Τα Εξάρχεια είναι η Δανία του Νότου μπροστά στις Novartis αυτού του κόσμου...

Το κράτος δικαίου που σέβεται την ονομασία του προσπαθεί να καταστέλλει κάθε μορφή εγκληματικότητας. Και γράφω πως προσπαθεί γιατί πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν κοινωνίες που να έχουν εκμηδενίσει την παραβατικότητα.

Γι' αυτό και οι πολιτικοί κι επιχειρησιακοί υπεύθυνοι για την τήρηση της νομιμότητας δεν δικαιούνται να λένε αυτό που μπορεί να πω εγώ, πως για παράδειγμα δεν είναι τα Εξάρχεια το νούμερο ένα πρόβλημα προκειμένου να εφαρμόζονται ο νόμος, η τάξη και η ασφάλεια. Οφείλουν να εξασφαλίζουν, όπως πράγματι έπραξαν με την αστυνομική επιχείρηση την Πέμπτη, ότι δεν υπάρχουν άβατα ανομίας πουθενά σε αυτήν τη χώρα...

Αλίμονο όμως, οι μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων, οι οποίοι πιστεύουν ότι με τα τυφλά χτυπήματα με μολότοφ θα αλλάξουν τον κόσμο, είναι απείρως λιγότερο επικίνδυνοι από τους πολιτικούς που ακόμα και σήμερα έχουν το θράσος να ισχυρίζονται πως η μίζα είναι κομμάτι των υπουργικών καθηκόντων κι επομένως η δωροδοκία είναι αδίκημα με τη σύντομη αποσβεστική προθεσμία που προβλέπει το κατάπτυστο άρθρο 86 του Συντάγματος. Ενδεχομένως οι πολιτικοί που κάνουν πλάτες στους συναδέλφους τους να είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι για τη δημόσια τάξη κι ασφάλεια από τα λαμόγια στη Βουλή και στα υπουργεία. Όταν τα θεσμικά αντίβαρα δεν λειτουργούν σε μια δημοκρατία και οι έντιμοι καλύπτουν τους ανέντιμους για να έχουν την πλάτη τους φυλαγμένη σε περίπτωση που κι εκείνοι στραβοπατήσουν, αυτή η δημοκρατία γίνεται έρμαιο των τεράτων...

Αν, επαναλαμβάνω αν, οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι πολιτικοί στα σκάνδαλα Novartis, των αρθροσκοπήσεων, των θαλασσοδανείων των κομμάτων και του "Κήρυκα Χανίων", των εξωχώριων εταιρειών, του Μ. Πετσίτη και τόσων άλλων αποδειχθούν ένοχοι η δική τους ενοχή είναι πολύ βαρύτερη του αντιεξουσιαστή που γυρεύει με την τυφλή βία να φέρει το σοσιαλιστικό παράδεισο στη χώρα. Κι αυτό γιατί οι βουλευτές λαμβάνουν κάθε φορά που γίνονται εκλογές λευκή επιταγή από τους πολίτες να υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον, γι' αυτό και είναι αντιπρόσωποι κι όχι εκπρόσωποι του λαού, αφού δεν είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν σε αυτόν για κάθε τους απόφαση. Ο μπαχαλάκιας ευθύνεται κατά βάση για φθορά ξένης ιδιοκτησίας, ο διεφθαρμένος πολιτικός όμως προδίδει τη δημοκρατία, έστω στη σύγχρονη υποτυπώδη κοινοβουλευτική της μορφή, κι αποδέχεται εμμέσως την αναβίωση του φασισμού δίνοντας πατήματα στους θιασώτες του. Μαζί με τον εαυτό του, δηλαδή, τιμωρεί στο σκοτάδι κι έναν ολόκληρο λαό...