Ο έντιμος συμβιβασμός περνά μέσα από τη μέχρις εσχάτων σύγκρουση...

Αλίμονο αν η αντιπολίτευση κι ο Τύπος σε οποιαδήποτε χώρα δεν ασκούσαν κριτική στην κυβέρνησή της. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μιλούσαμε για ένα δικτατορικό καθεστώς το οποίο απαγορεύει στην ουσία την ελευθεροτυπία, αφού όσο καλός κι αν είναι κάποιος δεν μπορεί να αποφεύγει τα λάθη και, επομένως, και την κριτική που αυτά συνεπάγονται. Προφανώς και η σημερινή κυβέρνηση κάνει σφάλματα και θα συνεχίσει να κάνει. Το πρόβλημα, όμως, για το σύστημά μας είναι πως από την αντιπολίτευση και τα συμβατικά μίντια δεν κατηγορείται για τα λάθη που κάνει σε βάρος τού λαού, όπως για παράδειγμα η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και για το 2015 ή η έκτακτη εισφορά και στα μεσαία στρώματα εφόσον επιβεβαιωθούν τα σενάρια, αλλά για εκείνα που αφορούν τα συμφέροντα της ελίτ. Ολο αυτό το τρίμηνο η διαπλοκή με τα παπαγαλάκια της σπρώχνει τον πρωθυπουργό προς μια συμφωνία με τους εταίρους, μια οποιαδήποτε συμφωνία δίχως κανένα κοινωνικό κριτήριο, λες και η παραμονή πάση θυσία στην ευρωζώνη είναι το άλφα και το ωμέγα για τη διάσωση και των πολιτών. Γι' αυτό, άλλωστε, και οι ναρκισσιστικά αυτοαποκαλούμενες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις δεν έχουν ακόμα απαντήσει στο ερώτημα "τί προτείνετε για να λυθεί ο γόρδιος δεσμός". Κι αυτό γιατί η απάντηση είναι σχεδόν αυτονόητη: ένα τρίτο μνημόνιο δηλαδή...

Εχω την αίσθηση πως ο δρόμος για τον έντιμο συμβιβασμό περνά μέσα από τη μέχρις εσχάτων σύγκρουση. Προφανώς και για να καταλήξουμε σε κάποια συμφωνία οφείλουμε να κάνουμε υποχωρήσεις. Το Βερολίνο, ωστόσο, δεν δείχνει διατεθειμένο να καλύψει το μέρος τής διαδρομής που του αναλογεί. Η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε δεν επιθυμούν μια "win win" συμφωνία αλλά την εκ νέου πλήρη υποταγή τής χώρας μας. Γι' αυτό καλά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και παρουσιάζεται διατεθειμένος να προβεί σε παραχωρήσεις σε ορισμένα ζητήματα, αλλά είναι απαραίτητο να μην χάσει το δάσος ενός αναπτυξιακού προγράμματος με κοινωνική δικαιοσύνη βλέποντας το δένδρο μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, που απλώς θα προσφέρει ανάσες ρευστότητας δίχως προοπτικές αλλαγής πορείας. Κατανοώ ότι πρέπει να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και γι' αυτό απαιτούνται χρήματα. Οσο, όμως, κι αν διαβάζεται παράδοξο, είναι προτιμότερο να μην καταβληθούν αυτές για ένα μήνα από το να αναγκαστούμε να αλυσοδεθούμε εκ νέου σε ένα πρόγραμμα το οποίο προκαλεί διαχρονική ασφυξία στην πραγματική οικονομία. Αν η Γερμανία διαπιστώσει ότι αυτοί οι "παλαβοί" έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να συναινέσουν σε ένα νέο πακέτο άγριας λιτότητας, οποιοδήποτε κι αν είναι το βραχυπρόθεσμο κόστος, τότε ενδεχομένως να έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσουμε την τελική μάχη...

Περιμένοντας βεβαίως να δούμε την τελική μορφή τού πολυνομοσχεδίου, παρατηρώ μια εύκολη προσέγγισή του από την πλευρά των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, που ταυτίζουν τη διαφαινόμενη αύξηση της φορολογικής πίεσης στα υψηλά εισοδήματα με το "πάρτι φόρων" για τους μικρομεσαίους επί σαμαροβενιζέλων. Πράγματι, η διατήρηση, κατά πάσα πιθανότητα, του ΕΝΦΙΑ και το 2015, η πιθανή έκτακτη εισφορά για εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ και η αναβολή θέσπισης αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ ναι μεν δεν χτυπούν τους πλέον αδύναμους αλλά επιφέρουν ένα ακόμα πλήγμα στη μεσαία τάξη. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, τα μέτρα που σχεδιάζονται για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής, όπως αυτά για το λαθρεμπόριο καυσίμων, τσιγάρων κι αλκοόλ ή η αύξηση του φόρου πολυτελείας, επιβαρύνουν αποκλειστικώς τους έχοντες και κατέχοντες. Είναι αυτά αρκετά όμως; Με τίποτα. Γι' αυτό και καταλήγω από εκεί από όπου ξεκίνησα: ο έντιμος συμβιβασμός είναι ένας όρος που περιέχει τόση δημιουργική ασάφεια όση είναι αρκετή για να ανεβάζει και να χαμηλώνει ο καθένας τον πήχη κατά το δοκούν. Αν, όμως, το πολυνομοσχέδιο κατατεθεί τελικώς με τις ρυθμίσεις που έχουν δει το φως τής δημοσιότητας δεν μπορώ να βαφτίσω το κρέας ψάρι και να χαρακτηρίσω τη συμφωνία έντιμη. Δεν θα είναι υποταγή, αλλά ούτε κι αυτό που προσδοκούσε ο ελληνικός λαός ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου. Κι ας είναι ο ίδιος λαός που με τη δειλή στάση του απέναντι στο ζήτημα της ρήξης με τους δανειστές δεν εξοπλίζει την κυβέρνησή του όσο θα όφειλε να είχε κάνει για το δικό του συμφέρον...