Το "κατηγορώ" μου στον Γρ. Ψαριανό δεν σχετίζεται με το ότι αλλάζει κόμματα γρηγορότερα από όσο αλλάζει πουκάμισα, μολονότι κι αυτό μπορεί κάποιος να το αποδώσει σε καιροσκοπισμό κι όχι σε ιδεολογική συνέπεια. Σχετίζεται με την υποκρισία, που είναι πολύ διαδεδομένη στην κυβέρνηση και στη ΝΔ, του να ρητορεύεις κατά τού κρατισμού και την ίδια ώρα να σιτίζεσαι από αυτόν. Βεβαίως, ο Ψαριανός ως προς αυτό το πολιτικό παράπτωμα έχει υποπέσει, σε σχέση με την τοποθέτησή του στο γραφείο τής αντιπροεδρίας τής κυβέρνησης, σε πταίσμα σε σύγκριση με τη φαμίλια Μητσοτάκη, η οποία την ίδια στιγμή που ρητορεύει κατά τού κρατικού παρεμβατισμού βουτά στο δημόσιο ταμείο σαν να είναι δικό της...
Κι από την άλλη, έχεις την Έλενα Ακρίτα, που παραιτείται από την εδώ και 20 χρόνια εργασία της γιατί δεν της δημοσίευσαν ένα άρθρο κι ανασαίνεις λίγη περισσότερη αξιοπρέπεια. Ιδίως σε έναν κλάδο όπου η τελευταία έννοια είναι τόσο άγνωστη όσο η ανάγκη για επιβίωση για τους Λουδοβίκους.
Γι' αυτό, άλλωστε, και της επιτέθηκαν με τόση βαναυσότητα "συνάδελφοί" της που αβγατίζουν τα εισοδήματά τους παρέχοντας τις ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες τους σε ένα φαύλο καθεστώς με δημοκρατικοφανές λούστρο. Αν κάτι, πάντως, πρέπει να έχει αποδείξει η λογοκρισία σε βάρος τής Έλενας Ακρίτα στους σύγχρονους γκεμπελίσκους είναι πως την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παρόμοιες μέθοδοι φέρνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, αυξάνοντας κι όχι μειώνοντας την αναγνωσιμότητα αντικαθεστωτικών φωνών...
Ας το λάβουν υπόψη και στο ΣΥΡΙΖΑ για να αξιοποιήσουν επιτέλους τα social media αντί να κλαίγονται κάθε τρεις και λίγο για τον, πραγματικό πάντως, αποκλεισμό τους από τα κυρίαρχα μίντια. Στον καιρό τής άνθησης των νέων τεχνολογιών υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, και πιο ζουμερά μάλιστα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου