Εθνάρχης ή Αρμαγεδδών; Ο Αλέξης έχει ήδη διαλέξει τον ιστορικό του ρόλο...

Δεν είχα πάντα καλή γνώμη για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα πολιτεύτηκε με την απλουστευτική λογική τού "όχι σε όλα". Αλλά κι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο ίδιος με τον πολιτικό για τον οποίο δεν είχα καλή γνώμη. Η πολιτική και η άσκηση εξουσίας είναι πανθομολογούμενο ότι φθείρει συνειδήσεις, αλλοτριώνει καλές προθέσεις, ακόμα κι όταν αυτές υπάρχουν, κι επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, οι οποίοι δεν διαφέρουν και πολύ από τους μακιαβελικούς. Ωστόσο, ο σημερινός πρωθυπουργός, όσο κι αν είναι νωρίς για να βγάζει ο οποιοσδήποτε ασφαλή συμπεράσματα, μοιάζει να ωριμάζει ημέρα με την ημέρα και με αυτό ούτε τον κολακεύω ούτε τον ειρωνεύομαι ούτε ασπάζομαι την θεωρία τής κωλοτούμπας, που τόσο πολύ θέλουν να τον δουν να κάνει οι εκ δεξιών και οι εξ ευωνύμων αντιπολιτευόμενοι...

Οπως φάνηκε κι από τη χθεσινή τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί τη δυναμική τού μαθητή-καταληψία των αρχών τής δεκαετίας τού 1990, γνωρίζει όμως πλέον ότι ο πόλεμος δεν κερδίζεται μόνο με τις ντουντούκες αλλά και με τη διπλωματία. Αν το επιθυμούσε, είχε τη δυνατότητα να πάρει δύο πολύ εύκολες αποφάσεις: είτε να συμφωνήσει με το email Χαρδούβελη, να συνεχίσει το δρόμο των μνημονίων και να τον αποθεώνουν οι εγχώριοι και ξένοι νταβατζήδες μας είτε να μην μπει στη διαδικασία διαπραγμάτευσης και να πει ένα "όχι σε όλα", εξασφαλίζοντας τα μπράβο των κομμουνιστών τού Περισσού και λοιπών αριστερίστικων αλλά κι ακροδεξιών κομματιδίων, που μόνο αν γίνουν τα πάντα στάχτη και μπούρμπερη θα μπορούν να διατηρήσουν το πελατολόγιό τους...

Θα μπορούσε, επίσης, ο πρωθυπουργός να προκηρύξει εκλογές, να λάμβανε ένα σταλινικό ποσοστό και να εξασφάλιζε μια άνετη τετραετία. Προτιμά, όμως, τον τόσο λοιδορημένο από αυτούς που είχαν κατεβάσει τα βρακιά πριν καν τους το ζητήσουν έντιμο συμβιβασμό και την καταφυγή σε δημοψήφισμα αν αυτός δεν επιτευχθεί, που είναι η πιο έντιμη από όλες τις λύσεις. Ο ελληνικός λαός στις 25 Ιανουαρίου έδωσε εντολή στο ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει ένα διαφορετικό δρόμο από εκείνον των σαμαροβενιζέλων. Κι αυτόν ακολουθεί μέχρι σήμερα. Κακώς, κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν του έδωσε εντολή να φτάσει στην πλήρη ρήξη στην περίπτωση που οι διεθνείς τοκογλύφοι δεν έκαναν πλήρως αποδεκτό το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Γι' αυτό και δεν συμμερίζομαι την άποψη όσων διατείνονται πως το δημοψήφισμα είναι πράξη ευθυνοφοβίας...

Ενδεχομένως αυτό να ισχύει για το πόπολο που αναζητά μεσσίες κι αποδιοπομπαίους τράγους, αλλά όχι και να αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης για το μέλλον του, που του αναλογεί σε μια δημοκρατία. Δεν το καταλάβαινα, ωστόσο, ούτε το 2011 όταν το είχε θέσει στο τραπέζι ο ρεζίλης των Παπανδρέου και δεν το καταλαβαίνω και τώρα γιατί οι αποφάσεις για τις τύχες ενός λαού είναι συνετότερο να λαμβάνονται από μη εκλεγμένους τεχνοκράτες που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ελίτ κι όχι από τους ίδιους τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Εκτός αν το πολίτευμά μας είναι ολιγαρχικό. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, θα ήθελα τουλάχιστον να μην με κοροϊδεύουν παρουσιάζοντάς το σαν δημοκρατικό...

Οπως κι αν έχει, ο Αλέξης Τσίπρας εντός των επόμενων εβδομάδων καλείται να επιλέξει τον ιστορικό του ρόλο. Θα  διαλέξει να γίνει κι αυτός Αρμαγεδδών, όπως οι προκάτοχοί του οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν ζητήσει συγγνώμη αλλά επιμένουν να πιέζουν την κυβέρνηση να συνεχίσει την καταστροφική πολιτική τους; Ή θα προτιμήσει να καταστεί εθνάρχης, όχι βεβαίως με την αμετροεπή διάσταση που δόθηκε αυτός ο χαρακτηρισμός στον Κ. Καραμανλή αλλά με αυτή του ανθρώπου που θα έχει κατορθώσει να ενώσει Αριστερούς και δεξιούς υπό τη σκέπη τής πραγμάτωσης τριών θεμελιωδών για ένα δημοκρατικό καθεστώς αξιών: της κοινωνικής δικαιοσύνης, της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Η μόνη πηγή δύναμης, άλλωστε, αυτήν τη στιγμή για τον πρωθυπουργό είναι ο ελληνικός και οι ευρωπαϊκοί λαοί. Η επιχειρηματική-τραπεζική-πολιτική-μιντιακή ελίτ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό τον μισούν...

Αν, επομένως, κερδίσει τη μάχη τής ενδιάμεσης συμφωνίας που επίκειται σε λίγες ημέρες και της τελικής μέχρι τον Ιούνιο χωρίς να έχουν λαβωθεί οι κόκκινες γραμμές του θα πρόκειται για την πρώτη μεγάλη νίκη τής Ευρώπης από τότε που η Θάτσερ άνοιξε το δρόμο για το γκρέμισμα ακόμα κι αυτού του σοσιαλδημοκρατικού συμβιβασμού. Αν τη χάσει δίχως αντίσταση και χωρίς τη δημοψηφισματική συναίνεση των ελλήνων τότε δεν θα είναι καλύτερος εκείνων που χλεύαζε όσο ήταν στην αντιπολίτευση. Εχω την αίσθηση, ωστόσο, πως ο Αλέξης έχει κάνει την επιλογή του εδώ και καιρό, έχει αποφασίσει τίνων τα συμφέροντα θα υπηρετήσει και ποιούς θα υπερασπιστεί την ώρα τής μεγάλης κρίσης. Κι αυτό με πλημμυρίζει με αισιοδοξία. Αυτούς που φοβάμαι, αντιθέτως, είναι τους λούμπεν προλετάριους που είναι ικανοί να αποδεχθούν ακόμα και τον απαγχονισμό τους αν τους τον πουλήσουν τα κανάλια σε μια ωραία συσκευασία...