Οι ψευδοαναρχικοί χρυσαυγίτες των Εξαρχείων μικρογραφία μιας ολόκληρης χώρας...

Οταν επιτίθεσαι σε κάποιον λόγω της ιδιότητας κι όχι της προσωπικότητάς του τότε δικαιωματικά επιφυλάσσεις για τον εαυτό σου το χαρακτηρισμό τού φασίστα, ακόμα κι αν υποδύεσαι τον αναρχικό. Την ίδια συμπεριφορά, άλλωστε, επιδεικνύουν οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα στους μετανάστες: δεν τους νοιάζει ποιός είναι αυτός που μαχαιρώνουν, αν είναι για παράδειγμα ένας έντιμος οικογενειάρχης ή ένας απατεώνας. Τους αρκεί που είναι μελαμψός. Κι όταν, μάλιστα, απαγορεύεις σε κάποιον να επισκέπτεται μια περιοχή, την οποία εσύ θεωρείς φέουδό σου, τότε δεν απέχεις καθόλου από τους χρυσαυγίτες κι αυτό γιατί η ελευθερία για την οποία υποτίθεται πως αγωνίζεσαι είναι περιχαρακωμένη από τις δικές σου ιδιοκτησιακές σου αντιλήψεις...

Πώς να το κάνουμε, δεν αντέχει στη λογική να μιλάς θεωρητικώς υπέρ τής κατάργησης της ιδιοκτησίας την ίδια ώρα που απαγορεύεις στον Γιάνη Βαρουφάκη να δειπνεί με τη σύζυγό του στα Εξάρχεια, και μάλιστα όχι γιατί δεν σου αρέσει ο Γιάνης Βαρουφάκης αλλά γιατί είναι υπουργός Οικονομικών, για τον οποίο έχεις την απαίτηση να ορίζεις εσύ πού μπορεί να τρώει και πού όχι. Με συγχωρείτε, αλλά αυτή η συμπεριφορά έχει τόση σχέση με το αναρχικό πνεύμα όση οι μολότοφ σε μπατσάδικα με την επανάσταση κι όσοι την ασπάζονται, συγχωρούνται μόνο αν διακατέχονται από την πρώτη ορμή τής νιότης. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είναι τύραννοι που προσπαθούν να επιβάλλουν τις ωραιότερες ιδέες με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Κι αν είναι έμμισθα όργανα της ελίτ, τότε τουλάχιστον μπορώ να διακρίνω ένα τρόπον τινά σοβαρό κίνητρο. Αν, πάλι, τραμπουκίζουν στο όνομα της ελευθερίας γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα πάρει σάρκα κι οστά η ουτοπία είναι "απλώς" ηλίθιοι...

Βεβαίως δεν ταλαιπωρούνται από τις αντιφάσεις τους μόνο οι ψευδοαναρχικοί των Εξαρχείων, οι οποίοι είναι μια θλιβερή μειοψηφία τού αναρχικού κόσμου όχι μόνο στα Εξάρχεια αλλά κι οπουδήποτε αλλού, στιγματίζοντάς τον στο υποσυνείδητο του λούμπεν προλεταριάτου και των μονίμως εύπιστων νοικοκυραίων. Μια ολόκληρη κοινωνία, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις (έστω με τα κατευθυνόμενα ερωτήματα), επιθυμεί διακαώς τη σωτηρία της χωρίς να κουνήσει ούτε καν το δαχτυλάκι της: θέλει πάση θυσία συμφωνία με τους εταίρους, αλλά αν αυτή είναι ένα τρίτο μνημόνιο θα πετά ντομάτες στον Αλέξη Τσίπρα. Δεν βούλεται δημοψήφισμα, αλλά αν το νέο πρόγραμμα είναι το ίδιο επαχθές με το προηγούμενο και για την εφαρμογή του υπογραφούν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου θα ξεσηκωθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (σιγά μην βγει και στους δρόμους) για τον αυταρχισμό τής εξουσίας που δεν λογαριάζει τους πολίτες της. Σαρκάζει, και καλά κάνει, τους εθελόδουλους πολιτικούς που δεν διαπραγματεύτηκαν, στα καπηλειά βρίζει αυτούς που της έκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά την ίδια ώρα έχει το ευρώ για φετίχ, δυσχεραίνοντας την όποια κυβέρνηση να φτάσει στη μεγάλη σύγκρουση με τους διεθνείς τοκογλύφους. Με λίγα λόγια, βολευόμαστε στην θέση τού θεατή που χειροκροτεί ή αποδοκιμάζει όσους βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι να φορέσουμε σορτσάκι για να αγωνιστούμε κι εμείς οι ίδιοι. Είναι λογικό να προτιμάς να μασουλάς πασατέμπο από το να ιδρώνεις τη φανέλα. Πάνω σε αυτήν την ευκολία, άλλωστε, στηρίχθηκε η καταστροφή μας...

Δεν τα γράφω όλα αυτά για να δικαιολογήσω κάποια πιθανή κωλοτούμπα τής κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έχουν ιδεολογική υποχρέωση να παραμείνουν πιστοί στη βάση των προεκλογικών τους δεσμεύσεων, με όποιες λογικές παραχωρήσεις μπορεί να γίνουν στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης στην οποία η δύναμή μας είναι αυτή του ανθρώπου που κρατά τη χειροβομβίδα. Η ενδιάμεση συμφωνία που θα προκύψει τις επόμενες ημέρες, αλλά κυρίως η τελική τού Ιουνίου οφείλουν να συμπεριλαμβάνουν τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Το ένα σκέλος, δηλαδή, είναι να αποφευχθεί η εκ νέου επιβάρυνση των συνήθων υποζυγίων. Το άλλο οφείλει να περιλαμβάνει ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα το οποίο θα αναδιανείμει δικαίως τον παραγόμενο πλούτο και θα δημιουργεί ίσες και πολλές ευκαιρίες για την παραγωγή νέου...

Σε διαφορετική περίπτωση, ακόμα κι αν γλιτώσουμε τώρα ένα νέο γύρο άγριας και ταξικής λιτότητας, θα βρεθούμε στην ίδια δεινή θέση και στο άμεσο μέλλον. Κοντολογίς, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί έχουν υποχρέωση στις επόμενες γενιές να σταθούν ανώτεροι του όχλου που κυβερνούν σήμερα. Αν το τολμήσουν, στο τέλος τής ημέρας θα έχουν μαζί τους κι εκείνους που τώρα τους προπηλακίζουν στα Εξάρχεια ή τους "συνετίζουν" μέσω δημοσκοπήσεων. Ολοι φοβούνται το νέο μέχρι αυτό να πάρει σχήμα και μορφή. Απαξ και λάβει και βελτιωθεί η ποιότητα ζωής τής πλειονότητας κανείς δεν θα θυμάται την τρομοκρατία με την οποία τους "πότιζε" το κατεστημένο για να σώσει το τομάρι του...