Δεν έχω κερδίσει το Νόμπελ Οικονομίας, δεν έχω σπουδάσει οικονομικά και η σχέση μου με τα μαθηματικά είναι τόσο καλή όσο του...Γ. Πανούση με την ευθιξία. Διαβάστε, όμως, τί είπε ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς στον Β. Σόιμπλε, άποψη την οποία συμμερίζομαι όχι γιατί κατέχω τις ίδιες γνώσεις με τον αμερικανό οικονομολόγο αλλά επειδή, σε αντίθεση με τον υπουργό Οικονομικών τής Γερμανίας και τους συν αυτώ, έχω γεννηθεί, μεγαλώσει και συνεχίζω να επιβιώνω στη Γη και δεν έχω κατεβεί από τον Αρη: "Οι πολιτικές τής εσωτερικής υποτίμησης δεν έφεραν αποτέλεσμα. Βλέπω αρκετές ευρωπαϊκές χώρες βυθισμένες ακόμα στην ύφεση, τη μέση ανεργία στην Ε.Ε. στο 12% και την ανεργία των νέων διπλάσια. Ακόμα και η ανάπτυξη των ευρωπαϊκών οικονομιών που εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις είναι χαμηλή κι οφείλεται βεβαίως στα πλεονάσματα που εμφανίζουν στο εξωτερικό ισοζύγιο πληρωμών τους, κάτι που αποτελεί κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα"...
Δεν υπάρχει ηγέτης που να μην κάνει λάθη. Αυτό, όμως, που ξεχωρίζει τους μεγάλους από τους μικρούς είναι η αναγνώρισή τους και η υλοποίηση στη συνέχεια πολιτικών προς μια άλλη κατεύθυνση. Γι' αυτό και η Ευρώπη παραμένει η μοναδική ήπειρος που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον ίδιο φαύλο κύκλο τής κρίσης που ξέσπασε το φθινόπωρο του 2008: γιατί η ηγέτιδα δύναμή της, η Γερμανία, πήρε όλες τις λανθασμένες αποφάσεις που θα μπορούσε να λάβει αυτά τα εξίμισι χρόνια. Οντας καλοπροαίρετος δέχομαι ότι υπάρχουν διατάξεις των μνημονίων οι οποίες δεν εφαρμόστηκαν ενώ θα ήταν χρήσιμες για την ελληνική κοινωνία. Ενα φάρμακο, ωστόσο, το κρίνεις από τη δραστική του ουσία και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή ήταν δηλητηριώδης. Οι μισθοί και οι συντάξεις, για παράδειγμα, δεν εξορθολογίστηκαν, όπως είναι η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, αλλά κινεζοποιήθηκαν (παρεμπιπτόντως, στην Κίνα μιλούν πλέον ανοιχτά για αυξήσεις μισθών) την ίδια ώρα που το σύνολο των εργασιακών σχέσεων αφέθηκε έρμαιο στις διαθέσεις τής κυρίαρχης ελίτ. Οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ήταν κατ' εξοχήν ταξικές από τη στιγμή που επιλέχθηκε η φτωχοποίηση του πληθυσμού αντί της ριζικής και δίκαιης αναδιανομής τού πλούτου προς όφελος αυτών που τον παράγουν κι όχι εκείνων που τον καρπώνονται...
Η εσωτερική υποτίμηση, ακόμα κι αν δεν αφορούσε μόνο την αφαίμαξη των εισοδημάτων των μικρομεσαίων αλλά και την πτώση των τιμών των αγαθών (κάτι που δεν συνέβη ποτέ), ήταν έτσι κι αλλιώς ένα ημίμετρο, αν υποθέσουμε πως στόχος εξαρχής ήταν η κοινωνική δικαιοσύνη, που δεν ήταν, κι όχι η διάσωση του γερμανογαλλικού τραπεζικού συστήματος, που ήταν. Ο Β. Σόιμπλε έχει δίκιο όταν μιλά για χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, αλλά αυτή η παθογένεια δεν θα μπορούσε να αλλάξει γκρεμίζοντας ακόμα και τους μικρομεσαίους που δεν ζούσαν παρασιτικώς ή τις στοιχειώδεις υποδομές εκπαίδευσης, υγείας και κοινωνικής πρόνοιας αυτής της χώρας. Και ούτε θα αλλάξει αν ο βασικός μισθός εξομοιωθεί με αυτόν της Βουλγαρίας ή του Μπαγκλαντές γιατί καμιά από αυτές τις δύο χώρες, ή παρόμοιές τους, δεν είναι δυνατό να αποτελεί πρότυπο για την αναπτυγμένη Δύση. Στη Βουλγαρία, για παράδειγμα, κυβερνά η μαφία και στο Μπαγκλαντές οι άνθρωποι περνούν τόσο υπέροχα ώστε έρχονται καθημερινώς καραβιές εξαθλιωμένων "εκπροσώπων" τους στα ελληνικά σύνορα για να μας μεταλαμπαδεύσουν τα μυστικά τής "επιτυχίας" τους...
Μέσα σε αυτό το σκηνικό είναι λογικό τα αρπακτικά να έχουν ορμήσει στην ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς η οποία, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δεν ζητά από τους ευρωπαίους κάτι ριζοσπαστικότερο από το αυτονόητο, όπως την επιστροφή των εργασιακών σχέσεων από το μεσαίωνα στον 21ο αιώνα και την ανακούφιση των ασθενέστερων τάξεων από την οικονομική γενοκτονία των τελευταίων πέντε χρόνων. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του, παρά την περί του αντιθέτου προπαγάνδα, έχουν καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις στους εταίρους. Το πρόβλημα των τελευταίων δεν είναι πως τα μέτρα που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι κοστολογημένα αλλά πως δεν βολεύουν ούτε τις ευρωπαϊκές ούτε την εθνική ελίτ. Όταν στο στόχαστρο βρίσκονται, για παράδειγμα, τα υψηλά εισοδήματα, τα οποία διήλθαν της κρίσης αβρόχοις ποσί, ή οι μπιρ παρά ιδιωτικοποιήσεις είναι λογικό η Ανγκ. Μέρκελ να βγάζει νύχια...
Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα είναι, όσο κι αν διαβάζεται υπερβολικό, σχεδόν ηρωική η προσήλωση της κυβέρνησης της Αριστεράς στις "κόκκινες γραμμές" της, η ψήφιση νομοσχεδίων κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως για τις 100 δόσεις και την ανθρωπιστική κρίση, ή η έναρξη του κοινωνικού διαλόγου για την αποκατάσταση όσο το δυνατό γρηγορότερα των εργασιακών σχέσεων σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο χωρίς υπέρμετρη επιβάρυνση κανενός εταίρου. Πόσω μάλλον όταν η χρεοκοπία δεν είναι απλώς ένα υποθετικό σενάριο. Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση θα αντισταθεί μέχρι τέλους. Δεν θα το ήξερα ακόμα κι αν ήμουν μέλος της. Ενώνω, όμως, τη φωνή μου με αυτή εκατομμυρίων ελλήνων κι ευρωπαίων όταν φωνάζουν, ο καθένας με τον τρόπο του, "all we are saying is give Tsipras a chance". Αφήστε τον να κυβερνήσει με βάση το πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό κι αν αυτό αποδειχθεί αποτυχημένο για την Ελλάδα και το σύνολο της Ευρώπης ελάτε να εφαρμόσουμε άλλες ιδέες. Οι ιδεοληψίες, ωστόσο, με τις οποίες πέσαμε στο γκρεμό δεν μπορεί να βρίσκονται ακόμα στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου