξία. Κι άντε να βρεις οάσεις μετά, όταν κι αυτές θα έχουν μεταναστεύσει ή θα βρίσκονται σε ξερονήσια... 

Μια "νέα Ελλάδα" τόσο, μα τόσο παλιά...

Είναι πολύ δύσκολο να μάθεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκύλο. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος εξακολουθεί να γηράσκει αεί διδασκόμενος. Αρκεί, όμως, να το θέλει γιατί σε διαφορετική περίπτωση μένει ίδιος κι απαράλλαχτος με τον παλιό κακό εαυτό του, αυτόν που είναι συνδεδεμένος με τη μετριότητα, τη διαφθορά, το συντηρητισμό, την οπισθοδρόμηση. Δυστυχώς ο Αντ. Σαχλαμαράς ανήκει στην τελευταία περίπτωση. Πίσω από τη δημόσια ρητορική του για "success story" και "νέες Ελλάδες" κρύβεται ο ίδιος πολιτικός που πριν από είκοσι χρόνια χρησιμοποιούσε κάποιες άλλες όμορφες λέξεις, όπως "υπέρβαση", προκειμένου να προπαγανδίσει εθνικιστικές και μισαλλόδοξες θέσεις που κάθε άλλο με την προοδευτικότητα συνδέονται. Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι γνήσιο τέκνο ενός αυτιστικού πολιτικού συστήματος, το οποίο αναπαράγει τις ατέλειές του αλλάζοντας μόνο το ντεκόρ για να φαίνεται άφθαρτο...

Αν το φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ θεωρείται διάθεση για "σπάσιμο  αβγών", τότε οι συνταγματάρχες που κατέβασαν τα τανκ στους δρόμους των Αθηνών θα έπρεπε να θεωρούνται ο φόβος κι ο τρόμος των πτηνοτρόφων. Ο Αντ. Σαχλαμαράς από την ημέρα που εκλέχθηκε πρόεδρος της ΝΔ, την οποία μια φορά κι έναν καιρό θεωρούσε ξεπερασμένη, δεν έχει σταματήσει να κάνει τη μια κωλοτούμπα μετά από την άλλη, δεμένος χειροπόδαρα από αμαρτίες τού παρελθόντος του κι από μικροκομματικές σκοπιμότητες: από αντιμνημονιακός έγινε μνημονιακότερος των μνημονιακών εν μια νυκτί, πριν καταλήξει στο δικό του αυθαίρετο συμπέρασμα πως έχει τελειώσει η συζήτηση περί μνημονίων. Το ισχυρίζεται, μάλιστα, τη στιγμή που η τρόικα βρίσκεται ήδη στην Αθήνα κι απαιτεί νέα μέτρα. Παράδοξο; Οχι, κυνικό όμως σίγουρα από έναν άνθρωπο που αν του το επιτρέψουμε θα μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα νεκροταφείο ανθρώπινων ψυχών, στο οποίο δικαίωμα έκφρασης θα έχουν μόνο τα ζόμπι-ομοϊδεάτες του κι όπου όποιος δε συμφωνεί μαζί του ή έχει γεννηθεί στο εξωτερικό θα θεωρείται εθνικό μίασμα, μίζερος κι οτιδήποτε άλλο υβριστικό. Αυτή, όμως, δεν είναι νέα Ελλάδα. Είναι παλιά, πολύ παλιά και τόσο, μα τόσο αποκρουστική...

Να 'τανε το 2021, να 'ρθει μια φορά...

Τελικά ποιός κατάστρεψε τη χώρα; Οι Καραμανλήδες, θείος κι ανιψιός, οι Παπανδρέου, πατέρας και υιός, ή μήπως ο Κ. Μητσοτάκης; Πολύ φοβάμαι πως αν μπούμε στη λογική τής επίρριψης ευθυνών σε πρόσωπα θα χάσουμε την ουσία, η οποία βρίσκεται στις πολιτικές κι όχι σε αυτούς που τις εφάρμοσαν. Ετσι κι αλλιώς οι τελευταίοι ήταν, απλώς, μαριονέτες ενός συστήματος το οποίο αναπαρήγαγε αδικίες και κοινωνικές ανισότητες και προκειμένου να τα καταφέρει να επιβιώνει, δωροδοκούσε ασύστολα ένα λούμπεν λαό, στον οποίο ποτέ δεν έδωσε την παιδεία και την ταξική αφύπνιση που χρειαζόταν και χρειάζεται. Αλίμονο αν έκανε κάτι τέτοιο, άλλωστε, αφού σε αυτήν την περίπτωση το τέλος τής μεταπολίτευσης θα είχε φτάσει πολύ νωρίτερα...

Από την άλλη, πάντως, βγάζει πολύ γέλιο η προσπάθεια του πάλαι ποτέ δικομματισμού να αποδείξει ότι υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μολονότι συγκυβερνούν. "Είστε αποτυχημένοι", λέει η μια πλευρά τής...ίδιας όχθης. "Είστε χουντικοί", απαντά η άλλη. Κανένας τους, όμως, δεν έχει την αξιοπρέπεια να πάρει των ομματιών του και να φύγει, βολεμένοι όπως είναι όλοι τους στις νέες υπουργικές καρέκλες τους. "Ευτυχώς", όμως, τα βρίσκουν στο ενδιάμεσο, στο ότι δηλαδή την κρίση τού συστήματος πρέπει να την πληρώσουν οι μικρομεσαίοι κι όχι οι νταβατζήδες  τους.

Και σαν αυτή η παρωδία να μην ήταν αρκετή, ήλθε κι ο Αντ. Σαχλαμαράς να μας ενημερώσει πως η "νέα Ελλάδα", το νέο επικοινωνιακό τέχνασμα μετά από το "success story", θα είναι ετοιμοπαράδοτη το 2021, όταν θα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την  Επανάσταση του 1821. Κάπως έτσι η έξοδος στις αγορές το 2013 και η ανάπτυξη από το 2014 έγινε 2021 και βλέπουμε. Ποιός ξέρει, μέχρι τότε ίσως η δικομματική να έχει αποφασίσει ποιός ευθύνεται για την κατάντια της χώρας. Φυσικά δεν θα είναι αυτοί που μας κυβερνούν τώρα...