Αν ο Σαμαράς "ανακαλύψει" και τον τάφο τού Μεγαλέξανδρου δεν υπάρχει λόγος να ξανακάνουμε εκλογές...

Ας υποθέσουμε, αν κι από ό,τι λένε οι ειδικοί δεν είναι το πιθανότερο σενάριο, πως οι ανασκαφές στην αρχαία Αμφίπολη αποκαλύψουν τον τάφο τού Αλέξανδρου, αυτόν που για...πατριωτικούς λόγους συνηθίζουμε να αποκαλούμε Μεγάλο. Τί σημαίνει αυτό; Πως επειδή η ανακάλυψη θα έχει γίνει επί πρωθυπουργίας σαμαροβενιζέλων θα πρέπει να τους ανταποδώσουμε τη χάρη ξαναψηφίζοντάς τους στις προσεχείς εκλογές; Μόνο σε μια μπανανία θα σκέφτονταν με αυτόν τον τρόπο, αλλά επειδή ακριβώς μας θεωρούν ένα λαό ιθαγενών που γοητεύεται με καθρεφτάκια έχουν στήσει στην κυβέρνηση ένα ολόκληρο πανηγύρι για κάτι για το οποίο είναι αστείο να τους το πιστώσουμε. Οπως ακριβώς δεν θα φταίνε οι σαμαροβενιζέλοι αν αποδειχθούν άνθρακες ο θησαυρός, παρά "μόνο" για το ότι είχαν το θράσος να προσφέρουν θεάματα σε ένα λαό που δεν του έφταναν τα μνημόνια αλλά έπρεπε να του προσθέσουν και ΕΝΦΙΑ κι εμπάργκο στη Ρωσία για να αισθάνεται πλήρως ικανοποιημένη η φράου Μέρκελ...

Το ίδιο, βεβαίως, συμβαίνει και ύστερα από μια σημαντική αθλητική επιτυχία, όταν ο κάθε βλαχοϋπουργός και βλαχοπρωθυπουργός ποζάρει δίπλα στους πραγματικούς πρωταγωνιστές προσπαθώντας να κλέψει κάποιο μερίδιο της δόξας που ποτέ δεν του άνηκε. Πόσω μάλλον όταν οι πρωταθλητές μας προπονούνται υπό συνθήκες που σε προηγμένες χώρες δεν θα τις επέτρεπαν ούτε σε ερασιτέχνες. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν πολλοί εκεί έξω οι οποίοι θα ρίξουν ξανά δαγκωτό στους σαμαροβενιζέλους μόνο και μόνο γιατί θα έχουν "ανακαλύψει" τον τάφο τού Μεγαλέξανδρου ή θα έχουν φωτογραφηθεί δίπλα στον Λούη Τσάτουμα και στον Σπύρο Γιαννιώτη. Όταν βλέπουμε τον Μητσάρα δίπλα σε μια διασημότητα τον σαρκάζουμε, όταν όμως το ρόλο τού Μητσάρα υποδύονται ο πρωθυπουργός κι ο αντιπρόεδρός του τότε όλα αποκτούν έναν άλλο συμβολισμό σε μια χώρα που υποφέρει διαχρονικά από τον θρίαμβο της τυπολατρίας έναντι της ουσίας...

Μακάρι τα ευρήματα στην αρχαία Αμφίπολη να είναι τόσο εντυπωσιακά όσο έχουν προεξοφλήσει ειδικοί και μη. Θα είναι μια ακόμα υπενθύμιση σε ημεδαπούς κι αλλοδαπούς πως σε αυτόν τον τόπο έγιναν θαύματα πριν ακόμα δοθεί ο ορισμός τής λέξης "θαύμα". Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, να μην καμαρώνουμε απλώς για τα αρχαία μας τα κάλλη, αλλά να τους δείχνουμε το σεβασμό που τους αρμόζει και, κυρίως, να δούμε τί θα κάνουμε από εδώ και πέρα. Θα εξαντλήσουμε το ρόλο μας στη σύγχρονη ιστορία ως οι γλεντζέδες σερβιτόροι των ευρωπαίων ή θα επιδιώξουμε να δημιουργήσουμε νέα αριστουργήματα, για τα οποία θα μιλούν με θαυμασμό οι ιστορικοί τού μέλλοντος;...

Θα μου πείτε πως ζητώ πολλά από μια χώρα που βιώνει μια οικονομική γενοκτονία. Είναι, ωστόσο, ακριβώς σε τέτοιες εποχές που ανθεί ο πολιτισμός. Οπως είπε, εξάλλου, κι ο Ορσον Γουέλς, στην Ιταλία για τριάντα χρόνια υπό την εξουσία των Βοργίων είχαν πόλεμο, τρομοκρατία, φονικά κι αιματοκύλισμα, έβγαλαν όμως έναν Μιχαήλ Άγγελο, έναν Λεονάρντο ντα Βίντσι, μια Αναγέννηση. Στην Ελβετία αγαπιούνταν αδελφικά, είχαν 500 χρόνια δημοκρατίας και ειρήνης και τί παρήγαγαν; Το ρολόι με τον κούκο". Με λίγα λόγια, οι πνευματικοί άνθρωποι στην Ελλάδα δεν έχουν καμία, μα καμία δικαιολογία για τη νωθρότητά τους, εκτός από μία: πως δεν υπήρξαν ποτέ πνευματικοί άνθρωποι παρά μόνο ακριβοπληρωμένοι γελωτοποιοί διεφθαρμένων βασιλιάδων...

Υ.Γ.: Ο "Βρομόστομος" παίρνει τις "βρόμικες" λέξεις του και τις πάει διακοπές. Θα επιστρέψει τη Δευτέρα 1η Σεπτεμβρίου, εκτός αν οι εξελίξεις γαργαλήσουν το χέρι του τόσο πολύ που θα του είναι αδύνατο να μην πιάσει το πληκτρολόγιο νωρίτερα. Καλό υπόλοιπο διακοπών σε όλους!
  

Αυτά τα "ζώα" οι μουσουλμάνοι έσφαξαν 8.000 στη Σρεμπρένιτσα, όχι βεβαίως οι χριστιανοί ορθόδοξοι "αδελφοί" μας...

Δεν έχουν περάσει ούτε 20 χρόνια από τότε που οι χριστιανοί ορθόδοξοι "αδελφοί" μας οι σέρβοι έσφαξαν 8.000 βόσνιους μουσουλμάνους, άνδρες κι αγόρια, στη Σρεμπρένιτσα και πέταξαν τα πτώματά τους σε ομαδικούς τάφους. Οι, επίσης χριστιανοί, ολλανδοί κυανόκρανοι δεν έριξαν ούτε μια τουφεκιά για να υπερασπιστούν την Ευρώπη από τη μεγαλύτερη σφαγή στην επικράτειά της μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ο ΟΗΕ, τον οποίο επίσης διοικούν χριστιανοί, δεν παρείχε άσυλο στους βόσνιους που ήθελαν να καταφύγουν στο στρατόπεδό του για να προφυλαχθούν από τη μανία των χριστιανών ορθόδοξων "αδελφών" μας. Για να μην αναφερθώ στις σφαγές των άλλων "αδελφών" μας, των ρώσων, κατά των μουσουλμάνων τσετσένων κι όχι μόνο...

Εν έτει 2014 οι τζιχαντιστές δεν σκοτώνουν με κτηνώδη τρόπο (αν και η δολοφονία είναι εξ ορισμού κτηνώδης, ακόμα κι αν γίνεται με τον λιγότερο επώδυνο τρόπο) μόνο χριστιανούς αλλά και μουσουλμάνους άλλων δογμάτων, ακόμα και παγανιστές. Κι όμως, έχουν βρει ευκαιρία οι χριστιανοί ορθόδοξοι ταλιμπάν σε αυτήν τη χώρα να ξεσπαθώσουν κατά τού "βάρβαρου" Ισλάμ. Βγήκε, μάλιστα, ο "ελληνόψυχος" βουλευτής Β. Καπερνάρος να μας πει ούτε λίγο ούτε πολύ πως δεν πρέπει να ανεγερθεί τζαμί στην Αθήνα γιατί οι μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα μας δεν διαφέρουν από τους τζιχαντιστές που παίρνουν κεφάλια για πρωινό...

Ανθρωποι εξακολουθούν να σκοτώνουν ανθρώπους ακόμα και τον 21ο αιώνα, τυφλωμένοι από την θρησκευτική μισαλλοδοξία, κι όποιος προσπαθεί να ξεχωρίσει καλούς και κακούς σε αυτήν τη βρόμικη ιστορία κάνει ζημιά πάνω από όλα στη συνείδησή του. Ο Ιησούς δίδαξε την αγάπη ακόμα και για τον εχθρό, οι πρώτοι χριστιανοί πρόσφεραν τη ζωή τους στα λιοντάρια για το δικαίωμά τους να εκφράζουν την πίστη τους όπως ήθελαν κι όμως μέσα στο διάβα των αιώνων δήθεν εκπρόσωποι του θεού επί της γης έκαναν τα πάντα για να ξεφτιλίσουν τη διδασκαλία τού αρχηγού τής θρησκείας τους. Δεν υπάρχουν αθώοι ορθόδοξοι κι ένοχοι καθολικοί ή προτεστάντες σε αυτήν την υπόθεση. Ο χριστιανισμός ανεξαρτήτως αιρέσεων επικράτησε χύνοντας το αίμα των ειδωλολατρών (λες κι όσοι προσκυνούν εικονίσματα και φιλούν κάρες ή οστά είναι κάτι άλλο), καταστρέφοντας τους ναούς τους και τα γραπτά τους αριστουργήματα...

Η ελληνική εκκλησία από τα βυζαντινά χρόνια προσκύνησε κάθε δυνάστη που πέρασε από αυτόν τον τόπο προκειμένου να διατηρεί την εξουσία και τα πλούτη της. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν ιεράρχες που αδυνατούν να πιστέψουν ότι και οι μουσουλμάνοι ή οι ομοφυλόφιλοι πλάστηκαν από τον θεό, πάντοτε σύμφωνα με τη δική τους κοσμοθεώρηση των πραγμάτων, κι όχι από το διάβολο. Αντί ο λόγος τους να μεταδίδει αγάπη, αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη, εκβάλλει σαν έμεσμα από μυαλά που είναι πιο σκουριασμένα κι από τα κανόνια που συναντούμε στα βενετσιάνικα κάστρα...

Οσο κωμικοτραγικό είναι να σκοτώνονται άνθρωποι για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, άλλο τόσο θλιβερό είναι να γίνεται το ίδιο για το χριστιανισμό, το μουσουλμανισμό, το βουδισμό κι όποιο άλλο όπιο "προσφέρουν" οι ελίτ στους λαούς για να μην ασχολούνται οι τελευταίοι με το μοναδικό πόλεμο που έχει ουσία σε αυτόν τον άδικο κόσμο, τον ταξικό δηλαδή. Α, ρε τεράστιε Καρλ Μαρξ, πόσο δίκιο είχες και σε αυτό. Αν κι άθεος, εκτιμώ απεριόριστα τους ανθρώπους που έχουν μια τόσο βαθιά πίστη στον θεό την οποία δεν εξαρτούν από το αν θα φάνε σουβλάκι ημέρα Τετάρτη ή αν θα χρησιμοποιήσουν κατσαρόλα Μεγάλη Παρασκευή...

Δεν είμαι κανένας βαθύς γνώστης τού Ευαγγελίου, αλλά δεν νομίζω πως αναφέρεται πουθενά σε αυτό πως τον παράδεισο θα κερδίσουν αυτοί που σταυροκοπιούνται περισσότερο ή εκείνοι που ανάβουν τα πιο πολλά κεριά ή έχουν συγκεντρώσει πλήθος "ιερών" χρυσών μπιχλιμπιδιών στο σεντούκι τους, παρά μόνο όσοι μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους. Οπως θα έλεγε κι ο Ιησούς, άλλωστε, τί νόημα έχει να συγκεντρώσεις όλα τα αγαθά τής γης, αν στο μεσοδιάστημα έχεις χάσει την ψυχή σου;...

    

Οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών νόμιμες, η επανάσταση παράνομη. Πρέπει να γράψω κι άλλα;...

Βρίσκεστε σε μια διασταύρωση στη μέση τού πουθενά. Εχετε πλήρη ορατότητα και διαπιστώνετε ότι δεξιά κι αριστερά σας δεν περνά κανένα αυτοκίνητο. Το φανάρι είναι κόκκινο κι ως νομοταγείς πολίτες περιμένετε να ανάψει πράσινο για να ξεκινήσετε. Μετά από πέντε λεπτά, όμως, ο φωτεινός σηματοδότης εξακολουθεί να είναι παγωμένος στην θέση τού "Σταμάτη". Εκνευρισμένοι αποφασίζετε να βάλετε πρώτη και να εκκινήσετε. Στην επόμενη στροφή, ωστόσο, σας σταματά τροχονόμος, ο οποίος θεωρεί καθήκον του να σας επιβάλει πρόστιμο. Ποιός έχει πληγώσει τη δικαιοσύνη με τη συμπεριφορά του; Εσείς ή το φανάρι και το όργανο της τάξης; Το ερώτημα δεν είναι καθόλου θεωρητικό, αφού στην καθημερινότητά μας καλούμαστε να απαντούμε σε διλήμματα που σχετίζονται με το γράμμα και του πνεύμα τού νόμου. Θεωρώ τους τυπολάτρες μεγαλύτερη απειλή για τη δικαιοσύνη από τους παραβάτες. Κι αυτό γιατί γενικώς με ανησυχούν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα δόγματα για να υποκαθιστούν τη φαντασία και την ανάληψη της ατομικής ευθύνης...

Δεν ισχυρίζομαι πως δεν έχουμε ανάγκη τους νόμους. Οταν κάποτε φτιάξουμε οργανωμένες κοινωνίες συνειδητοποιημένων πολιτών οι οποίοι δεν θα σκοτώνουν, για παράδειγμα, όχι γιατί φοβούνται τη φυλακή ή την τιμωρία από κάποιον θεό, να το συζητήσουμε κατά πόσο δεν χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο κανόνων το οποίο θα διέπει τις ζωές μας. Μέχρι, όμως, να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, το οποίο θα κάνει πράγματι εν πολλοίς περιττή τη νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία, η παρουσία των νόμων κρίνεται απαραίτητη. Μην περιμένετε, ωστόσο, να υποστηρίξω πως οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να σέβονται καταφανώς άδικες διατάξεις μόνο και μόνο γιατί έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή. Οπως θα θεωρούσατε τρελό να πέσετε από τον πέμπτο όροφο πολυκατοικίας μόνο και μόνο γιατί κάποιος έχει απαιτήσει από εσάς να το κάνετε, είναι το ίδιο παράλογο να υπακούτε σε νόμους που έχουν κατασκευαστεί για την αποκλειστική εξυπηρέτηση των λίγων έναντι των πολλών. Προφανώς κι όσες επαναστάσεις καταγράφηκαν στην Ιστορία δεν έγιναν κατόπιν άδειας των αρχών, αλλά παρά τη θέλησή τους. Και είναι ακριβώς χάρη σε αυτές τις επαναστάσεις που χρωστούν οι μικρομεσαίοι το ότι σήμερα δεν κυκλοφορούν και κυριολεκτικώς με αλυσίδες στα πόδια τους...

Η επανάσταση δεν πρόκειται ποτέ να γίνει συνταγματικό άρθρο ή να ρυθμιστεί νομοθετικώς. Το πολύ πολύ να γραφτεί κάτι παρόμοιο με το ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των ελλήνων, αλλά τίποτα πέραν αυτού. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι υποχρέωση του κάθε συνειδητοποιημένου πολίτη να στέκεται απέναντι σε οτιδήποτε του καταστρέφει αδικαιολογήτως τη ζωή, ανεξαρτήτως αν έχει προσλάβει επίχρισμα νομιμότητας. Οι σαμαροβενιζέλοι ετοιμάζονται, για παράδειγμα, να νομιμοποιήσουν την εισβολή στα σπίτια μας χωρίς εισαγγελική άδεια και την κατάσχεση περιουσιακών μας στοιχείων στην περίπτωση που χρωστούμε ένα "ολόκληρο" ευρώ στην εφορία. Φαντάζομαι πως δεν είστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύετε ότι τα "ντου" θα ξεκινήσουν από τις βίλες των εφοπλιστών. Αλλά, τί λέω ο χαζός; Αυτοί δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους, νομίμως βεβαίως...

Το αντάρτικο πόλης θα ήταν μια λύση γι' αυτήν τη χώρα, αν δεν υπόκυπτε στο θεμελιώδες σφάλμα να θεωρεί πως η ένοπλη βία θα πείσει τους νοικοκυραίους να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση της βολής τους και να συμπαραταχθούν στον αγώνα κατά των κοινωνικών ανισοτήτων. Οσες βόμβες κι αν τοποθετήσουν οι Μαζιώτηδες και οι Ξηροί το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να συντηρητικοποιήσουν ακόμα περισσότερο μια ήδη φονταμενταλιστική συμβίωση ατομικών φιλοδοξιών, την οποία κατ' ευφημισμόν αποκαλούμε κοινωνία. Και είναι, επίσης, πολύ συντηρητικό εκ μέρους των ανταρτών πόλης να χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα για να ανατρέψουν το καθεστώς, τα οποία έχουν αποδειχθεί ιστορικώς αναποτελεσματικά...

Θα προτιμούσα, για παράδειγμα, να διοχέτευαν όλη τους την ενέργεια στη δημιουργία σε κάθε γειτονιά σχολείων επαναστατικής σκέψης, στα οποία θα διδάσκουν όσα η ελίτ δεν θα μας επιτρέψει ποτέ να διδαχθούμε μέσω του επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος. Γιατί να αυτοπεριθωριοποιούμε την Αριστερά όταν η εποχή μας δίνει τη δυνατότητα να ακουστούν καλύτερα τα μηνύματά της στο λούμπεν προλεταριάτο; Γιατί να αφήνουμε το πεδίο ελεύθερο στην προπαγάνδα τού νεοφιλελευθερισμού και του νεοναζισμού, αυτών των δίδυμων μπάσταρδων του κατεστημένου, όταν μπορούμε να μεταδώσουμε το μήνυμα για κοινωνική δικαιοσύνη δίχως να οπλοφορούμε;...

Ξέρω ότι είναι πιο γοητευτικοί οι επαναστάτες με κουμπούρια για το υποσυνείδητο των απαίδευτων. Ακόμα, όμως, κι αν επιτέλους εξεγερθεί η μάζα σε αυτήν τη χώρα, αν δεν έχει εφοδιαστεί προηγουμένως με την κατάλληλη πνευματική τροφή κι αν δεν ανοίξει τους ορίζοντές της, η εξέγερσή της θα είναι καταδικασμένη στο τέλος να καταλήξει σε μία από τα ίδια. Κι αυτό μπορούμε να το αποφύγουμε αν προτιμήσουμε να μάθουμε σε όσους το θελήσουν όχι πώς να φτιάχνουν βόμβες μολότοφ αλλά πώς να σκέφτονται χωρίς παρωπίδες, δίχως θεούς κι αρχηγούς και με μια βαθιά πίστη ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει γιατί έχει ήδη αλλάξει τόσες φορές στο παρελθόν...    



 

  

Αποδοκιμάζαμε τους αμερικανούς αθλητές τρώγοντας McDonald's και πίνοντας Coca Cola, να τί μας κατάστρεψε...

Μπορείς να παίρνεις ναρκωτικά, να πίνεις ουίσκι, να τρως παχυντικά φαγητά, να "σερφάρεις" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να είσαι υγιέστατος. Με την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι όλα τα παραπάνω τα κάνεις με μέτρο. Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι οι ουσίες, το αλκοόλ, οι τροφές ή οι νέες τεχνολογίες αλλά πώς τις χρησιμοποιείς. Γι' αυτό και μου είναι ξένη η νοοτροπία αυτών που δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να δοκιμάζουν και στερούν από τον εαυτό τους εμπειρίες. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες τής Αθήνας, η ομολογουμένως εντυπωσιακή τελετή έναρξης των οποίων πραγματοποιήθηκε σαν σήμερα το 2004. Δεν ήταν λάθος η ανάληψή τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο δεν τους αξιοποιήσαμε από κάθε άποψη...

Προφανώς και δεν χρειαζόμασταν τόσα έργα βιτρίνας, αλλά περισσότερα υποδομής. Σαφέστατα και δεν θα έπρεπε να αφήσουμε τα ολυμπιακά ακίνητα να σαπίζουν ανεκμετάλλευτα ώστε να έρχονται τώρα οι σαμαροβενιζέλοι για να τα ξεπουλήσουν αφού "έτσι κι αλλιώς δεν τα χρησιμοποιούμε". Το προβληματικότερο είναι, ωστόσο, πως δεν εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία για να δείξουμε στον κόσμο ότι δεν είμαστε αποκλειστικώς παιδιά τού Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, πως δεν τρώμε μόνο σουβλάκια και δεν την πέφτουμε σε όποια τουρίστρια βρεθεί στο δρόμο μας. Αναπαράγαμε στερεότυπα για να διαιωνίσουμε την εθνική μας μιζέρια, η οποία τότε δανειζόταν θολή ευδαιμονία από τις επόμενες γενιές ελλήνων...

Φυσικά και δεν τρέφω την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσε η Ελλάδα από μόνη της να αλλάξει το ρου των Ολυμπιακών Αγώνων κι από ένα πανηγυράκι πολυεθνικών να το μετάτρεπε σε μια αγνή συνάθροιση λαών, που δεν έχουν τίποτα άλλο να χωρίσουν παρά μετάλλια. Από την άλλη, ωστόσο, θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει, για παράδειγμα, την ξεφτίλα με το "ατύχημα" των Κεντέρη-Θάνου και τη μεγαλύτερη ακόμα ντροπή των χειροκροτημάτων υπέρ δύο φουλ ντοπαρισμένων αθλητών μας, δηλαδή την επιβράβευση απατεώνων που πρόσβαλαν συν τοις άλλοις το εθνικό γόητρο, και την αποδοκιμασία των αντιπάλων τους από τις κερκίδες τού ΟΑΚΑ. Η δικαιολογία, άλλωστε, πως και οι άλλοι ήταν γεμάτοι απαγορευμένες ουσίες, η οποία παραπέμπει στο γνωστό "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους", δεν περιποιεί τιμή σε κανένα λαό...

Η νίκη πάση θυσία, ακόμα και με δόλια μέσα,  αναπαριστά ακριβώς τη νοοτροπία που μας οδήγησε έως τη χρεοκοπία, κυρίως ηθική και δευτερευόντως οικονομική. Πόσω μάλλον όταν μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε πως από αυτά τα μέρη ξεκίνησε η ολυμπιακή ιδέα την εποχή που οι άλλοι λαοί σκαρφάλωναν στα δένδρα κι έτρωγαν βελανίδια. Δεν καταστραφήκαμε λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων αυτών καθαυτών. Κι άλλες χώρες τούς διοργάνωσαν χωρίς να βρίσκονται σήμερα υπό την εποπτεία καμιάς τρόικας. Η νοοτροπία τής αρπαχτής, του "άρπα κόλλα", του "να τα δώσουμε όλα στους εθνικούς μας νταβατζήδες για να παρουσιάζουν στο πόπολο ρωμαϊκά θεάματα την ίδια ώρα που πίσω από την κουίντα τρώνε χοντρά" και η απουσία οράματος, να τί μας κατάστρεψε. Δεν είναι, εξάλλου, κωμικοτραγικό αλλά και πλήρως ενδεικτικό τής ασυνειδησίας μας πως την ώρα που καταδικάζαμε τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, αποδοκιμάζοντας τους αμερικανούς αθλητές, τρώγαμε McDonald's και πίναμε Coca Cola;...  

"Η καρδιά μου είναι πιο κοντά στους άγριους άρρωστους με τα φτερά, στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς"...

Ο "Κύκλος των Χαμένων Ποιητών" σημάδεψε τη δική μου γενιά. Ο χαρακτήρας τού καθηγητή Τζον Κίτινγκ, τον οποίο τόσο συγκινητικά είχε ερμηνεύσει ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, αποτελεί διαχρονικό πρότυπο του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, ο οποίος αδυνατεί να ακολουθεί νόρμες και να κοιτά τον κόσμο με τα μάτια των άλλων κι όχι με τα δικά του. Δεν ήταν παρά μια πιο "πολιτισμένη" εκδοχή μιας ακόμα μυθικής κινηματογραφικής φιγούρας, του Ράνταλ Μακ Μέρφι στη "Φωλιά του Κούκου", όπως τον υποδύθηκε ένας άλλος γίγαντας της υποκριτικής, ο Τζακ Νίκολσον. Αν όλοι οι δάσκαλοι κι όλοι οι τρελοί αυτού του κόσμου ήταν όπως ο Τζον Κίτινγκ κι ο Ράνταλ Μακ Μέρφι τα προβλήματά μας θα ήταν πολύ λιγότερα, αφού θα είχαμε κατανοήσει ότι στη ζωή έχουν σημαντικότερη αξία οι ερωτήσεις που της θέτεις κι όχι οι απαντήσεις που της δίνεις. Δυστυχώς, χαρακτήρες όπως οι πρωταγωνιστές τού "Κύκλου των Χαμένων Ποιητών" και της "Φωλιάς του Κούκου" δύσκολα δραπετεύουν από τη μεγάλη οθόνη για να γίνουν "γείτονές" μας στη φαρσοκωμωδία τής καθημερινότητάς μας.

Κι όταν ακόμα τα καταφέρνουν να γίνουν κάτι περισσότερο από ήρωες μυθοπλασίας, εμείς που κλάψαμε μαζί τους για το δράμα που πέρασαν στην τέχνη τους είμαστε οι πρώτοι που θα τους ρίξουμε το ανάθεμα αν αποκτήσουν σάρκα κι οστά στον "πραγματικό" κόσμο. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, αν σας έλεγε το παιδί σας πως ο καθηγητής του ανεβαίνει στα θρανία και ζητά από εκείνο και τους συμμαθητές του να αδράξουν την ημέρα. Θα ζητούσατε την παραδειγματική τιμωρία του από το διευθυντή του. Αναλογιστείτε, επίσης, αν βλέπατε κάποιον να προσπαθεί να σηκώσει ένα λέβητα προκειμένου να το σκάσει για να δει έναν αγώνα ποδοσφαίρου και στο τέλος να σας έλεγε, ηττημένος αλλά όχι απογοητευμένος, "τουλάχιστον προσπάθησα, έτσι δεν είναι"; Θα ήσασταν οι πρώτοι που θα του περνούσατε το ζουρλομανδύα...


"Αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους, όμως η καρδιά μου ήταν πιο κοντά στους άγριους άρρωστους με τα φτερά, στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς", γράφει ο Μίλτος Σαχτούρης, αποτυπώνοντας την αιώνια αγωνία να καλύψουμε το κενό που χωρίζει το τετριμμένο από το σπουδαίο. Και για να το πετύχουμε απλούστατα δεν υπάρχει χρόνος για κατάθλιψη, αυτή την ασθένεια των καλομαθημένων. Οι γονείς και οι παππούδες μας δεν είχαν την πολυτέλεια να κοιμούνται όλη την ημέρα για να καταπολεμούν το άγχος τής επιβίωσης. Επρεπε να παίρνουν μαζί τους την πέτρα στο μεροκάματο και να τη στύβουν για να μπορούν να τα βγάζουν πέρα οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Κι όταν η στενοχώρια τούς βάραινε πολύ τους ώμους μαζεύονταν παρέες σε σπίτια ή καπηλειά και τραγουδούσαν τον πόνο τους, χόρευαν την θλίψη τους, έπιαναν το Χάρο από το γιακά και του ψιθύριζαν "πέρνα μια άλλη ημέρα, σήμερα είσαι πολύ αδύναμος για να με νικήσεις". Μπορεί να μην είχαν ψυχοθεραπευτές, κλινικούς ψυχολόγους, πυρηνικούς φυσικούς στους οποίους να απευθύνονται για να διεκτραγωδούν τους καημούς τους, αλλά είχαν καρδιακούς φίλους που τους συμπαραστέκονταν στις δυσκολίες. Δεν διέθεταν διαδίκτυο για να εντοπίζουν τα συμπτώματα της δυστυχίας τους, ωστόσο έβγαιναν στο μπαλκόνι τους, θωρούσαν τον ήλιο κι αυτό τους ήταν αρκετό για να παίρνουν δύναμη για να συνεχίζουν τον ανήφορο...

Στην πορεία, όμως, περιπλέξαμε την ύπαρξη, ανεβάσαμε στο βάθρο ακατάληπτους ποιητές και λοιδορήσαμε τον καζαντζακικό Ζορμπά. Υποταχθήκαμε στην ηγεμονία πνευματικών ανθρώπων που έδεναν με ναυτικούς κόμπους τις λέξεις για να φαίνονται οι ίδιοι σοφότεροι από τον απλό άνθρωπο, που με ένα ζεϊμπέκικο βγάζει τη γλώσσα στον θάνατο και με ένα ποτήρι κρασί καταπίνει χίλιες στενοχώριες. Φτιάξαμε σοδειά απόφοιτων πανεπιστημίων-εξπέρ στο στρουκτουραλισμό και στο συμπεριφορισμό αλλά ανίδεων όσον αφορά τις προϋποθέσεις που οδηγούν στην ευτυχία. Θεωρητικοποιήσαμε το βίο σε τέτοιο βαθμό που τον ξεζουμίσαμε από τις βιταμίνες του. Φιλοσοφήσαμε τόσο εξαντλητικά την ύπαρξη που στο τέλος της στερήσαμε κάθε νόημα. Αγιοποιήσαμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε για να απορρίψουμε ό,τι μας δίνει χαρά. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν σκέφτονται, που παρασύρονται σαν φύλλα ποταμιού από τη δίνη τής Ιστορίας. Πλήττω, ωστόσο, και στη συντροφιά εκείνων που μπορούν να αναλύουν επί ώρες αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα. Δεν έχει καμιά σημασία πνευματικοί μου "τιτάνες" ποιός είναι ο γεννήτορας, μου αρκεί τα αβγουλάκια να φτιάχνουν νόστιμη ομελέτα...      

     

 

"Μακάρι να είχαμε έναν Πούτιν", λένε όσοι δεν αγαπούν την ευθύνη...

Η δημοκρατία είναι κουραστικό πολίτευμα: απαιτεί πολίτες οι οποίοι θα συμμετέχουν ενεργά σε αυτό, που δεν θα φοβούνται να λαμβάνουν αποφάσεις κι ούτε θα αποφεύγουν να δέχονται κριτική γι' αυτές. Αντιθέτως, η δικτατορία ή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία είναι πολύ πιο χαλαρά πολιτεύματα: δεν έχουν ανάγκη πολιτών αλλά ενός λούμπεν προλεταριάτου, το οποίο έχει εξουσιοδοτήσει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μερικούς νοματαίους να καθορίζουν τη ζωή του την ώρα που εκείνο αυτοκαταδικάζεται να ασχολείται με τη μάχη τής επιβίωσης και να παρασύρεται στην πνευματική του αποχαύνωση. Αφήστε που και κάτι να πάει στραβά μπορούν οι ταξικώς απαίδευτοι κι ασυνείδητοι να πετούν ντομάτες και γιαούρτια σε άλλους κι όχι στους καθρέφτες τους. Αν, μάλιστα, ο εκλεγμένος ή μη τύραννος τυγχάνει να διαθέτει και στιβαρή προσωπικότητα ώστε να είναι σε θέση να παίζει άνετα το ρόλο τού "πατερούλη", κάτι ανάμεσα σε θεός και ημίθεος δηλαδή, το σενάριο είναι ιδανικό και η πώρωσή μας απόλυτη...

Κι αν δεν με πιστεύετε, απλώς μετρήστε πόσοι γύρω μας αναφωνούν "μακάρι να είχαμε έναν Πούτιν ή έναν Ερντογάν" κάθε φορά ο πρόεδρος της Ρωσίας κι ο ομόλογός του πλέον της Τουρκίας ξεδιπλώνουν στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα επιθετικές διπλωματικές κινήσεις ούτε καν του 20ού αιώνα αλλά του 19ου. Δεν ισχυρίζομαι πως ο Βλ. Πούτιν έχει άδικο όταν προστατεύει τους ρωσόφωνους τής Ουκρανίας ή όταν ο Ρ. Τ. Ερντογάν επιτίθεται στο Ισραήλ για τη γενοκτονία των παλαιστίνιων. Κι ο Στάλιν δίκιο είχε όταν πρόβαλε αντίσταση στον Χίτλερ. Και φυσικά είναι προτιμότερο να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα του λαού σου ακόμα και με επιθετικά μέσα από το να έχεις ανοίξεις τα πόδια και να περιμένεις πελάτες, όπως οι "δικοί μας" σαμαροβενιζέλοι... 

Ολα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως στην περίπτωσή τους δεν έχουμε να κάνουμε με δικτάτορες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τους λαούς τους με αυταρχικότητα κι αλαζονεία. Στη Ρωσία τού Πούτιν, για παράδειγμα, είναι αδίκημα να είσαι ομοφυλόφιλος και στην Τουρκία τού Ερντογάν είναι λογικό να πέφτεις νεκρός από σφαίρες αστυνομικών στην κεντρικότερη πλατεία τής Κωνσταντινούπολης.   Θα μου πείτε, "μα, είναι εκλεγμένοι, και μάλιστα με συντριπτικά ποσοστά έναντι των αντιπάλων τους" και τότε είναι που θα με δικαιώσετε για την άποψή μου πως ο σαδομαζοχισμός δεν είναι βίτσιο κάποιων λίγων διεστραμμένων, αλλά καθημερινή συνήθεια των πολλών. Ολόκληρες κοινωνίες υποφέρουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, από μια αγάπη για τους βασανιστές τους κι έναν ιδρυματισμό που θέλει πολλή δουλειά για να καταπολεμηθεί...

Ας μην κρυβόμαστε άλλο από το υποσυνείδητό μας: γουστάρουμε αποφασιστικούς, φιλοπόλεμους δικτάτορες που θα μας παίρνουν από το χεράκι για να μας οδηγούν όπου εκείνοι επιθυμούν, ασελγώντας πάνω στο παραμελημένο κορμί τής δημοκρατίας. Λησμονούμε, ωστόσο, αυτό που τόσο εύστοχα είχε περιγράψει ο ιδιοφυής Τσάρλι Τσάπλιν στο "Μεγάλο Δικτάτορα": πως, δηλαδή, οι δικτάτορες απελευθερώνουν τους εαυτούς τους, αλλά υποδουλώνουν το λαό. Οι άνθρωποι που επιτρέπουν στους άλλους να σκέφτονται και να αποφασίζουν για λογαριασμό τους αργά ή γρήγορα βρίσκονται με αλυσίδες στα πόδια χωρίς καν να το καταλάβουν. Ακόμα και με τις αγνότερες προθέσεις για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο να ξεκινήσει κανείς την πολιτική του σταδιοδρομία, όταν δεν βρίσκει αντίσταση στο σαρωτικό πέρασμά του είναι λογικό επόμενο να διαφθαρεί από τη γλύκα τής απόλυτης εξουσίας...

Κανένας δεν παραμένει σοφός αν δεν έχει δίπλα του ανθρώπους που να του υπενθυμίζουν την θνητότητά του και, κυρίως, αν δεν νιώθει την ανάγκη να δικαιολογεί τις πράξεις του ενώπιον μιας οργανωμένης κοινωνίας κι όχι ενός αχταρμά μεμονωμένων συμφερόντων, τον οποίο δύναται πολύ εύκολα να ποδηγετεί. Είναι βολικότατο να ειρωνευόμαστε τους γερμανούς γιατί παρασύρθηκαν από έναν παράφρονα όπως ο Χίτλερ. Λες κι εμείς δεν έχουμε ακολουθήσει "χαρισματικούς" ηγέτες οι οποίοι ήταν το ίδιο σάπιοι, "απλώς" δεν είχαν εμμονές με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους θαλάμους αερίων. Προφανώς και θέλει ταλέντο να αποπλανείς τις μάζες, αλλά το έγκλημα που διαπράττεται σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι μικρότερης βαρύτητας από την ασέλγεια σε έναν ανήλικο. Γιατί αυτό είναι, εν τέλει, οι μάζες που αρνούνται να ενηλικιωθούν και να ξεγλιστρήσουν από τα χέρια των "πατερούληδών" τους: μωρά παιδιά... 

Γιατί να ψηφίσει εσένα Αλέξη μου η Ελένη Λουκά όταν ο Αντώνης ξέρει τα τροπάρια απέξω;...

Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ το Αγιο Ορος και ούτε έχω ιδιαίτερη όρεξη να το κάνω, όχι τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον. Ενας τόπος μέσα στη φύση, γεμάτος με τραγοπαπάδες, χωρίς καμία γυναίκα, όπου επικρατεί απόλυτη ηρεμία και οι άνθρωποι κοιμούνται με το που δύει ο ήλιος δεν αντιπροσωπεύει ακριβώς τη δική μου φαντασίωση για τον παράδεισο! Προφανώς και δεν είναι παράλογο κάποιος να αγαπά την ύπαιθρο, να θεωρεί πως οι μοναχοί είναι ό,τι πλησιέστερο έχει δει σε θεό, να μην του αρέσουν τα θηλυκά και να τα θεωρεί του διαβόλου, να λατρεύει τη γαλήνη και να μην ενδιαφέρεται για ξενύχτια. Σε αντίθεση με τους θρησκόληπτους δεν δαιμονοποιώ τις επιθυμίες. Δεν μου αρέσει η εικόνα, ωστόσο, ενός ηγέτη τής Αριστεράς να περιδιαβαίνει τις μονές λέγοντας, σαν άλλος σαλονικιός, πως "σαν το Αγιο Ορος δεν έχει" μόνο και μόνο για να προσεταιριστεί το θρησκευτικό ποίμνιο...

Αν θέλουμε η κυβερνώσα Αριστερά να μην είναι απλώς ρέπλικα της σοσιαλδημοκρατίας και κακόγουστη αντιγραφή τής λαϊκής δεξιάς, αλλά να φέρει το νέο σε αυτόν τον τόπο δεν είναι δυνατό να κάνει παντιέρα της τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να έχει όντως μαγευτεί από το συναγελασμό του με δειλούς που δεν έχουν το κουράγιο να αντιμετωπίζουν τους "πειρασμούς" πρόσωπο με πρόσωπο και μόλις επιστρέψει στην Αθήνα να αποκηρύξει την αθεΐα του και να δηλώσει πιο χριστιανός ορθόδοξος κι από τον Ιερώνυμο. Δεν θα με πείραζε, ωστόσο, με την ευκαιρία τής επίσκεψής του να ζητούσε, για παράδειγμα, την κατάργηση του άβατου και τη δίκαιη φορολόγηση της "εκκλησιαστικής" περιουσίας αντί να σιγοντάρει τα φορολογικά αιτήματα των, κατά τα άλλα, "απαλλαγμένων" από τα εγκόσμια πάθη ρασοφόρων συνομιλητών τού θεούλη, οι οποίοι βαφτίζουν το κρέας ψάρι κι αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν ότι ο Ιησούς αγαπούσε τη Μαγδαληνή και δεν την απεχθανόταν...

Δεν είναι φυσικά ευθύνη τού Αλέξη Τσίπρα το ότι η εκκλησία σε αυτήν τη χώρα είναι κράτος εν κράτει ούτε το ότι πολλοί εκπρόσωποί της αναμειγνύονται ανερυθρίαστα στην κοσμική ζωή. Είναι νωπές ακόμα, άλλωστε, οι μνήμες από τα καραγκιοζιλίκια με την αναγραφή τού θρησκεύματος στις ταυτότητες και τις άλλες γελοιότητες της θλιβερής εποχής Χριστόδουλου, ο οποίος αδιαφορούσε τόσο πολύ για τα πλούτη που αποφάσισε να τα αφήσει όλα στο σπίτι του όταν πήρε το μακρύ ταξίδι για το...χώμα. Αδικεί, όμως, πρωτίστως τη δική του νοημοσύνη ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης αν πιστεύει ότι με το ταξιδάκι του στην Αθωνική Πολιτεία θα πείσει την Ελένη Λουκά και τους ομοίους της να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές. Οι άνθρωποι που σταυροκοπιούνται νύχτα ημέρα, μαζεύουν εικονίσματα όπως τα παιδιά χαρτάκια τής "PANINI" και κάθε δεύτερη φράση τους είναι "θεού θέλοντος" έχουν κάνει τις επιλογές τους εδώ και χρόνια και σε αυτές δεν περιλαμβάνονται η "Αριστερά τού Κυρίου", οι "αναρχοάπλυτοι άθεοι" και οι "σατανικοί άπιστοι"...

Ποιός ο λόγος, επομένως, για τον "κουλ Αλέξη" να εξευτελίζεται φιλώντας κατουρημένες ποδιές ηγούμενων όταν αυτό το κάνει, και πολύ καλύτερα μάλιστα αφού είναι ορίτζιναλ θεούσος, ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο οποίος ξέρει απέξω κι ανακατωτά και τους στίχους και τις μελωδίες από τα τροπάρια; Η χώρα δεν χρειάζεται έναν ακόμα συντηρητικό πρωθυπουργό, η μόνη διαφορά τού οποίου από τους υπόλοιπους αρτηριοσκληρωτικούς θα είναι το αριστερό παρελθόν του. Εχει ανάγκη από προοδευτικές πολιτικές σε όλους τους τομείς, όπως το διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας και την απαλλαγή μας από το στίγμα τού "Ιράν τής Ευρώπης". Σε διαφορετική περίπτωση ας βάλει κι ο Αλέξης Τσίπρας εικόνες τής Παναγίας να μας κυβερνούν κι ας συνομιλεί κάθε τόσο με το μεγαλοδύναμο, όπως οι Σαμαράδες και οι Μπαλτάκοι, με τα αποτελέσματα που όλοι βιώνουμε στην καθημερινότητά μας...







    


  

"Μπαμπά, γιατί στο MEGA δεν μου λένε πια τί γίνεται στην Αργεντινή";...

Οταν η Αργεντινή επέλεξε το δρόμο τής επιλεκτικής χρεοκοπίας οι σαμαροβενιζέλοι και τα μιντιακά τους φερέφωνα την έκαναν παντιέρα αποτυχίας τού εναλλακτικού δρόμου. Είχαν σταθεί πάνω από την πεσμένη χώρα και γελούσαν χαιρέκακα μαζί της, όπως συνήθως κάνουν τα ανθρωπάκια όταν επιδιώκουν να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα, έστω και μακρινού στην περίπτωσή μας, αφού οι ίδιοι δεν μπορούν να ταΐσουν τη δική τους. Είχαν σπεύσει να σαρκάσουν την Αριστερά και το "μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή" οι νενέκοι που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προσφέρουν το σβέρκο τους για καρπαζιές. Ευτυχώς που το Μπουένος Αϊρες είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και οι αργεντινοί δεν γνωρίζουν και τη γλώσσα μας ώστε να μπουν στον πειρασμό να υποκύψουν στην ανελέητη προπαγάνδα των ημεδαπών σαλτιμπάγκων τής δήθεν ενημέρωσης.

Γι' αυτό και δεν υποχώρησαν, δεν βγήκαν στους δρόμους για να ανατρέψουν τη νομίμως εκλεγμένη κυβέρνησή τους και να φέρουν στην εξουσία τούς γύπες των επενδυτικών funds, που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ισχυρότεροι από την ανεξαρτησία των λαών. Μπορεί το προηγούμενο διάστημα να πραγματοποιούσαν μαζικά συλλαλητήρια κατά τής προέδρου Κριστίνα Κίρχνερ ζητώντας περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, και πολύ καλά έκαναν, όταν όμως τα αρπακτικά άρχισαν να πετούν και πάλι πάνω από τη χώρα τους οι αργεντινοί έπραξαν αυτό που απαιτεί από τους ελεύθερους ανθρώπους η ιστορία: πρόταξαν την ταξική τους συνείδηση και το πατριωτικό τους καθήκον απέναντι στη  ντροπή που είναι να γονατίζεις ενώπιον των σαρκοβόρων. Αυτοί οι "άτιμοι" οι αργεντινοί έκαναν τους έλληνες να αισθάνονται ακόμα περισσότερο μαλάκες που πίστεψαν ότι η οδός των μνημονίων ήταν μονόδρομος...

Από ό,τι φαίνεται οι κερδοσκόποι που το έπαιξαν ζόρικοι με την Αργεντινή θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν. Θα ήμουν νεοφιλελεύθερος, ωστόσο, αν έδινα μεγαλύτερη σημασία στο αποτέλεσμα από την προσπάθεια. Θα θεωρούσα την Αργεντινή νικήτρια ακόμα κι αν έχανε στη μάχη της με τον καζινοκαπιταλισμό. Οποιος αγωνίζεται για τη νίκη μέχρι το τελευταίο λεπτό ενδεχομένως να χάσει ένα παιχνίδι, είναι σχεδόν αδύνατο ωστόσο να μην κερδίσει τον πόλεμο. Μεγαλώνουμε, όμως, σε μια κοινωνία η οποία μας καθίζει με το ζόρι στα θρανία για να μας διδάσκει το ακριβώς αντίθετο: πως είμαστε καταδικασμένοι να υποκύπτουμε στους πιο αδίστακτους ανάμεσά μας, γι' αυτό και θα πρέπει να τους φερόμαστε σα να είναι ευεργέτες όταν μας πετούν μερικά παξιμάδια.

Τί λέει η επίσημη αφήγηση της επικαιρότητας; Πως οι σαμαροβενιζέλοι διανέμουν κοινωνικά μερίσματα, οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα και μερικές χιλιάδες ψευτοθέσεις εργασίας. Αρα θα είμαστε αγνώμονες αν δεν τους ξαναψηφίσουμε στις προσεχείς εκλογές κι επιλέξουμε τους "λαϊκιστές", που υπόσχονται κοινωνική δικαιοσύνη, αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου, ίσες ευκαιρίες σε όλους. Οφείλουμε να νιώθουμε αυτάρκεις με τη φιλανθρωπία τους γιατί τόσο μας αναλογεί, ούτε καρβέλι παραπάνω. Κι αυτό το ονομάζουν ρεαλισμό, πραγματισμό, λογική, εγκαρτέρηση κι όπως αλλιώς έχουν επιλέξει οι υποκριτές να περιγράφουν αυτό που με τα φτωχά μου ελληνικά θα χαρακτήριζα μαζική εξαπάτηση του λούμπεν προλεταριάτου...

Ο λαός-ζητιάνος είναι πολύ εύκολα χειραγωγήσιμος κι αυτόν επιδιώκουν οι ελίτ. Αν το μπορούσαν, θα περνούσαν ένα νόμο με τον οποίο θα απαγορευόταν η δημοσίευση ειδήσεων από την Αργεντινή κι από οπουδήποτε αλλού ο νεοφιλελευθερισμός έχει αποτύχει να θέσει τους κανόνες τού παιχνιδιού. Τα μιντιακά παπαγαλάκια θα μας βομβαρδίσουν με ειδήσεις από χώρες όπως η Βενεζουέλα όταν ξεσπάσουν ταραχές, δεν θα μας πουν όμως πως εκείνοι που εξεγείρονται, όσοι δεν είναι τέλος πάντων προβοκάτορες, το κάνουν γιατί επιθυμούν περισσότερο σοσιαλισμό κι όχι επιστροφή στον άγριο καπιταλισμό. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι οι λαοί δεν ξεσηκώνονται για να έχουν το δικαίωμα οι πολυεθνικές να εισβάλλουν στις πατρίδες τους ή για να ανοίγουν εξωχώριες εταιρίες, αλλά για πιο πολύ ψωμί, παιδεία κι ελευθερία.

Δεν έχω δει ποτέ κανένα πλακάτ να γράφει "Δώστε τη δημόσια γη, τις παραλίες, το νερό και το ρεύμα στους ιδιώτες", "Λευτεριά στα χρηματιστήρια", "Επιστρέψτε τα μπόνους στα golden boys". Κι ούτε πρόκειται να δω ποτέ κάτι τέτοιο κι αυτό γιατί οι εξεγέρσεις δεν γίνονται για να ικανοποιούνται τα χυδαιότερα ένστικτά μας, όπως είναι αυτό της πλεονεξίας, αλλά για να τιθασεύονται όταν αυτά εκτραχύνονται, για να βροντοφωνάζουμε ένα ηχηρότατο "φτάνει πια", το οποίο μεταφράζεται με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις γλώσσες τού κόσμου: με μια υψωμένη γροθιά και μια αποφασιστικότητα που πρέπει να πάρει επιτέλους το πρώτο αεροπλάνο από τη χώρα τού τάνγκο και να προσγειωθεί στη μπανανία των ραγιάδων...   



 

Οσα περισσότερα "check in" κάνουμε στο facebook τόσο πιο αλήτες και ρουφιάνοι θα είναι οι δημοσιογράφοι μας...

Διορίστηκες στο Δημόσιο με ρουσφέτι, σου έσβησε την κλήση για παράνομο παρκάρισμα κάποιος γνωστός, πήρες μπαξίσι για να κάνεις μια δουλειά για την οποία πληρώνεσαι από το νόμιμο εργοδότη σου; Τα μίντια της διαπλοκής θα σε ξεσκίσουν, θα σου πάρουν το σκαλπ, θα το τοποθετήσουν σε ένα πάσσαλο και θα το περιφέρουν στα "αντικειμενικά" ρεπορτάζ τους. Και καλά θα κάνουν έτσι σάπιος, εθελόδουλος, λούμπεν κι ωχαδελφιστής που είσαι! Είσαι μεγαλοεκδότης κι έχεις πάρει δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία αν ήσουν μπακάλης τής γειτονιάς οι τράπεζες θα γελούσαν με το θράσος σου να τους ζητάς κι άλλα λεφτά όταν χρωστάς ήδη της Μιχαλούς; Κανένα πρόβλημα, θα σου ανοίξουν την κάνουλα που για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς είναι κλειστή και θα σε ταΐσουν με ρευστό προκειμένου να συνεχίζεις να λιβανίζεις τους τραπεζίτες και να ρίχνεις το ανάθεμα στο διεφθαρμένο πόπολο, κατηγορώντας το πως μαζί τα φάγατε...

Πώς να μου κάνει εντύπωση, επομένως, που εισήχθη σε θερινό τμήμα τής Βουλής νύχτα Παρασκευής φωτογραφική τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο η οποία καταρρίπτει τα νομικά εμπόδια για τη συγχώνευση ΔΟΛ-Πήγασου, δηλαδή Στ. Ψυχάρη-Γ. Μπόμπολα; It's business as usual για τους πάλαι ποτέ μεγαλοκαναλάρχες, οι οποίοι σπεύδουν να νομοθετήσουν τα συμφέροντά τους πριν από τις αναπόφευκτες εκλογές και να επιβεβαιώσουν εμμέσως πλην σαφώς ποιοί κυβερνούν πραγματικά αυτόν τον τόπο...

Εχω την ίδια δυσκολία να παρακολουθώ τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης με αυτή που αντιμετωπίζει για να φάει λουκάνικα όποιος ξέρει πώς παρασκευάζονται. Αν ερχόταν μια ανεξάρτητη δημοσιογραφική αρχή από το εξωτερικό για να μελετήσει τον τρόπο που λειτουργούν τα μίντια στην Ψωροκώσταινα, θα σήκωνε τα χέρια ψηλά. Δεν είναι, βεβαίως, ελληνικό φαινόμενο η τηλεδημοκρατία, οι βαρόνοι τής ενημέρωσης, η εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων κι όχι της όσο το δυνατό αντικειμενικότερης ενημέρωσης των πολιτών. Στην Ελλάδα, ωστόσο, η απόκρυψη ειδήσεων, η στρέβλωσή τους, οι αγιογραφίες από τη μία μεριά και η λασπολογία από την άλλη ζουν μεγάλες στιγμές, τις μεγαλύτερες ίσως από τότε που ο Γουτεμβέργιος έδινε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να κοινοποιεί τις γνώσεις ή τις απόψεις του στη μάζα...

Αν μου ζητούσατε να κατονόμαζα ένα μέσο ενημέρωσης το οποίο δεν έχει καμιά εξάρτηση και δημοσιεύει όσα ξέρει τηρώντας τη στοιχειώδη δημοσιογραφική δεοντολογία, θα έσπαγα το κεφάλι μου αλλά απάντηση δεν θα μπορούσα να σας δώσω, κάποια τέλος πάντων που να μη με κάνει να κοκκινίζω από ντροπή για το ψέμα που θα σας είχα πει. Βλέπετε, ακούτε και διαβάζετε πολλές μεγαλοστομίες περί ανεξαρτησίας, αλήθειας, μαχητικότητας από συστημικούς και μη "Ρομπέν των Δασών", ωστόσο στην θέση σας θα κρατούσα μικρότερο καλάθι κι από αυτά που κουβαλούν μαζί τους τα χόμπιτ όταν πηγαίνουν για πικ νικ. Αντιθέτως, όσο περισσότερο αγωνιστής φωνάζει πως είναι κάποιος δημοσιογράφος τόσο περισσότερο βεβαιώνομαι ότι είναι φαυλότερος κι από τον ορισμό τής φαυλότητας στο λεξικό...

Είναι εύκολο, ωστόσο, να ρίχνουμε όλο το ανάθεμα στους δημοσιογράφους όταν το αναγνωστικό κοινό στο οποίο απευθύνονται δεν φημίζεται για τα ταξικά και πολιτικά του αντανακλαστικά. Μπορώ να σας βρω εκατομμύρια παραδείγματα στα οποία μια σοβαρή είδηση χάθηκε δίπλα σε μια χαλαρή. Για σκεφτείτε το λιγάκι κι απαντήστε με ειλικρίνεια: αν σας έλεγαν πως έχετε τη δυνατότητα να κλικάρετε μόνο μία ανάρτηση από τα "Ερωτικό σκάνδαλο στη σόουμπιζ" και "Ξεπέρασαν τα 300 τα νεκρά παιδιά στη Γάζα" ποιά θα προτιμούσατε ή ποιά θα προτιμούσα, για να μη βγάζω την ουρά μου απέξω; Οσο κυνικό κι αν διαβάζεται και η είδηση ένα εμπόρευμα είναι κι αν δεν υπάρχουν εκεί έξω αγοραστές για τις σημαντικές ο πωλητής τους θα βγάλει στο σφυρί τις ασήμαντες. Είναι τόσο απλό.

Οσο, για παράδειγμα, εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ανακοινώνουμε στην ανθρωπότητα σε ποιό μέρος βρισκόμαστε και περνάμε "σούπερ" ή για να ανεβάζουμε την εκατομμυριοστή φωτογραφία με το καλλίγραμμο ή όχι και τόσο κορμί μας, μην περιμένετε τα μίντια να σας πληροφορούν και να μη σας αποπροσανατολίζουν. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα φωνάξετε με καταγγελτικό παλμό "αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι" να θυμάστε πως αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο από τους καθρέφτες πάνω στους οποίους αντανακλώνται τα δικά σας θολά είδωλα...
 

Για τους νεοφιλελέδες κάθε νεκρό παιδί στην Παλαιστίνη επιβεβαιώνει την ιδεοληψία τους...

Θυμάστε τον Σπύρο Παπαδόπουλο στους "Απαράδεκτους" να κοκαλώνει κάθε φορά που τον φώναζαν "μαλάκα"; Το ίδιο παθαίνουν και οι νεοφιλελέδες όταν ακούν τις λέξεις "επανάσταση", "εξέγερση", "αγώνας", "ανταρσία" και τα "παράγωγά" τους. Στο δικό τους λεξιλόγιο είναι απαγορευμένες, δεν θέλουν ούτε καν να γνωρίζουν την ύπαρξή τους γιατί καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν για τη δική τους επιβίωση κι αυτών που προστατεύουν από συμφέρον ή από αφέλεια. Γι' αυτό ακόμα και τώρα που το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ καταδικάζει τις δολοφονίες αμάχων από το Ισραήλ, εκείνοι επιμένουν να ταυτίζουν την αγανάκτηση απέναντι στη γενοκτονία των παλαιστίνιων με τον αντισημιτισμό. Στα πόσα νεκρά παιδιά άραγε θα αντιληφθούν τη δυσαναλογία των μέσων που χρησιμοποιεί ο ισραηλινός στρατός για να αποκρούσει αυτούς που αγωνίζονται με νεροπίστολα; Και πώς περιμένουν από τους γονείς και τους συγγενείς των ανήλικων που κατακρεουργήθηκαν από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις να μη ζωστούν με εκρηκτικά και να προχωρήσουν στην πρώτη τυφλή επίθεση αυτοκτονίας που θα "βρουν" μπροστά τους;...  

Στη χώρα όπου βασιλιάς είναι ο πολιτικός ορθολογισμός και βασίλισσα η υποκρισία οφείλω να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: δεν αθωώνω τον παλαιστίνιο κομάντο αυτοκτονίας που θα μπει σε ένα λεωφορείο στο Τελ Αβίβ και θα σκοτώσει άμαχο πληθυσμό. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα καταφέρει ποτέ να αποκτήσει την ελευθερία του, όπως δεν θα το πετύχουν και οι δικοί μας αντάρτες πόλης όσες βόμβες κι αν βάλουν έξω από τράπεζες. Αφήστε που δεν θα δικαιούται κανείς τους τέτοιου είδους ελευθερία χτισμένη πάνω στο αίμα αθώων. Αλίμονο, ωστόσο, αν εξισώνουμε τον αγώνα ενός λαού για την ανεξαρτησία του με την τρομοκρατική δράση. Αλλωστε τέτοιου είδους κατηγορίες προέρχονται από  ανθρώπους που παρευρέθηκαν στην κηδεία τού Νέλσον Μαντέλα για να του περιποιήσουν τιμή και ήταν οι ίδιοι που σε παρελθούσες δεκαετίες τον αποκαλούσαν τρομοκράτη. Οπως θα υποστήριζα, επομένως, τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους πριν το 1948 κι όπως υποστηρίζω σήμερα το δικαίωμα ύπαρξής του, για τους ίδιους λόγους επιθυμώ να δω μια ημέρα τους παλαιστίνιους να κατοικούν στη δική τους χώρα, δίχως να είναι αναγκασμένοι να ζουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης όπως αυτό της Λωρίδας της Γάζας, το οποίο μοιάζει τόσο μα τόσο πολύ με αυτά που επιφύλαξε ως μοίρα ο Χίτλερ στους προγόνους των σημερινών δολοφόνων γυναικόπαιδων...

Προφανώς το να έχεις σκοτώσει σχεδόν 2.000 ανθρώπους μέσα σε 20 ημέρες με βομβαρδισμούς κι άλλες πολεμικές μεθόδους δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το να εξοντώνεις τους υπηκόους σου με φόρους και χαράτσια. Ωστόσο, είναι ίδια η λογική με την οποία οι νεοφιλελέδες υποστηρίζουν το Ισραήλ, την ελληνική κυβέρνηση, τους εγχώριους και διεθνείς νταβατζήδες της: "δίκιο είναι ο νόμος τού ισχυρού, ο οποίος έχει δικαίωμα να το επιβάλλει με κάθε μέσο και με όποιο κόστος". Στο δικό τους κόσμο δεν υπάρχει χώρος παρά μόνο για τους δυνατούς, για εκείνους που διαθέτουν την ισχύ και την ηθική αναισθησία ώστε να τη χρησιμοποιούν για δικό τους όφελος κι όποιος αντέξει. "Δεν φταίμε εμείς αν οι παλαιστίνιοι δεν έχουν τις δικές μας ρουκέτες ούτε αν το πόπολο στην Ελλάδα αφαιμάσσεται για να μην πληρώνουν ούτε ένα ευρώ οι εφοπλιστές και για να ανακεφαλαιώνονται συνεχώς οι τράπεζες. C'est la vie, που θα έλεγαν και οι γάλλοι, κι αν δεν σας αρέσει να πάτε αλλού". Δεν θα ακούσετε, βεβαίως, τους νεοφιλελέδες να σας το λένε τόσο απότομα, αλλά αυτό εννοούν όταν μιλούν για ευελιξία, ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη κι άλλα ηχηρά παρόμοια. Πώς, λοιπόν, να μην επιχαίρουν για κάθε παιδί που σκοτώνεται στην Παλαιστίνη και για κάθε χρεοκοπημένο που αυτοκτονεί στην Ψωροκώσταινα; Για τους ίδιους δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιβεβαίωση της υπεροχής τής ιδεοληψίας τους...  

Στα κρυφά τούς αρέσει ο Μητροπάνος, στα φανερά προσκυνούν τα κόμπλεξ τους...

Αυτός ο τόπος έχει γεμίσει από ελιτιστές οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι χειρότεροι κι από το θλιβερότερο λαϊκιστή. Θα μιλήσουν με τα βρομερότερα λόγια για τις συνήθειες του πόπολου, αλλά είναι οι ίδιοι που πρώτοι από όλους τις ακολουθούν, λιγάκι πιο εξευγενισμένες. Ποιοί παρουσιάζονται, για παράδειγμα, σήμερα οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του γραφειοκρατικού, διεφθαρμένου, κομματοκρατούμενου δημόσιου τομέα; Οι ίδιοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, καναλάρχες που αν δεν έρρεε άφθονο χρήμα η δημόσια κάνουλα τα προηγούμενα χρόνια σήμερα θα έτρεχαν στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία για να ρυθμίσουν τις οφειλές τους. Δεν είναι ειρωνικό να παρουσιάζεται εξυγιαντής τού κράτους ο Κ. Μητσοτάκης, η οικογένεια του οποίου οφείλει τα πλούτη της ακριβώς στην πρόσβασή της στο δημόσιο κορβανά; Αλήθεια, ο πατέρας του πόσες από τις πολλές συντάξεις του λαμβάνει ακόμα την ίδια ώρα που ζητά από το λαουτζίκο να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι και να ζήσει με 200 ευρώ το μήνα; Και με ποιό θράσος επιτίθενται στη Χαρούλα Αλεξίου όλοι οι βολεμένοι κρατικοδίαιτοι κουλτουριάρηδες, η μόνη ουσιαστική έμπνευση την οποία είχαν στη ζωή τους ήταν κάποια στιγμή να γίνουν τσιμπούρια τής ολιγαρχίας;...

Φυσικά όλοι αυτοί οι ελιτιστές τής συμφοράς θεωρούν όλους τους υπόλοιπους χυδαίους λαϊκιστές. Γεμίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ειρωνικά σχόλια για τα δημοσιεύματα που περιστρέφονται γύρω από τον κώλο τής Ελ. Μενεγάκη, τα πάρτι τα οποία στήνονται στη Μύκονο ή για την επιμονή τής Αριστεράς ότι ένας άλλος κόσμος είναι διαφορετικός. Την ίδια στιγμή, όμως, θα επιλέξουν να διαβάσουν για την αποχώρηση της Ολ. Τρέμη από το "MEGA" κι όχι για το ότι το Ισραήλ χτύπησε για τρίτη φορά μέσα σε λίγες ημέρες σχολείο τού ΟΗΕ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα κατηγορήσουν και για αντισημιτισμό όποιον ισχυρίζεται πως "όχι βρε αδερφέ, δεν είναι δυνατό να έχουν σκοτωθεί σε 15 ημέρες πάνω από 300 παιδιά κι αυτό να ονομάζεται αμυντική κίνηση". Θα κατηγορήσουν τους υπόλοιπους για χαμηλή ποιότητα, θα τους κάνουν μαθήματα για το τί πρέπει να βλέπουν, να διαβάζουν ή να ακούν και παραλλήλως εκείνοι βυθίζονται σε χειρότερους πνευματικούς βούρκους, απομνημονεύοντας τους δήθεν και χειροκροτώντας την εξευγενισμένη μετριότητα που δεν ενοχλεί κανέναν και τίποτα. Τους αρέσει στα κρυφά ο Μητροπάνος, που θα έλεγε κι ο Τζίμης Πανούσης, αλλά δεν θα το φανερώσουν γιατί το μπουζούκι δεν ταιριάζει με το πιάνο, τα γαλλικά, το μπαλέτο και τα...κόμπλεξ τους.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη φορά ένα προσωπείο όταν κυκλοφορεί στον κόσμο. Αν θέλετε, είναι και θεμιτό ως ασπίδα προστασίας από τη διαβολή. Καταντά, ωστόσο, αφόρητο ακόμα και για το ίδιο το πρόσωπο που τη φέρει, η μάσκα που δεν λέει να βγει από πάνω του, που έχει κολλήσει τόσο πολύ στο πρόσωπό του που στο τέλος ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποιός κρύβεται από πίσω της όταν τη βγάλει. Η ανασφάλεια είναι η πιο επιεικής δικαιολογία. Υπάρχει, ωστόσο, και η εξαπάτηση στη μέση κι αυτή είναι το κίνητρο για πολλούς μεγαλοσχήμονες, οι οποίοι δεν θέλουν να τους θαυμάζουμε γι' αυτό που είναι αλλά για εκείνο που και οι ίδιοι πολύ θα επιθυμούσαν να είναι. Και με όλα αυτά εξακολουθούμε να ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί θεμιτό οι εφοπλιστές να μην πληρώνουν δεκάρα αλλά να κατάσχονται οι περιουσίες των μικρομεσαίων, οι μπράβοι να πυροβολούν εργάτες που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, η ανασφάλιστη εργασία να είναι κανόνας και να στοχοποιείται οποιαδήποτε αντίδραση στην οικονομική γενοκτονία. Πόσο χαρούμενη κάνουμε την υποκρισία στην καθημερινότητά μας...

 

Η βία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά καλό είναι να υπάρχει στο τσεπάκι μας...

Ποτέ μου δεν συμπάθησα τον Σωκράτη! Μου είναι ξένη η λογική τού ανθρώπου που καταπίνει την αδικία γιατί αυτό επιτάσσει η τήρηση της νομιμότητας. Ομολογώ πως υπάρχει μια ευγένεια ψυχής σε εκείνους που ναι μεν αντιλαμβάνονται ότι οι νόμοι δεν ταυτίζονται απαραιτήτως με την απονομή δικαιοσύνης, ωστόσο τους τηρούν γιατί "έτσι πρέπει προκειμένου η οργανωμένη κοινωνία μας να μην εκφυλιστεί σε αναρχία". Για εκείνους, πάντως, δεν έχει σημασία το ότι αυτό που αποκαλούν ευνομούμενη πολιτεία δεν είναι τίποτα άλλο στην ουσία από την θεσμοθέτηση της αδικίας ή την επιβράβευσή της από διάφορους μηχανισμούς ακόμα κι όταν κατά λάθος έχουν αφεθεί ανοιχτά κάποια παραθυράκια κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είναι λίγο δύσκολο για την ελίτ να νομιμοποιήσει την απειλή με όπλο και τους πυροβολισμούς εργοδότη και των μπράβων του σε βάρος εργαζόμενων που ζητούν τα δεδουλευμένα τους. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει βρει ακόμα τα κατάλληλα, λογικοφανή επιχειρήματα για να δικαιολογήσει κι αυτό το αίσχος, όπως το έχει κάνει για παράδειγμα για τους κερδοσκόπους "γύπες" που απειλούν ολόκληρους λαούς με χρεοκοπία για να μη χάσουν μερικά επιπλέον εκατομμύρια ευρώ, δολάρια κι όποιο άλλο κωλόχαρτο ορίζει την επιτυχία τους. Δεν πειράζει όμως, όταν ο νόμος υστερεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων έρχεται η "καλή" μας δικαιοσύνη για να αθωώνει όσους χρησιμοποιούν μαφιόζικες πρακτικές προκειμένου να εκμεταλλεύονται συνανθρώπους τους. Οπως ακριβώς, δηλαδή, συνέβη και στη Νέα, αλλά τόσο παλιά στη νοοτροπία, Μανωλάδα...

Το μήνυμα είναι σαφές προς την εργατική τάξη και τους μικρομεσαίους: "Αν κινηθείτε, θα πυροβοληθείτε...κυριολεκτικώς". Οποιος δεν κυβερνά με το δίκιο εξουσιάζει με τον τρόμο κι αυτό συμβαίνει σε αυτήν τη μπανανία, ειδικώς τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Γκάνγκστερ με ακριβά κοστούμια, βουλευτικές έδρες, υπουργικούς θώκους, εξωχώριες εταιρίες, τηλεοπτικούς σταθμούς και ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν κινητοποιήσει έναν απίστευτο μηχανισμό παραγωγής φόβου με τον οποίο τροφοδοτούν την αγορά για λαϊκή κατανάλωση. Σήμερα είναι η Μανωλάδα και η Αργεντινή, χθες οι αντάρτες πόλης και η εκταμίευση των δόσεων, αντιπροχθές η έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πάντοτε στήνεται ένα "τέρας" εκεί έξω για να κρύβει το πραγματικό, απτό, ορατό έκτρωμα της αγριότητας με την οποία ο καπιταλισμός εφαρμόζει το νόμο τής ζούγκλας. Οι εξουσιαστές μας πλάθουν φανταστικούς εχθρούς και μας οδηγούν σε ταξικό εμφύλιο ώστε οι ίδιοι να κυβερνούν στον αιώνα τον άπαντα. Κι εμείς πέφτουμε μονίμως στην ίδια παγίδα με το που βλέπουμε λίγο τυράκι, κι ας έχουμε πιαστεί στη φάκα ένα εκατομμύριο φορές Υπό αυτήν την έννοια τα ποντίκια είναι πολύ πιο έξυπνα από εμάς...

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, επομένως, είναι λογικό η ανυπακοή να χαρακτηρίζεται αλητεία και η πλήρης υποταγή σύνεση και ρεαλισμός. Κι ας ισχύει ακριβώς το αντίστροφο. Ορισμένοι επιτήδειοι, μάλιστα, ταυτίζουν την άρνηση πειθάρχησης σε άδικους νόμους με τη βία. Δεν είναι, όμως, απαραίτητο να χρησιμοποιούμε βόμβες για να αγωνιζόμαστε ενάντια στους καταπιεστές μας. Μια απεργία διαρκείας, για παράδειγμα, με την παράλληλη συγκέντρωση στους δρόμους εκατομμυρίων ψυχών σε καθημερινή βάση δεν προϋποθέτει πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εφοδιασμένοι με πέτρες, μάρμαρα και καδρόνια για να τα εκτοξεύουν κατά τού συστήματος. Αν τώρα το σύστημα αποφασίσει να χρησιμοποιήσει για άλλη μια φορά τις ένοπλες δυνάμεις καταστολής του, κανένας δεν θα έχε το δικαίωμα να μας ζητήσει να παραστήσουμε τον Μαχάτμα Γκάντι. Η βία είναι αυτοσκοπός μόνο τού λούμπεν προλεταριάτου κι όχι των ανθρώπων με ταξική συνείδηση, οι οποίοι διακρίνουν χίλιους δυο άλλους, αναίμακτους τρόπους για να γκρεμίσουν τη σαπίλα. Αλίμονο, όμως, αν δεν έχουμε και τη βία στις τσέπες μας, έτοιμοι να τη χρησιμοποιήσουμε όταν παραστεί ανάγκη. Κι ας είναι παράνομη σε ένα καθεστώς στο οποίο η νομιμότητά του βρομά και ζέχνει...