Προσωρινοί ένοικοι της εξουσίας, πρώην και νυν...

Ο σοβαρότερος λόγος για τον οποίο δεν θα ήθελα να ασχοληθώ με την επαγγελματική πολιτική είναι ότι κάποια στιγμή, νωρίτερα ή αργότερα, σε κάνει πρώην. Και το ακόμα χειρότερο είναι πως σε κάνει να πιστεύεις ότι επειδή διετέλεσες σε κάποιο υψηλό αξίωμα έχεις το δικαίωμα να κατηγορείς δίχως, όμως, να απολογείσαι. Οι τραπεζικοί λογαριασμοί τού Κ. Σημίτη θα έπρεπε να έχουν ανοίξει εδώ και χρόνια, από τότε δηλαδή που άρχισε να επιβεβαιώνεται ότι την περιλάλητη οκταετία τού επίπλαστου εκσυγχρονισμού οι πρωτεργάτες του είχαν ορμήσει με χέρια και με ποδιά στο μεγάλο βαρέλι με το μέλι...

Μπορεί ο αρχιερέας τής διαπλοκής να θεωρεί τον εαυτό του μόνιμο ένοικο της εξουσίας επειδή κυβέρνησε την Ελλάδα οκτώ χρόνια και νωρίτερα ήταν υπουργός. Την ίδια, ωστόσο, καθεστωτική αντίληψη έχουν κι αρκετοί από τους σημερινούς περιστασιακούς ένοικους, οι οποίοι επίσης λειτουργούν σαν να είναι προορισμένοι να κυβερνήσουν για πάντα.

Γι' αυτό κι επενδύουν στη σκανδαλολογία, η οποία όμως μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ αν αποκαλυφθεί ότι κι εκείνοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, όπως ενδεχομένως στην υπόθεση ΔΕΠΑ. Όπως κι αν έχει, ο πολιτικός λόγος υποβιβάζεται όταν μετατρέπεται σε αρένα επίδειξης ηθικών πλεονεκτημάτων που ίσως να ισχύουν ίσως κι όχι...

Η δημοκρατία κινδυνεύει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κυρίως από την άνοδο του ακροδεξιού, μισαλλόδοξου εθνικισμού. Γι' αυτό και οι Σοσιαλιστές, η Αριστερά και οι Πράσινοι οφείλουν να συμπτύξουν κοινό μέτωπο ενόψει των ευρωεκλογών αν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά στο ενδεχόμενο επόμενος πρόεδρος της Κομισιόν να είναι ο Μ. Βέμπερ ή ο Μ. Σαλβίνι...

Στην Ελλάδα, όμως, Αλ. Τσίπρας και Φ. Γεννηματά έχουν θέσει ως προτεραιότητά τη δική τους πολιτική επιβίωση, γι' αυτό κι αντί για μέτωπο συμπόρευσης έχουν ανοίξει πόλεμο χαρακωμάτων για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από τα δικά τους μαγαζιά. Κι ας ανοίγει το δρόμο αυτή η επιλογή τους όχι μόνο για τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά και για την αύξηση της δύναμης των χιμπαντζήδων με τα μαύρα και των λοιπών ακροδεξιών τύπου Κ. Βελόπουλου και Φ. Κρανιδιώτη που φαντασιώνονται βουλευτικά έδρανα...