Τρολάρουν τη δημοσιογραφία παριστάνοντας τους αδέκαστους...

Μεγαλοδημοσιογράφος δηλώνει πως ο ίδιο και η εφημερίδα του δεν είναι φίλοι με όλους και με κάνει να αναρωτιέμαι αν οι δημοσιογράφοι μπορούν, επαγωγικώς, να είναι φίλοι με κάποιους. Η απάντηση που θα έδινε κάθε δημοσιογράφος παλιάς κοπής θα ήταν "όχι" και με αυτό δεν θα εννοούσε ενδεχομένως τη δυνατότητα να βγαίνει με πολιτικούς, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες κι άλλα πρόσωπα δημόσιου ενδιαφέροντος για καφέ, ποτό ή φαγητό προκειμένου να συλλέγει πληροφορίες, αλλά θα διαφωνούσε με την αντίληψη πως κάνει καλά τη δουλειά του επειδή πολεμά τους εχθρούς του και προστατεύει τους φίλους του. Και κάπως έτσι, με τη μανιχαϊστική λογική των αμερικανικών ταινιών με τους "καλούς" και τους "κακούς", πίσω όμως από την οποία δεν κρύβεται αφέλεια, αλλά το ατομικό συμφέρον, η δημοσιογραφία αργοπεθαίνει στην Ελλάδα και την θέση της παίρνουν τρολ παλιάς και νέας κοπής...

Φυσικά και οι δημοσιογράφοι δικαιούνται να έχουν άποψη και να την εκφράζουν δημοσίως. Ιδίως, όμως, στην περίπτωσή τους πρέπει να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις για να μην αισθάνονται αδικημένοι όταν τους αποκαλούν "παπαγαλάκια": δεν θα πρέπει να χρηματοδοτούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από εκείνους που λιβανίζουν και στην περίπτωση που παραθέτουν γεγονότα τότε είναι πέντε και δέκα φορές πιο υποχρεωμένοι από έναν μέσο πολίτη να έχουν ελέγξει την αλήθεια τους και να την παρουσιάζουν σε όλες της τις διαστάσεις. Κι αυτό γιατί μπορείς να λες ψέματα κι όταν λες μισές αλήθειες...

Στη χώρα όπου ΜΜΕ χρηματοδοτούνται απευθείας από τα κόμματα ή επιχειρηματικούς τους φίλους και οι πολιτικοί συντάκτες επιλέγονται κατευθείαν από το Μαξίμου, την Κουμουνδούρου, την Πειραιώς και τη Χαριλάου Τρικούπη είναι λογικό η δημόσια αντιπαράθεση να μην περιστρέφεται γύρω από την ουσία, αλλά από την κομματική καπήλευση real ή fake news. Πολύ φοβάμαι πως με αυτήν τη συλλογική παράκρουση θα περάσουμε και την προεκλογική περίοδο, δίχως δηλαδή κουβέντα ουσίας για το μέλλον τής μεταμνημονιακής Ελλάδας, αλλά για το ποιος είναι μεγαλύτερος κλέφτης από τον άλλο. Οι ψηφοφόροι, επομένως, θα μείνουν παγιδευμένοι σε ένα διαγκωνισμό μετριοτήτων που θα επιχειρήσουν να καλύψουν την ανεπάρκειά τους χάρη και στις καλοπληρωμένες μιντιακές διασυνδέσεις τους...