Στο σπίτι των φονιάδων των λαών δεν μιλούν για τρομοκρατία θείε Σαμ...

Δεν χρειάζεται να έχει δει κανείς πολλές αμερικανικές ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές για να γνωρίζει πώς αντιλαμβάνονται οι αμερικανοί την απονομή δικαιοσύνης: οφθαλμός αντί οφθαλμού, εκδίκηση, βασανιστήρια, όλα αναμειγνύονται σε ένα κοκτέιλ που αποδεικνύει, αν μη τί άλλο, πως η αμερικανική κοινωνία δεν έχει ξεφύγει και πολύ από την εποχή τής άγριας Δύσης. Το "κάνω το σωστό" ("do the right thing"), που τόσο συχνά ακούγεται στον αμερικανικό κινηματογραφικό και τηλεοπτικό κόσμο, πολλές φορές ταυτίζεται με την αγχόνη, την ηλεκτρική καρέκλα, το κρέμασμα του ύποπτου "κακού" ανάποδα μέχρι να ομολογήσει την "αλήθεια", η οποία φυσικά είναι με το μέρος των "καλών", που "τυχαίνει" πάντα να είναι το αμερικανικό σύστημα εξουσίας. Τί κι αν αυτό ευθύνεται για αιματοχυσίες σχεδόν σε όλες τις περιοχές τού πλανήτη, για ιμπεριαλιστικούς πολέμους με αποκλειστικό σκοπό το οικονομικό κέρδος για την αμερικανική ελίτ, για επιβολή δικτατορικών καθεστώτων, για εκατόμβες νεκρών όπου πάτησε το πόδι του ο "θείος Σαμ"; Οι αμερικανοί διαθέτουν τα πνευματικά δικαιώματα στη δημοκρατία, στην ελευθερία, στα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία είναι στη διακριτική τους ευχέρεια να παραχωρούν στους "υποδεέστερους" λαούς-αποικίες τους. Το έχουν πει, άλλωστε, ο Τζον Γουέιν, ο Σιλβέστερ Σταλόνε κι ο Μπρους Γουίλις, οπότε αποκλείεται να μην ισχύει...

Δεν είναι τυχαίο, επομένως, που η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει την Αθήνα, με αφορμή την υπόθεση Ξηρού, σαν να βρισκόμασταν ακόμα στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, όταν οι πραγματικοί κυβερνήτες τής χώρας ήταν οι αμερικανοί πρεσβευτές. Η κυβέρνηση ψήφισε ένα νόμο για τις φυλακές τύπου Γ' που συνάδει με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στο πλαίσιο αυτού του νόμου, ο οποίος δεν αφορά μόνο τον Σάββα Ξηρό, δίνεται η δυνατότητα και στο σχεδόν ολικώς τυφλό και κουφό (αναπηρία 98%) δολοφόνο τής 17Ν όχι να απελευθερωθεί αλλά να συνεχιστεί η έκτιση της ποινής του στην οικία του, φορώντας βραχιολάκι για όσο καιρό του μένει ακόμα να ζήσει, αν αυτό θεωρείται ζωή. Κι αν ο Ξηρός προκάλεσε μόνος του στον εαυτό του τη δυστυχία του, γιατί κανένας δεν του έβαλε με το ζόρι μια βόμβα στα χέρια, εν τούτοις η ελληνική πολιτεία μόνο υπερήφανη δεν μπορεί να αισθάνεται για τα βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλε και για την αμέλεια που έδειξε ως προς τη σωστή αποθεραπεία του. Ο αλήστου μνήμης "αδιάβαστος" Χρυσοχοΐδης, εξάλλου, βραβεύτηκε γι αυτό το "σπουδαίο έργο" του από το FBI...

Όλα αυτά, όμως, από τους αμερικανούς και τους εγχώριους τρομολάγνους αντιμετωπίζονται ως απελευθέρωση Ξηρού που προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων του. Τί κι αν έχουμε καταδικαστεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης για τις συνθήκες κράτησής του, τί κι αν η δημοκρατία σωφρονίζει και δεν εκδικείται, αλλιώς θα ήταν όμοια με τους βιαστές της, τί κι αν η δικαιοσύνη οφείλει να επιβάλλεται από αμερόληπτους τρίτους κι όχι από τους συγγενείς θυμάτων που λογικώς είναι συναισθηματικώς φορτισμένοι; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για εκείνους που εξομοιώνουν την απονομή δικαιοσύνης με τη φυσική εξόντωση, αρκετοί μάλιστα εκ των οποίων κρατούν διαφορετική ζυγαριά όταν πρόκειται για τους δολοφόνους τής 17Ν σε σύγκριση με τους χουντικούς, από την "επανάσταση" των οποίων συμπληρώνονται σήμερα 48 χρόνια. Περιμένω μια εξήγηση από την οικογένεια Μητσοτάκη, η οποία πρωτοστάτησε στην απελευθέρωσή του, γιατί ο Παττακός δικαιούται να είναι 25 χρόνια τώρα ελεύθερος (ούτε καν σε κατ' οίκο περιορισμό ή με βραχιολάκι) για "προβλήματα υγείας" κι όχι ο Ξηρός, ο οποίος είναι σχεδόν νεκρός...

Ο Σάββας Ξηρός είναι δολοφόνος, γι' αυτό και πολύ ορθά καταδικάστηκε από την ελληνική δικαιοσύνη, αν και διαφωνώ με την ισόβια κάθειρξη για οποιοδήποτε άνθρωπο αφού η ποινή πρέπει να σωφρονίζει, να κάνει τον ένοχο καλύτερο άνθρωπο, κι όχι απλώς να τιμωρεί αιωνίως. Και για να μην κατηγορηθώ για δύο μέτρα και δύο σταθμά σπεύδω να διευκρινίσω πως το ίδιο θα έγραφα και για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Θα ζητούσα τον κατ' οίκο περιορισμό και βραχιολάκι και για τον Ν. Μιχαλολιάκο, για παράδειγμα, αν αποδεικνυόταν ότι δεν είναι 98% ανάπηρος μόνο στον εγκέφαλο αλλά συνολικώς. Ο μακελάρης 77 ψυχών, οι περισσότεροι εκ των οποίων νέοι, Αντερς Μπρέιβικ καταδικάστηκε σε κάθειρξη 21 χρόνων, η οποία μπορεί να παραταθεί μόνο αν ο δολοφόνος αποδειχθεί ότι παραμένει κίνδυνος για τη νορβηγική κοινωνία. Ο ίδιος, μάλιστα, κρατείται σε φυλακή που μοιάζει περισσότερο με πεντάστερο ξενοδοχείο. Αλλά τί ξέρουν οι Νορβηγοί για απονομή δικαιοσύνης; Αυτοί, άλλωστε, έτρωγαν βελανίδια όταν οι ελληναράδες χτίζαμε Παρθενώνες. Γι' αυτό και δεν εκτέλεσαν τον Μπρέιβικ ή δεν τον έριξαν σε ένα μπουντρούμι και δεν πέταξαν το κλειδί μολονότι σκότωσε τα παιδιά τους. Ετσι δεν είναι;..

Οπως κι αν έχει, οι Αμερικανοί οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι στην Ελλάδα τού 2015 βρίσκονται στην κυβέρνηση τα παιδιά και τα εγγόνια όσων έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις φυλακές και στα ξερονήσια πριν 40, 50, 60, 70 χρόνια χωρίς τότε να αισθάνονται τύψεις για την τιμωρία που επιφύλασσαν στους ιδεολογικούς τους αντιπάλους. Κι αυτό το γράφω όχι για να υπονοήσω πως η κυβέρνηση της Αριστεράς εκδικείται, μέσω Ξηρού, για το χυμένο αίμα των προγόνων της αλλά για να καταδείξω ότι από τις 26 Ιανουαρίου υπάρχει ένα άλλο πνεύμα εξουσίας, το οποίο δεν στηρίζει τη δύναμή του στην καταστολή αλλά στη λαϊκή κυριαρχία. Κι αυτό όσο γρηγορότερα το αντιληφθούν στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού, αλλά και σε αυτή τόσο ταχύτερα θα κατανοήσουν ότι η εποχή των εκβιασμών, πρεσβευτών τύπου Πιουριφόι, των Γκοτζαμάνηδων με τα τρίκυκλα που δολοφονούσαν τον Λαμπράκη, των συνταγματαρχών πραξικοπηματιών, των αμερικανόδουλων και γερμανόδουλων ελληνικών κυβερνήσεων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και τόσο ταχύτερα θα φτάσουμε σε μια συμφωνία για το μέλλον τής Ελλάδας, η οποία, "παραδόξως", δεν θα ωφελεί μόνο το μεγάλο κεφάλαιο αλλά το σύνολο του ελληνικού λαού...