Όπου δεν πίπτει ΣΚΑΙ πίπτει ράβδος...

Στα Εξάρχεια προσάγονται και συλλαμβάνονται άνθρωποι χωρίς ούτε καν ενδείξεις ενοχής σε βάρος τους ή πέφτουν θύματα ακόμα κι άγριας σωματικής κακοποίησης, αλλά για τα κυρίαρχα μίντια σημασία έχουν οι αριθμοί: οι δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις και οι δύο τραυματισμένοι αστυνομικοί- δίχως να αναφέρεται και πόσοι πολίτες τραυματίστηκαν- θεωρούνται ικανοποιητικά στοιχεία ώστε να στηθεί το αφήγημα του "νόμος, τάξη κι ασφάλεια" και οι κυρ Παντελήδες να πηγαίνουν για νανάκια ήσυχοι πως η υποταγμένη τους κανονικότητα θα τους επιτρέψει να ευτυχήσουν κάποια ημέρα στη βασιλεία των ουρανών. Οι φοιτητές είναι τρομοκράτες, οι επαναστατημένοι νεολαίοι ταραχοποιοί και οι λούμπεν προλετάριοι και μικροαστοί η απαραίτητη μαγιά ώστε η κοινωνική δικαιοσύνη να μην είναι καν αίτημα μπροστά στα θέλγητρα της ουτοπικής ασφάλειας σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις τι σου φέρνει η επόμενη στιγμή...

Όλοι μας είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι γιατί σε όλους μας κυκλοφορεί, φανερό ή υπολανθάνων, το μικρόβιο της βίας. Γι' αυτό κι ένας από τους λόγους για τους οποίους φτιάξαμε οργανωμένες κοινωνίες είναι για να εμποδίζουμε τους εαυτούς μας από την ταύτιση με τους νόμους τής ζούγκλας. Όταν, επομένως, μια κυβέρνηση δείχνει ανοχή στη χρησιμοποίηση βίας- μέσω και του θεωρήματος περί "αναγκαστικότητας του ξύλου"- είναι λογικό τα ΜΑΤ να αισθάνονται πως μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, να χτυπούν, για παράδειγμα, ακόμα και δημοσιογράφους όπως ο εικονιζόμενος Μάριος Αραβαντινός που βιντεοσκοπούσε τις ασχήμιες τους, γνωρίζοντας ότι η ασυλία τους απέναντι στο έγκλημα θα είναι ταυτόσημη με αυτή των υπουργών...

Η δεξιά αμηχανία μετά από τη μεγαλειώδη αντικυβερνητική πορεία τού Πολυτεχνείου είναι τέτοια που ακούμε επιχειρήματα του τύπου "πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά την ανάπτυξη και να ξεχάσουμε την απόδοση τιμών στους ήρωες του αντιδικτατορικού αγώνα". Φτάνουν, μάλιστα, έως το σημείο να ψέξουν τον Αραβαντινό γιατί κάνει δηλώσεις όταν δουλειά τού δημοσιογράφου είναι να καλύπτει τις ειδήσεις κι όχι να είναι ο ίδιος είδηση.

Ενδεχομένως οι ίδιοι που τα λένε να ήθελαν να μην γίνεται αναφορά και στους δολοφονημένους δημοσιογράφους από εκείνους που δεν επιθυμούν η αλήθεια να βγαίνει στο φως, με το ίδιο κυνικό σκεπτικό. Είναι βέβαιο, πάντως, ότι στη μητσοτάκειο εποχή των ΜΜΕ το φιλτράρισμα της πραγματικότητας έχει μετατραπεί σε μια πολύ καλά αμειβόμενη κομπίνα από ένα παρεάκι απατεώνων και δουλικών λακέδων τους...