Ο Αλέξης Τσίπρας πολύ καλά κάνει και βρίσκεται στη Μόσχα για να αναθερμάνει τις ελληνορωσικές σχέσεις. Οπως πολύ καλά θα πράξει όταν αύριο μεθαύριο επισκεφθεί την Ουάσιγκτον, το Πεκίνο ή το Νέο Δελχί και τη Μπραζίλια προκειμένου, αν μη τί άλλο, να στείλει το ξεκάθαρο μήνυμα στο Βερολίνο πως πορτοκαλιές δεν φυτρώνουν μόνο στην Ευρώπη. Μόνο που είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε ευρωπαίοι. Ούτε ρώσοι ούτε αμερικανοί ούτε κινέζοι ούτε ινδοί. Επισκέφθηκα πρόσφατα τη Ρωσία και διαπίστωσα αυτό που υποψιαζόμουν: πως οι έλληνες διαθέτουμε πολύ περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με τους ιταλούς ή τους ισπανούς παρά με τους ρώσους. Γι' αυτό και πρωτίστως το μυαλό μας θα πρέπει να βρίσκεται στο πώς θα συνοδοιπορήσουμε με την Ενωμένη Ευρώπη, συντελώντας στο να βγει από το νεοφιλελεύθερο βούρκο στον οποίο έχει μείνει κολλημένη εδώ και χρόνια, παρά να αναμένουμε μια ζεστή αγκαλιά στο σιβηρικό ψύχος ...
Αυτό δεν σημαίνει πως οφείλουμε να υποκύψουμε στις επιθυμίες τής Ανγκ. Μέρκελ και της Κρ. Λαγκάρντ και να υπογράψουμε ένα ακόμα επαχθές μνημόνιο. Πρέπει να είναι κάποιος, ωστόσο, αφελής για να πιστεύει ότι ο Μόσκοβος θα φέρει το σεφέρι, κατά το δημοτικό μας τραγούδι, χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Ο Βλ. Πούτιν δεν πρόκειται να ανοίξει τις κάνουλες χρηματοδότησης, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως αυτές είναι γεμάτες με δεδομένη την οικονομική κρίση που μαστίζει και τη Ρωσία, μόνο και μόνο γιατί μοιραζόμαστε την ίδια θρησκεία ή γιατί κατά το παρελθόν έχουμε βρεθεί στην ίδια πολεμική πλευρά. Θυμίζω πως έχουμε βρεθεί και σε απέναντι, όπως την εποχή τής μικρασιατικής καταστροφής, και, κυρίως, πως πραγματική φιλία μπορεί να έχω με τον Κώστα, τον Μιχάλη ή τον Βαγγέλη. Τα κράτη, όμως, έχουν συμφέροντα, για την εξυπηρέτηση των οποίων έχουν εκλεγεί, άλλωστε, οι ηγεσίες τους από τους λαούς τους...
Εφόσον τη δεδομένη χρονική περίοδο αυτά της Ελλάδας και της Ρωσία ταυτίζονται σε αρκετά σημεία είμαστε υποχρεωμένοι να το εκμεταλλευτούμε ως έναν ακόμα μοχλό πίεσης στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Γιατί όχι και να ζητήσουμε δάνειο από τη Μόσχα. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, πως όσα κι αν καταμαρτυρούμε, και δικαίως, στην καγκελάριο της Γερμανίας, εκείνη δεν έχει δολοφονήσει πολιτικούς της αντιπάλους ή δημοσιογράφους ημέρα μεσημέρι στο κέντρο τού Βερολίνου. Μην μου ζητάτε να πάρω παρόμοιο όρκο και για τον Βλ. Πούτιν...
Μακάρι ο πρωθυπουργός να επιστρέψει από το ταξίδι του στο ρωσικό έδαφος με τη βαλίτσα του γεμάτη επωφελείς συμφωνίες για τη χώρα μας. Πρώτιστος στόχος, ωστόσο, οφείλει να είναι η περιλάλητη παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, η οποία θα τη βοηθήσει να καταστεί πραγματικά ισότιμος εταίρος ή, τέλος πάντων, περισσότερο υπολογίσιμος από όσο τώρα των άλλων κρατών. Κατανοώ ότι με το δημόσιο ταμείο άδειο και με τον Γιάνη Βαρουφάκη να ξύνει 24 ώρες το 24ωρο τον πάτο τού τσουκαλιού για να πληρώνονται οι εσωτερικές και διεθνείς υποχρεώσεις είναι εν μέρει πολυτέλεια η κατάρτιση ενός μακρόπνοου προγράμματος που θα συνδυάζει την οικονομική ανάπτυξη με την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο, όμως, είναι πολυτέλεια είναι παραλλήλως κι αναγκαιότητα ώστε να μην εμφανιζόμαστε στο εξωτερικό σαν ένας παρίας με το χέρι απλωμένο για βοήθεια, που όταν μας δίνεται οι "φιλάνθρωποι" την αρπάζουν πίσω με άλλους τρόπους...
Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία μας ο απομονωτισμός είναι χίλιες φορές πιο βλαπτικός από όσο ήταν αυτός που είχε επιβάλει, για παράδειγμα, ο Χότζα στην Αλβανία. Αυτό σημαίνει πως 100% αυτόνομος δεν είναι κανένας, ούτε καν οι ΗΠΑ ή η Κίνα. Γι' αυτό, άλλωστε, και τρέμουν την περίπτωση εξόδου τής Ελλάδας από την ευρωζώνη. Μπορούμε, ωστόσο, να στεκόμαστε τουλάχιστον στα πόδια μας, η οποία είναι πολύ πιο αξιοπρεπής στάση από αυτή που βρισκόμαστε τώρα και την οποία δεν θα ήθελα να περιγράψω περισσότερο μεγαλοβδομαδιάτικα. Κι αυτό δεν θα συμβεί αν εξακολουθούμε να αναζητούμε μεσσίες σε έναν κόσμο που βρίθει θνητών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου