Υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα αν θέλουν να υπάρχουν...

Ποιος πιστεύει ότι οι δικαστές στην Ελλάδα εργάζονται χωρίς οχλήσεις, στην καλύτερη των περιπτώσεων, από την πολιτική κι επιχειρηματική εξουσία; Ή ποιος πιστεύει ότι έχουν όλα τα μέσα στη διάθεσή τους προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους καλά και γρήγορα; Κατά κάποιο τρόπο θα πρέπει να αισθάνονται και τυχεροί ορισμένοι από αυτούς που δεν έχουν την κατάληξη δικαστών στην Κολομβία επί Εσκομπάρ, αν λάβουμε υπόψη πως αρκετές πτυχές τού δημόσιου βίου μας θυμίζουν τη λατινοαμερικανική αυτή χώρα την εποχή που ζούσε υπό τον τρόμο των καρτέλ ναρκωτικών...

Οι δικαστές, όμως, δεν είναι αθώοι τού αίματος. Η πολιτεία αξιολογεί ως πολύ σημαντικό το λειτούργημά τους- κι ορθώς πράττει-, γι' αυτό και οι αμοιβές τους είναι κατά πολύ υψηλότερες του μέσου Έλληνα. Σκοπός είναι να τους αποτρέπει από οποιοδήποτε πειρασμό, ανάμεσα στους οποίους είναι και οι δικαιολογίες για να μην πράττουν σωστά τα καθήκοντά τους. Για να το γράψω ακόμα απλούστερα, αν απαιτείται γενναιότητα για να ασκήσουν ποινικές διώξεις ή να καταδικάσουν, τότε κι αυτό περιλαμβάνεται στο "job description"...

Η εισαγγελέας διαφθοράς Ειρ. Τουλουπάκη, για παράδειγμα, αντί να απειλεί με διώξεις δημοσιογράφους που δημοσιεύουν έγγραφά της, τα οποία προφανώς δεν έκλεψαν, θα ήταν προτιμότερο να βελτιώσει την ποιότητα και την ταχύτητα της εργασίας της. Ασχέτως αν στην "Καθημερινή" ερμήνευσαν το έγγραφο κατά πώς βολεύει τα αφεντικά τους, αλίμονο αν διωκόμενος είναι ο αγγελιοφόρος κι όχι εκείνος που εκτίθεται από το μήνυμα. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για τα ΜΜΕ που αντί να επικεντρώνονται στο περιεχόμενο του σκάνδαλου Novartis στέκονται σε νομικίστικα επιχειρήματα προκειμένου να συζητάμε αν μπορούσαν, για παράδειγμα, να καταθέσουν οι προστατευόμενοι μάρτυρες κι όχι για το τι λένε στις καταθέσεις τους...