Όταν η ανεργία βρίσκεται στα ύψη εδώ και μια δεκαετία, οι μισθοί έχουν υποχωρήσει, τα δωράκια στους επιχειρηματίες έχουν αυξηθεί κι ο ΕΦΚΑ φλερτάρει με το έλλειμμα πρόκειται για λογιστική αλχημεία να υποστηρίζει κανείς πως το ασφαλιστικό είναι βιώσιμο πέρα από ένα βραχυπρόθεσμο χρόνο. Γι' αυτό και είναι απαραίτητη μια συνεννόηση του κομματικού μας συστήματος πάνω και σε αυτό το ζήτημα, χωρίς ωραιοποιήσεις αλλά και νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες που ευνοούν τους λίγους σε βάρος των πολλών...
Η κυβέρνηση που στιγματίζει τους νέους για τον κοροναΐό, δίχως μάλιστα να κάνει διαχωρισμό στα πλουσιόπαιδα που είναι πιο συχνοί φορείς τού ιού από τους υπόλοιπους, μάλλον δεν ενδιαφέρεται και τόσο για το αν αυτοί πληρώνουν τις συντάξεις των πατεράδων και των παππούδων τους. Η προγραμματισμένη ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης δεν γίνεται για το χατίρι τής νεολαίας, αλλά για τους χορηγούς τής ΝΔ και της οικογένειας Μητσοτάκη που προσδοκούν σε ανταλλάγματα για τη φιλανθρωπία τους. Και γι' αυτό η επίκληση των νέων ως συναισθηματικό επιχείρημα από τα χείλη από τα οποία γίνεται μάλλον με χυδαιότητα προσιδιάζει παρά με ενδιαφέρον για τη νέα γενιά...
Μακάρι οι συντάξεις όχι μόνο να μην περικοπούν, αλλά και να αυξηθούν. Οφείλουν, ωστόσο, οι συνταξιούχοι κι όσοι πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν σύντομα να συνειδητοποιήσουν πως κάποιες θυσίες τους είναι αναπόφευκτες αν θέλουν και τα παιδιά και τα εγγόνια τους να λάβουν κάποτε μια αξιοπρεπή σύνταξη. Το αναδιανεμητικό σύστημα πρέπει να διατηρηθεί ως ισχυρό παράδειγμα αλληλεγγύης των γενεών κι ως απόδειξη ότι καμία ατομική επιτυχία δεν έρχεται χωρίς συλλογική συνεισφορά. Από την άλλη, όμως, δεν έχουν πληρώσει όλοι οι συνταξιούχοι από την τσέπη τους τις υψηλές συντάξεις που ορισμένοι από αυτούς λαμβάνουν, επομένως περικοπή τους θα ήταν άδικο και λαϊκίστικο να θεωρηθεί άδικη και νεοφιλελεύθερης κοπής...