Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα το εκλογικό δίλημμα...

Κανείς δεν συμφωνεί με τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% μέχρι και το 2022, τα οποία είναι τουλάχιστον αντιπαραγωγικά. Και το υπερπλεόνασμα, άλλωστε, που σκοπεύει να μοιράσει προεκλογικώς η κυβέρνηση προέρχεται από την ουσιαστική εξαφάνιση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, από την αύξηση των ληξιπρόθεσμων χρεών τού Δημοσίου στους ιδιώτες κι από την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης. Με λίγα λόγια, τα παίρνει από τη μία τσέπη για να τα δώσει στην άλλη, έστω κι αν αυτό είναι προτιμότερο από το να τα παίρνει δίχως να δίνει τίποτα πίσω... 

Ο Αλ. Τσίπρας σχεδιάζει ένα νέο πακέτο φιλολαϊκών μέτρων προκειμένου να γλιτώσει το τομάρι του στις ευρωεκλογές. Εφόσον θα περιλαμβάνει δίκαια και μόνιμα μέτρα που θα ωφελήσουν τους πολλούς κι όχι τους λίγους, δεν είμαι καθόλου αντίθετος στη λήψη τους. Ο μακροπρόθεσμος οικονομικός σχεδιασμός, ωστόσο, δεν μπορεί να γίνεται με βάση την εκλογική συγκυρία. Σε διαφορετική περίπτωση στρώνουμε το εδαφος για τη χρεοκοπία τού μέλλοντός μας...

Όπως κι αν έχει, η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει παράδεισος αν καταργηθεί το οκτάωρο ή ο 13ος μισθός για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους κι εφαρμοστεί το ασφαλιστικό Πινοτσέτ, μέτρα τα οποία φαντασιώνεται ο Κ. Μητσοτάκης. Η χώρα μας δοκίμασε το νεοφιλελευθερισμό για μια δεκαετία κι αυτός άφησε πίσω του συντρίμμια...

Βεβαίως κι οφείλουμε να είμαστε σώφρονες με τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητο να θυσιάσουμε άλλη μια δεκαετία εφαρμόζοντας πολιτικές που αυξάνουν τις κοινωνικές ανισότητες. Ενδεχομένως, εξάλλου, να είναι κι αυτή η διακύβευση των βουλευτικών εκλογών και η επιλογή μας να απαντά στο δίλημμα "δημοκρατικός σοσιαλισμός ή νεοφιλελευθερισμός" καθαρότερα από οποιαδήποτε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια...