Οι Ασάνζ μπορεί να πέφτουν, οι ιδέες όμως πρέπει να μένουν...

Ο Τζούλιαν Ασάνζ δεν είναι άγιος ούτε αξιοποίησε πάντοτε το όπλο που ο ίδιος δημιούργησε, τα Wikileaks δηλαδή, με τη στοιχειώδη δεοντολογία με την οποία πρέπει να διαχειρίζεται ο καθένας μας, ανεξαρτήτως αν είναι δημοσιογράφος ή όχι, προσωπικά δεδομένα ή ευαίσθητες κρατικές πληροφορίες. Η δημοσιοποίηση, για παράδειγμα, email της Χ. Κλίντον και συνεργατών της που δεν είχαν καμία σχέση με τη δημόσια σφαίρα- όπως για συνταγές μαγειρικής- στο πλαίσιο του "τα βγάζω όλα στο φως" υποβαθμίζει και τις σημαντικές αποκαλύψεις, αφού τις βάζει στην ίδια ζυγαριά με το κουτσομπολιό. Ούτε είναι λογικό να αποσιωπάς την πληροφόρηση που διαθέτεις για την εμπλοκή τής Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές του 2016 και γενικότερα για το βίο και πολιτεία τού Βλ. Πούτιν δαιμονοποιώντας τη μία υπερδύναμη και ξεπλένοντας την άλλη...

Θα ήμουν, όμως, από άλλον πλανήτη αν δεν κατανοούσα τους λόγους για τους οποίους η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών έχει ανάγκη να ηρωοποιεί ανθρώπους όπως ο Τζούλιαν Ασάνζ, παραγνωρίζοντας τα τρωτά τους χαρακτηριστικά, και να ρίχνει στο πυρ το εξώτερον τη συμβατική δημοσιογραφία ή τους συμβατικούς πολιτικούς. Η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στις δυτικές κοινωνίες την ίδια ώρα που οι κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται ωθούν το λούμπεν προλεταριάτο στα πολιτικά άκρα και τους πιο σκεπτόμενους σε μη δοκιμασμένες λύσεις, με ανορθόδοξο τρόπο σκέψης και πρακτικής. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, πέφτουμε σε τοίχο γιατί περιμένουμε από τα πρόσωπα κι όχι από τις ιδέες να φέρουν την αλλαγή κι όταν τα πρόσωπα αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων τότε παίρνουν μαζί τους στο γκρεμό και τις ιδέες...

Ο Τζούλιαν Ασάνζ έχει φιλοτεχνήσει σε σημαντικό βαθμό για τον εαυτό του το προφίλ τού Δον Κιχώτη που τα βάζει με ανεμόμυλους και μερικές φορές τους νικά. Αρκετά, άλλωστε, από όσα υποψιαζόμασταν πως συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά δεν είχαμε και τις ανάλογες αποδείξεις αποκαλύφθηκαν χάρη στον Σουηδό. Η φίμωσή του, ωστόσο, θα είναι καταστροφική για την ελευθεροτυπία και γενικότερα για τη δημοκρατία μόνο όταν μετατραπεί σε αυτολογοκρισία, που είναι χειρότερος εχθρός από τη λογοκρισία γιατί υποτάσσει οικεία βουλήσει το πνεύμα στο φόβο...