Η μεσαία τάξη πάει στο διάολο από επιλογή...

Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός για την κοινωνική δικαιοσύνη από τη μεσαία τάξη, από αυτούς τέλος πάντων που είτε κινούνται είτε πιστεύουν ότι κινούνται σε ένα μέσο εισοδηματικό επίπεδο. Είναι χειρότερος ακόμα κι από τις ελίτ γιατί είναι μαζικότερη κι επομένως θα μπορούσε, αν διέθετε ταξική συνείδηση, να γυρνούσε τον κόσμο ανάποδα. Ωστόσο, έχει πιαστεί στην ξώβεργα ενός καπιταλισμού που διαιωνίζεται με την ψευδαίσθηση πως και οι έσχατοι έσονται πρώτοι στη βασιλεία των αγορών...

Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εφαρμόζοντας μνημόνιο και η προηγούμενη κυβέρνηση αδίκησε ανθρώπους με πραγματικά κι όχι φαντασιακά μεσαία εισοδήματα. Στην αυτοκριτική που κάποτε πρέπει να ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναρωτηθεί γιατί δεν ήταν πολύ πιο πιεστικός απέναντι σε ορισμένες κατηγορίες τού πληθυσμού, κυρίως στους εφοπλιστές, που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν πολύ περισσότερα. Το να ισχυρίζεται, όμως, ο νυν ΥΠΟΙΚ πως οικογενειάρχης με 524 ευρώ μισθό ανήκει στη μεσαία τάξη μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τα ψίχουλα που θα κερδίσει από τον προϋπολογισμό και το φορολογικό δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ακόμα κρίκος στην πολιτική εξαπάτηση που έγινε κυβέρνηση στις 7 Ιουλίου...

Είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση παίζει με τις φοβίες, τις προκαταλήψεις και τις οικονομικές αγωνίες των πολλών για να χτίσει ένα αφήγημα πολιτικής της κυριαρχίας πάνω σε σαθρά θεμέλια. Υπό αυτήν την έννοια ακόμα και η περίπτωση των ρουσφετιών στα νοσοκομεία περνά το μήνυμα στην κοινωνία πως αν δηλώσεις υποταγή στη ΝΔ όλο και κάπου θα βολευτείς. Η επιστροφή στην κανονικότητα, άλλωστε, για μια σημαντική μερίδα τού λούμπεν προλεταριάτου και πρεκαριάτου σημαίνει ακριβώς την επιβίωση μέσα από τη φούσκα, τη δικαιολόγηση των αδικαιολόγητων μέσα από τη συνενοχή...