Ένας Κυριάκος κερδίζει από τις Πρέσπες, αλλά όχι Μητσοτάκης...

Ο Κ. Μητσοτάκης υποτάχθηκε στους ακροδεξιούς καλοθελητές στο κόμμα του και μετάβαλε τη στάση του απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών. Ενδεχομένως και να πίστεψε ότι παριστάνοντας τον μακεδονομάχο θα τελειώσει μια και καλή με το ΣΥΡΙΖΑ και θα δει τα ποσοστά τής ΝΔ να απογειώνονται σε ύψη αυτοδυναμίας. Προφανώς και ήταν το κομματικό συμφέρον, όπως το αντιλαμβάνεται βεβαίως ο ίδιος, που τον οδήγησε να απορρίπτει μια Συμφωνία που θα την αποδεχόταν ψυχή τε και σώμασι αν την είχε επιτύχει δική του κυβέρνηση...

Τα πράγματα, ωστόσο, δεν εξελίσσονται όπως τα περίμενε ο αρχηγός Κούλης. Αντιγράφοντας τις ακροδεξιές ιδεοληψίες τις νομιμοποίησε και σε ένα κοινό που ναι μεν συμπαθεί να μισεί τους άλλους, αλλά ντρέπεται να το δείχνει παραέξω. Γι' αυτό κι από την αντίδραση στις Πρέσπες κερδίζουν περισσότερο οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι βελόπουλοι παρά η αξιωματική αντιπολίτευση. Κι ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης, άλλωστε, αναγνωρίζει ότι δίχως αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, ακόμα κι αν δεν πάμε σε δεύτερη εκλογή με απλή αναλογική, οι ημέρες μιας κυβέρνησής του θα είναι πολύ πιο μετρημένες από όσο θα ήθελε...

Μετά από όλα αυτά δεν μου προξενεί καμία εντύπωση πως ακραίοι την "έπεσαν" στη Βέροια και στον πρόεδρο της ΝΔ για το Μακεδονικό ούτε ότι η Πειραιώς αποκάλεσε τους επιτιθέμενους εθνικιστές. Είναι φυσιολογικό όταν καλοπιάνεις το τέρας αυτό να το παραξηλώνει και να δαγκώνει το χέρι ακόμα και του προστάτη του. Όπως κι αν έχει, αφού ο Κ. Μητσοτάκης παριστάνει τον φιλαλήθη πολιτικό ο οποίος δεν λέει ψέματα για να κερδίζει ψήφους οφείλει να παραδεχθεί στο ποίμνιό του ότι δεν έχει καμία πρόθεση να ακυρώσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Κι όχι γιατί δεν το μπορεί, αλλά γιατί δεν το θέλει...