Τι σημασία έχει για την ηθική μας αν ο Ζακ ήταν "φτιαγμένος";...

Η αιτία τού θανάτου τού Ζ. Κωστόπουλου έχει αξία για τις αστυνομικές και δικαστικές Αρχές που οφείλουν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Τίποτα, όμως, δεν αλλάζει ως προς την αξιολόγηση ενός θανάτου που δεν έπρεπε ποτέ να συμβεί...

Ο Ζ. Κωστόπουλος δεν άξιζε να σκοτωθεί ακόμα κι αν βρισκόταν υπό την επήρεια ναρκωτικών, ακόμα κι αν είχε μπει στο κοσμηματοπωλείο για να κλέψει. Ούτε το πάθος για τις τοξικές ουσίες ούτε αυτό για την παραβατικότητα ή για το χρήμα είναι δικαιολογημένες αιτίες θανάτωσης ενός ανθρώπου, εκτός αν φιλοδοξία μας είναι η Ελλάδα να μετατραπεί σε Σαουδική Αραβία. Αν, άλλωστε, σκοτώναμε για μερικά κοσμήματα, τι θα κάναμε με εκείνους που τσεπώνουν εκατομμύρια;...

Ο Ζ. Κωστόπουλος δεν μπορεί να επιστρέψει στη ζωή. Όσοι, όμως, είμαστε ακόμα εδώ έχουμε ιερή υποχρέωση την επόμενη φορά που θα γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες ενός παρόμοιου περιστατικού να μην επιτρέψουμε στο χειρότερο μικροαστικό μας εαυτό να επικρατήσει πάνω στο στοιχειώδη ανθρωπισμό μας. Οι νόμοι τίθενται για να καθορίζουν το πλαίσιο κοινωνικής συμβίωσης και να επιβάλλουν ποινές συνετισμού, όχι για να αποτρέπουν την παραβατικότητα μέσω της εγκατάστασης του φόβου.

Αν ίσχυε το τελευταίο, τότε θα έπρεπε να κόβουμε τα χέρια τού κλέφτη ή τα γεννητικά όργανα ενός βιαστή για να αισθανόμαστε σίγουροι ότι ο δράστης δεν θα ξανακυλήσει στο έγκλημα και οι υπόλοιποι θα το σκεφτόμασταν δυο και τρεις φορές λόγω των βαριών συνεπειών. Οι δημοκρατικές, ελεύθερες κοινωνίες καταρρέουν, όμως, τη στιγμή που τα ανοίγματά τους στον αυταρχισμό καθίστανται νόρμα...

Οι θιασώτες, άλλωστε, του "dura lex, sed lex" θεωρούν τον εγκληματία είτε εκ γενετής προορισμένο να εγκληματεί είτε αδύναμο να αλλάξει τη ζωή του και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μελετήσουν τις συνθήκες κατά τις οποίες εγκλημάτησε. Και γιατί, εξάλλου, να κόβουμε το χέρι τού κλέφτη και να μην κάνουμε το ίδιο, για παράδειγμα, και με αυτόν που μιλά στο κινητό του ενώ οδηγεί, ενέργεια η οποία μπορεί να οδηγήσει σε χειρότερα από την απώλεια περιουσίας, σε αφαίρεση δηλαδή ζωής;...

Ποιος είναι ανάμεσά μας ο αναμάρτητος που θα καθορίζει τι είναι αμαρτία και τι όχι και τη βαρύτητά της ώστε να επιβάλλει τις πλέον ανεπίστρεπτες ποινές; Δεν θα φτάσουμε ποτέ στην κοινωνική γαλήνη αν το μίσος είναι αυτό που κινεί τις πράξεις μας και καθορίζει το μέτρο τού δίκαιου...