Τον κίνδυνο, άλλωστε, να καταλήξει λόγω των καμωμάτων της στη φυλακή και να στερηθεί του παιδιού της (αν και είμαι αντίθετος στο να μεγαλώνει το παιδί μακριά από τη μάνα του εκτός αν αποδειχθεί ότι η τελευταία το κακοποιεί) έπρεπε να τον είχε λάβει υπόψη πριν μπει στη διαδικασία να αγοράζει το ένα γυαλί Ferragamo και τη μία τσάντα Gucci μετά από την άλλη, στέλνοντας το λογαριασμό στον ελληνικό λαό, ο οποίος πληρώνει εδώ και πέντε χρόνια τις συνέπειες και της κομματικής κλεπτοκρατίας. Η μητρότητα σημαίνει ευθύνη, την οποία η Β. Σταμάτη αμέλησε να επιδείξει σαγηνευμένη από τον τρυφηλό βίο που η ίδια επέλεξε προκρίνοντας τη με κάθε κόστος χρυσοθηρία...
Επαναλαμβάνω, ωστόσο, πως η σύζυγος Ακη είχε υποχρέωση να δραπετεύσει, υπακούοντας στο διαχρονικό ανθρώπινο ένστικτο της ελευθερίας. Θα όφειλε να το κάνει ακόμα κι αν δεν ήταν μητέρα γιατί η μακρόχρονη φυλάκιση, ειδικώς στις περιπτώσεις που είναι ισόβια, είναι μια απάνθρωπη κι απαρχαιωμένη τιμωρία, όποιο έγκλημα κι αν έχει διαπράξει κανείς. Για να μην παρεξηγηθώ: δεν εννοώ πως τα εγκλήματα, ιδιαιτέρως τα ειδεχθή όπως οι ανθρωποκτονίες, οι ασέλγειες σε βάρος ανηλίκων, το εμπόριο ναρκωτικών ή η καταλήστευση του δημόσιου ταμείου, δεν πρέπει να κολάζονται. Μια δημοκρατία, όμως, τιμωρεί αλλά δεν εκδικείται, σωφρονίζει αλλά δεν δολοφονεί, είτε ευθέως με την θανατική ποινή είτε εμμέσως με τον ψυχικό θάνατο του πολύχρονου εγκλεισμού, πόσω μάλλον όταν ο κρατούμενος αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά, όπως η Β. Σταμάτη, προβλήματα ή σωματικά, όπως ο Σάββας Ξηρός...
Το μοντέλο, άλλωστε, του εκδικητικού ποινικού συστήματος με σκοπό όχι μόνο την τιμωρία αλλά και την αποτροπή εκ νέου καταφυγής στο έγκλημα από τον θύτη του ή από άλλους έχει αποτύχει στην πράξη. Ενδεχομένως να ισχυριστείτε πως θα πρέπει να γίνουμε ακόμα πιο εκδικητικοί και να κόβουμε το χέρι αυτού που κλέβει, το γεννητικό όργανο του παιδεραστή ή να εισαγάγουμε την ηλεκτρική καρέκλα στα...σωφρονιστικά μας ήθη. Με λίγα λόγια, το κράτος να γίνει ίδιο κι απαράλλαχτο με το κτήνος προκειμένου να τον κολάσει που είναι κτήνος, λες και τα κτήνη γεννιούνται και δεν γίνονται και με ευθύνη τού κράτους...
Αν, λοιπόν, συμφωνήσουμε πως οι τζιχαντιστικές πρακτικές δεν συνάδουν με ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου γιατί να μη δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό; Γιατί να μην επιτρέψουμε, για παράδειγμα, στη Β. Σταμάτη να μεγαλώσει το παιδί της σε ελεύθερο περιβάλλον με την αυστηρή προϋπόθεση πως θα προσφέρει κοινωνικό έργο; Ακόμα κι αν δεν το βλέπει κάποιος από την ανθρωπιστική του σκοπιά, ας το δει από το μεγαλύτερο όφελος για το κοινωνικό σύνολο από μια τέτοια τιμωρία σε σύγκριση με τον εγκλεισμό της στο Δρομοκαΐτειο. Και γιατί να μην αφεθεί ο Σάββας Ξηρός να ζήσει όσα χρόνια τού απομένουν στο σπίτι του όταν κι αδύναμος είναι να βλάψει πλέον άλλους ανθρώπους και η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να μην τον αντιμετωπίσει με την ίδια σκληρότητα που αντιμετώπισε ο ίδιος τα θύματά του;...
Οσο δύσκολη κι επώδυνη κι αν είναι αυτή η διαδικασία όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο αν δεν υπάρχουν Ιαβέρηδες να τους παίρνουν συνεχώς στο κατόπι. Κάθε αρρωστημένη ψυχή είναι σε θέση να θεραπευτεί αν βρει απέναντί της κατανόηση κι αγάπη από ειδικούς και μη κι όχι το βούρδουλα δρακόντειων νόμων και φαρισαίων εφαρμοστών τους. Χαμογέλα στο δολοφόνο σου κι αυτός αυτομάτως θα πεθάνει από τις τύψεις. Δεν είναι αυτή μια σαφώς πιο ανθρώπινη εκδίκηση, αν τόσο πολύ σας αρέσουν οι ξεπερασμένες καουμπόικες ταινίες;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου