Το συνταγματικό κείμενο κάθε χώρας ορίζει το πολίτευμά της και τον τρόπο λειτουργίας του, ενώ τσιμεντώνει το σεβασμό θεμελιωδών δικαιωμάτων, όπως είναι αυτά της ανεξιθρησκείας και της θρησκευτικής ελευθερίας. Κι επίσης είναι έργο ανθρώπινο, ούτε του Θεού ούτε του Χριστού ούτε του αγίου πνεύματος ώστε οι τελευταίοι- μέσω των αυτόκλητων εκπροσώπων τους στη Γη- να έχουν λόγο στη συγκρότηση του Συντάγματος μεγαλύτερο από εκείνον του οποιουδήποτε άλλου πολίτη...
Βρίσκω συμπλεγματική την αντίληψη που έχουν πολλοί να θέλουν να δηλώνουν με κάθε ευκαιρία την θρησκευτική, πατριωτική, ιδεολογική ή φίλαθλη συνείδησή τους. Γι' αυτό και θεωρούσα πάντοτε κιτς, για παράδειγμα, το σημαιοστολισμό των μπαλκονιών με αφορμή κάποια εθνική γιορτή.
Τις άλλες ημέρες, δηλαδή, δεν είναι πατριώτες; Και γιατί πρέπει να συνδέεται η αγάπη για την πατρίδα με το πόσο μεγάλη έχει τη σημαία κάποιος στο μπαλκόνι του; Ομοίως, θα ήταν χαριτωμένο αν το μόνο επίδικο όταν δίνεις θρησκευτικό όρκο ή θες να αναφέρεται το θρήσκευμά σου στην ταυτότητα ήταν η διάθεσή σου να το διατυμπανίζεις. Μόνο που ιδίως στην Ελλάδα, όπου η διαφορετική πίστη από τη χριστιάνικη ορθόδοξη ή η αθεΐα αντιμετωπίζονται ως κοινωνικό στίγμα, είναι ευθύνη και του συνταγματικού νομοθέτη να προστατεύει με κάθε τρόπο από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά...
Η προηγούμενη εμπειρία με κάνει πολύ επιφυλακτικό ως προς τη βούληση αυτής της κυβέρνησης να συγκρουστεί μέχρι τέλους για τις ιδέες της. Ιδίως από τη στιγμή που βρισκόμαστε ντε φάκτο σε προεκλογική περίοδο αμφιβάλλω για το κατά πόσο είναι διατεθειμένη να αντισταθεί στον πόλεμο που θα ξεκινήσει αργά ή γρήγορα από τους τραγοπαπάδες. Αυτήν τη μάχη, ωστόσο, οφείλει να τη δώσει αν θέλει να πείσει ότι τα αριστερά της διαπιστευτήρια δεν τελειώνουν στα λόγια, αλλά τα εννοεί κι όταν η "μπάλα" ζεματάει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου